บททั้งหมดของ เกิดใหม่หนนี้ไม่ขอมีสามีชั่วช้า: บทที่ 21 - บทที่ 30

เรือนหยกงาม"ได้ฟังเช่นนี้ค่อยโล่งใจหน่อย เจ้าเองก็ต้องระวังจางหลิงฟางผู้นี้ให้ดีนะ""ข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามาก""อืม.. เช่นนั้นข้ากลับจวนก่อน หลายวันนี้ข้าจะไม่อยู่ในเมืองหลวงเจ้าต้องทำตัวดี ๆ รอข้ากลับมา"หวังลี่จูที่มีสีหน้าบึ้งตึงส่งยิ้มหวานให้กับมู่เสี่ยวชิง ความรู้สึกที่กำลังถูกแย่งของเล่นไปพลันหายไปสิ้น"เข้าใจแล้ว ข้าจะเฝ้ารอวันที่เจ้ากลับมา"มู่เสี่ยวชิงโบกมือให้กับหวังลี่จู ก่อนที่นางจะเดินขึ้นไปนั่งบนรถม้าโดยที่มีชงเหยาคอยช่วยประคองไม่ห่าง เมื่อนั้นรถม้าที่มีตราประจำตระกูลมู่จึงได้ออกเดินทางกลับจวนสายลมพัดโบกมาจากทางหน้าต่างไม้ที่เปิดกว้างรับลมในยามกลางคืน เวลานี้มู่เสี่ยวชิงยังคงนั่งเขียนอักษรอยู่บนโต๊ะหนังสือด้วยความขะมักเขม้น ตอนนี้นางกำลังไล่นึกย้อนเหตุการณ์ในชาติที่แล้วซึ่งมีหลายสิ่งที่ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปมาก เมื่อไม่มีสิ่งใดที่เหมือนเดิม นางจึงต้องเตรียมการรับมือให้พร้อมเสมอแกร๊ก แกร๊กเสียงใบไม้ไหวจากด้านนอกทำให้มู่เสี่ยวชิงตื่นจากพะวงนึกคิดของตน ในตอนนั้นก็ได้มีเงาดำหนึ่งสายพุ่งเข้ามาในห้องนอนของนางอย่างเงียบเชียบ"ช่วย...""พี่เอง!"น้ำเสียงอันอ่อนแรงเอ่ยบอกสตรี

ทางด้านหลี่หงจิ้นได้กลับมาถึงจวนของตนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผิดกับซานเย่ที่ยืนรอเขาที่จวนด้วยความกระวนกระวายใจ"นายท่าน! ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว""ข้ากลับมาแล้ว ทางเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง""นี่ขอรับ ร้านค้าที่คาดว่าน่าจะเป็นของท่านอ๋อง ข้าน้อยสืบรู้แค่สองร้านเท่านั้น เมื่อเข้าไปแล้วก็พบว่าบัญชีของร้านนั้นผิดปกติ จะลอบแอบนำออกมาก็มีคนเข้ามาเสียก่อนทั้งยังมีวรยุทธ์เสียด้วย ข้าน้อยเกรงว่าพวกเขาจะรู้ตัวก่อนจึงได้ลอบออกมาเสียก่อนขอรับ"ซานเย่นำชื่อร้านค้าที่อยู่ในเมืองหลวงส่งมอบให้กับหลี่หงจิ้น ส่วนตัวเขาก็แอบแปลกใจกับรอยยิ้มมุมปากของเจ้านายหนุ่ม"เจ้าทำดีมากแล้วล่ะ ต่อไปให้คนของเราวางมือจากเรื่องนี้ซะ จะมีคนอื่นเข้ามาช่วยพวกเราสืบเรื่องนี้แทนเอง ส่วนเจ้าส่งคนฝีมือดีสักสิบคนไปลอบดูแลคุณหนูมู่อย่างลับ ๆ และกำชับพวกเขาด้วยว่าหากเกิดอันตรายขึ้นกับนางให้รีบส่งพลุสัญญาสีแดงทันที""ขอรับ"ซานเย่ที่ได้ยินคำสั่งนี้พลันอมยิ้มมุมปาก เขารู้เหตุผลที่นายท่านกลับมาด้วยรอยยิ้มมุมปากแล้วล่ะ ที่แท้ก็ลอบไปพบสตรีในดวงใจนั่นเอง และยังเป็นห่วงนางจนอนุญาตให้จุดพลุสีแดงได้เลยซึ่งความหมายของพลุสัญญาณแต่ละสีจะแตกต่างกันไ

จวนตระกูลมู่มู่เสี่ยวชิงได้ส่งเทียบเชิญไปยังจางหลิงฟาง นางได้นัดหมายให้อีกฝ่ายมานั่งร่วมดื่มน้ำชาที่สวนดอกไม้ของจวนตระกูลมู่ ซึ่งแน่นอนว่าจางหลิงฟางย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปเป็นอันขาด"ข้าดีใจนะเจ้าคะที่เราได้มาพูดคุยกันเช่นนี้" จางหลิงฟางเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มหวาน"ข้าเองก็ยินดีเช่นกันเจ้าค่ะ ต้องขอโทษแทนลี่จูด้วย นางเป็นคนใจร้อนและเอ่อ... ไม่ค่อยชอบคนที่พูดจาอ้อมค้อมไปมาราวกับหาความจริงใจไม่เจอน่ะเจ้าค่ะ นี่นางก็เพิ่งทะเลาะกับอดีตสหายไป ผู้ใดจะรู้ว่าลี่จูจริงใจต่ออีกฝ่ายแต่กลับได้รับความเสแสร้งกลับมากัน"มู่เสี่ยวชิงลอบแสยะยิ้มมุมปาก นางมองดูสีหน้าที่กระอักกระอ่วนของอีกฝ่ายแล้วยิ้มขำในใจ"คุณหนูมู่อย่าได้คิดมาก ข้าไม่ถือสาคุณหนูหวังหรอกเจ้าค่ะ""ดีเจ้าค่ะ วันนี้ข้าให้พ่อครัวทำขนมดอกกุ้ยฮวา คุณหนูจางลองชิมดูนะเจ้าคะว่าถูกปากหรือไม่""ขอบคุณเจ้าค่ะ"จางหลิงฟางแย้มยิ้มพลางหยิบขนมกุ้ยฮวาขึ้นมาทาน นางตาโตกับรสชาติที่ละมุนลิ้นนี้ รู้สึกติดใจจนต้องหยิบไปทานอีกหลายชิ้น ในตอนนั้นเองที่ชงเหยาเดินเข้ามาพร้อมกับถือกล่องขนมเข้ามาสองกล่องใหญ่"คุณหนูเจ้าคะ มีคนนำขนมมาให้เจ้าค่ะ กล่องนี้เป็นข

"ขนมชิ้นนี้อร่อยมากเลย น้ำชาของที่นี่ล้วนเป็นชาหายาก คุณหนูมู่ลองทานดูก่อน" เฉิงอี้เทาคอยเอาเอาใจมู่เสี่ยวชิงเป็นการใหญ่"ขอบคุณเจ้าค่ะ"ทั้งสองทานขนมพูดคุยกันไปได้สักพัก จางหลิงฟางก็เอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของเฉิงอี้เทา"เอ่อ... ข้านึกขึ้นได้ว่ามีธุระที่ต้องไปจัดการ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ""เช่นนั้นข้ากลับพร้อมเจ้าเลยดีกว่า" มู่เสี่ยวชิงพลันลุกขึ้นยืน"จะดีได้อย่างไรกัน เจ้าเพิ่งจะมาถึงเองนะ รีบใช้โอกาสนี้ทำความรู้จักกับคุณชายเฉิงจะดีกว่า เชื่อข้าสิว่าเขาเป็นบุรุษที่ดีที่เจ้าควรรีบไขว่คว้าเอาไว้" ประโยคหลังจางหลิงฟางกระซิบให้ได้ยินแค่สองคน" แต่เจ้าไม่อยู่ ข้าคิดว่า...""หากคุณหนูมู่ไม่สบายใจ เช่นนั้นเราเปลี่ยนที่ไปนั่งชมนางระบำที่โถงชั้นสองดีหรือไม่ สาวใช้ของเจ้าก็อยู่ด้วยคงไม่มีผู้ใดกล้าพูดจาให้เจ้าเสียหายหรอก" เฉิงอี้เทาเสนอทางเลือก"เอ่อ... ก็ได้เจ้าค่ะ"จากนั้นทุกคนจึงได้ย้ายไปนั่งยังโถงชั้นสองเพื่อรอชมการแสดงของโรงน้ำชา โดยที่จางหลิงฟางได้แยกตัวกลับไปก่อน ตลอดทางที่นางเดินกลับขึ้นไปนั่งบนรถม้านั้น รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะแหลกสลายอย่างไรก็ไม่รู้ นฤางกำลังขบคิดกับตัวเอง

มู่เสี่ยวชิงอมยิ้ม นางเถียงเขาทันควัน "ตั้ง 5 ปีเจ้าค่ะ แล้วเหตุใดถึงแอบเข้ามาในห้องของข้าอีกแล้วล่ะเจ้าคะ ทำไมไม่เข้าทางประตูเหมือนกับคนอื่นเล่า""เหมือนกับคุณชายเฉิงนั่นน่ะหรือ" จู่ ๆ หลี่หงจิ้นก็เอ่ยถึงเฉิงอี้เทา เขารู้สึกน้อยใจนางยิ่งนัก"ใช่เจ้าค่ะ""เป็นเช่นนี้นี่เอง เจ้าคงจะชอบคุณชายเฉิงมากสินะถึงบอกว่าตระกูลมู่ยินดีต้อนรับเขาทุกเมื่อ"นางตาโตมองเขา "ท่านแอบฟังข้าที่โรงน้ำชาหรือเจ้าคะ""ข้าไม่ได้แอบฟัง ข้าก็นั่งอยู่ข้างหลังเจ้านั่นแหละ แต่เพราะว่าเจ้าเอาแต่สนใจคุณชายเฉิงจึงไม่รู้ว่าข้าอยู่ที่นั่นด้วย"ใบหน้าคมเข้มบูดบึ้งไปมา เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะสงบสติอารมณ์ของตนเอง ไม่อยากกลายเป็นบุรุษที่ดูไม่ดีในสายตาของนาง ทว่าตอนนี้กลับเป็นเขาเองที่รู้สึกไม่ดีเสียเอง"ท่านพี่หงจิ้นทำไหน้ำส้มหกหรือเจ้าคะ" มู่เสี่ยวชิงยังคงกลั่นแกล้งเขา นางมองเขาที่มีหน้าตาบูดบึ้งพลันฉีกยิ้มกว้างออกมา"ข้าทำหกจนเหม็นไปหมดเลยล่ะ""ข้าบอกแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้าไม่ได้คิดอะไรกับเฉิงอี้เทาผู้นั้นเลย"มู่เสี่ยวชิงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาเขา นางจับจ้องดวงตาคู่คมของเขาพร้อมกับพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา นางเองก็ไม่ต