All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นแม่หม้ายลูกติดพร้อมระบบมิติ: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 หวั่นไหว“ท่านอาข้าคิดว่าท่านจะไม่มาเสียแล้ว”“ข้าจะไม่มาได้อย่างไรในเมื่อเจ้าเอ่ยปวกชวนข้า ข้าต้องมาสิ” เขาตอบเด็กชายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ“เชิญท่านอาเข้ามาในเรือนเถอะขอรับ ท่านเองก็เข้ามาด้วยนะขอรับ” เฉิงหงผายมือให้เชิญชวนหยวนเจี๋ยเข้าเรือนพร้อมกับห้าวอู่ที่เดินตามมาด้านหลังไป๋อิงหัวใจเต้นระรัว ทำไมนางต้องดีใจด้วยที่เขามานางไม่เข้าใจตัวเองสักนิด นางมองเขาที่เดินเข้ามาใบหน้าของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ผุดออกมาเต็มดวงหน้า นางจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ข้ากำลังจะเก็บอาหารแล้วเชียว ดีนะที่ท่านมาก่อนมิเช่นนั้นคงไม่มีอะไรให้กิน ว่าแต่ทำไมถึงนานมาเช่นนี้ไปทำอันใดมาหรือสภาพถึงได้เหมือนเหน็ดเหนื่อยหมดแรง”“แม่นางไป๋อิงนายท่านมีงานเข้าต้องไปตรวจสอบ เวลาเลื่อนผ่านไปเนินนานงานนี้ยากเหลือเกิน ท่านรู้หรือไม่ว่าเราพึ่งเสร็จงานก็รีบเดินทางมาที่นี่ทันที กลัวว่าท่านจะดับไฟเข้านอนไปแล้วเสียอีก” ห้าวอู่รีบพูดขึ้นทันทีกลัวว่าไป๋อิงจะไม่เชื่อคำพูดของนายท่านของตน ไป๋อิงแอบยิ้มเล็กน้อยดีใจที่อย่างน้อยเขายังตั้งใจมาหา“เช่นนั้นก็รีบมานั่งกินเถอะ ทั้งสองคงเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน” ไป๋อิงลดทิฐิตามคำพ

ตอนที่ 13 โจรป่าเฉิงหงคลี่ยิ้มเต็มดวงหน้าเมื่อเห็นหยวนเจี๋ยมาปรากฎตัวช่วยเขากับมารดา“เจ้ากับมารดาของเจ้าไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่ ?”“ท่านอาข้าดีใจจริง ๆ ที่ได้เจอท่าน ข้าคิดว่าท่านแม่จะเกิดเรื่องใหญ่เสียแล้ว”“ท่านมาช่วยข้าเช่นนี้ทำไมกัน ไม่เห็นหรือว่าชาวบ้านเอ่ยถึงท่านกับข้าเช่นไร อีกทั้งท่านยังกล่าวเรื่องไม่จริงที่บอกว่าเป็นบิดาของเฉิงหงเสมือนหาเรื่องให้ข้าเพิ่มมากกว่าเดิม”“ไป๋อิงท่านใจเย็นลงก่อนไม่แน่อาจจะเป็นการดีก็ได้ ข้าคิดว่าต่อจากนี้ทุกคนคงไม่มีผู้ใดกล้ามายุ่งวุ่นวายกับท่านอีก หากเรื่องที่ข้าก่อครานี้มีคนมาต่อว่าท่านข้าจะจัดการทันที ข้าเป็นห่วงท่านจริง ๆ ที่หลายวันมานี้ไม่ได้ไปหาที่เรือนเพราะมีงานต้องทำมากมาย ท่านคงได้ยินแล้วสินะเกี่ยวกับโจรป่าที่บุกเข้ามาขโมยของยามวิกาล ท่านอยู่กับเฉิงหงเพียงลำพังระวังตัวดี ๆ แถมเรือนยังอยู่ท้ายหมู่บ้านเช่นนั้นข้าชักอดห่วงไม่ไหว มาอยู่ที่จวนของข้าให้ข้าจับโจรได้ก่อนท่านค่อยกลับเรือนดีหรือไม่”“ฮึ! อยู่ที่จวนกับท่านอย่างนั้นหรือ? อย่าเลยเจ้าค่ะอยู่กับท่านไม่ต่างกับอยู่กับโจรพวกนั้นหรอก ไม่แน่โจรป่าอาจจะเป็นบิดาของเฉิงหงจริง ๆ อย่างที่ชาวบ้านก

ตอนที่ 15 ลี่หลินอยู่เบื้องหลังมาถึงจวนหยวนเจี๋ยเขาให้สาวใช้จัดแจงห้องรับรองให้นางกับบุตรชายได้เข้าไปพักผ่อน นี่ก็ยามสองแล้วเฉิงหงเหน็ดเหนื่อยจนผล็อยหลับไป เขาอุ้มเด็กชายเข้าไปนอนบนเตียงไป๋อิงเดินตามหลังสายตาที่มองเขาเริ่มเปลี่ยนไป เขาวางเด็กชายลงอย่างทะนุถนอนก่อนจะดึงผ่ามาห่มกายให้เฉิงหงด้วยความเอ็นดู หากเขาเป็นบิดาของเฉิงหงจริง ๆ คงจะดีไม่น้อย“ข้าขอบคุณท่านผู้ตรวจการมากนะเจ้าคะที่ช่วยเหลือข้า ยามนั้นข้าไร้สติคิดแค่หาหนทางที่จะเอาตัวรอด สิ่งเดียวที่ข้ากลัวมากที่สุดมิใช่ความปลอดภัยของตนแต่เป็นความปลอดภัยของเฉิงหง เวลาที่ผ่านมาข้าอคติต่อท่านเกินไป ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะเพราะไม่ว่าข้าจะคิดเช่นไรก็ยากเหลือเกินที่จะเข้าใจความคิดของท่าน เดิมทีข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นในค่ำคืนนั้น ข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผู้ใดคือบิดาของเฉิงหง และไม่รู้เลยว่าข้านอนกับชายใดชื่อหรือแม้แต่ใบหน้าข้าจำไม่ได้สักนิด ข้าไม่อยากผิดพลาดเหมือนอย่างครั้งก่อนเพราะข้ามีบาดแผลในใจและไม่อยากจะสร้างบาดแผลให้แก่บุตรของข้า หากท่านเข้ามาหาข้าเพียงเพื่อหยอกล้อเท่านั้น เมื่อข้าใจอ่อนท่านก็ทิ้งข้านั่นคือสิ่งที่ข้าไม่อยากเปิด

ตอนที่ 17 ครอบครัวอบอุ่นหลังจากทุกอย่างสะสางเสร็จแล้ว หยวนเจี๋ยพาไป๋อิงกลับเรือนของท่านพ่อของนาง นางกวาดสายตาจ้องมองไปทั่วเรือนมีสาวใช้และบ่าวรับใช้ต่างออกมายืนต้อนรับการกลับมา เฉิงหงไม่อยากมาอยู่ที่นี่เพราะชอบชีวิตที่สวนหลังหมู่บ้านเขาผูกพันที่นั้น“เฉิงหงเจ้าชอบที่นี่หรือไม่”“ไม่ขอรับ ข้าอยากกลับเรือนท้ายหมู่บ้านของเรา ที่นั่นมีความสุขมีความอบอุ่นที่ข้ากับท่านแม่เคยร่วมใช้ชีวิตด้วยกันและยังมีสัตว์เลี้ยงของเราด้วยขอรับ” เด็กชายพูดโพล่งออกมาตามความคิดไป๋อิงนั่งลงจับแขนของเฉิงหงทั้งสองข้าง“เฉิงหงเดิมทีที่นี่คือเรือนของเรา เราได้กลับมายังที่ที่เป็นของเราอีกไม่นานเจ้าจะคุ้นชิน ส่วนเรือนหลังหมู่บ้านเราก็ทำเป็นแปลงผักเลี้ยงสัตว์มากกว่าเดิมพร้อมให้บ่าวในเรือนไปเฝ้าดูแลอยู่ที่นั่นดีหรือไม่ ? เมื่อใดที่เจ้าอยากไปก็ย่อมไปได้ทุกเมื่อ”“เช่นนั้นก็ได้ขอรับ อย่างนั้นข้าขอเดินดูรอบเรือนก่อนนะขอรับ” ไป๋อิงยิ้มกว้างให้เด็กชายพรางพยักหน้าเด็กชายรีบวิ่งไปรอบ ๆ เรือนอย่างตื่นเต้น โดยมีสาวใช้คอยดูแล ไป๋อิงนางเองก็เดินดูรอบ ๆ เรือนสั่งการให้บ่าวรับใช้นำของใช้ของเจี่ยนอันหนิงกับลี่หลินไปทิ้งอย่าให้เหลือ

ตอนที่ 2 กลับเรือนฝั่งด้านจิงหยูกับอ๋องฉี หลังจากที่เฟยหงออกจากห้องของตนมา เขาให้คนสนิทพาตัวจิงหยูไปส่งที่เรือนตระกูลหลิว พร้อมตกคำรับปากจะไปสู่ขอนางกับท่านพ่อของนางเมื่อเขาจัดการเรื่องหลิวเฟยหงเสร็จสิ้นหลิวจิงหยูแสร้งทำเป็นเสียใจต่อหน้าอ๋องฉีทว่าในใจกลับดีใจจนแทบอยากจะอยู่ที่นี่ตั้งแต่คืนนี้“ท่านอ๋องเป็นเพราะหม่อมฉันเองที่ทำให้ท่านพี่และท่านต้องบาดหมาง หม่อมฉันสำนึกผิดไปแล้วเพราะความรักที่หม่อมฉันมีต่อท่านมิอาจจะฝืน ทุกอย่างพังพินาศเพราะหม่อมฉันเอง ท่านพ่อท่านแม่ต้องต่อว่าหม่อมฉันเป็นแน่ แถมหม่อมฉันยังทำตัวไร้ยางอายมานอนทอดกายให้ท่านถึงจวนอีกด้วย”“จิงหยูเรื่องทุกอย่างไม่ใช่ความผิดเจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้น เพราะเราทั้งสองรักกันต่างหาก ความรักมิอาจจะหักห้ามหัวใจ ดีแล้วที่เฟยหงยอมหย่าง่าย ๆ ข้าจะได้จัดการเรื่องของเราให้เข้าที่เข้าทาง ทว่าคืนนี้เจ้าต้องกลับไปที่เรือนตระกูลหลิวเสียก่อน เอาไว้ข้าจัดแจงเรื่องเฟยหงเสร็จสิ้นเมื่อไหร่ข้าจะเดินทางไปที่เรือนของเจ้าพร้อมของกำนัลมากมาย เมื่อนั้นเจ้าจะได้เข้ามาเป็นพระชายาของข้า อย่างไม่น้อยหน้าผู้อื่น” อ๋องฉีไม่สะทกสะท้านใจสักนิดเรื่องเฟยหงขอหย่าแ