All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

หญิงสาวตื่นขึ้นพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงกว้าง มีผ้าห่มคลุมกาย ใกล้กันมีร่างสูงใหญ่ยังคงหลับอยู่ จำได้ราง ๆ ว่าเธอหลับไปหลังจากมีเซ็กซ์เร่าร้อนเพลียจนลุกไม่ไหว เขาคงอุ้มเธอมาแม้ไม่ได้ใจดีจนถึงขั้นเช็ดล้างความเหนอะหนะออกจากกลางหว่างขาให้ แต่อย่างน้อยปรมะก็ไม่ใจร้ายทิ้งเธอไว้ให้นอนอยู่คนเดียวกลางโซฟาเหมือนอย่างหลายวันก่อน สงสัยคงขยาดที่โดนเธอต่อว่าไปทั้งวัน“ตื่นได้แล้วปลื้ม อาบน้ำ จะได้เข้ามหาลัยพร้อมกัน” ตะวันปลุกคนที่นอนข้าง ๆ เสียงหวาน ลืมสิ้นแล้วเรื่องที่โดนทิ้งให้รอนาน ไม่ติดใจอะไรทั้งนั้น อย่างน้อยก็กลับมาหากัน นอนด้วยกัน ปรมะไม่ได้ไปนอนกับใครที่ไหนหญิงสาวลุกไปจัดการตัวเองจนเสร็จสรรพ ออกจากห้องนอนมาด้วยชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น รวบผมที่ปล่อยยาวสยายขึ้นมัดเป็นดังโงะเพื่อเตรียมเข้าครัวทำข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของเขา แม้รสชาติจะไม่ถูกปากเท่าไหร่นักแต่เธอก็ทำด้วยใจมือบอบบางนำกุ้งสดที่ซื้อเตรียมไว้ในตู้เย็นออกมาล้างทำความสะอาด เธอบรรจงแกะกุ้งออกอย่างไม่ชำนาญนัก แกะเสร็จก็นำไปล้างกับโซดาและแป้งมันอีกรอบอย่างที่เคยเจอในคลิปสอนทำอาหาร ไม่แน่ใจว่าใช่วิธีที่ถูกต้องไหม โดนเงี่ย

จบคาบเรียนวิชากฎหมายและพิจารณาความอาญาในช่วงบ่ายสามครึ่งปรมะก็ได้รับข้อความจากตะวัน เธอชวนไปกินข้าวดูหนังด้วยกันเย็นนี้ และเขาก็ตอบกลับไปทันทีP.Parama : ไม่ว่างTawan : พักหลังปลื้มไม่ค่อยมีเวลาให้ตะวันเลยนะปรมะเบือนหน้าไม่สนใจ ปิดสมาร์ตโฟนเก็บลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะหันไปถามเพื่อนสนิท“เรามีติวให้น้องปีหนึ่งตอนไหน”“กระตือรือร้นเชียวนะมึง” เบียร์อดแซะไม่ได้ ทั้งที่วันนี้มีเรียนต่ออีกวิชาจนถึงเย็นปรมะก็ยังเสนอตัวจะไปติวให้รุ่นน้องปีหนึ่งอีกทั้งที่ปกติมักปฏิเสธเวลามีใครก็ตามขอให้ติวให้แม้จะเรียนเก่งมากหากก็ไม่ใช่คนมีน้ำใจสละเวลาต่อสาธารณประโยชน์ขนาดนั้น ทายาทตระกูลโชติภิวรรธมีภาระจากที่บ้านอีกสารพัดจะต้องทำปรมะต้องช่วยบิดาดูแลกิจการในฐานะทายาทคนโตของท่านวิศรุตที่ไปลงทุนเปิดกิจการนั่นนี่ไว้มากมาย แล้วตัวเองก็หนีไปเป็นอาจารย์พิเศษสอนในมหาวิทยาลัยชั้นนำต่าง ๆ ปล่อยให้ลูกกับเมียเข้าไปช่วยกันบริหารกันจนแทบไม่มีเวลาว่างไปทำอะไรทว่าวันนี้หนึ่งในรุ่นน้องที่จะติวคือมิเกล ปรมะเลยเสนอตัวติวให้อย่างไม่อิดออด“ว่าไงหนุ่ม ๆ มีเรียนต่อไหม” เสียงทุ้มทรงอำนาจของชายวัยกลางคนดังขึ้นทำห้าหนุ่มหันไปมอง เ

“ก็โดนของจีนเข้าไป เลยต้องมาใส่ชุดแดง แล้วบินไปไหว้บรรพบุรุษตระกูลหยางกับพวกแกอยู่นี่ไง” ประธานรวีกล่าว เรียกเสียงหัวเราะจากลูกชายกับลูกสาวให้ดังขึ้น ช่วยให้ตะวันที่นั่งเงียบอยู่นานกลับมามีชีวิตชีวาและสดใสขึ้นมาหน่อยยิ่งได้เห็นบิดานั่งขมวดคิ้วหน้าอึมครึมเพราะหวงภรรยารักที่แต่งตัวสวยงามจนเรียกสายตานักธุรกิจในห้องโดยสารเดียวกันให้หันมามองก็ยิ่งยิ้มขำ“ป๊าจะหวงอะไรแม่ขนาดนั้น” ตะวันแซวบิดา คิดแล้วก็อิจฉามารดา ตั้งแต่เธอเกิดมาและจำความได้ก็เห็นบิดาคอยตามหึงตามหวง ตามเป็นห่วงและคอยดูแลมารดาไม่เคยคลาดสายตา ท่านทั้งสองรักกันมาก เรียกได้ว่าเข้าขั้นคลั่งไคล้แล้วอย่างเธอล่ะ จะมีโอกาสได้เจอผู้ชายที่รักเธอได้สักครึ่งของพ่อเธอบ้างไหม ตะวันได้แต่ถอนหายใจเพราะถึงแม้จะมีใครมารัก เธอก็ยังปักใจกับปรมะจนถอนตัวถอนใจไม่ได้และไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครได้เข้ามาใกล้หัวใจเลย“เป็นอะไรของมึงวะไอ้ห่า” เบียร์บ่นปรมะที่เอาแต่เดินวนเวียนไปมาแล้วจบด้วยการเตะขากับอากาศอย่างหงุดหงิด แม้จะรู้ว่าที่เพื่อนสนิทเป็นแบบนี้เพราะติดต่อตะวันไม่ได้มาสองวันแล้ว“หายไปไหนวะ หงุดหงิดฉิบหาย” คนหงุดหงิดบ่นลอย ๆ หากก็เรียกรอยยิ้มขบขัน

ปรมะยกแก้วดื่มไวน์ไปพอประมาณ อารมณ์เริ่มเคลิบเคลิ้มไปตามบรรยากาศในขณะที่หญิงสาวก็รับประทานอาหารไปแบบไม่เป็นตัวของตัวเองนัก เธอค่อนข้างเกร็ง สมาร์ตโฟนในกระเป๋าก็เริ่มสั่นเพราะโดนที่บ้านโทรตาม เธอไม่กล้าเอาขึ้นมาดูด้วยซ้ำเพราะกลัวปรมะจะไม่พอใจอีกหากขอตัวกลับไว“ปากเราเลอะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวรีบตักสลัดเข้าปาก ดูท่าทางมิเกลจะลุกลี้ลุกลนเป็นพิเศษ ก้มหน้ามองกระเป๋าผ้าที่วางบนหน้าตัก เขาได้ยินเหมือนเสียงสั่น น่าจะเป็นโทรศัพท์ของหญิงสาวแต่เจ้าตัวไม่ยอมรับสาย“ไม่รับเหรอครับ” เขาถามพลางยื่นมือไปเช็ดซอสที่เลอะมุมปากหญิงสาว มุมปากหยักยกยิ้มแววตาที่มองเธอแพรวพราวเป็นประกาย ปรมะดู... ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ เขาเหมือนหมาป่าตัวร้ายที่พร้อมจะเขมือบหนูน้อยหมวกแดงลงท้อง ทำเอามิเกลผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจสาวน้อยหน้าซีดตัวสั่น เธอเอ่ยขอตัวกลับบ้านแล้วออกไปจากร้านอาหาร ปรมะเดินตามก็พบว่าหญิงสาวขึ้นรถเอสยูวีคันเดิมที่มารอรับประจำก็อดขำในคอไม่ได้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้แกล้งใครบางคน ยิ่งเป็นสาวน้อยมิเกลคนสวยแล้วก็ยิ่งชอบใจ เขาเช็กบิลจบก็สอดมือล้วงกระเป๋ากางเกง เดินกลับออกไปด้วยท่าทางเท่ ๆ อย่า

“นายรู้ไหมพ่อเราเป็นใคร เราจะฟ้องพ่อ” เด็กชายตัวอ้วนชี้หน้าแล้วพูดด้วยท่าทางเอาแต่ใจขั้นสุด แต่ปรมะก็ไม่กลัว เด็กชายตัวน้อยกุมมือตะวันไว้แน่น เอาตัวเองมาบังเด็กสาว“ฟ้องไปสิ แต่เราจะให้พ่อฟ้องกลับ พ่อนายหมดตัวแน่” คนมีพ่อเป็นทนายยืดอก บิดาเขาก็รักและตามใจเขามากเหมือนกัน“คนอะไรจำพ่อตัวเองก็ไม่ได้ แบร่!” คราวนี้เด็กหญิงตะวันยื่นหน้าออกมาพูดบ้าง เธอหยุดร้องไห้แล้วแลบลิ้นใส่เด็กชายกันดั้ม เพราะมีปรมะคอยปกป้องจึงไม่กลัวแล้ว “ตะวันอยู่เฉย ๆ นะ ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวปลื้มจัดการให้”หลังจากนั้นเด็กทั้งสามคนก็โดนเรียกผู้ปกครองมาเคลียร์กัน ผู้ใหญ่ไม่มีใครติดใจอะไรเพราะต่างทะเลาะกันได้ตามประสาเด็ก และหลังจากนั้นเด็กชายกันดั้มก็ไม่กล้าแกล้งตะวันอีก ทว่าไม่ใช่จากที่โดนผู้ปกครองสั่งห้าม แต่เป็นเพราะว่าเด็กชายปรมะคอยเป็นบอดีการ์ดให้ตะวันต่างหากไม่ใช่แค่เด็กชายตัวอ้วนคนเดียวเท่านั้นที่ไม่กล้าทำอะไรตะวัน แต่ไม่ว่าจะใครก็ตามที่มาทำให้ตะวันรำคาญปรมะช่วยจัดการให้หมด ทั้งที่ตะวันก็ไม่ใช่เด็กที่จะยอมใครสักเท่าไหร่ทั้งคู่เป็นเพื่อนห้องเดียวกันตั้งแต่ชั้นอนุบาล ทางบ้านรู้จักและสนิทสนมกันเป็นอย่างดี ประธานรวี