All Chapters of เมื่อรักต้องลับ ( 18+): Chapter 191 - Chapter 200

หลังจากหยางหวังพาตัวซินหยานกลับฮ่องกงในวันนั้น คล้อยหลังผู้เป็นอาเจสันรีบกดต่อสายหาวิศรุตทันใด ถึงแม้รู้ดีแก่ใจว่าหากวิศรุตรู้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ แต่จะเก็บงำอาการปางตายของทรงโปรดเป็นความลับไม่บอกใครเลยก็ไม่ได้ระหว่างนั้นเจสันพาทรงโปรดไปส่งโรงพยาบาลก่อนที่เพื่อนสนิทจะช้ำในตายกลางทางเสียก่อน วิศรุตกับอีกหลายคนคงไปรอสมทบกันที่โรงพยาบาล“ทำไมไอ้โปรดมันอาการหนักขนาดนั้น” นายแพทย์ราม [1]โชติภิวรรธที่ตามวิศรุตมาด้วยกันหลังจากที่รู้ข่าวเอ่ยถาม เห็นทรงโปรดนอนแน่นิ่งไม่ตอบสนองใด ๆ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้“กระทบกระเทือนส่วนไหนหนักรึเปล่าวะพี่ต้น เดี๋ยวผมไปดูให้” นายแพทย์ลักษณ์โชติภิวรรธที่[2] มาด้วยเช่นเดียวกัน กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาหมอที่เป็นเจ้าของไข้ หมอคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกับตน ไม่นานลักษณ์ก็เดินกลับมาพร้อมคำตอบว่า...“หน้าแตกยับ เย็บห้าเข็ม ส่วนใหญ่จะเป็นรอยบวมปูด ฟกช้ำ มีเลือดคั่ง ซี่โครงขวาหักหนึ่ง และช้ำใน ส่วนสมองต้องรอตรวจอย่างละเอียดอีกที” พูดจบลักษณ์ก็พรูลมหายใจ“มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงโดนยำเละขนาดนั้น” รามอดถามไม่ได้ เขาไม่ใช่คนช่างสอดเรื่องชาวบ้าน แต่ทรงโปรดก็ถือเป็นสมาชิกคนหนึ่

“งั้นก็หาเงินก่อน ส่วนเมียค่อยหาจังหวะตามไปง้อ ไม่ก็หาช่องทางติดต่อ โทร. ไปง้อดูก่อน ดีกับเมียได้พ่อตาไม่น่ายากละ เขารักลูกสาวมาก ครั้งแรกยังยอมให้มึงเอามาอยู่ไทยได้เลย หรือถ้าทนไม่ไหว ไปหาเมียก่อน เดี๋ยวเรื่องเงินพวกกูจัดการให้” เสียงลักษณ์เสนอรักทรงโปรดเหมือนน้องชาย เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว คุณวิชุตารักทรงโปรดจะตายชัก รายนั้นแทบจะไปสู่ขอซินหยานให้อยู่แล้ว ตอนทราบเรื่องเสนอตัวออกสินสอดให้เองด้วยซ้ำไป ติดตรงที่คุณศิวะบิดาพวกเขาปรามไว้บอกให้ใจเย็น ๆ ก่อน เพราะบิดาซินหยานอาจยังไม่ยอมยกลูกสาวให้ง่าย ๆ“ก็ใช่ แต่คราวนี้คงไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อน มึงคิดว่าจะทนได้ไหม” เสียงวิศรุต เพราะหากเขาเป็นบิดาซินหยาน ทรงโปรดคงโดนยิงตายตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปเหยียบบ้านเขาแล้ว เพราะทำลูกสาวเขาท้อง ยังคิดด้วยซ้ำว่าพ่อซินหยานใจดีเกินไป“เอาน่า ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำ” รามให้กำลังใจ “มีอะไรก็บอกพวกพี่ อย่าไปแอบทำอะไรคนเดียวอีก เข้าใจไหม”“อย่าพูดว่าเกรงใจเพราะมึงเป็นน้องพวกกู” วิศรุตย้ำอย่างรู้ทันความคิดทรงโปรดว่ากำลังคิดอะไรที่ผ่านมาที่ทรงโปรดทำอะไรโดยไม่บอกใครไม่แนะนำให้ซินหยานรู้จักกับที่บ้าน ไม่ใช่เพราะ

“ทีกับป๊าไม่เห็นเคยทำให้” ผู้เป็นพ่อบ่นอุบ คิดแล้วก็น้อยใจ อิจฉาไอ้หนุ่มไทยนั่นได้ไหม“ไปอยู่กับมันแค่ไม่กี่เดือนลูกสาวป๊ากลับต้องทำสารพัดเลย มันปล่อยให้หนูเหงาเหรอ หรือมันทำอะไรให้หนูรู้สึกกดดันไหมบอกป๊า”“หนูไม่ได้ทำเพราะเขาชอบ เขาไม่เคยบังคับ หนูแค่อยากทำให้” ทรงโปรดยุ่งตลอดเวลา ส่วนตัวเธอก็ว่างจัด อยู่คนเดียวมันเหงาไม่รู้จะทำอะไร เอาตรง ๆ ก็แอบอยากให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นคุณหนูไร้ประโยชน์“ให้ส่งคนไปกระทืบมันอีกรอบดีไหม”“อย่านะ! พอแล้ว อย่าไปทำเขา” ซินหยานเบิกตากว้าง จากเสียงอ่อนเสียงหวานเมื่อครู่กลับแทบคำรามใส่บิดา แววตาเธอเขียวปั๊ด“ป๊าถามตรง ๆ ลูกรักมันไหม” คำถามที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากบิดา ทำเอาซินหยานสะดุ้งเล็กน้อย เธอยังไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้เตรียมใจจะบอกว่ารักก็คงดูใจง่ายเกินไป เพราะเวลาที่ได้ใช้ด้วยกันมันช่างแสนสั้น แต่จะตอบว่าไม่ก็โกหกอีกเช่นเดียวกัน ที่สำคัญคือเธอจะเอาอะไรไปรัก... ไม่กล้ารักหรอก เธอไม่กล้ารักแล้วโดนบิดาเธอกระทืบไปครั้งนั้นสภาพไม่น่าจะหายได้ภายในสองสามวัน เขาเองคงเกลียดเธอไปแล้วกระมัง เกลียดทั้งที่ยังไม่ทันได้รักกันด้วยซ้ำเห็นเขาผู้ที่แข็งแรง มีสุ

ทรงโปรดที่โดนปิดประตูรั้วใส่หน้าได้แต่ยืนทำตาปริบ ๆ ก่อนจะถอยออกจากหน้าบ้านของหญิงสาวมาตั้งหลักใต้ต้นไม้ริมถนนตรงข้ามบ้านของซินหยาน ไม่ขวางการจราจรรถเข้าออก แต่ย้ายมานั่งจ้องบ้านหลังใหญ่ เขาจำได้ว่าห้องซินหยานอยู่ปีกซ้ายของบ้าน นั่งตรงนี้ก็เห็นระเบียงห้องเธอยื่นมาเล็กน้อย เผื่อมีโอกาสที่ซินหยานจะออกมายืนกินลมชมวิวให้เขาเห็นบ้างแต่นั่งรออยู่ครึ่งค่อนวันก็ไม่เห็นแม้แต่เงา“ไปอยู่ตรงไหนนะ ยายตุ๊กตากระเบื้องเคลือบใจร้ายชะมัด” เสียงทุ้มบ่นพึมพำ นั่งบนกระเป๋าเดินทางอยู่นาน จนเปลี่ยนมายืนเก๊กท่าหล่อพิงต้นไม้ใหญ่ จนฟ้าเริ่มมืดยามของหมู่บ้านก็มาไล่ สนทนากันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง กว่าทุกอย่างจะคลี่คลายก็ตอนที่เขาจนใจ จำต้องต่อสายหาเจสันให้มันช่วยพูดกับยามให้เขาถึงได้อยู่ต่อ และก็ต้องยืนรอเธอแบบนี้ต่อไป[ทำอะไรไม่บอกกันก่อนอีกแล้วนะไอ้สัด] เจสันโทรศัพท์กลับมาต่อว่าทรงโปรดอีกครั้งหลังจากที่คุยกับยามหมู่บ้านแล้ววางสายไป“กูรีบ ร้อนใจเลยไม่ทันได้บอกใคร”[พอไม่บอกแล้วเป็นไงล่ะมึง คราวนี้ไปตัวคนเดียวไม่ได้ไปพร้อมยายซินเหมือนครั้งก่อน คิดว่ามึงจะเดินเข้าเดินออกที่นั่นได้ง่าย ๆ รึไงไอ้เวร] เจสั

จากคำขอร้องกลายเป็นตัดพ้อเสียดื้อ ๆ พูดไปก็เสียงสั่นไป ครั้งแรกในชีวิตที่ทรงโปรดจะทำแบบนี้กับผู้หญิง ข้ามน้ำข้ามทะเลมาง้อต่อหน้าคนเป็นสิบ ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าพ่อเธอจะเอาลูกตะกั่วจ่อหัวเขาตอนไหนด้วยซ้ำ“ซินขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณต้องเจ็บตัว ซินไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยจริง ๆ” ซินหยานเอ่ยบอกคำที่ยังคงคั่งค้างอยู่ในใจ ลืมสิ้นแล้วเรื่องที่ถูกละเลย หรือไม่ว่าจะเรื่องผู้หญิงคนนั้น เพราะหากมาเทียบกันกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับเธอว่ามันเทียบกันไม่ได้ เกิดบิดาเธอลงมือหนักไปจนพลาดพลั้งละ จะทำเช่นไรหากย้อนเวลากลับไปได้ วันนั้นเธอจะไม่ต่อสายหาบิดาแล้วร้องไห้ฟูมฟายเป็นอันขาด เธอพลาดอย่างแรง ได้แต่โทษตัวเองวนไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวี่วัน เพราะภาพที่ทรงโปรดเลือดอาบใบหน้าในวันนั้นยังคงติดตาเรื่องของเราสองคนเขาบอกชัดเจนตั้งแต่แรกว่าไม่ได้รู้สึกรัก มันเกิดจากความผิดพลาด ตอนนั้นเธอเองก็เข้าใจดีทุกอย่าง เขาเสนอแค่ให้มาลองใช้ชีวิตด้วยกัน ลองศึกษากัน เธอเองก็เต็มใจและรับข้อเสนอได้ถ้าเกิดเธอไม่ใช่ แล้วเขาจะไม่ใส่ใจ ไม่รัก หรือจะไปรักผู้หญิงคนอื่นเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรไม่คิดว่าเพราะแค่เหนื่อย ท้อ เพราะ