All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นแม่หม้ายลูกติดพร้อมระบบมิติ: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำเสี่ยวหลินสาวสวยในยุค 2024 นอนหลับอย่างที่เคยเป็นทุกวันใครจะคิดว่าลืมตาขึ้นมาอีกวันเธอจะได้เป็นมารดาของเด็กชายตัวน้อยในยุคโบราณ ที่มีชีวิตรันทดอยู่ในกระท่อมหลังเล็กที่แทบจะต้านลมหนาวไม่ไหว ชีวิตละหกระเหินถูกชาวบ้านรังเกียจประนามว่าเป็นสตรีที่นิสัยเลวทราม เพราะนางท้องไม่มีคนรับทำให้ป้าของนางอับอายจนขับไล่นางออกจากเรือน มาอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังเล็กหลังหมู่บ้าน ใช้ชีวิตในแต่ละวันด้วยความรักที่มีต่อบุตรอาศัยเก็บผักเก็บสมุนไพรไปขายที่ตลาดแลกของกินประทังชีวิตแม้จะถูกชาวบ้านดูแคล้นนางไม่เคยสนใจ ก้มหน้ารับคำด่าเสมอมาจนเด็กชายอายุได้ 8 หนาวโชคดีที่นางมีบุตรชายที่ดี รู้จักช่วยเหลืองานทุกอย่างและรู้ความทำให้นางมีความสุข ทว่าฤดูเหมันต์มาเยือนกระท่อมหลังน้อยถูกพายุหิมะพัดผ่านความหนาวเหน็บเกินจะทนไหวนางกอดบุตรชายเอาไว้ในอ้อมกอดให้ผ่านค่ำคืนนี้ไปได้แต่ร่างกายของนางมิอาจจะต้านต่อความหนาวไหวหมดลมหายใจโดยมีลูกชายนอนซุกไออุ่นในอ้อมแขนวิญญาณของเสี่ยวหลินที่อยู่อีกมิติหนึ่งถูกดูดเข้ามาอยู่ในร่างของเฉินไป๋อิงเพื่อเปลี่ยนแปลงชะตากรรมชีวิตของนางกับบุตรชายมาพร้อมระบบมิติของใช้มากมาย ต่อจากนี้เสี่ยวหลินจ

ตอนที่ 3 หาหนทางร่ำรวยเฉินไป๋อิงหันมองไปด้านหลังเห็นว่าท่านป้ามิได้ตามมารังความ นางจึงพาเฉิงหงเดินมาหยุดที่ร้านหมั่นโถวทำตามที่ตนบอกกับเด็กชายเอาไว้“เถ้าแก่ข้าเอาหมั่นโถว2 ลูก”“ได้เลยรอสักครู่นะ เจ้ามีเงินจ่ายข้าแน่ ๆ ใช่หรือมั้ย? จะเอาใส่ไส้หรือไม่หากเอาไส้ผักราคาจะแพงกว่าธรรมดา ตั้งแต่หิมะตกผักไม่เติบโต อีกทั้งยังขาดตลาด อีกไม่กี่วันผักที่ทำไส้หมั่นโถวจะหมดแล้ว ข้าคงได้ทำแบบไม่มีไส้ไว้ขาย” เฉินไป๋อิงหูผึ่งทันที ความคิดในสมองดังขึ้นเหมือนเสียงระฆัง“ข้าเอาแบบไม่มีไส้ เถ้าแก่หากต่อจากนี้ข้าสามารถหาผักมาส่งท่านได้ท่านจะรับซื้อผักข้าหรือไม่” เถ้าแก่ยื่นหมั่นโถวให้เฉิงหงก่อนจะใช้มือกุมท้องหัวเราะออกมาอย่างขบขัน“ฮ่า ฮ่า เจ้านะหรือจะหาผักมาให้ข้าได้ ลำพังตัวเจ้ากับบุตรชายแค่หาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องยังยากเลยด้วยซ้ำ หมั่นโถว 2 อีแปะ” เฉินไป๋อิงกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมจริงจัง“หากวันพรุ่งนี้ข้าหาผักให้ท่านได้ ท่านต้องรับปากจะซื้อผักของข้า”“เอาสิ ๆ หากเจ้าหามาได้ข้าจะรับซื้อผักที่ข้าต้องการมาทำไส้หมั่นโถงเอง” เถ้าแก่ยังคงยิ้มไม่หุบไม่เชื่อคำพูดของเฉินไป๋อิง“เอานี่ 2 อีแปะ ท่านอย่าลืมคำพ

ตอนที่ 5 มาต่อว่าถึงเรือนเจี่ยนอันหนิงกับลี่หลินพากันเดินกึ่งวิ่งเพราะยามนี้ท้องฟ้าเริ่มจะมืดแล้ว เรือนของเฉินไป๋อิงอยู่หลังหมู่บ้านหากกลับค่ำกว่านี้อาจจะลำบากและหวาดกลัวอีกด้วย เมื่อมาถึงเจี่ยนอันหนิงใบหน้าบึ้งตึงเกรี้ยวโกรธ กวาดสายตาจ้องมองไปรอบๆ เรือนของเฉินไป๋อิงยิ่งไม่พอใจไปมากกว่าเดิม นางทำได้ขนาดนี้ได้อย่างไรไม่ว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยง หรือแม้แต่แปลงผักหรือว่านางมีคนเลี้ยงดู“หน็อยวันนี้ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ใดกันที่แน่ที่เลี้ยงดูนางข้าไม่เชื่อหรอกว่านางหาของพวกนี้มาด้วยความมุมานะของนางเอง”“ท่านแม่ในเรือนของนางเงียบไร้เสียงผู้คนข้าว่านางไม่ได้อยู่ด้านในแน่ ๆ เอ๊ะนั่นใช่นางหรือไม่เจ้าคะ" ลี่หลินชี้นิ้วไปที่แปลงผัก เห็นเฉินไป๋อิงกำลังรดน้ำผักกับบุตรชายของนาง สองแม่ลูกรีบเดินไปหานางที่แปลงผักทันที“ท่านแม่ นั่นมิใช่หญิงชราที่ต่อว่าท่านแม่เมื่อคราวก่อนหรือขอรับ” เฉิงหงได้ยินเสียงฝีเท้าเงยหน้าขึ้นมองเห็นสตรีสองนางกำลังเดินตรงมาหาตนและมารดา ไป๋อิงวางถังน้ำถอนหายใจเฮือกใหญ่คิดว่าตนเองจะพ้นจากคนพวกนี้ทำไมยังมาระรานนางอีก“พวกท่านมาทำอันใดที่นี่ ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าข้าตัดขาดไม่มีญาติผู้

ตอนที่ 7 ในที่สุดข้าก็พบเจ้าหลงหยวนเจี๋ยเดินออกมาสอบถามชาวบ้านถึงสตรีที่มีนามว่าเฉินไป๋อิง จนได้รู้ที่อยู่ของนางทว่าทุกคนกลับดูไม่อยากจะเอ่ยถึงนางเท่าไหร่ บ้างก็ทำสีหน้าท่าทางเหมือนรังเกียจนางอีกด้วย เขาจึงสอบถามเพิ่มเติม เฉินไป๋อิงสตรีนางนี้ตั้งครรภ์ไร้สามี ถูกท่านป้าของนางขับไล่ออกจากเรือนกล่าวหาว่านางแอบคบชู้กับสามีของผู้อื่น เขาเดินทางไปที่เรือนของนางตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้าน อยากรู้อยากเห็นใบหน้าของสตรีนางนี้เต็มทนเมื่อมาถึงเรือนของนางเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ เรือนไม้หลังน้อยตกแต่งเรือนแปลกประหลาดของใช้มากมายแทบไม่เคยเห็นและคุ้นตา บริเวณรอบเรือนมีทั้งแปลงผักและคอกสัตว์ ความคิดในใจเริ่มตีกันอย่างสับสน นางใช่สตรีชั่วช้าโหดร้ายอย่างชาวบ้านกล่าวจริง ๆ นะหรือครานั้นเองเขาเหลือบสายตาไปเห็นเด็กชายตัวน้อยใบหน้าอ้วนกลมคล้ายซาลาเปาผิวพรรณต่างจากบุตรของชาวบ้านทั่วไปอย่างสิ้นเชิง เฉิงหงก็เหลือบมาเห็นผู้มาเยือนเช่นกันรีบออกมาต้อนรับเพราะยามนี้ท่านแม่ไม่ได้อยู่ในเรือนกำลังไปตักน้ำในที่ลำธารมาให้วัว"ท่านอา ท่านอามาหาผู้ใดหรือขอรับ หรือว่ามาหาท่านแม่ของข้าเพื่อซื้อผักท่านมาถูกที่แล้ว ทว่ายามนี้ท่าน

ตอนที่ 9 อาหารเย็นแสนอร่อย“อย่ามาล้อเล่นกับข้าเถอะเจ้าค่ะ มาทางไหนจงกลับไปทางนั้น อย่าให้ข้าต้องขับไล่อย่างไร้มารยาท” ไป๋อิงไม่ยอมใจอ่อน ใบหน้าเริ่มบึ้งตึง ห้าวอู่กับเฉิงหงเห็นท่าไม่ดียืมมองทั้งสองอยู่ห่าง ๆ จนเฉิงหงรีบเข้ามาจับมือมารดาของตน“ท่านแม่ ท่านสอนข้าเสมอให้ข้ามีมารยาทยามนี้ท่านผู้ตรวจการมีน้ำใจนำของมากมายมาให้เพราะเอ็นดูข้า ครานี้ท่านแม่ใจเย็นก่อนนะขอรับ ท่านผู้ตรวจการเสมือนผู้มาเยือนเราเป็นเจ้าของเรือนต้องต้อนรับเป็นอย่างดี ท่านอาหยวนเจี๋ยตอนนี้ดวงอาทิตย์ตกดินแล้ว อยู่กินข้าวเย็นกับพวกเราก่อนนะขอรับท่านแม่ของข้าทำอาหารอร่อยมาก ๆ ครั้งนี้ข้าช่วยพูดให้ท่านแม่ใจอ่อน คราหน้าท่านอาผู้ตรวจการต้องทำตามที่ท่านแม่ต้องการนะขอรับ” เฉิงหงช่างเจรจาทำให้ไป๋อิงสงบสติอารมณ์ แม้นางไม่ชอบขี้หน้าแต่การขับไล่ก็ไม่เป็นเรื่องดีเช่นอย่างที่เฉิงหงกล่าว นางจะทำตนไม่มีมารยาทต่อหน้าบุตรชายไม่ได้“เอาเช่นเฉิงหงกล่าวก็แล้วกัน แต่ทว่าคราวหน้าหากไม่มีธุระอันใดท่านอย่ามาที่นี่ตามอำเภอใจนะเจ้าคะ ข้าไม่เคยคิดจะเปิดใจให้ผู้ใดลำพังอยู่กับเฉิงหงชีวิตของข้าก็ถูกชาวบ้านดูแคลนมามากพอแล้ว หากท่านเห็นใจโปรดอย่ามา