All Chapters of ล้ำเส้นมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

"...รถคันนี้ครับเฮีย" คนที่กำโทรศัพท์ในมืออย่างแรงตวัดสายตาไปยังจอโน๊ตบุ๊กทันที ข้อมูลจากไฟล์กล้องวงจรปิดหลายต่อหลายตัวที่นำมาประกอบกัน สุดท้ายได้เห็นกับตาว่าออสตินคือคนที่พาซาเฟียร์ไปจริงๆ "ผู้ชายคนนี้เป็นใครอ่ะ ทำไมถึงต้องกักขังหน่วงเหนี่ยวคุณคนสวยคนนั้นไว้ด้วย เท่าที่ผมฟัง ไอ้หมอนั่นรู้จักคุณคนสวยใช่ไหมครับ" นิกกี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย ขณะเดียวกัน เขายังต้องใช้ความชำนิชำนาญในเรื่องของการตรวจสอบเครื่องมือสื่อสาร สิ่งที่ต้องทำคือการค้นหาให้เร็วที่สุดว่ารถคันสีดำคันนี้วิ่งไปในทิศทางไหน และตอนนี้รถจอดอยู่ที่ส่วนใด ยิ่งเห็นอารมณ์เกรี้ยวกราดของผู้เป็นนาย นิกกี้บอกตัวเองทันทีว่าเขาต้องรีบทำทุกอย่างให้สำเร็จโดยไว "ต่อให้มันจะเป็นใคร กูก็ไม่มีทางให้มันได้ในสิ่งที่มันต้องการ!" "...ถามจริงเถอะ คนอย่างนายไปอดอยากมาจากไหนคนระดับนายการที่จะหาผู้หญิงสักคนมาบำบัดความใคร่มันไม่ได้ยากเลยสักนิดแล้วทำไมจะต้องมาบังคับฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้ยินดีและรู้สึกเต็มใจด้วยเลย" "ไอ้ซานย์มันเก่งดีนะ มันล้างสมองของเธอจนเฮียไม่มีอะไรดีในสายตาของเธอเลย" "ถ้าอยากให้ฉันมองเห็นความดีในตัวนายก็ปล่อยฉันหน่อยสิ อย่าท

'...ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้' ภพนิพิฐดับหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกับการกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ วันที่สามที่ไม่สามารถติดต่อซานย์ได้ สุดท้ายแล้วความพยายามที่มีมาตลอดทั้งสามวันก็เป็นอันสรุปได้ว่า เขาจะได้คุยกับเพื่อนก็ต่อเมื่อฝ่ายนั้นติดต่อกลับมาเอง ความเคลือบแคลงใจที่มียังไม่ได้หายทำให้หนุ่มหล่อเจ้าของเรือนร่างสูงโปร่ง รับกับโครงหน้าหล่อเหลาที่ลงตัวไม่ว่าจะแอบมองจากทิศทางไหน เลือกที่จะไม่คิดหาทางออกเพียงหนทางเดียว แน่นอนว่าสำหรับภพนิพิฐ ศัตรูที่ไม่ได้รู้จักกัน คนที่ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางแต่ต้องมองว่าเป็นดังศัตรูคือคนที่น่ากลัว เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมารูปแบบไหน สิ่งที่รับปาก คนที่ต้องดูแลมันค้ำคออยู่ หมายความว่าเขาต้องทำตรงนี้ให้ดีที่สุด จะไม่มีวันพลาดอย่างแน่นอน โทรศัพท์มือถือในมือถูกปลดล็อกอีกครั้ง คราวนี้นิ้วยาวส่งข้อความไปที่แชทสามยอดกุมาร ซึ่งในนั้นประกอบด้วยตัวเขาพี่ชายอย่างภูมิรพี และน้องเล็กอย่างภูพิงค์ ไลน์หลุ่มนี้มีมานานแล้ว ส่วนมากมีไว้คุยกันในเรื่องต่างๆ เรื่องที่คลายเครียดขำขันบ้าง ถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกและเป็นคำพูดประโยคแรกที่เขาจริงจัง [ ภพนิพิฐ : รว

แกร๊ก~ "โทษที พอดีกูแวะไปซื้อแตงโมให้ลูกกูก่อนมาน่ะ ไม่ได้มาช้าเกินไปใช่ไหม" "ไม่หรอกครับ เฮียภพก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน" ผู้มาใหม่พยักหน้ารับ ประกายตาที่เคยเย็นชาทว่าถูกแทนที่ด้วยความรักความอบอุ่นในยามที่มองภรรยาและลูกๆ กวาดมองออกไปรอบๆ ห้อง กลิ่นหอมในแบบของผู้หญิงมันทำให้เขาสนใจ ไวเท่าความคิด ภูมิรพีมองกลับไปยังชั้นรองเท้า และรองเท้าของผู้หญิงหลายต่อหลายคู่ที่วางอยู่มันทำให้ผู้เป็นพี่ที่รับรู้ว่า น้องชายของตัวเองมันแอบร้ายระบายเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ "ไอ้เรื่องที่สปอยขึ้นมา กูนึกว่าไม่มีอยู่จริง" "มันมีอยู่จริงครับเฮีย แต่ตัวจริงหรือเปล่าอันนั้นมันเป็นอีกเรื่องนะ" "ตัวจริง?" "สู่รู้นักนะมึง" ภูพิงค์ไหวไหล่ แค่คำด่าด้วยประโยคสั้นๆ ไม่ได้กระทบกระเทือนสิ่งใดในร่างกายของหนุ่มหล่ออย่างภูพิงค์ได้เลย แกร๊ก~ ประตูห้องนอนถูกปลดล็อกก่อนจะถูกกระชากให้เปิด ตามด้วยร่างบอบบางที่อยู่ในชุดสบายๆ เสื้อยืดตัวเก๋กับกางเกงขาสั้นสำหรับใส่อยู่บ้าน สามหนุ่มมองไปที่เธอเป็นตาเดียว ซาเฟียร์ยกมือขึ้นลูบแก้มของตัวเองแก้เก้อ จากนั้นเธอก็รีบยกมือไหว้ผู้ที่มาช้าที่สุดเพราะจำได้ว่า เขาคือพี่ชายของภพนิพิฐ

น้ำเสียงของซาเฟียร์ติดความออดอ้อนอย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมสวยกวาดมองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา มองความลงตัวของจมูกโด่งๆ ตาคมๆ ริมฝีปากหยักได้รูปที่เคยสัมผัสมาแล้วว่ามันหวานและดีมากแค่ไหน ไม่รู้ว่าเธอไปรวบรวมความกล้าเหล่านี้มาจากไหน แต่เธออยากได้คำตอบ อยากได้มากจริงๆ "นั่งรอ เดี๋ยวหาข้าวให้กิน" "จะเดินหนีหนูอีกแล้วเหรอคะ" น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจดังขึ้นตามหลัง ซาเฟียร์ไม่ได้พูดเปล่า แต่เธอเลือกที่จะสาวเท้าตามหลัง สอดแขนเข้าไปกอดหมับที่ร่างแกร่งจากทางด้านหลัง แก้มเนียนเบียดเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างออดอ้อน "ตอบหนูก่อนได้ไหม" "..." "สำหรับพี่ หนูมีความหมายหรือเป็นแค่ของตาย" "ไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน" ภพนิพิฐปลดแขนเรียว ตามด้วยการหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กตามเดิม "พูดกันตรงๆ น่ะถูกแล้วค่ะ อ้อมโลกมันเหนื่อยมาก สุดท้ายแล้วมันก็มีเพียงสองคำตอบให้เลือกอยู่แล้วนี่คะ" ฉันถามเธอกลับบ้างได้ไหมล่ะ" "ได้สิคะ พี่ภพอยากรู้อะไรพี่ถามหนูได้เลย" "หากวันหนึ่งสถานการณ์ทางนั้นดีขึ้น ซานย์สามารถเคลียร์ทุกอย่างได้ หากวันหนึ่งพี่ชายของเธอมารับเธอกลับไป...เธอจะทำยังไง" "หนู..." ทั้งที่กำลังจะอ้าปาก

"อ๊ายยยย!" ช่องทางรักผลิตน้ำหวานจนไหลเยิ้มขณะที่มวลสมองของเธอมันขาวโพลน ซาเฟียร์ขบกลีบปากล่างของตัวเองเบาๆ มือสั่นเทายึดที่ขอบเคาน์เตอร์ เป็นจังหวะเดียวกับลิ้นสากที่ตวัดรับมวลน้ำหวาน เร่งปลายลิ้นโลมเลียทุกหยาดหยดพร้อมกับการกระดกกลืนมันลงคอ "มะ มันอร่อยนักเหรอคะ ทำไมถึงชอบกินนักล่ะ" ซาเฟียร์เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น จังหวะการเต้นของหัวใจมันเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ ยามที่ได้ยินคำตอบที่โต้กลับมา "ของแบบนี้มันอธิบายออกมาเป็นคำพูดค่อนข้างยากนะ ต้องลองเองถึงจะรู้" "บ้า ใครจะไปกินของตัวเองกัน" "ฉันกินของเธอ หากเธอจะกินของฉัน...ฉันก็ไม่ติดขัดอะไร" ลูกตำลึงที่สุกจนเต็มที่ เห็นว่าจะเป็นสีเดียวกันกับแก้มเนียนในตอนนี้ หนุ่มหล่อหยัดตัวลุก ขณะที่คนตัวเล็กปล่อยขาที่ตั้งฉากทิ้งลงมาในท่าที่สบายๆ แต่คนที่พึ่งลุกขึ้นได้กลับเลือกที่จะดันขาของเธอให้อ้ากว้างแบบเดิม เสียงปลดเข็มขัดส่งผลให้ใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ มือหนาปลดกระดุมกางเกงยีนส์อย่างรีบร้อน ก่อนที่เขาจะขยับเข้ามาถอดเสื้อของเธอออกตามด้วยการสอดมือเข้ามาปลดตะขอบรา วินาทีต่อมาฝ่ามือใหญ่ก็เคล้นคลึงความนุ่ม เสมือนว่าเขาคือผู้ที่เป็น