Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน (20+)

“มานี่!”“กรี๊ดดด! โอ้ย ปล่อยนะอีบ้า!”เสียงกรีดร้องดังก้องด้วยความเจ็บปวดทรมานแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหนังหัว เพราะโดนใครบางคนกระชากผมจนหน้าหงายมือจิกกำกลุ่มผมยาวไว้แน่นแล้วลากร่างเล็กบอบบางถูไถไปกับพื้นห้อง ชุดนักศึกษารัดรูปที่ติดกระดุมไม่เรียบร้อยเป็นทุนแหวกกว้าง กระดุมเม็ดล่างดีดผึงหลุดจากรางจนเนินเต้าขาวกับบราสีแดงทะลักออก กระโปรงทรงเอสั้นเพียงคืบร่นขึ้นเปิดหวอเผยให้เห็นเส้นจีสตริงสีแดงสดออกมาโชว์หราอล่างฉ่างไม่ต่างจากแก้มก้นอวบขาวเพียะ!“กรี๊ด! ปลื้มช่วยด้วย อ๊าย!”“ช่วยงั้นเหรอ รู้รึเปล่าว่าคนที่แกเรียกร้องให้ช่วยอยู่นั่นผัวใคร!” เสียงหญิงสาวเจ้าของฝ่ามือด่ากราดพลางฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าหวานที่ทั้งกรีดร้องทั้งดิ้นรนจนน้ำตาไหลพรากปะปนกับเลือดสีแดงฉานที่มุมปากไม่ยั้งมือบางเรียวสวยขยุ้มกลุ่มผมหญิงสาวใต้ร่างแน่นแล้วกระชากรั้งใบหน้าหวานขึ้นมาตบซ้ำ ๆ สลับจิกทึ้งจนกลุ่มผมสวยหลุดติดมือมาเป็นกำ กว่าจะหยุดได้ก็ตอนที่แขนเรียวโดนชายหนุ่มเจ้าของห้องกระชากออกจนร่างบางลอยหวือมาตามแรง“พอทีเถอะ ตะวัน!”“ปล่อย!” ตะวันตะคอกกลับเสียงดัง พลางสองเท้ายกถีบสะเปะสะปะอย่างไม่ยอมแพ้“หยุดบ้า!” ปรมะกัดฟันกรอด ตา

“ร้อง ร้องอีก ร้องให้ดังนะมึง ไม่ดังกูทุบ!”เสียงห้วนห้าวเพิ่งแตกสาวของเพื่อนทำตะวันสะอื้นฮัก จากร้องไห้ไม่ลืมหูลืมตา หญิงสาวหน้าเหลอหลารีบหันมองซ้ายขวาตอนนี้พวกหล่อนนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ข้างลานกิจกรรมของคณะศิลปกรรมศาสตร์ โต๊ะที่นั่งก็เป็นที่ประจำของพวกเธอเด็กสาขาแฟชั่นดิไซน์ชั้นปีที่สาม“สะ เสียงดังทำไมอีบ้า อายเขา” ตะวันเสียงแผ่วพลางสะอึกสะอื้น เมื่อสายตาหลายคู่หันมองอย่างสนใจ พยายามกัดปากกลั้นเสียงร้องเต็มที่ กะจะร้องไห้เงียบ ๆ เหมือนนางเอกในนิยาย ไม่ให้ใครรู้เห็นนอกจากเพื่อน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอีเพื่อนตัวดีกำลังประจานเธอต่อหน้าสาธารณชน!“อายห่าอะไร ทีวิ่งตามผู้ชายไม่รู้จักอายนะมึงอะ!” จูลี่ เพื่อนกระเทยแต่งหญิงร่างยักษ์ไว้หนวดเคราชี้หน้าด่าต่อ ก่อนจะหันไปหาเหล่าประชาชีที่รอกินเผือกแล้วแหวใส่“หูผึ่งอะไรกันขนาดนั้น มานั่งฟังบนตักนี่เลยไหม มาไหมค้า...” พูดไม่ทันจบคำสายตาเหล่านั้นก็หันกลับ เลิกสนใจ จูลี่จึงหันมาทั้งบ่นทั้งก่นด่าตะวันต่ออีกยกใหญ่“เพื่อนเสียใจอยู่นะจูลี่ อย่าตะคอกเพื่อนแบบนี้สิ” แจ็กกี้จีบปากจีบคอเอ่ยปรามเสียงหวาน พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้หินอ่อน ปืนขึ้

แต่ก่อนจะไปหาผู้ชายคือต้องไปเรียน เพราะยังเหลือวิชาคาบบ่ายอีกสองวิชา ตั้งแต่ขึ้นปีสามมาบอกเลยว่าสาหัส วิชาเรียนดูเหมือนน้อยแต่เป็นวิชาหินทั้งนั้น ถึงจะบ้าผู้ชายมากแต่ตะวันก็รักอนาคตเช่นเดียวกันกิจการของที่บ้านในส่วนของมารดาเป็นงานเกี่ยวกับแฟชั่น ไม่ว่าจะเป็นบริษัทชุดชั้นใน แบรนด์เสื้อผ้าทั้งของบุรุษ สตรี ไหนจะมีแบรนด์เสื้อผ้าเด็กในเครือ RAWEE Group ที่ประธานรวีมารดาของหญิงสาวสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงและความภาคภูมิใจ ท่านหมายมั่นปั้นมือไว้ว่าทั้งตะวันและอาทิตย์[1]จะต้องมารับช่วงต่อเรื่องบริหารตะวันอาจไม่ถนัด หากแต่เธอชอบศิลปะ มีหัวทางด้านการออกแบบและดิไซน์ อย่างน้อยก็จะสามารถช่วยต่อยอดให้กับธุรกิจของมารดาได้ในวันข้างหน้า หญิงสาวตั้งมั่นมาเสมอว่าเธอจะทำให้ได้ พ่อกับแม่ต้องภูมิใจในตัวเธอและน้องชายตะวันทำได้ดีเสมอและหวังว่าจะทำดีต่อ ๆ ไปกว่าจะเลิกเรียนคาบสุดท้ายเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบสิบเจ็ดนาฬิกาแล้ว ทว่านักศึกษาแฟชั่นดิไซน์ก็ยังไม่ได้แยกย้ายกลับบ้านเพราะต้องอยู่ประชุมเรื่องธีมงานที่จะต้องรังสรรค์ขึ้นมาเพื่อโชว์ในนิทรรศการประจำปีของคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเจพีที่จะเกิดขึ้นในอีกไม

“สุดมากครับเพื่อน” ป้อมชม ตอนนี้สายรหัสของทั้งห้าหนุ่มมากันอย่างพร้อมเพรียง ต้องปิดโซนเลี้ยงต่อโต๊ะยาวเหยียด“ลงทุนฉิบหาย”“ก็ธรรมดา” ปรมะกระซิบตอบท่าทางดูภูมิใจ ยิ่งตรงหน้าเขาคือมิเกลที่หันคุยกับเพื่อนสายรหัส สายตาคมยิ่งเป็นประกาย...‘อยากได้’ ยิ่งได้ยาก ก็ยิ่งอยากได้“อยากรับเครื่องดื่มอะไรเป็นพิเศษกันรึเปล่าครับ สั่งได้ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” ปากบอกทุกคนอย่างใจป๋า แต่สายตามองมิเกลไม่ละไปไหน หญิงสาวที่หันมาสบตาได้ไม่นานก็ต้องเสหลบอย่างเขินอาย“ขอบคุณค่ะ พี่ปลื้ม”“ยินดีครับ น้องเกล” เสียงทุ้มแสนมีเสน่ห์พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากแสนกระชากใจปรมะตักนั่นนี่สารพัดเพื่อเอาใจหลานรหัสของเพื่อนรักจนโดนแซวว่าเอาใจอยู่คนเดียว ลืมสายรหัสของตัวเองเสียสนิทใจรับประทานอาหารปาก อาหารตา อาหารใจ ท่ามกลางบรรยากาศครื้นเครงและการพูดคุยสนุกสนาน กว่าทุกอย่างจะจบลงเวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบสี่ทุ่มเพราะปรมะและทีมชวนสายรหัสดื่มกันต่อเบา ๆ และร้องคาราโอเกะ ที่โซนชั้นบนของร้านอาหารไม่นานสมาร์ตโฟนของชายหนุ่มก็สั่นรัวด้วยมีสายเข้าจากหญิงสาวที่เขาหลอกให้รออยู่ที่คอนโดนานสองนาน ชายหนุ่มกดตัดสายก่อนจะเดินออกจากห้องคา

เวลาล่วงเลยผ่านจนเกือบตีสาม หญิงสาวที่สวมชุดนอนไม่ได้นอนรออยู่นานจนเคลิ้มหลับไปบนโซฟาตัวใหญ่กลางเพนต์เฮาส์กว้างขวาง ทว่าทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดอ้าตะวันก็สะดุ้งลืมตา รีบลุกถลาไปหาเจ้าของห้องที่บอกให้เธอรอเสียนาน“นี่รู้รึเปล่าว่ากี่โมงกี่ยาม ตะวันรอนาน... อื้อ!” กำลังเปิดฉากด่า ทว่าฉับพลันร่างสูงกำยำก็ก้าวเข้ามาคว้าคอหญิงสาวไปกดจูบปิดปากอวบอิ่ม กลืนคำด่าทอของเธอลงคอเรียวปากหยักเจือกลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ บดขยี้เรียวปากอิ่มหนัก ๆ กวาดต้อนลิ้นร้อนเข้าโพรงปากหวานล้ำ ไม่สนใจมือบางของตะวันที่ทั้งตีทั้งผลักให้เขาผละห่าง หากทว่าเรี่ยวแรงแค่นั้นก็ทำอะไรเขาไม่ได้ยิ่งได้ดื่มก็ยิ่งกระตุ้นความอยากในกาย เปิดประตูเพนต์เฮาส์เข้ามาแล้วได้เห็นตะวันนอนทอดยาวในชุดนอนเนื้อบางเบาวาบหวิวก็อดใจไม่ไหว“อยากว่ะตะวัน”ชายหนุ่มถอนจูบออกแล้วกระซิบชิดริมฝีปากหอมหวานที่ทำเขาติดใจมานาน ตะวันเซ็กซี่ชะมัด เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ติดใจได้เท่าตะวัน“ไม่ต้องมาใช้วิธีนี้เลยนะ อ๊า” ตะวันยังขุ่นเคืองไม่หายกับการที่ปล่อยให้รอเก้อแล้วใช้เซ็กซ์เยียวยาไม่ให้เธอเดือดดาลใส่ อยากบอกว่ารู้ทัน หากไม่ทันได้พูดปากหย