Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน

“มานี่!”

“กรี๊ดดด! โอ้ย ปล่อยนะอีบ้า!”

เสียงกรีดร้องดังก้องด้วยความเจ็บปวดทรมานแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหนังหัว เพราะโดนใครบางคนกระชากผมจนหน้าหงาย

มือจิกกำกลุ่มผมยาวไว้แน่นแล้วลากร่างเล็กบอบบางถูไถไปกับพื้นห้อง ชุดนักศึกษารัดรูปที่ติดกระดุมไม่เรียบร้อยเป็นทุนแหวกกว้าง กระดุมเม็ดล่างดีดผึงหลุดจากรางจนเนินเต้าขาวกับบราสีแดงทะลักออก กระโปรงทรงเอสั้นเพียงคืบร่นขึ้นเปิดหวอเผยให้เห็นเส้นจีสตริงสีแดงสดออกมาโชว์หราอล่างฉ่างไม่ต่างจากแก้มก้นอวบขาว

เพียะ!

“กรี๊ด! ปลื้มช่วยด้วย อ๊าย!”

“ช่วยงั้นเหรอ รู้รึเปล่าว่าคนที่แกเรียกร้องให้ช่วยอยู่นั่นผัวใคร!” เสียงหญิงสาวเจ้าของฝ่ามือด่ากราดพลางฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าหวานที่ทั้งกรีดร้องทั้งดิ้นรนจนน้ำตาไหลพรากปะปนกับเลือดสีแดงฉานที่มุมปากไม่ยั้ง

มือบางเรียวสวยขยุ้มกลุ่มผมหญิงสาวใต้ร่างแน่นแล้วกระชากรั้งใบหน้าหวานขึ้นมาตบซ้ำ ๆ สลับจิกทึ้งจนกลุ่มผมสวยหลุดติดมือมาเป็นกำ กว่าจะหยุดได้ก็ตอนที่แขนเรียวโดนชายหนุ่มเจ้าของห้องกระชากออกจนร่างบางลอยหวือมาตามแรง

“พอทีเถอะ ตะวัน!”

“ปล่อย!” ตะวันตะคอกกลับเสียงดัง พลางสองเท้ายกถีบสะเปะสะปะอย่างไม่ยอมแพ้

“หยุดบ้า!” ปรมะกัดฟันกรอด ตาคมมองสบดวงตาคู่สวยที่เดือดดาลไม่แพ้กันอย่างเอาเรื่อง แล้วลากรั้งร่างของตะวันออกจากห้องนอนตน แต่ก็ไม่วายเอ่ยเสียงเรียบกับหญิงสาวหน้าหวานที่นั่งเลือดกบปากอยู่บนพื้นห้องว่า...

“จัดการตัวเองแล้วออกไปก่อน เดี๋ยวไว้โทรหา”

“อะไรนะปลื้ม ยังจะไปโทรหามันอีกทำไม” ตะวันสะบัดมือแกร่งที่กำแขนตัวเองจนแดงเป็นรอยมือทิ้งหมายจะถลาไปคว้าผมผู้หญิงคนนั้นมาตบอีกรอบ หากก็ไม่ทันไปถึงตัวเพราะโดนปรมะคว้าเอวไว้

“ไม่อยากตายก็รีบลุกออกไปสิวะ!” เสียงทุ้มตวาดหญิงสาวที่เอาแต่ร้องไห้เพราะกลัวตะวันแต่ก็ไม่ยอมขยับไปไหนสักทีให้ออกไปอีกครั้ง

เขาช่วยได้เท่านี้ หากยังลีลาจะปล่อยตะวันให้ทำตามอำเภอใจ ไม่ห้ามอีกแล้วนะ ทำอะไรอิดออดชักช้า น่าหงุดหงิด ปรมะถอนหายใจแรง ๆ อย่างคนหัวเสียแล้วหันมามองคนในอ้อมแขนอีกครั้งก่อนจะกระแทกลมหายใจแรงกว่าเก่า

นี่ก็ด้วยอีกคน น่าหงุดหงิดฉิบหาย!

ชายหนุ่มอุ้มกระเตงร่างบอบบางของตะวันเดินผ่านส่วนโถงกว้างที่มีสมาชิกอีกหลายชีวิตนั่งเสนอหน้ากันอยู่ตรงโซฟาเข้ามาในห้องนอนอีกห้องที่อยู่ฝั่งตรงกันข้าม ก่อนจะผลักร่างตะวันให้หงายหลังล้มบนเตียง

“เธอทำบ้าอะไร!” ปรมะกัดฟันถามอย่างหงุดหงิด ตัวก็เล็กเท่าลูกหมาทว่าอาละวาดทีพากันบรรลัย แรงก็เยอะ โกรธทีเหมือนหมาบ้าน่ารำคาญ แผลงฤทธิ์และสำแดงเดชไม่เว้นแต่ละวันจนเขาปวดกบาลแทบบ้าตายอยู่แล้ว

ปรมะขยี้ผมตัวเองลวก ๆ แล้วยืนพิงหลังกับประตูกันตะวันออกไปทึ้งหัวผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง จนกว่าจะได้ยินเสียงประตูห้องคอนโดปิดกระแทกเสียงดังบ่งบอกว่าหญิงสาวคนนั้นหอบสังขารออกไปแล้วเขาถึงพรูลมหายใจโล่งอก ต่างกับตะวันที่มองค้อนเขาอย่างเอาเรื่อง

“ปลื้มนั่นแหละทำบ้าอะไร! ช่วยไว้หน้าตะวันบ้างได้ไหม!” ตะวันที่กึ่งนั่งกึ่งนอนหอบหายใจอยู่บนเตียงเพราะความเหนื่อยจากการใช้พลังงานในการอาละวาดไปเยอะตะคอกปรมะกลับ

“แค่เอาขำ ๆ ปะวะ” เจ้าของห้องกลอกตา

“แต่ตะวันไม่ขำ!” ดวงตาคู่สวยที่แข็งกร้าวไหวระริกด้วยความเจ็บช้ำ

ไม่ใช่ไม่เจ็บไม่เสียใจ แต่ไม่รู้ว่าชิน ชา หรือเพราะอะไรน้ำตาเธอถึงไม่ไหลออกมาให้เขาเห็นสักหยด เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำ!