All Chapters of เมื่อรักต้องลับ ( 18+): Chapter 161 - Chapter 170

“ซินซิน! ออกมาคุยกับพี่” เสียงนั้นทำซินหยานสะดุ้งเฮือก เธอจำเสียงเขาได้ และผู้ใหญ่ในบ้านทั้งสามท่านก็เช่นกัน“เกิดอะไรกันขึ้น เสียงใคร” เจสันเป็นฝ่ายถามบิดาตนที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะ หยางลีบุ้ยหน้าไปทางซินหยานเจสันจึงร้องอ๋อ เหลือเพียงแค่ทรงโปรดเท่านั้นที่ไม่รับรู้อะไร“เฮอะ! ไอ้ตี๋หิด” ได้ยินเจสันพูดฉายานี้ทรงโปรดก็คิ้วกระตุก เขาเข้าใจแล้วว่าตี๋หิดคือใคร คนที่บุกรุกมาคงไม่พ้นคู่หมั้นของซินหยานสินะ อยู่ ๆ หัวคิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากัน ทรงโปรดหน้าตึงกว่าเดิมหลายระดับตีนอยากกระตุกไปทาบหน้าคนที่ไม่รู้จักกันเสียดื้อ ๆ มาทำห่าอะไร! ไหนว่าเลิกกันไปแล้ว“จะให้เข้ามารึเปล่า” หยางลีถามน้องชาย หยางหวังจึงส่ายหน้า เข้าหันมองบุตรสาว ละสายตามองต่ำไปยังหน้าท้องที่ยังคงมองไม่ออกว่าตั้งครรภ์เพราะเป็นท้องแรกและวันนี้ซินหยานใส่เดรสฟูฟ่องสีหวาน ทำให้มองไม่เห็นว่าเธอตั้งครรภ์“อ้าว..เฮียเจสันมาเมื่อไหร่ แล้วนั่นใคร” เสียงผู้มาใหม่ทักทาย โจชัวนั่งแหมะที่เก้าอี้ตัวที่ยังว่างอย่างคุ้นเคยแล้วจิ้มผลไม้เข้าปาก เคี้ยวไปพลางถามซินหยานไปพลาง “ซินซินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”“เมื่อคืน” ซินหยานตอบชายหนุ่มผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง

ซินหยานตกใจมากกับการกระทำของทรงโปรด เธอหันไปสบตาคนข้างกาย สองมือบางอยากรั้งมือเขาที่ทาบทับอยู่ตรงหน้าท้องออกแต่ทำไม่ได้ ทรงโปรดไม่ยอมปล่อย“นี่ เฮียจะทำบ้าอะไร” เธอกระซิบเป็นภาษาไทย ทรงโปรดเมินคำถามเธอแต่หันไปบอกกับผู้บุกรุก“ถ้าไม่โง่ก็น่าจะเข้าใจ”“เมื่อไหร่ซินหยาน!” ไซมอนเสียงกร้าว“จะอยากรู้ไปทำไม ไปดูแลลูกเมียตัวเองเถอะ ตามหาเจอรึยัง” เป็นโจชัวที่โพล่งถามอย่างเสียมารยาท เสียงเกรี้ยวกราดแสดงออกถึงความไม่พอใจ ประโยคนั้นดึงความสนใจของไซอนให้ละจากหน้าท้องของซินหยานได้เป็นอย่างดี“มึงอย่ามายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของมึง” ไซมอนพูดเสียงลอดไรฟัน กำปั้นถูกบีบเข้าหากันแน่นจนเอ็นแทบกระตุก“ไม่แน่นะ อีกไม่นานอาจจะเป็นเรื่องของกูด้วยก็ได้” น้ำเสียงเหนือกว่าของโจชัวทำให้ไซมอนเดือดดาลจนหน้าแดง เขาข่มกลั้นโทสะเอาไว้ภายใน กวาดมองหน้าทุกคนด้วยสายตาดำมืดที่ไม่สามารถอ่านออก ก่อนจะยอมเดินจากไปเงียบ ๆ พร้อมลูกน้อง ไม่แม้แต่จะทำความเคารพผู้ใหญ่เลยสักคน จากไปทั้งที่ยังขุ่นเคืองใจ“ฝากไว้ก่อนเถอะ ถึงตากูเมื่อไหร่ กูจะทำให้พังกันให้หมดทุกคนเลยคอยดู!”“กลับไทยเลยนะ เดี๋ยวป๊าให้คนขับรถไปส่งที่สนามบิน ส่วนเรื่องตั๋

ซินหยานตื่นมาในช่วงสายของวันใหม่ สองแขนยืดสุดพร้อมบิดกายขับไล่ความเมื่อยล้า ลืมตาขึ้นมาก็แปลกใจไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน กวาดสายตามองรอบด้านก็สะดุดกับร่างสูงใหญ่ที่นอนเปลือยท่อนบนโชว์แผงอกล่ำอยู่ข้างกัน เพียงเท่านั้นซินหยานก็ระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างโล่งใจเธอขยับไปซุกหน้ากับอกแกร่งไร้การขัดเขิน มาถึงขั้นนี้แล้วจะอายอะไร เธอกอดก่ายเอวสอบเบา ๆ กลัวเขาตื่น ทำเนียนอยู่ในอ้อมอกเขาแบบนั้น ทรงโปรดเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนตัวเล็กมาวุ่นวายเขาก็กระชับกอดรั้งร่างนุ่มนิ่มมาแนบชิดกว่าเก่า“อ้าว.. ตื่นเฉย” ซินหยานแหงนหน้าไปมองเขาแล้วเอ่ยขอโทษ “ซินกวนเฮียไป ขอโทษค่ะทำเฮียตื่นเลย นอนต่อเถอะ”ถึงแม้จะยังอยากซบต่อเพราะกลิ่นตัวเขาหอมมาก หอมชื่นใจจนเธอหายเวียนหัว แต่เพราะกลัวเขารำคาญเลยจะผละห่างทว่าเขาก็รั้งไว้ไม่ปล่อย“นอนต่ออีกหน่อยนะ เหนื่อยมากเลย” เสียงทุ้มพร่าบ่นพึมพำแล้วกอดเธอไว้แน่นแทนหมอนข้าง ซินหยานก็ซุกหน้าเข้าหาอกเขาอัตโนมัติตามแรงกอดนั้น ความอบอุ่นที่มีต่อกันอย่างไม่ตั้งใจทำเอาสองหนุ่มสาวที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางพากันหลับไปอีกครั้งคราวนี้กว่าจะตื่นก็ปาไปเกือบบ่ายสามโมง ทรงโปรดลุกมากดสั่งอาหารจากแอพพ

MyDear : ยายหมวย!MyDear : หาย!... ตอบพี่มาเดี๋ยวนี้ อะไรยังไง ฮึ!ซินหยานรีบกดปิดมือถือแทบไม่ทัน ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นก็มีสายเข้าจากดาริน แต่เธอยังทำใจรับสายไม่ได้ สถานการณ์ตอนนี้ไม่สะดวกจะอธิบาย“หูชาแน่ ๆ ยายซินเอ้ยย” เธอกัดเล็บแล้วพึมพำ“บ่นอะไร”“อุ๊ย!” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่น ๆ ที่ตกกระทบกับลาดไหล่ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกตกใจ เธอหันขวับกลับไปมอง ใบหน้าสวยก็ปะทะเข้ากับใบหน้าหล่อคมที่กำลังมองเธอด้วยสายตาเป็นประกายเจอสาว ๆ มาล้อมหน้าล้อมหลังหน่อยก็อารมณ์ดีจังเลยนะพ่อคุณ ซินหยานบ่นในใจ“ตกใจเหรอ หืม”“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธอเป็นฝ่ายผละหน้าออกแล้วหันไปมองรอบ ๆ ว่าในระยะสายตายังมีใครจดจ้องมองเขาอยู่อีกไหม เพราะเขาเอาหน้าเข้ามาใกล้เกินไป จนสันจมูกโด่ง ๆ เฉียดแก้มเธออยู่แล้ว“คุยกับใคร” เขาถาม สายตาก็เบนไปทางโทรศัพท์ในมือเธอที่ยังคงสั่นอยู่เป็นระยะ สลับกับแจ้งเตือนข้อความจากแอพพลิเคชันไลน์เข้ารัว ๆไอ้ MyDear นี่มันใครวะ! โพรไฟล์ก็เป็นภาพเงาผู้ชาย ดูผ่าน ๆ คุ้นตาฉิบหาย หวังว่าคงจะไม่ใช่ไอ้ตี๋หิดอดีตคู่หมั้นหน้าจืดของเธอหรอกนะฉับพลันมือไว ๆ ของคนขี้สงสัยก็เผลอคว้าโทรศัพท์

เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา มือหนากุมมือเรียวแล้วจูงเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้ที่สุด โดยไม่สนใจสายตาใครที่มองมาอย่างสนใจในความหล่อออร่าและความสวยหยดสดใสของทั้งคู่ดูหนังจบก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่า ทรงโปรดพาซินหยานฝ่าการจราจรที่ติดขัดกลับมาถึงคอนโดในเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว“เหนื่อยไหมครับ” คนตัวสูงถามเสียงอ้อน กลับมาถึงคอนโดก็รีบสวมกอดเธอจากด้านหลัง สองมือใหญ่ลูบสัมผัสหน้าท้องหญิงสาวผ่านเนื้อผ้าชุดเดรส แต่เหมือนจะไม่ได้ดั่งใจเขาก็อุ้มกระเตงจนเธอหวีดร้องเพราะตกใจ วางร่างบอบบางให้นั่งบนโซฟากว้าง จับขาเรียวทั้งสองข้างถ่างออกจากกันแล้วตลบชายกระโปรงบานให้ไปกองเหนือหน้าท้องเธออย่างถือวิสาสะ“ว้าย เฮีย! ทำอะไรคะเนี่ย” ซินหยานร้องถามเขาเสียงสั่น การกระทำจู่โจมของเขาทำเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน ตอนกอดจากด้านหลังมันก็รู้สึกดี แต่ตอนนี้เธอหน้าร้อนเห่อ หายใจติดขัดไปหมดแล้ว“จะดูว่าเจ้าก้อนหลับหรือยัง เที่ยวมาทั้งวันแล้วเพิ่งจะกลับถึงบ้าน” เสียงทุ้มต่ำพร่า ใบหน้าคมซุกซบลงบนหน้าท้องของหญิงสาวแล้วสูดกลิ่นกายหอมหวานเข้าจมูกฟอดใหญ่คนบอกอยากจะดูลูกว่าหลับหรือยังใช้ปลายจมูกโด่งคมคลอเคลียหน้าท้องขาวเบา ๆ เลื่อนไล