All Chapters of เมื่อรักต้องลับ ( 18+): Chapter 171 - Chapter 180

“เฮียโปรด..” ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังดูหนังกันหลังจบมื้ออาหารแล้วซินหยานเลยลองถามเขาดูว่า.. “พรุ่งนี้ว่างไหมคะ”“ไม่” เขาตอบสั้น ๆ เพราะก็บอกเธอไปแล้วเมื่อเช้านี้ว่าต้องทำงาน ซินหยานพยักหน้าน้อย ๆ ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร“มีอะไรเหรอครับ”“อ่อ.. เปล่าค่ะ” ความจริงพรุ่งนี้คือวันนัดตรวจครรภ์ครั้งต่อไป แต่ในเมื่อเขายุ่งเธอก็เข้าใจ เดือนหน้าค่อยชวนเขาไปใหม่ก็ได้ กว่าจะถึงกำหนดคลอดมีเวลาอีกตั้งหลายเดือนไม่เป็นไรหรอกกระมัง‘เวลาแห่งความสุขมักแสนสั้น’คำนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตของซินหยาน เพราะที่ผ่านมาเธอมักจะมีความสุขมากกว่าเวลาหมดสนุกเสมอ หากแต่คนเรามันต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้น เพราะเช้าวันถัดมาซินหยานตื่นขึ้นพร้อมกับความว่างเปล่า ไร้เงาของคนตัวสูงที่เคยนอนข้างกาย เขาไปทำงานแล้ว มีแปะโน้ตเล็กบอกไว้ที่หัวเตียงด้วยว่า..“ตื่นแล้วอย่าลืมกินข้าวกินยานะครับ เฮียไปทำงานก่อน ตอนเย็นจะรีบกลับมาหานะ” ซินหยานอ่านข้อความจากลายมือตวัดที่พยายามเขียนอย่างตั้งใจพวกนั้นแล้วก็ยกยิ้มสดใส“น่ารักจัง” ใครบอกลายมือหมอห่วยแตกต่อไปนี้เธอจะเถียงขาดใจหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งกินข้าวต้มฝีมือทรงโปรดที่เข

“ซิน.. เป็นอะไร โกรธเหรอ” เขากินมาจากข้างนอกแล้วด้วยซ้ำในตอนที่ไปปรึกษาธุระส่วนตัวบางอย่างกับนายแพทย์ลักษณ์ที่บ้านโชติภิวรรธ ก็ไม่คิดว่าเธอจะรอ และให้หิ้วท้องมารอกินพร้อมเธอก็คงไม่ไหว ไม่รู้ว่าจะคุยธุระเสร็จตอนไหนด้วยซ้ำจะให้ทำยังไง“ซินหยาน” ทรงโปรดเคาะประตูเรียกซินหยานที่หายเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนอีกที แล้วถามตัวเองในใจว่า..นี่กูต้องง้อใช่ไหม ทำงานมาก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว แต่ก็เอาวะ..“ซิน เปิดประตูให้เฮียหน่อย” ทรงโปรดเคาะประตูเรียก แต่คนข้างในก็ยังเงียบ เธอกำลังทำให้เขาหงุดหงิดใจ ชายหนุ่มกัดกรามกำลังจะนับหนึ่งถึงสาม หากครบสามแล้วเธอยังไม่ออกมาเขาจะไม่ง้อไม่เรียกแล้วจะพาตัวเองไปนอนทั้งไม่อาบน้ำมันนี่แหละแต่ไม่ทันจะนับสองด้วยซ้ำก็ได้ยินเสียงลูกบิดประตูดังขึ้น ประตูเปิดอ้าแล้วซินหยานก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่เธอจะเดินผ่านเขาออกไปยังประตูห้องนอนมือใหญ่ก็คว้าเธอไว้เสียก่อน“ซิน..” เขาเรียกเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ ราวกับกำลังประกาศกร้าวให้รับรู้ว่าเขากำลังไม่พอใจ หญิงสาวมองสบตาเขา ในหน้าหวานพราวไปด้วยหยาดน้ำบนผิวอ่อนใส ขอบตาเธอยังคงแดงก่ำอ

เธอเคยถ่างตารอแล้วหลายครั้งแต่บางทีเขากลับเช้า มาถึงก็แต่งตัวไปทำหน้าที่คุณหมอที่โรงพยาบาล เธอก็ใช้ชีวิตคนเดียวต่อไป จะเรียกร้องก็ไม่ได้ ทำได้เพียงน้อยใจผ่านไปเพียงไม่นานข้อความจากแอปพลิเคชันไลน์ก็เด้งขึ้น ซินหยานกดอ่าน‘หาอะไรทำบ้างนะ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน หรือถ้าเบื่อ ๆ เหงา ๆ อยากไปบ้านไอ้เจหรือบ้านป้าหนูบ้างก็ได้’นั่นคือข้อความจากทรงโปรด มองในแง่ดีคือเขาห่วงใย แต่หากมองในแง่ร้ายคือเขากำลังไล่เธอกลาย ๆฉับพลันความวูบโหวงในช่วงอกที่ถูกกดเอาไว้ ก็ทบทวี ดันน้ำตาให้รื้นเบ้าอย่างไม่อาจกักเก็บได้ รักเขาแล้วเหรอยายซิน หรือเพราะตอนนี้แกไม่มีใคร แกมันใจง่ายจริง ๆ ด้วย ข้อความเพียงเท่านี้จากเขาก็ทำเอาร้องไห้ได้อย่างง่ายดายนิ้วเรียวกดโทร.ออกหาญาติสาว รอสายเรียกอยู่ไม่นานเสียงดารินก็ดังลั่นมาตามสาย[ว่าไงยายหมวยเก๊ เหงาอีกแล้วอะดิ] ประโยคฮิตในสองเดือนมานี้ที่ดารินใช้ทักทายซินหยานพรูลมหายใจเป็นการยอมรับแต่โดยดีใช่.. เธอเหงาอีกแล้วทุกครั้งที่ทรงโปรดไม่อยู่เธอก็ทำได้แค่โทรหาดาริน หากเป็นตอนกลางวัน วันไหนดารินว่างก็มีเข้ามารับเธอไปเที่ยวห้าง ชอปปิง ดูหนัง กินข้าวกัน บางวันก็แวะไปหาป้าดาหวันที่บ้า

“ออกไปไหนแต่เช้านะ” เสียงทุ้มพึมพำอย่างไม่สบายใจ ซินหยานไม่เคยออกไปไหนเช้าขนาดนี้มาก่อนตลอดระยะเวลาที่อยู่กับเขา หรือจะไปเมื่อคืนหลังจากเขาออกไปแล้ว..“ไม่น่าใช่” ถามเองตอบเองคนเดียวฉับพลันมือหนาก็รีบกดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ กดส่งข้อความไปหาเธอDr.Prod : ซินซิน หนูอยู่ไหนDr.Prod : ซินหยานทำไมไม่รับสายDr.Prod : หนู อย่าเงียบหายไปแบบนี้ เฮียไม่สบายใจDr.Prod : เกเรใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้Dr.Prod : จะไปไหนทำไมไม่บอก อย่าหายไปแล้วปล่อยให้คนอื่นเป็นห่วงจากความเป็นห่วง ฉับพลันอารมณ์ของชายหนุ่มกลับกลายเป็นกรุ่นโกรธทันทีที่ข้อความขึ้นมาถูกอ่านแล้ว เช่นนั้นทรงโปรดก็ยิ่งกระหนำส่งข้อความไปDr.Prod : อ่านไม่ตอบคือ?Dr.Prod : หรือว่าโกรธอะไรพี่ หืมDr.Prod : อย่างี่เง่าซินหยาน จะเล่นอะไร“ใจคอจะให้เป็นห่วงจนอกแตกตายเลยหรือไงกันวะ” ทรงโปรดสบถกับตัวเองอย่างไม่พอใจ หงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน ที่เธอหายไปเขากลับไม่รู้เรื่องและก็ทำอะไรไม่ได้ หงุดหงิดเธอที่ทำให้เขาคลั่งจะเป็นจะตายซินหยานได้แต่หัวเราะเย้ยหยันตนเองเมื่อเปิดอ่านข้อความสุดท้าย“อย่างี่เง่า..” คำนี้อีกแล้วเหรอ ในสายตาเขาเธองี่เง่าขนาดนั้นเชียว ช่ว

“เจ้าก้อนเป็นผู้ชาย” ดารินถึงกับหลุดกรี๊ดแล้วรั้งร่างบอบบางของซินหยานเข้ามากอดอย่างคนดีใจ ดารินก้มลงไปชิดหน้าท้องของซินหยานเสียงไม่เบานัก“ดีเลย คราวนี้ยัยหมวยก็จะมีคนช่วยดูแล โตไปอาตี๋ของป้าจะดูแลหม่าม้าใช่ไหมครับ” คนเป็นป้าดูเหมือนจะดีใจกว่าคนตั้งท้องเสียอีก เพราะก่อนหน้านี้ดารินถึงขั้นไปไหว้ขอพรและบนบานศาลกล่าว อยากให้หลานเป็นผู้ชาย เพื่อที่โตไปจะได้ช่วยปกป้องและดูแลแม่ได้ด้วยตระกูลเธอมีแต่ผู้หญิงมาโดยตลอด ซ้ำยังอาภัพ ไร้ผู้ชายช่วยเป็นเสาหลักที่ผ่านมาถึงถูกรังแกได้ง่าย ๆ และเบื่อด้วย เจอแต่ผู้หญิง คราวนี้แหละ ป้าจะซื้อหุ่นยนต์และปืนเปย์หลานให้หนำใจ แต่ก่อนอื่นคือ..“วีกหน้าว่างป้ะ ไปแก้บนกัน” ดารินกำลังวางแพลนการเดินทางในหัวว่าต้องไปไล่แก้บนที่วัดไหนศาลไหนก่อนดี“อื้ม.. ไปสิ”“อุ๊ย รอบนี้ตอบไว” ดารินเย้าแหย่อย่างนึกหมั่นไส้ เพราะตั้งแต่อยู่กับทรงโปรดซินหยานกลายเป็นคนอยู่ติดบ้านติดผู้ชาย ชวนไปไหนก็ไม่ค่อยจะยอมไปด้วย กลางวันมีแว็บออกมาบ้างแต่กลางคืนเลิกหวัง“ว่างแล้วเหรอจ๊ะ” ดารินบีบปลายคางน้องสาวแล้วส่ายไปมาเบา ๆ แกล้งเล่นไปอย่างนั้นแต่ซินหยานดันหน้าเศร้าลงกว่าเก่าเสียอย่างนั้น“ว่