เด็กในปกครองของพี่ชายไม่แท้

ม่านฟ้า หญิงสาวอายุสิบแปด รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า เธอสร้างขึ้นมา เพียงเพื่อเป็นเกราะกำบัง สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจ ใครเล่าจะรู้ว่า เมื่อเธออยู่ที่บ้านหลังใหญ่ ความขื่นขมที่มีในใจนั้นมากมายก่ายกอง มารดาที่เคยเฝ้าดูแลทะนุถนอมเธอ กลับไม่แลเหลียวคอยปรนนิบัติแต่สามีใหม่ ไม่เคยมองกลับมาที่เธอเลยแม้สักครั้ง ให้ใช้เพียงเงินดังเศษกระดาษจนเธอไม่รู้ค่าของมันแล้วทุกวันนี้ เสื้อสายเดี่ยวคอเว้าลึก กับกางเกงขาสั้นจนจะเห็นแก้มก้นอยู่แล้ว ใครผ่านไปผ่านมาต่างก็จับจ้องมองดูในความแซบของเธอ ม่านฟ้าชอบทำตัวไฮโซ เพื่อประชดผู้เป็นมารดา เธอเทียวออกจากบ้านทุกวัน ไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยสักครั้งตั้งแต่โตเป็นสาว ม่านฟ้าทำอะไรก็ไม่เป็น แม้แต่หุงหาอาหาร ซักผ้า ล้างจาน ทุกอย่างเธอไม่เคยทำ แค่เพียงกระดิกนิ้วทุกคนก็วิ่งมาเธอ ขอแค่ชี้นิ้วสั่งทุกอย่างก็เกิดขึ้นดังกับว่าเนรมิตเอาไว้ ความเคยชินกับการใช้ชีวิตหรูและสุขสบาย กำลังจะนำมา ซึ่งความลำบากเข้ามาในชีวิตของเธอ เมื่อพ่อเลี้ยงสั่งให้เดินทางมาใต้ เพื

เมื่อรถแล่นเข้ามาในบ้าน ที่ปกคลุมไปด้วยป่าล้อมรอบไปด้วยสวนยางพารา ม่านฟ้ามองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ต่อไปนี้เธอไม่อาจรู้ได้ ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง คเชนทร์คงไม่ปล่อยให้เธอมีชีวิตที่สงบสุขแน่ แม้ว่ารถจะจอดสนิทแล้ว เธอกลับไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าลงไป ใจของเธอมันเริ่มสั่น และหวาดกลัว ภายนอกใครพบเห็นต่างก็มองว่า ม่านฟ้าเป็นเด็กก้าวร้าวเอาแต่ใจ การแสดงออกแบบนั้น มันเป็นแค่เพียงการปกปิดปมด้อยที่มีภายในใจ ความอ่อนแออ่อนแอที่โหยหาความอบอุ่นความรักจากผู้เป็นมารดาเท่านั้น "เชิญครับคุณม่านฟ้า" เมื่อคนขับรถเปิดประตูให้ และเรียกเธอเป็นครั้งที่สอง ม่านฟ้าจึงตัดสินใจ ก้าวลงมาจากรถ ก่อนจะเดินตามชายผู้นั้นไป พอม่านฟ้าเดินเข้ามาในบ้าน ก็พบกับคเชนทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ราคาแพง ที่ถูกขัดเงาวาววับจนแสงมันระยิบระยับแสบตาไปหมด “นายสักกระเป๋าของเธอ ทำไมไม่ให้เธอถือมาเอง วางไว้ตรงนั้นแหละ!”

คเชนทร์ขับรถกลับก็มืดค่ำแล้ว แต่ไฟที่บ้านหลังนี้เปิดจ้าทุกดวง ปกติถ้าเขาออกไปไหนมาหยา และมารดาของเธอ ก็จะทำอาหารรอกลับมาก็ทานได้เลย แต่วันนี้เขาสั่งให้ทุกคนไม่ต้องมาทำอาหาร งดงานบ้านทุกอย่าง เพราะเขาจะทานข้าวมาจากในเมือง และจะมีคนทำงานบ้านแทนแล้ว คนนั้ที่เขาพูดถึงก็คือม่านฟ้าในเวลานี้ม่านฟ้าหิวจนไส้กิ่วแล้ว เธอนั่งรอคเชนทร์กลับมา รอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่มาสักที ในครัวก็ไม่มีอะไรทานได้ ข้าวที่เหลืออยู่ก้นหม้อ มันไม่พออิ่มด้วยซ้ำไข่ในตู้เย็นมีไม่กี่ฟองมันก็ดิบเธอกินไม่ได้ ติดเตาก็ไม่เป็น ม่านฟ้าเดินไปเดินมาแล้วก็กลับมานั่งที่เดิมอีกรอบ แล้วเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น เมื่อรถของคเชนทร์เข้ามาจอด พอเขาเดินเข้ามาในบ้านม่านฟ้าไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปถามทันที "คุณซื้ออะไรมาทานบ้าง" นั่นคือคำถามของหญิงสาวอายุสิบแปดที่เวลานี้เธอยอมเอ่ยปากพูดดีกับเขา เพียงเพื่อปากท้อง ที่มันหิวจนยอมลดอีโก้ลงมาพูดดีกับคเชนทร์ คเชนทร์หันหน้ามามองม่านฟ้า พร้อมกับแสยะยิ้มส่งไปให้เธอ นั่นแหละสิ่งที่เขาต้องการ ต่อให้เธอหิ

นายหัวคเชนทร์เดินตรงดิ่งมาที่ม่านฟ้าเขาไม่รอช้ากระชากเธอลุกขึ้นทันที ผู้หญิงอย่างเธอไม่ควรได้รับความปรานีจากเขาเช่นกัน เธอมันร้ายกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ “โอ๊ะ! โอ้ยย!” "ปล่อยฉันเจ็บ!” ม่านฟ้าพยายามใช้เท้ายันพื้นเอาไว้ เพื่อไม่ให้นายหัวคเชนทร์นั้น ลากเธอออกไปจากห้องได้ แต่มันก็ไร้ผล เมื่อแรงของเขานั้นมีมหาศาลยังกับแรงของช้างก็ไม่ปาน ไม่นานเธอก็พ่ายแพ้ให้กับแรงชายจนได้ “นายหัวคเชนทร์ปล่อยคุณม่านฟ้าเถอะค่ะ เธอไม่สบายอยู่นะคะ” มารดาของมาหยาร้องขอออกไป แต่นายหัวคเชนทร์ก็ไม่ได้สนใจ ในการการกระทำนั้นเลย ข้อมือเล็กเรียวของเธอถูกเขากำไว้แน่น จนกระดูกแทบหัก ตอนนี้มันแดงไปหมดแล้วเพราะมือแกร่งที่แข็งแรงบีบรัดข้อมือเล็กเรียวเอาไว้แน่นเกินไป เหมือนเขากำลังตั้งใจแกล้งเธอ ก่อนจะผลักร่างอรชรให้ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างไม่แยแส ตุ๊บ!!

ม่านฟ้ารีบอาบน้ำทันที เมื่อเข้ามาถึงห้อง เพราะเธอรู้สึกเหนียวตัวไปหมด เมื่อโดนน้ำเค็มแถมชุดที่ใส่ก็ยังเปียกโชกอยู่เลย เธอไม่รู้ว่าต่อไปนี้ชีวิตจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เมื่อนายหัวคเชนทร์นั้นประกาศเป็นศัตรูกับเธออย่างชัดเจน ยังดีที่ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นสุภาพบุรุษ คอยช่วยเหลือเธอ แต่นั่นก็คงจะไม่ตลอด เพราะยังไงนายหัวคเชนทร์ก็คงจะไม่ปล่อยให้ชีวิตของเธออยู่แบบเป็นสุขแน่ เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จม่านฟ้าจึงเดินลงมาด้านล่าง เพื่อหาอะไรรับประทาน เพราะเธอเริ่มหิวจนไส้จะกิ่วแล้ว "ป้ามีอะไรทานบ้างคะ" "มีแกงเหลือง แกงไตปลา คุณม่านฟ้าไปนั่งรอที่โต๊ะเลยค่ะ เดี๋ยวป้าจัดการให้ นายหัวคเชนทร์ก็กำลังทานอยู่พอดี" คำบอกเล่าของป้าอุ่นทำให้ม่านฟ้าอยากแกล้ง นายหัวหนุ่ม เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร "ไม่มีมารยาท" คำพูดของนายหัวคเชนทร์ดังขึ้น ทำให้ม่านฟ้าอยากจะเอากำปั้นตะบันหน้าเ