All Chapters of เพื่อนนอนไร้สถานะ( NC 18+): Chapter 31 - Chapter 40

ตอนนี้เขายังไม่ตื่นหรอกมั้งยังเช้าอยู่เลย ทะเลเบื้องหน้าเริ่มเปลี่ยนสี ท้องฟ้าก็เช่นเดียวกัน เธอนั่งมองอยู่นานพระอาทิตย์ยามเช้า สีของแสงพระอาทิตย์ยามเช้า ช่างแตกต่างจากพระอาทิตย์ยามเย็น แสงในตอนเช้าเป็นแสงที่บอกว่าวันนี้ยังมีความหวัง แสงที่ทำให้เราลุกขึ้นสู้ในแต่ละวันวันนี้จะได้กลับแล้ว ทำไมถึงดีใจนะ มาเที่ยวครั้งนี้ได้เห็นทะเลก็จริงแต่ทำไมไม่สนุกเลย ตอนไปกับเขาไม่ได้เห็นทะเลเลยอยู่กันแต่บนห้องแต่ทำไมมีความสุขจัง ยิ่งคิดยิ่งเครียด ไม่ได้นะกานดา เธอต้องตัดใจ ตัดใจจากเขาให้ได้นะ กานดานั่งมองท้องฟ้าตรงขอบตัดระหว่างท้องฟ้ากับทะเล เธอนั่งอยู่ตรงนั้น นั่งคิดอยู่นาน เธอจะทำได้ใช่ไหม ถ้าจะหยุดความสัมพันธ์นี้ คงไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้วมั้งถ้าต้องเจอกันต้องทำอย่างไร แต่โอกาสที่จะเจอก็มีแต่น้อยมาก เพราะเธอกับเขาใช้ชีวิตต่างกันมาก ขึ้นปีสี่ส่วนมากก็จะฝึกงานกัน ก็คง ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกมั้ง กานดากลับมาถึงเกือบหกโมงเย็นเพราะรถขาเข้ากรุงเทพฯในตอนเย็นวันอาทิตย์นี่มหาโหดจริง ๆ เดินขึ้นมาถึงห้องเธอหันไปมองห้องเขาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเข้าห้องตัวเอง เอาไว้ค่อยคุยแล้วกัน เลื่อนไปอีกวันแล้วกันวันนี้เหนื่

“ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี งั้นเราไปก่อนนะ สบายใจได้เราจะไม่วุ่นวายกับเธออีก” พฤกษาพูดเองก็ยังรู้สึกเจ็บเอง กานดาเองก็เหมือนกัน แค่เขาบอกว่าจะไม่วุ่นวายกับเธออีก ทำไมเจ็บจัง ทั้ง ๆ ที่มันเป็นเรื่องที่เธอต้องการไม่ใช่เหรอ แต่พอเขาพูดออกมาทำไมกลับทำให้เธอเสียใจกานดาก้มหน้าเพราะเธอมองหน้าเขาไม่ไหวจริง ๆ แค่นี้เธอก็จะตายแล้ว มันเจ็บมันจุกที่อก ไม่เคยคิดว่าจะเป็นอย่างนี้มาก่อน“เราจะย้ายกลับไปอยู่บ้านนะ เพราะเราต้องฝึกงาน” เขาแค่ไม่อยากอยู่ใกล้เธอ อยู่ในที่ที่เคยอยู่กับเธอ บอกตามตรงว่าตอนนี้ยังทำใจไม่ได้ ทั้งที่บอกตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าเขาไม่ได้รักเธอ ไม่ได้รักเธอแต่ทำไม เขาถึงเจ็บ“อือ” เธอรับคำเบา ๆพฤกษานั่งมองคนที่เขาคิดถึง สามอาทิตย์ที่เธอไม่ยอมติดต่อเขา ตั้งแต่ลงรูปคู่กับไอ้ผู้ชายคนนั้น เขาไม่อยากโทรหาก่อน เพราะไม่รู้ว่าสถานะของทั้งสองคนเป็นอะไรกัน ถ้าโทรไปแล้วกลายเป็นแฟนของกานดา เขาซึ่งเป็นแค่คู่นอนจะทำอะไรได้ จนสุดท้ายทนไม่ไหวต้องไปดักรอทั้งคืนกว่าจะเจอ แล้วบอกว่าอยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุข ไหนบอกว่าชอบ ไหนบอกว่าจะจีบ สุดท้ายพอไม่อยากไปต่อก็แค่หายไป “มึ

น้ำตาไหลอีกแล้ว เป็นแบบนี้ทุกครั้ง วันไหนไม่ได้เห็นภาพนี้ก็นอนไม่หลับ พอเปิดภาพเขาก็ร้องไห้ เมื่อไหร่ความเจ็บนี้จะหายไปเสียทีพฤกษาและเธอต่างไม่อัปภาพในอินสตาแกรมส่วนตัวอีกเลย ทุกอย่างระหว่างเขากับเธอยิ่งห่างไกลกันไปเรื่อย ๆ การตัดใจเป็นอะไรที่ทรมาน เธอเข้าใจแล้ว ที่คนเคยบอกว่าตัดใจไม่ได้เป็นอย่างไร เหมือนเธอตอนนี้มันทรมาน ทรมานกว่าการอยู่กับเขาแล้วเขาไม่รักเสียอีก“ทรมานจัง คิดถึงจัง โทรหาได้ไหม ไม่ได้สินะ ไม่ได้เป็นอะไรกัน” กานดาพูดกับรูปของเขา น้ำตาเธอก็ยังไหลไม่หยุด พยายามบอกตัวเองว่าพอแล้ว เขาไม่ได้รักเรา คิดถึงไปก็แค่นั้น บอกตัวเองย้ำ ๆ แต่ก็ไม่เคยทำได้ หลับไปพร้อมกับหัวใจที่อ่อนล้ากานดาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ในวันเสาร์ วันหยุดแบบนี้ใครโทรมาหาเธอกันนะ“ไอ้แก้ว แกทำอะไรอยู่” เสียงของอิงฟ้าดังมาทางปลายสาย“เพิ่งตื่น มีอะไรอิง”“แกนี่มันจะเที่ยงแล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า” อิงฟ้าอดแปลกใจไม่ได้ เพราะปกติกานดาไม่ใช่คนตื่นสาย แต่วันนี้ตื่นเกือบเที่ยง“เปล่าสบายดี มีอะไร”“คืนนี้จะชวนไปเที่ยว” อิงดาวและเพื่อน ๆ จะจัดเซอร์ไพรส์วันเกิดให้กานดา คิดว่าเธอคงลืมไปแล้วว่าวันนี้วันเกิดตัวเอง

“คนนี้หรือเปล่าที่ทำให้มึงอาการแปลก ๆ มาหลายเดือน มีอะไรที่กูไม่รู้ไหมวะ” นาวาเพิ่งจับสีหน้าเพื่อนได้ตอนที่อยู่กันตอนนี้ เหมือนพฤกษากับเวหามีอะไรที่เขาไม่รู้“เออ อย่าไปสนใจเรื่องมันมาก เดี๋ยวมันอยากเล่า มันเล่าเอง มึงไม่ต้องสนใจหรอก” เวหาตัดบทเพราะไม่อยากให้นาวามากดดันพฤกษา แต่เหมือนนาวาจะไม่สนใจคำพูดของเวหา เขายังคงจ้องมองพฤกษาอยู่“เวลามึงเจอเขา มึงเหมือนหายใจไม่ออกใช่ไหมไอ้ไม้” นาวาถามขึ้นซึ่งพฤกษาเองก็ไม่ได้ปิดบังเขาพยักหน้ายอมรับ“ทั้งที่หายใจไม่ออกแต่ก็อยากเจอใช่ไหม” เป็นอีกคำถามที่นาวาถามขึ้น พฤกษาก็พยักหน้ายอมรับอีกครั้ง“ไอ้เล พอแล้ว” เวหาห้ามนาวาที่พยายามจะซักไซ้พฤกษาไม่หยุด“พออะไรไอ้ฟ้า มันชอบเขาขนาดนี้ทำไมมึงไม่ให้มันไปจีบเขา ไอ้ไม้มึงชอบมึงก็แค่จีบ ถ้าไม่จีบแล้วจะได้ไหมวะ แค่นี้มึงยังไม่กล้าทำเพื่อเขาเลยแล้วจะใช้คำว่าชอบเขา มันใช่เหรอวะ” คำพูดของนาวาเหมือนกำลังเอาเข็มทิ่มลงกลางใจเขา เธอเคยบอกชอบเขา เคยบอกจะจีบเขา ส่วนเขาทำได้เพียงอยู่นิ่ง ๆ ไม่เคยทำอะไรกับความสัมพันธ์ครั้งนั้น พอเธอน้อยใจ แทนที่เขาจะยื้อไว้ เขาก็ไม่สนใจเขาไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอเลยสักครั้ง แม้แต่ซื่อสัตย์

“เราซื้อเบียร์มาด้วย อยากกินเบียร์” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาชวนเธอกินเบียร์ เขาไม่ชอบกินเบียร์เพราะมันทำให้อ้วน ส่วนมากเขาจะดื่มไวน์เท่านั้น เธอรู้ดี เขาทำทั้งหมดเพื่อเอาใจเธอ“อร่อยไหม” พฤกษาถามทันที ที่เธอกัดคำแรก หญิงสาวพยักหน้า พฤกษาเองก็น้ำตารื้นขึ้นมา ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสนั่งกินข้าวกับเธออีก อย่างน้อยเธอก็ไม่ไล่เขา“กินสิไม้” กานดาเห็นเขาเอาแต่มองเธอ เธอจึงบอกให้เขากินบ้าง และนั่นทำให้พฤกษาได้สติ ว่าเขาเผลอมองเธอนานจนเกินไป“อร่อยจริง ๆ นะ มิน่าคนถึงรอคิวกันนาน” พฤกษาพูดตอนที่กัดพิซซ่าคำโตเข้าปาก มันอร่อยจริง ๆ นะ ไม่คิดว่าจะอร่อยขนาดนี้ รู้แบบนี้เขาน่าจะยอมต่อแถวซื้อให้เธอกินตั้งแต่ตอนนั้นกานดายกเบียร์ขึ้นดื่ม กินไก่กับเบียร์นี่มันสวรรค์ชัด ๆ เธอเผลอมองหน้าเขา เห็นสายตายิ้มมาของเขายิ่งใจสั่น เขาทำเธอใจสั่นแบบนี้ตลอดเลยไม่ว่าเวลาไหน“อิ่มแล้ว เราพูดได้เลยไหม” คำถามของกานดาทำเอาหัวใจของคนที่พยายามเตรียมตัวมาดีแล้ว ก็ยังหนักใจกับคำพูดนี้กานดานั่งมองหน้าพฤกษาอยู่นาน ก่อนจะเรียกสติตัวเองแล้วพูดออกไป แต่เมื่อพูดออกไปแล้วเขากลับนิ่งเฉย เธอจึงไม่รอให้เขาตอบ “ไม้ต้องการอะไรจ