All Chapters of ล้ำเส้นมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

หลายวันต่อมา อาการของซาเฟียร์ดีขึ้นตามลำดับ ไม่มีไข้ อาการเจ็บที่ช่วงล่างก็หายดีแล้วเช่นกัน คนตัวเล็กบิดตัวซ้ายทีขวาทีที่หน้ากระจกบานใหญ่ เสื้อนักศึกษาบนตัวพอดีเป๊ะ เนินอกอวบส่งผลให้สัดส่วนทางด้านบนเห็นเป็นรูปร่างที่ลงตัว ส่วนกระโปรงทรงเอก็ยังสั้นเพียงต้นขาขาว วันนี้ซาเฟียร์คว้ารองเท้าส้นเข็มมาสวมใส่ ใช้กระเป๋าหรูราคาแพงที่เฮียซานย์ควักเงินตั้งเจ็ดหลักเพื่อซื้อให้ ร่างบางโน้มตัวเข้าไปหากระจก คว้าแท่งมาสคาร่ามาปัดที่ขนตากระทั่งงอนสวย กรีดอายไลเนอร์จนดวงตาเป๊ะปัง ดัดผมลอนเบาๆ ที่ปลาย ปัดแก้มเติมปากนิดหน่อย ที่ขาดไม่ได้คือการฉีดน้ำหอมให้ฟุ้งไปทั้งตัว "เสร็จแล้วค่ะ" คนที่นั่งหัวโด่โดยวางแขนไว้ข้างลำตัวตวัดสายตาขึ้นมองตั้งแต่โพรงจมูกสัมผัสกับกลิ่นน้ำหอม แว๊บหนึ่งที่คนตัวเล็กมองสบตา แต่แล้วเธอก็มองผ่านเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ ภพนิพิฐถึงกับชักสีหน้าออกมาอย่างไม่รู้ตัว "นึกยังไงถึงใส่รองเท้าคู่นี้" "พี่บอกเองนี่คะว่าหนูขาสั้น การใส่รองเท้าส้นสูงมันก็ช่วยทำให้ตัวหนูสูงขึ้นไม่ใช่เหรอ" "แล้วฉีดน้ำหอมทำไมมากมาย ไม่รู้รึไงว่ามันเวียนหัว" "มันทำให้เวียนหัวงั้นเหรอคะ เห็นว่าอาการเหล่านี้มันจ

"นี่ ฉันมีอะไรจะอวดด้วยนะ" บะหมี่ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า มุมปากบางปรากฎรอยยิ้มในยามที่ปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์แล้วเลื่อนหน้าจอที่ปรากฏภาพแอบถ่ายให้เพื่อนสนิทอย่างซาเฟียร์ได้เห็นมัน "คืออะไรอ่ะ" "เพื่อนฉันทำงานอยู่ที่ร้านที่เรากำลังจะไปกันวันนี้ นางแอบถ่ายภาพนี้แล้วส่งมาให้ ในร้านมีหนุ่มหล่อแซ่บเวอร์รออยู่ บังเอิญมาก เพราะสามหนุ่มในภาพน่ะ งานโคตรดีเลยจ้า" บะหมี่จีบปากจีบคออธิบายขณะที่บนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใส ซาเฟียร์มองหน้าผู้ชายสองคนที่เห็นใบหน้าค่อนข้างชัด แต่มันกลับไม่ได้น่าสนใจเท่ากับแผ่นหลังแกร่งของชายอีกคน แม้จะไม่ได้เห็นเสี้ยวใบหน้าของเขาเลยก็ตาม เสื้อทำไมคุ้น หุ่นก็เหมือน ลักษณะท่าทางมันบอกเธอว่านี่คือเขา เขาที่เธออุตส่าห์โทรหาแต่เขาไม่รับสาย! เขาทิ้งเธอไว้ที่มหา' ลัย หากบุคคลในภาพคือเขาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากมายแล้วทำไมเขาถึงเลือกที่จะไม่รับสายเธอ! อยากรู้นัก ว่าถ้าบังเอิญเจอกันเขาจะทำหน้ายังไง! ซาเฟียร์กวาดสายตาออกไปรอบๆ ร้านอาหารเมื่อผู้เลือกร้านพามาจนถึงที่หมาย เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มยอมรับว่าเธอกำลังมองหาใครบางคนที่ก่อนหน้านี้เห็นเพียงแผ่นหลังผ่านทางรูปถ่าย

"มีอะไรให้ช่วยไหมคะ" เสียงของบุคคลที่สามส่งผลให้ซาเฟียร์ดันแผงอกแกร่งออกห่าง การกระทำของเขามันทำอะไรเธอไม่ได้ทั้งนั้น ซาเฟียร์กรีดยิ้มให้กับหนึ่งในพนักงานของร้านที่มีน้ำใจเดินเข้ามาถามไถ่ทันที "ไม่มีอะไรค่ะพี่ พอดีพี่คนนี้เขามีเรื่องที่เข้าใจผิดนิดหน่อยเลยเข้ามาทักหนู ตอนนี้เราคุยกันจนเข้าใจแล้วค่ะ" "อ๋อ งั้นเหรอคะ" พนักงานสาวพยักหน้ารับพลางมองคนทั้งคู่สลับกันไปมา ทั้งที่จริงแล้วเธอบังเอิญได้ยินอะไรหลายๆ อย่าง แต่เมื่อได้รับคำตอบแบบนั้นจากหญิงสาวตัวเล็กๆ น่ารักๆ เธอจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านปล่อยทุกอย่างให้มันจบลง ร่างบอบบางเดินเข้ามาสมทบที่กลุ่มเพื่อนตามเดิม มือบางสางเส้นผมของตัวเองลวกๆ ลูบแก้มของตัวเองเบาๆ เป็นเชิงเรียกสติของตัวเองให้กลับมา พยายามทำตัวให้กลับมาเป็นปกติ แม้ความเป็นจริงมันจะไม่ได้ปกติเลยก็ตาม "ทำไมหายไปนานนักล่ะ ฉันเดินไปหาแกที่ห้องน้ำ แต่ฉันไม่เจอ...เพื่อนของพี่ชายเธอที่อยู่โต๊ะนั้นก็หายไปเหมือนกัน" บะหมี่กระซิบกระซาบในประโยคท้าย ส่วนซันเดย์เลือกที่จะสังเกตเพื่อนที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำและเพิ่งจะเดินกลับเข้ามาเงียบๆ หากเธอยังรู้สึกโอเคอยู่เขาจะอยู่เฉยๆ แต่ถ้าไม่เหมื

น้ำเสียงเอาแต่ใจส่งผลให้คนตัวโตกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ การกระทำเหล่านั้นมันยิ่งทำให้ซาเฟียร์หน้างอ "บางครั้งผู้ใหญ่ก็ชอบทำตัวมีความลับ ทำตัวซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างกับตัวเองเป็นนักสืบขององค์กรระดับโลก" "เวอร์ ฉันไม่ได้ทำแบบที่เธอว่าสักหน่อย" "ช่างเถอะค่ะ หนูเหนื่อยเกินกว่าจะมานั่งต่อปากต่อคำกับพี่แล้ว หนูจะนอนในห้องคนเดียว ถ้าพี่จะไม่กลับก็นอนโซฟาด้านนอกก็แล้วกัน" ร่างบางหยัดตัวลุกจากโซฟาหลังจากที่ได้สรุปทุกอย่าง ขณะที่เลื่อนมือไปรั้งสายกระเป๋าสะพายข้าง มือหนาก็รั้งตัวเธอเข้าไปหาจนร่างกายประชิดกัน "นี่" "ไม่เห็นหรือไงว่ารีโมตทีวีตกอยู่ด้านล่าง" ซาเฟียร์ชะงัก ดวงตากลมตวัดลงต่ำเพื่อมองในสิ่งที่คนตัวโตพูดถึง ปรากฏว่าบนฟูกมีรีโมตทีวีอยู่ตรงนั้นจริงๆ "ระวังหน่อยดิ...ฉันขี้เกียจซื้อรีโมตทีวีอันใหม่ มันเปลืองตังค์" คนฟังกัดฟันกรอด มันน่าอายที่เธอเผลอไปคาดหวังว่าเขาจะเป็นห่วงเธอ เหอะ! ที่แท้มันก็เป็นเรื่องที่เธอแค่คิดไปเอง ภพนิพิฐมองคนตัวเล็กที่กระฟัดกระเฟียดเคลื่อนไหวตัวเองไปมาตั้งแต่เดินเอากระเป๋าไปเก็บก่อนจะคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ หนุ่มหล่อล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

"หนูไม่ อื้ออ!" เสียงค้านดังขึ้นพร้อมทั้งใบหน้างดงามที่หลุดออกมาเพราะสิ่งที่หวังไม่ได้ดั่งใจเมื่อคนตัวโตไม่ได้คิดที่จะฟังเธอเลยสักนิด ซาเฟียร์จ้องมองเสี้ยวหน้าคมไม่วางตาหลังจากที่พบว่าคนตัวโตรั้งข้อเท้าของเธอไปวางที่หน้าตักของเขา บีบโลชั่นบำรุงผิวลงบนฝ่ามือหนาตามด้วยการชโลมลงบนต้นขาเนียน ทาให้ทั่วจนเนื้อครีมซึมซาบเข้าสู่ผิวในเวลาต่อมา ขนตางอนยาวตวัดหันไปทางอื่นอย่างรวดเร็วเมื่อพบว่าคนที่กำลังทาครีมให้เธออยู่เงยหน้าขึ้นมามองเธอแบบกระทันหัน แต่ต่อให้เธอจะรีบพยายามเบือนหน้าหนีแค่ไหน สุดท้ายเขาก็เห็นอยู่ดีว่ามีคนบางคนกำลังมองในสิ่งที่เขากำลังทำ ภพนิพิฐยกยิ้มที่มุมปาก นึกสนุกเวลาที่เห็นใบหน้าสะสวยงอง้ำ น้อยอกน้อยใจ มันเป็นอะไรที่รู้สึกดีมากเมื่อการกระทำเหล่านี้มันจะจบลงด้วยการเปลี่ยนแปลงอารมณ์แบบกระทันหัน จากหลังมือเปลี่ยนมาเป็นหน้ามือ ความโกรธจะหายไปเมื่อเธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการ สิ่งเหล่านั้นมันสร้างสีสันให้เขาได้ไม่น้อยเลย "อึก..." ซาเฟียร์เบิกตาโพลงพร้อมกับการตวัดสายตากลับมาจ้องมองคนที่นั่งอยู่ปลายเท้าของเธออีกครั้ง คราวนี้ไม่สนแล้วว่าเขาจะเห็นว่าเธอกำลังจ้อง ก็อยู่ดีๆ ฝามือร้อน