All Chapters of ล้ำเส้นมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

"สุดท้ายคนอย่างพี่ก็เคยก้มหัวให้หนู" ซาเฟียร์เอ่ยออกมาแก้เก้อ มือบางพยายามดันแผงอกแกร่งออกห่าง ในเวลาที่ความใหญ่โตยังอยู่ในตัวเธอมันดูอันตรายเกินไป "คงยังไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบก้มหัวให้ใครแค่ฝ่ายเดียว" ดวงตากลมสวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ ซาเฟียร์กลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก ภพนิพิฐถอดถอนตัวตนออกไปพลางเลื่อนมือเข้าไปรั้งแขนเรียวส่งผลให้ร่างบางลุกขึ้นนั่งแบบที่เขาต้องการ "มะ หมายความว่าไงคะ หนูไม่เข้าใจ" "ขยับลงไปนั่งข้างล่าง" "พี่ภพ" "ฉันไม่ยอมให้เธอเอาเปรียบฉันแน่" "แต่หนูไม่ได้ขอให้พี่ทำแบบนั้นกับหนู พี่จะมาบังคับหนูแบบนี้มันไม่ได้นะ" "เธอเสร็จคาปากฉันไปแล้วไหมล่ะ ถอนตัวไม่ทันแล้วหนทางเดียวที่ฉันจะพอใจ คือเธอต้อง..." ภพนิพิฐปล่อยเสียงทุ้มต่ำให้ขาดห้วง ขณะกดสายตาลงมองที่แกนกายร้อนของตัวเอง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ตากลมสวยกลอกกลิ้งไปมา เผลอมองท่อนเนื้อที่ถูกรายล้อมด้วยเส้นเลือดโปดโปนจนน่าเกรงขาม ถ้าจะให้เธอใช้ปากของเธอแตะต้องตรงนั้นของเขา... แค่คิดขนอ่อนก็ลุกซู่ ซาเฟียร์ส่ายหน้าไปมา แต่บนมุมปากหนากลับผุดรอยยิ้มอย่างชอบใจ "เห็นแก่ตัว" "ห๊ะ!" "ฉันไ

[ ไง ยังไม่นอนเหรอเรา ที่ไทยมันจะห้าทุ่มแล้วนี่นา ว่าแต่ เสียงน้องสาวเฮียสดใสขึ้นรึเปล่าน๊า ]"อื้ออ ก็หนูดีใจที่เฮียโทรมานี่คะ หนูคิดถึงเฮียนะ ยังทำงานหนักอยู่เหมือนเดิมไหมคะ"[ เฮียไม่ได้แบกอะไรสักอย่าง แค่แต่งชุดกาวน์หล่อๆ เข้าห้องผ่าตัด มีดหมอไม่ได้หนักหนาอะไรเลย ]"ยังพูดเล่นแบบนี้อยู่อีก ก็หนูเป็นห่วงจริงๆ นี่นา น้ำหนักอย่าให้ลดเชียวนะคะ หนูชอบผู้ชายหุ่นหมี"[ หุ่นหมงหุ่นหมีอะไรกัน ซิกแพคเฮียก็มีปะ อีกอย่างนะ เฮียยังเห็นเราคลั่งไคล้ดารานักร้องที่หล่อและหุ่นแซ่บอยู่เลย เลือดกำเดาไหลก็เคยมาแล้วนะ อย่าคิดว่าเฮียจะลืมล่ะ ] เสียงทางปลายสายส่งผลให้คนฟังถึงกับอายม้วนซาเฟียร์เกี่ยวผ้าห่มผืนหนามากอดก่าย แนบโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหนู ระบายรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความสุขให้เปื้อนอยู่บนใบหน้าเกลี้ยงเกลา"เขา...ยังตามมาวุ่นวายกับเราอยู่ไหมคะ" เพราะความห่วงใย ที่จำเป็นให้ต้องเปลี่ยนจากบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความสุขเข้าสู่โหมดจริงจัง[ อย่าห่วงเลย เฮียไม่ยอมให้ใครมาพรากอะไรไปจากเราทั้งนั้น ]"หนูไม่เข้าใจ ในเมื่อสิ่งที่เขามีอยู่ในมือมันก็มากพออยู่แล้ว แทบไม่ได้ด้อยไปกว่าเราด้วยซ้ำ แล้วทำไมเขาถึงต้องมายุ่ง

อัศวราชฟอด~"ชื่นใจที่สุดเลยครับ" ปลายจมูกโด่งกดลงที่แก้มเนียนของอันดาสลับกับการหันกลับไปทำแบบเดียวกันกับองศา เด็กๆ ยิ้มใหญ่ พักหลังที่อาภพไม่ค่อยมีเวลาว่างให้ ความคิดถึงทำงานได้เป็นอย่างดี"ตาภพ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยกลับมากินข้าวที่บ้าน งานเยอะเหรอลูก" เบญญาถือแก้วน้ำดื่มมายื่นให้บุตรชายพยายามที่จะกวาดมองใบหน้าหล่อเหลาที่อาจจะซูบลงเพราะความเหนื่อย แต่สิ่งที่เห็นมันกลับเป็นใบหน้าที่อิ่มเอมผิดหูเป็นตา"หืม? ในแขนทำไมมีรอยเล็บข่วนแบบนั้นล่ะ" สิ้นคำของมารดา สายตาพิฆาตของสองหนุ่มหล่อผู้ที่มีเมียแล้วและคนที่กำลังจะแต่งงานในอีกไม่กี่วันข้างหน้าตวัดมามองในเวลาพร้อมกัน"...เหมือนจะแพ้อากาศน่ะครับคันไปหมด""หึ สภาพ! รอยแบบนี้ภูว่าเต็มหลังอ่ะบอกเลย" ภูพิงค์กระซิบกระซาบกับพี่ชายใหญ่"มึงคิดว่าไม่ใช่ภูมิแพ้?""แน่นอน รอยเดียวที่จะยอมให้มีบนร่างกาย รอยเล็บเมียไง""เสือก สงสัยอยากวัดรอยตีนกับกู!" คำขู่ไร้ความหมายสิ้นดี ภูพิงค์ไหว่ไหล่พลางแสยะยิ้ม ขายาวภายใต้กางเกงยีนส์ราคาแพงตวัดขึ้นไขว้ห้างชักสงสัย! ซาเฟียร์ที่เป็นแค่คนขายประกัน บางทีชื่อนี้อาจจะมีที่มา"ภูมิแพ้ชนิดไหนกันน๊า รอยมันชักคุ้นๆ ว่ะ""กูค

ครืด~ ครืด~ โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่อยู่ในมือสั่นสะเทือนขึ้นเมื่อมีสายเรียกเข้า ดวงตากลมสวยกลอกกลิ้งไปมาพร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงขึ้นมาอัตโนมัติ ทั้งที่ก่อนหน้านี้แอบเศร้า เพราะคนบางคนเลือกที่จะหายไปโดยไม่ส่งข่าวว่าเขาจะกลับมาที่นี่อีกไหม สุดท้ายความรู้สึกนอยด์ก็ถูกแทนที่เมื่อเขาโทรกลับมา "อะแฮ่ม!" ซาเฟียร์แอบซ้อมคอเบาๆ เพราะสิ่งที่ต้องการคืออยากเห็นเสียงของตัวเองเป็นปกติ จากนั้นจึงยอมรับสายแต่โดยดี "ค่ะ..." [ นอนรึยัง ] "มัวดูอะไรเพลินๆ น่ะค่ะเลยยังไม่นอน" [ ไม่ได้รอฉันใช่ไหม ] น้ำเสียงหยอกล้อจากทางปลายสายส่งผลให้คนฟังถึงกับตาโต "ปะ เปล่า หนูไม่ได้รอ" [ หมายความว่าถ้าเธอง่วงเธอก็จะยอมเข้านอนก่อน หากฉันไปหาเธอก็จะยอมให้ฉันเรียกเธอที่หน้าประตูหรือไม่ก็ใส่พาสเวิร์ดเข้าห้องไปเองแบบนั้นเหรอ? ] "หนูไม่ได้คิดแบบนั้น แต่จริงๆ พี่ก็ควรโทรกลับมาบอกว่าวันนี้จะมาหรือไม่มา โตแล้วนะคะ ช่วยชัดเจนหน่อยสิ" [ หึ... ] เสียงหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ ในจังหวะที่ซาเฟียร์เลือกที่จะพลิกตัวนอนตะแคงข้าง น่าแปลกที่เธออยู่เฉยๆ ไม่ได้ คล้ายกับคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว [ ฉันก็จ

"...สรุปแตงโมที่พี่จะซื้อไปฝากใครบางคนวันนั้น คือซื้อไปฝากหลานงั้นเหรอคะ" "อืม อันดากับองศา ฝาแฝดลูกๆ ของพี่ชายฉันเอง" คนฟังทำตาโตด้วยความตื่นเต้น เอาจริงๆ มันไม่ใช่เพียงแค่ความตื่นเต้นอย่างเดียว แต่ความโล่งใจต่างหากที่มันกำลังทำงาน"มีรูปให้ดูไหมคะ หนูอยากเห็นจัง ตอนนี้น้องโตแค่ไหนแล้วคะ" "ตื่นเต้นเป็นเด็กๆ ไปได้" แม้จะว่าแบบนั้นออกไป แต่คนตัวโตกลับล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เปิดรูปของอันดาและองศาให้ดูแต่โดยดี"หูวว แก้มเยอะจัง อยากกัดแก้มน้องชะมัด" "กัด?""อื้อ กัดเหมือนซาลาเปา กัดด้วยความมันเขี้ยว" "ซาดิสม์" เจ้าของคำพูดจ้องเขม็งในขณะที่คนถูกต่อว่าละความสนใจจากจานอาหาร ซ้ำยังถือวิสาสะเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม คิดเพียงว่าจะเปิดภาพถัดไปด้วยความเคยชินแต่แล้วแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่นซาเฟียร์จ้องภาพใหม่ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอไม่วางตาชื่อองศาคงจะเป็นเด็กผู้ชาย ส่วนอันดาก็คงจะเป็นผู้หญิง ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เหมือนจะเป็นภาพของเจ้าของโทรศัพท์ที่แนบใบหน้ากับที่นอน สายตาจ้องมองหลานสาวอย่างน้องอันดาที่หลับปุ๋ย ข้างๆ มีตุ๊กตาสีชมพูสดใสประกบด้านข้าง