Semua Bab Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Bab 51 - Bab 58

ปรมะเดินทางไปยังร้านอาหารสุดหรูที่มีความเป็นส่วนตัวตั้งอยู่ใจกลางเมืองเพื่อเจอกับลูกความคดีย่านาคที่นัดไว้ ทันทีที่ร่างสูงเข้าไปทักทาย อีกฝ่ายถึงกับเบิกตากว้างสีหน้าประหลาดใจ“ไอ้ปลื้ม” จูลี่แทบทุบโต๊ะ ไม่ต่างจากแจ็กกี้ที่มาเป็นเพื่อนด้วย ทั้งคู่มองอดีตเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยด้วยสีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่หากทว่าอีกฝ่ายกลับมีสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่แปลกใจเพราะรู้มาก่อนแล้วในวันที่ตกลงรับทำคดีว่าลูกความที่จะเจอกันวันนี้เป็นใคร“สวัสดีครับคุณจักรพงษ์ ผมปรมะ โชติภิวรรธ เป็นทนายที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลคดีของคุณครับ" ชายหนุ่มทักทายตามมารยาท แนะนำตัวอย่างเป็นทางการและให้เกียรติลูกความเช่นปกติ มีความเป็นมืออาชีพหากนับเรื่องหน้าที่การงาน ทว่าเป็นอีกฝ่ายที่ผุดลุกฉับพลันด้วยไม่อยากปราศรัยให้เมื่อยปาก“มึง กลับ!” ทั้งแจ็กกี้และจูลี่พยักหน้าพร้อมใจกันอุตส่าห์หนีจากสำนักกฎหมายโชติภิวรรธที่เป็นที่กล่าวขานว่าเก่งนักเก่งหนาและชื่อเสียงโด่งดังมาแล้วเชียว ก็ยังเจอปรมะอีกจนได้ ไม่อยากทราบเหตุผลว่าปรมะมาเป็นทนายในคดีของตนได้อย่างไร ตอนนี้จูลี่คิดแค่เรื่องอยากเปลี่ยนทนาย“อะไรกัน ยังไม่ทันได้คุยรายละเอียดก

“โอ้ย กัดกันไม่พัก!” ตะวันส่ายหน้าแล้วบ่นยิ้ม ๆ เวลาผ่านไปหลายปี เหล่าเพื่อนสนิทก็ยังกัดกันไม่เว้นแต่ละวัน มีเปลี่ยนไปบ้างก็เรื่องการใช้คำที่ไม่หยาบคายกันมาก ยิ่งในตอนที่อยู่ต่อหน้าหลาน กลัวเด็กมันจะจำจูลี่ แจ็กกี้ และต้าเหนิงบินมาหาเพื่อนกับหลานที่ฮ่องกงบ่อยมาก ซื้อของเล่นมาฝากหลานทุกครั้ง สนิทกับคนตระกูลหยาง โดยเฉพาะปู่และย่าของตะวันที่เอ็นดูทุกคนเหมือนลูกเหมือนหลาน พวกท่านเคยขอบคุณทั้งสามคนที่คอยมาสร้างรอยยิ้มให้ตะวันและแจ็คสันเหลนรักบ่อย ๆ รวมถึงคนในบ้านด้วยจนคุณอาโจชัวสุดหล่อสายเปย์ของตะวันถึงขั้นมอบสิทธิพิเศษให้บรรดาเพื่อนทั้งสามสามารถบินฟรีไทยฮ่องกงแบบไม่จำกัดครั้ง จัดชั้นที่นั่งบิสซิเนสคลาสให้ เพื่อที่ตะวันหลานรักจะได้เจอเพื่อนบ่อย ๆ ไม่เหงามาก จนทุกวันนี้ตะวันอยู่ดีมีความสุข กินได้นอนหลับ หน้าตาสดใสขึ้นในทุก ๆ วัน สิ่งนี้ต่างหากที่มันประเมินค่าไม่ได้สิ่งที่คนตระกูลหยางเชื่อเหมือนกันคือ ‘แม่ที่มีความสุขเท่านั้น ถึงจะสามารถเลี้ยงดูลูกให้เติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุขได้’แจ็คสัน หยาง ทายาทของตระกูลหยางจะได้เติบโตขึ้นมาเป็นอย่างดี และมีความสุขอย่างไรล่ะ“แล้วของขวัญของฉันล่ะ?” ตะ

“ทำไม อยากให้กลับไปว่างั้น” ตะวันถาม สีหน้าหญิงสาวราบเรียบเหมือนกับน้ำเสียง“แค่ถาม... กูสงสารหลาน”“สงสารอะไร แจ็คไม่เคยถามถึงพ่อเลยสักครั้ง” เธอเลี้ยงแจ็คสันมาอย่างดี คิดว่าให้ความรักความอบอุ่นกับลูกได้เต็มที่ และเพราะตอนนี้แจ็คสันอาจจะยังเด็กเกินกว่าจะถามถึงบิดาผู้ให้กำเนิด หรืออาจเพราะความไม่ขาด มีคนรักมากมาย อบอุ่นจนล้นแจ็คสันเลยไม่เคยถามอะไร ส่วนโตไปจะถามไหมค่อยว่ากันอีกที“เออ กูก็ลืมว่าทุกวันนี้ลูกมึงมีแดดดี้เยอะมาก...” แจ็กกี้ปล่อยขำเมื่อคิดถึงบรรดาผู้ชายที่เข้ามาขายขนมจีบให้ตะวัน รูปหล่อ ฐานะรวยมาก และโพรไฟล์ดี ๆ ทั้งนั้นแล้วพวกนั้นก็ยังอยู่เป็น ส่วนใหญ่จะเข้าทางแจ็คสันอีกต่างหาก คนไหนเอาใจเก่งถูกใจแจ็คสันเรียกแดดดี้หมดไม่สนว่าแม่อย่างตะวันจะชอบไหม ล่าสุดของเล่นเต็มบ้านจนต้องมีโกดังเก็บไม่รู้ว่าหากปรมะรับรู้จะทำสีหน้าอย่างไร ตะวันที่เคยให้ความสำคัญกับมันเพียงคนเดียว ไม่เคยมองใคร ตอนนี้เป็นดวงตะวันที่เฉิดฉาย ส่วนตัวมันเอง แม้จะหันมองตะวันให้เต็มตายังทำไม่ได้ กับลูกชายก็ยังไม่เคยได้เห็นหน้า ถ้าตะวันเกิดมีคนรักใหม่ไม่รู้ปรมะจะยอมถอดใจหรือจะกัดลิ้นหนีตายไปเสียก่อนสี่สาวช็อปปิ

หญิงสาวใช้เวลาในการเตรียมของกลับไทยเกือบครึ่งเดือนจนเพื่อนบ่นว่าจะเตรียมอะไรหนักหนา[ที่นานนี่เตรียมของกลับไทยหรือเตรียมใจกันค้า...] จูลี่บ่น สี่สาวโทรหากันในคืนก่อนที่ตะวันจะเดินทาง“เตรียมของค่ะ ลองมามีลูกอ่อนที่ชื่อแจ็คสันหยางดูสิคะเพื่อนขา... จะรู้ว่าเรื่องเยอะขนาดไหน” ตะวันบ่นกลับ ทำเอาอีกสามคนพร้อมใจกันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจกันว่าแจ็คสันเรื่องเยอะ ไอ้นี่ก็จะเอาไป ไอ้นั่นก็หวง ยิ่งบอกว่าไปอยู่สักพักใหญ่เด็กชายยิ่งอยากเอาของทุกชิ้นในห้องและของเล่นที่เป็นของตัวเองไปด้วยกันหมด เรียกได้ว่าย้ายบ้าน จนตะวันต้องปรามว่าเราไม่สามารถเอาทั้งหมดนี้ไปได้แจ็คสันเลยใช้เวลาเลือกนานมาก ไหนจะบอกว่าอยากอำลาญาติ ๆ ทุกคนด้วยการวนไปนอนทุกบ้านหลังละคืน ดูมันนะ! กว่าจะยอมเสด็จมาได้ลึก ๆ คือแจ็คสันกำลังกลัว ไม่ชินที่ต้องเดินทางไกล เด็กชายไม่เคยมาอยู่ที่ไทยเลยสักครั้งเท่าที่เขาจำความได้ เขาโตและชินกับคฤหาสน์ตระกูลหยาง ที่นั่นคือเซฟโซน ตะวันและคนอื่น ๆ จึงไม่อยากเร่ง รอจนกว่าเด็กน้อยจะสบายใจการเดินทางในวันพรุ่งนี้ก็เป็นการเดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัว มีการสแกนตั้งแต่นักบินยันพนักงานระดับล่างของสายการบิน