บททั้งหมดของ ล้ำเส้นมาเฟีย: บทที่ 11 - บทที่ 20

"เป็นอะไร" "เปล่านี่คะ หนูแค่ถาม" "อิจฉาคนที่ฉันกำลังซื้อแตงโมไปฝาก?" รอยยิ้มเยาะบนมุมปากหนาส่งผลให้ซาเฟียร์เริ่มหายใจแรง "ทำไมหนูต้องอิจฉา" "เพราะที่ผ่านมาซานย์แคร์แค่ความรู้สึกของเธอ ขณะเดียวกัน พอฉันทำหน้าที่ดูแลเธอแทนพี่ชายเธอบ้าง เธอก็อยากให้ฉันเป็นในแบบที่ซานย์เคยเป็น" "..." "เด็ก...เอาแต่ใจตัวเอง" "คุณ!" "หรือไม่จริง ที่จริงความคิดเด็กอายุยี่สิบปีมันควรมีมากกว่านี้นะ ถ้าให้ฉันเดา หากวันหนึ่งซานย์มีแฟน ดีไม่ดีเด็กเอาแต่ใจตัวเองอย่างเธอ ก็คงทำทุกอย่างให้ซานย์และแฟนเลิกกัน" "ไม่จริง" "หัดยินดีเวลาที่เห็นคนอื่นเขารักกันบ้างสิ อย่าทำตัวเหมือนเด็กขี้อิจฉา!" "หนูไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ ไม่จำเป็นต้องอิจฉาเวลาที่คุณสนใจใคร" "คำพูดของเธอมันย้อนแย้งจังเลยนะ ปากบอกว่าไม่ได้รู้สึก แต่สีหน้าท่าทางบ่งบอกว่าอิจฉาคนที่อยู่สายของฉันสุดๆ" "หนูแค่อยากรู้ว่าเพราะอะไรคุณต้องอคติกับหนูนักหนา ทำไมต้องทำเหมือนเกลียดขี้หน้า ทำไมต้องทำเหมือนรำคาญหนูอยู่ตลอดเลย" "เพราะเธอมันเด็กเอาแต่ใจตัวเองไงล่ะ เด็กเอาแต่ใจมันน่ารำคาญ" "รำคาญก็เรื่องของคุณ ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาแยแสสิ ไม่ต้อ

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะให้เธอทำ..." "...เพราะฉันจะเป็นคนทำเอง!" ใจดวงน้อยเต้นโครมครามเมื่อคนตัวโตบอกความประสงค์อย่างตรงไปตรงมา ซาเฟียร์เปลี่ยนจากการโอบลำคอหนาเป็นการเกาะบ่ากว้าง ดวงตากลมสวยที่ถูกโอบล้อมด้วยขนตางอนกระพริบถี่ๆ พยายามที่จะหาหนทางรอด แต่ก็ช้าเกินไปเพราะแผ่นหลังบางแนบชิดกับที่นอนกว้างพร้อมทั้งร่างหนาที่ถาโถมร่างกายลงมา "นะ หนูไม่พร้อม" "ยังไม่เคยมาก่อน?" ซาเฟียร์ไม่รู้ว่าจะตอบกลับด้วยคำพูดไหน คำถามของเขาบางครั้งมันก็ฟังดูเหมือนเขาได้ตัดสินเธอไปก่อนหน้านี้แล้ว น่าแปลกที่เธอไม่ชอบ เพียงเพราะเขามองเธอผิดไป! หนุ่มหล่อกดปลายลิ้นกับกระพุ้งแก้ม ใช้มือเกี่ยวผ้าขนหนูที่หลุดลุ่ยไปแล้วให้พ้นจากร่างกายสะอาดสะอ้าน ภพนิพิฐกดสายตาจ้องมองที่ใจกลางความเป็นสาวอย่างตรงไปตรงมา เนินสามเหลี่ยมอวบนูน มีเพียงขนอ่อนที่ปกคลุมให้ดูน่าค้นหา ซาเฟียร์กดต้นขาหนีบเข้าหากันแน่น หัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงกับทุกๆ การเคลื่อนไหวของคนตัวโต แม้แต่ลมหายใจของเขามันยังทำให้กายสาวสะท้านขึ้นมาได้เลย "พะ พี่ภพ..." มือเล็กพยายามไขว้คว้าข้อมือหนา ขณะที่ดวงตากลอกกลิ้งไปมาด้วยความไม่เข้าใจ คนตัวโตโน้มตัวลงต่ำ ใช้มือล

เท้าเปลือยที่เกร็งกับที่นอนค่อยๆ คลายออกเมื่อแรงกระแทกกระทั้นสิ้นสุดลง ซาเฟียร์หอบหายใจถี่คล้ายกับคนที่พึ่งผ่านการวิ่งในระยะไกลมาหมาดๆ ยังไม่ทันมีโอกาสได้คิดสิ่งใดทั้งนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มตัวลงมาหา กดปลายจมูกโด่งคลอเคลียที่แก้มเนียนอย่างอ่อนโยน คนที่ไม่เคยเปิดโอกาสให้ชายใดได้เข้าใกล้หัวใจเต้นรัวแรงขึ้นมาอย่างง่ายดาย "ยังเจ็บอยู่ไหม" ซาเฟียร์ตวัดสายตามาจ้องมองคนทางด้านบน นิ้วยาวเลื่อนมาเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มเนียนอย่างใส่ใจ ในยามที่ได้หยุดมอง ได้จับจ้อง ยิ่งได้เห็นว่าเสน่ห์บนตัวเขามันมากมายเหลือเกิน "หนูอยากเข้าห้องน้ำ" "อีกรอบไหวรึเปล่า" มือเรียวที่เกาะบ่ากว้างเกร็งขึ้นมาอัตโนมัติ เพียงแต่นึกถึงความใหญ่โตที่รุกล้ำเข้ามาในช่องทางคับแคบซ้ำๆ ความเจ็บปวดมันก็แทรกเข้ามาอย่างจัง "นะ หนูไม่ไหว" "ทำบ่อยๆ เดี๋ยวมันก็ชิน ความเจ็บมันจะหายไปเอง" "หนูไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่พี่จะมาหลอกล่อหนูด้วยคำพูดแบบนี้ได้ มะ มันใหญ่เกินไป" ภพนิพิฐกดยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ หนุ่มหล่อโน้มตัวลงต่ำ ใช้ปลายลิ้นตวัดโลมเลียปลายถันที่บวมเป่งเพราะถูกฟันคมครูดกับความอ่อนโยนและการดูดกระชากที่หนักหน่วงและรุนแร

ซาเฟียร์ขบกลีบปากของตัวเองอย่างแรง เอาเถอะ เชิญเขาเป็นแบบนี้ให้ได้ตลอดก็แล้วกัน! "หนูอยากไปเข้าห้องน้ำ" คนฟังพยักหน้ารับก่อนจะโน้มตัวเข้าไปช้อนตัวซาเฟียร์ในท่าเจ้าสาว ขณะที่ขายาวก้าวไปยังห้องน้ำ คนตัวเล็กไม่มองสบตาเขาด้วยซ้ำ แขนเรียวเกาะเกี่ยวที่บ่ากว้าง สายตามองไปอีกทาง คนตัวโตเลยมีโอกาสได้เห็นร่องรอยที่เขาเป็นคนทำ "ขอโทษที่หนักมือไปหน่อย เดี๋ยวซื้อยามาทาให้" "หนูต้องการอาบน้ำ พี่ออกไปได้แล้ว" ซาเฟียร์ใช้มือเล็กบดบังร่างกายของเธอในส่วนที่สำคัญ แม้ว่ามันจะปกปิดไม่มิดเพราะเขาได้เห็นทุกอย่างไปหมดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้กล้าพอที่จะยืนเปลือยต่อหน้าอีกคน "ถ้าเสร็จก็เรียกเดี๋ยวเข้ามารับ" คนฟังเบือนหน้าหนี เป็นการจบบทสนทนาอย่างจงใจ คนในห้องน้ำลงมือล็อกประตูอย่างมิดชิด ดวงตากลมสวยกลอกกลิ้งไปมาอย่างใจหายในยามที่มองเรือนร่างของตัวเองผ่านกระจกและพบร่องรอยแดงเป็นจ้ำๆ นอกจากร่องรอยที่คนตัวโตทิ้งเอาไว้มันจะทำให้ช้ำใจอย่างหนัก บางสิ่งบางอย่างที่สูญเสียไปแล้วและไม่มีทางที่จะเอากลับมาคืนได้มันทำให้หญิงสาวน้ำตาคลอ จะโทษเขาฝ่ายเดียวมันก็คงไม่ได้ เธอเองก็ไม่ได้พยายามห้ามปรามอย่างเต็มที่ ร

"หึ แล้วแต่มึง" ภพนิพิฐพิงแผ่นหลังกับโซฟาขณะใช้มือลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ เอาจริงเถอะ เรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างเขาและซาเฟียร์มันก็ไม่ได้เป็นเพราะเพื่อนรักอย่างซานย์เปิดปากทีเล่นทีจริงในวันนั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นไปเพราะความรู้สึกล้วนๆ เลยต่างหาก! หลังจากที่วางสายจากซานย์ ภพนิพิฐเลื่อนปลายนิ้วเช็กอีเมลอื่นๆ ที่เป็นเรื่องงานราวๆ ครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ เสียงครางที่ดังเล็ดลอดออกมาจากคนบนเตียงก็ดึงความสนใจจากเขาให้หันไปมอง "อื้อ~" ซาเฟียร์กระชับผืนผ้าห่ม เมื่อสัมผัสกับความหนาวแม้บนเรือนร่างจะมีผ้าห่มคลุมตัวอย่างมิดชิด ภพนิพิฐวางโทรศัพท์พลางขยับตัวเข้าไปใกล้ ปากอิ่มที่แดงขึ้นคล้ายกับคนที่ไม่สบาย หลังมือหนาอังลงบนหน้าผากมนทันที "ฉิบหาย ทำไมตัวร้อนแบบนี้วะ" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน หนุ่มหล่อรีบไขว่คว้าหารีโมทเครื่องปรับอากาศมาปรับอุณหภูมิห้องให้อุ่นขึ้น จากนั้นก็ตรงเข้าไปในห้องน้ำ หาผ้าขนหนูสะอาด และเติมน้ำใส่กะละมังจากนั้นก็เดินกลับมาที่เตียงตามเดิม "ขนาดกินยาลดไข้ไปแล้วยังไข้ขึ้น ตอนแรกยังมาทำตัวดื้ออยู่ได้ น้องมาเฟียนิสัยมันก็เหมือนพี่ชายมันนั่นแหละ" มือหนาดึงผ้าออกจากเรือนร่