All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

“คิดถึงตะวันกันบ้างไหมน้า ตะวันหายไปหลายวันเลย พอดีกลับไปตรุษจีนที่ฮ่องกงมาจ้า กลับมาถึงไทยเมื่อคืนเลย ไฟลต์ดึกค่ะ หูย คิดถึงเหรอ อยากให้เปิดเสื้อ ใจร้อนนะเราน่ะ” หญิงสาวอ่านคอมเมนต์แล้วตอบกลับไปมา ตอนนี้เธอยังไม่ได้ถอดเสื้อคลุมออกรอจังหวะให้คนเข้ามาอีกหน่อยจะเปิดขายทีเดียว“วันนี้มีโพรโมชันพิเศษให้แค่ห้าร้อยชุดเท่านั้นนะคะเตรียมตัวเอฟกันให้ทันเลยน้า”ปกติเธอมักจะไลฟ์ที่บริษัทเพราะจะมีทีมงานมาช่วยจัดการระบบหลังบ้านให้ ทว่าตอนนี้เธออยู่คนเดียว ไลฟ์ขายแก้เบื่อจึงเซตระบบหลังบ้านเองคนเดียวง่าย ๆ ขายคั่นเวลาระหว่างรอเพื่อนมา และจะได้ไม่เอาเวลาไปฟุ้งซ่านเรื่องปรมะจนเกินไป“พิมพ์ TW02ตามด้วยสีและจำนวนได้เลยค่ะ ชุดนี้ที่ตะวันใส่จะเป็นสีส่งท้ายเทศกาลกันไปเลยนะคะ มีสี่สีให้เลือก แดง ขาว ดำ และครีมเท่านั้น รีบเอฟกันมานะคะ ตะวันมีเวลาไลฟ์ไม่มากนะ ถ้าไลฟ์จบไวเดี๋ยวเราจะได้มาเม้ามอยเล่นกัน” ตะวันว่าพลางค่อย ๆ เปิดเสื้อคลุมเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดที่มีชุดสายเดี่ยวสีแดงสดคลุมแค่ต้นขาอ่อน โชว์แผ่นหลังบอบบางเธอใช้มือลูบผ้าเรียบลื่นตั้งแต่เนินอกด้วยท่าทางเซ็กซี่ขี้เล่นปนน่ารัก แล้วค่อย ๆ เลื่อนไล้

หญิงสาวไม่ถามว่าเขามาทำไม เพราะเอาจริงก็เดาไม่ยาก ปรมะคงแค่อยาก เธอหันหลังให้ชายหนุ่มแล้วเดินหนีเข้าไปที่วอร์กอินโครเซทเพื่อเลือกเสื้อผ้าจะสวมใส่ ทว่าไม่ทันที่หญิงสาวจะได้คว้าชุด ร่างสูงที่จ้ำอ้าวเดินตามหลังมาก็คว้าต้นคอเล็กให้หันกลับมารับจูบหนัก ๆเขาเกี่ยวกระหวัดลิ้นร้อนชอนไชเข้าโพรงปากหวานที่เปิดอ้ารับทุกสัมผัสซาบซ่านอย่างไม่ขัดขืน สองมือแกร่งรวบเอวบอบบางยกร่างหญิงสาวขึ้นวางบนตู้ไอส์แลนด์กระจกกลางห้อง สอดตัวเองไปอยู่กลางหว่างขาขาวแล้วดึงรั้งเสื้อคลุมออกจากร่างหอมหวาน เผยให้เห็นวันพีชที่หญิงสาวสวมใส่ปรมะเลื่อนปากหยักมาดูดดุนลำคอขาวระหงหนัก ๆ ตามอารมณ์กระสันซ่านที่ห่างหายกันมาหลายวัน ปลดทุกปราการที่ปกปิดเรือนร่างของตะวันออกจากตัวไปโดยง่าย“ปลื้ม อา... อย่า เดี๋ยวเป็นรอย” เสียงหวานพร่าร้องห้ามเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บจี๊ดที่คอ ปกติปรมะมักจะชอบทำรอยคิสมาร์ก หากไม่เคยทำที่คอเลยสักครั้ง เขามักจะทำใต้ร่มผ้าเพราะไม่อยากให้ใครรู้แต่เมื่อหญิงสาวยิ่งร้องห้ามปรมะก็ยิ่งหนักข้อ เขาเลื่อนมาขบเม้มลาดไหล่บอบบาง ลมหายใจร้อนผ่าวรดรินผิวกายหญิงสาว ปลุกกระตุ้นอารมณ์กระสันซ่าน นิ้วยาวของชายหนุ่มปาดไล้รอย

เหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยอารยธรรมทั่วต้นคอขาวระหง เนินอกทั้งสองเต้าและลาดไหล่ ปรมะทิ้งรอยคิสมาร์กไว้เต็มไปหมดจนตะวันที่ตื่นมาในช่วงสายได้เห็นแล้วถึงกับเบิกตากว้าง ยกมือปิดปากอย่างตกใจ ต้องใช้คอนซิลเลอร์กี่ขวดถึงจะปิดหมดกันเพียะ!“ทำบ้าอะไรเนี่ยปลื้ม!” ตะวันเดินออกจากห้องน้ำก็ตรงไปฟาดแขนกำยำของคนที่นอนหลับตาพริ้มสบายใจเฉิบเข้าให้“ฮื่อ! อะไรอีกวะ” เสียงทุ้มพร่ากระแทกลมหายใจหนัก ๆ เพราะโดนรบกวนจากที่กำลังหลับสบาย วันนี้เขามีเรียนช่วงบ่ายเลยตั้งใจจะตื่นสายหน่อย เมื่อคืนใช้แรงหนักไป“กี่โมงแล้ว” ชายหนุ่มหรี่ตามองดูเวลาจากนาฬิกาดิจิทัลตรงหัวเตียง เหลือเวลามากพอให้นอนต่อได้ เขาคว้าร่างของตะวันที่ยืนเท้าสะเอวมองเขาอย่างเดือดดาลมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวคลุมห่มกายมากอดไว้อีกครั้ง มือปลาไหลกระชากผ้าหลุดจนเธอเปลือยเปล่าแล้วพลิกตัวกลับมาคร่อมทับ“นี่หยุดเลยนะ ตะวันยังขาสั่นอยู่เลย ไปโดปอะไรมาทำไมถึงได้หื่นขนาดนี้”“เธอหายไปหลายวันก็ต้องชดเชยกันหน่อยไหม” เขาจูบหน้าผากหญิงสาว เห็นตะวันมองด้วยแววตาอ้อนวอนบอกว่าไม่ไหวเขาก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วรั้งหญิงสาวมากอดไว้“ไม่ทำแล้วน่า แค่อยากนอน” หากต่ออีกรอบก็คงไม่ใช่

“ยับ ถ้าตะวันรู้กูว่ายับ” เบียร์แทบกุมขมับ“ตะวันอาจไม่ทันเห็นก็ได้” แทวอนว่า“ไปห้ามมันทันไหม”“ทันห่าอะไรล่ะ มึงดู” ป้อมชี้ให้เพื่อนดูฉากที่ปรมะกำลังเดินเข้าหามิเกลแล้วยื่นดอกไม้ให้ มีพร็อพเป็นตัวมาสคอตหมีสีชมพูถือดอกไม้ช่อใหญ่ยืนอยู่ใกล้กัน แบคดรอปเป็นลูกโป่งรูปหัวใจสีชมพูขาวสลับกัน ฉากสวีตหวานเหมือนในหนังรักโรแมนติก“มึงว่าดอกไม้ในมือไอ้ปลื้มนั่นคุ้น ๆ ไหม เหมือนดอกอะไร” ป้อมกอดอกถามเพื่อนขณะมองตามหลังปรมะที่เดินตรงไปไม่สนใจเสียงใครทั้งนั้น ประดุจว่ามันกำลังค่อย ๆ ก้าวย่างลงปากเหวก็ไม่ปานในขณะที่เบียร์และแทวอนขมวดคิ้วสงสัย ออสตินก็เฉลยให้ว่า... “ดอกไม้จันทร์”“สัด!”“แม่ง โคตรใช่” แทวอนตบเข่าฉาด ปรมะก็ช่างเลือกดอกไม้ได้เหมือนมาก กุหลาบสีขาวล้อมรอบด้วยกระดาษสีขาวและเทาดำ“เตรียมเผาเลยทีเดียว” เบียร์ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ เตรียมไว้อาลัยให้ปรมะเพื่อนรักหญิงสาวรุ่นน้องมองช่อกุหลาบขาวสลับกับใบหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่ร่วมคณะ หนุ่มสุดฮอตคนดังของมหาวิทยาลัย“คะ หะ ให้มิเกลเหรอคะ”“ค่ะ รับไว้สิ” ยิ่งเขายื่นให้มิเกลก็ปฏิเสธไม่ได้ เธอรับไว้แต่โดยดีหากใบหน้าสวยซีดเผือด กลัวว่าคนที่บ้านรู้แล้วจะ

“พวกมึงช่วยหุบปากได้ไหม จะตามขึ้นมาทำห่าอะไรกันวะ” ปรมะเดือดดาล เขาไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำกับใครทั้งนั้น ไม่ต้องการสักกำลังใจจากใครเลยด้วยซ้ำ ต้องการแค่ให้ตะวันตอบกลับข้อความหรือได้เจอหน้ากัน หากก็ไม่มีใครช่วยได้“กูกลับละ” ป้อมว่าพลางลุกยืนเต็มความสูง แทวอนและเบียร์ก็ลุกตามออกจากเพนต์เฮาส์ของปรมะไป เหลือไว้แค่ออสตินที่ยังไม่กลับชายหนุ่มลูกครึ่งลาตินรอจังหวะให้ปรมะอารมณ์สงบลงสักพัก เพราะตอนนี้เจ้ามันกำลังหวั่นไหว ไม่รู้หัวใจตัวเอง โกรธ โมโห จนพาล หากทว่าเพื่อนสนิทมองออกว่าลึก ๆ แล้วปรมะกำลังรู้สึกผิดและเสียใจที่สุดแล้วในรอบหลายปีที่ผ่านมา..ตะวันกลับคอนโดมาพร้อมกับเพื่อนทั้งสามคน ทว่าหญิงสาวไม่ได้ขึ้นเพนต์เฮาส์ตัวเอง เธอขอมานั่งเล่นที่ห้องของต้าเหนิงก่อน หาก็เอาแต่นั่งกินขนมที่หิ้วติดมือมาไม่พูดไม่จากับใคร พร้อมกับเปิดหนังดู“มาเร็ว กินขนมกัน” คนกำลังหัวเราะกับฉากตลกของหนังเอ่ยชวนเพื่อนมารับประทานด้วยกันเธอมัวแต่เตรียมเซอร์ไพรส์ปรมะตั้งแต่เช้า ทั้งไปเช่าชุดมาสคอตและไหนจะจัดเตรียมสถานที่ต่าง ๆ พร็อพและซุ้มวาเลนไทน์ทุกอย่างที่ลานกิจกรรมใต้ตึกคณะนิติศาสตร์ ไม่ใช่ของคณะหรือเด็กนักศึก