Semua Bab บุปผาหยกหวนคืนบ้าน: Bab 11 - Bab 20

วันต่อๆ มากลายเป็นบททดสอบความสามารถในการแสดงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของไป๋อวี้ฮวาเช้าวันรุ่งขึ้น นางต้องแสร้งทำเป็นยังมีอาการปวดศีรษะหลงเหลืออยู่เล็กน้อยเพื่ออธิบายเหตุการณ์เมื่อคืน อี้เฉินและท่านหญิงเหลียนต่างเป็นห่วงนางอย่างมาก ท่านหญิงถึงกับต้มยาบำรุงสูตรพิเศษของตระกูลมาให้นางดื่มด้วยตนเอง การโกหกคำเล็กๆ หนึ่งคำ กำลังนำไปสู่การโกหกที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่สิ้นสุดนางใช้อาการป่วยเป็นข้ออ้างได้เพียงสองวัน ในวันที่สาม นางจึงเปลี่ยนไปใช้ความอ่อนเพลียและความไม่คุ้นเคยกับสถานที่แทน นางอ้างว่าการย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ที่ใหญ่โตทำให้นางนอนไม่หลับและร่างกายปรับตัวไม่ทัน อี้เฉินผู้ไม่เคยสงสัยในตัวนางเลยแม้แต่น้อย ก็เชื่อทุกคำพูดของนางอย่างสนิทใจ เขายังคงนอนแยกบนตั่งยาวเช่นเดิมทุกคืน เพื่อให้นางได้ “พักผ่อนอย่างเต็มที่”ทว่าความอดทนของเขาก็ไม่ได้ไร้ขีดจำกัด แม้เขาจะไม่เคยเอ่ยปากกดดันหรือแสดงความไม่พอใจออกมาเล

หนึ่งเดือนผ่านไปนับจากคืนแห่งความจริง...ฤดูใบไม้ร่วงโปรยปรายลงมาห่มคลุมเมืองทางใต้แห่งนี้ด้วยสีเหลืองทองอร่าม อากาศที่เคยร้อนอบอ้าวเริ่มเย็นสบายลง เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ระหว่างเหลียนอี้เฉินและไป๋อวี้ฮวาที่ค่อยๆ คลายจากความตึงเครียดอันน่าหวาดหวั่น เข้าสู่ความอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนชีวิตคู่ที่แท้จริงของพวกเขาทั้งสองเริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบงันและเปราะบางภายในกำแพงของเรือนจันทราสีม่วง สำหรับโลกภายนอก พวกเขาคือคู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันที่น่าอิจฉาที่สุดในเมือง คุณชายเหลียนผู้เก่งกาจในเชิงยุทธ์และฮูหยินน้อย นางเอกงิ้วผู้เลอโฉม แต่สำหรับโลกภายในที่รับรู้กันเพียงสองคน พวกเขาคือสหายร่วมชะตากรรม คือผู้สมรู้ร่วมคิดที่ต้องช่วยกันประคับประคองความลับอันใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตไว้ ด้วยความรัก“อายุของตอนเป็นอวี้ฮวานี่ไม่ใช่อายุจริง ๆ ใช่ไหม?” อี้เฉินถามขึ้นมาในวันหนึ่ง “ตอนเป็นเหลียนหยางเหว่ย ท่านอายุมากกว่าข้าสองปี อายุจริง ๆ ท่านคือยี่สิบสอง แต่ตอนนี้ท่านต้องบอกคนอื่นว่าอายุสิบเจ็ด เช่นนั้นก็เรียกข้าว่าท่านพี่ต่อหน้าคนอื่นได้หรือไม่?”“เหลียนหยางเหว่ยเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ข้าคืออวี้ฮวา

ชัยชนะที่ได้มาควรจะหอมหวานดั่งน้ำผึ้งพระจันทร์ แต่สำหรับไป๋อวี้ฮวาแล้ว มันกลับทิ้งไว้เพียงรสชาติขมขื่นที่ปลายลิ้นและบาดแผลที่มองไม่เห็นซึ่งกรีดลึกลงไปในจิตวิญญาณค่ำคืนนั้น คฤหาสน์ตระกูลเหลียนได้จัดงานเลี้ยงฉลองอย่างยิ่งใหญ่เพื่อเป็นเกียรติแก่ฮูหยินน้อยคนใหม่ที่ได้สร้างชื่อเสียงกระฉ่อนแผ่นดินและนำพาเกียรติยศมาสู่วงศ์ตระกูล เสียงดนตรี เสียงหัวเราะ และคำเยินยอสรรเสริญดังอื้ออึงไปทั่วทั้งบริเวณ ท่านเหลียนจื้อเซินมีรอยยิ้มภาคภูมิใจประดับบนใบหน้าอย่างไม่ปิดบัง เขายกสุราคารวะแขกเหรื่อครั้งแล้วครั้งเล่า ประกาศก้องว่าการได้ไป๋อวี้ฮวามาเป็นสะใภ้นั้นคือวาสนาอันสูงสุดของตระกูลเหลียนอวี้ฮวานั่งอยู่ตรงกลางวงล้อมแห่งความชื่นชมนั้น รอยยิ้มบางๆ ที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีประดับอยู่บนใบหน้า นางคอยรินสุราให้สามีและพ่อแม่สามี รับคำอวยพรจากแขกเหรื่อด้วยกิริยาที่อ่อนน้อมงดงามไร้ที่ติ นางกำลังสวมบทบาทของ "ฮูหยินน้อยเหลียน" ได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุดทว่าภายใต้หน้ากากอันงดงามนั้น จิตใจของนางกลับเหนื่อยล้าและว่างเปล่า การแสดงในค่ำคืนนั้นได้รีดเค้นทุกอณูของความเจ็บปวดในอดีตออกมาใช้จนหมดสิ้น การขุดคุ้ยบาดแผลเก่าของเหล

ข่าวการเชิญชวนอวี้ฮวาไปน้ำพุร้อนของเหมยหลินแพร่สะพัดไปทั่วเมืองด้วยความเร็วที่น่าตกใจยิ่งกว่าข่าวการประชันครั้งก่อน เรื่องราวถูกเล่าขานผ่านโรงเตี๊ยม ร้านน้ำชา และตลาดสด ว่านางพญาหงส์แห่งเมืองหลวงผู้พ่ายแพ้ ไม่เพียงแต่ไม่ผูกใจเจ็บ แต่ยังแสดงความมีน้ำใจนักกีฬาอันสูงส่ง ด้วยการเชิญฮูหยินน้อยเหลียนไปกระชับมิตรที่บ่อน้ำพุร้อนส่วนตัวที่เชิงเขาคะแนนภาพลักษณ์ของเหมยหลินในสายตาชาวเมืองพุ่งสูงขึ้นทันที นางกลายเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ทั้งฝีมือและจิตใจ ในขณะเดียวกัน แรงกดดันทั้งหมดก็ถูกโยนมาที่ฝั่งของตระกูลเหลียนอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เทียบเชิญสีชมพูอ่อนที่เขียนด้วยลายพู่กันอันสง่างามถูกวางลงบนโต๊ะกลางห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลเหลียน สมาชิกหลักของครอบครัวนั่งพร้อมหน้ากันด้วยบรรยากาศที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง“ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจริงๆ!” เหลียนจื้อเซินคือคนแรกที่เอ่ยขึ้น เขาลูบเคราด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง “นี่คือการแสดงออกถึงการยอมรับในชัยชนะของพวกเราอย่างแท้จริง การที่เหมยหลินยอมลดทิฐิและยื่นไมตรีมาถึงที่นี่ นับเป็นการให้เกียรติวงศ์ตระกูลเหลียนของเราอย่างสูงสุด อวี้ฮวา... เจ้าต้องตอบรับคำเชิญนี้ ก

คำถามสุดท้ายถูกตวาดออกมาดังลั่น ก้องสะท้อนไปทั่วโรงละครที่ว่างเปล่า มันคือคำถามที่อวี้ฮวาหวาดกลัวที่สุดมาตลอดแปดปี บัดนี้มันได้ถูกโยนเข้าใส่หน้านางอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป“ธรรมดาแล้วตัวนางบางครั้งก็ให้บุรุษเล่นบ้างในบางที แต่การที่เจ้าเป็นบุรุษแล้วยังสวมบทเป็นสตรีตลอดเวลา หลอกลวงคนจนได้แต่งงานเป็นฮูหยินน้อยของตระกูลใหญ่ นั่นมันน่ารังเกียจยิ่งนัก” เหมยหลินไล่ต้อนต่อ ราวกับจะบดขยี้อวี้ฮวาให้แหลกสลายในเงามืดของที่นั่งผู้ชม อี้เฉินกำด้ามกระบี่แน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เขาพร้อมที่จะพุ่งออกไปได้ทุกเมื่อแต่อวี้ฮวากลับไม่แตกสลายอย่างที่เหมยหลินคาดหวัง นางหลับตาลงชั่วครู่ ราวกับกำลังยอมรับในชะตากรรมของตนเอง เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาของนางกลับไม่ได้มีความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย มันมีเพียงความเหนื่อยล้า และความทรนงในศักดิ์ศรีสุดท้ายที่นางมีนางไม่ได้ปฏิเสธ และก็ไม่ได้ยอมรับ แต่นางเลือกที่จะตอบในวิถีของศิลปิน...“ชีวิตข้าอาจมีหลายสิ่งที่เป็นเรื่องหลอกลวง... แต่ศิลปะที่ข้ามอบให้ผู้ชมบนเวทีคือของจริง”เสียงของ