All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

ตะวันเงียบหายไปสองวันเต็ม เธอเก็บตัวอยู่ที่บ้านไม่ยอมติดต่อใครทั้งนั้นแม้กระทั่งเพื่อนสนิท ปิดทุกช่องทางการสื่อสารเธอร้องขอมารดาและทุกคนในบ้านว่าหากใครมาหาให้บอกว่าเธอไม่อยู่หรือไม่พร้อมต้อนรับใครทั้งนั้น และประธานรวีกับเจสันก็เข้าใจโดยไม่เค้นถามอะไรให้มากความ อาทิตย์ก็เช่นกันที่ทำแค่เงียบและคอยสังเกตการณ์พี่สาวอยู่ห่าง ๆหญิงสาวเลือกวันและเวลาที่เพื่อนในกลุ่มและปรมะมีเรียนเพื่อไปจัดการเรื่องลาออกจากมหาวิทยาลัย จะได้ไม่ต้องเจอกับใครทั้งนั้น หากทว่าทันทีที่หญิงสาวก้าวย่างลงจากรถก็ต้องเจอกับสายตาของหลายคนที่มองมาพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทาเป็นระยะ เรื่องที่ปรมะไปขอมิเกลเป็นแฟนวันวาเลนไทน์ทั้งที่ก็รู้กันอยู่ว่ามีเธออีกคนไม่ว่าจะในสถานะไหนเธอทั้งโดนนินทา ทั้งโดนสงสารและทั้งโดนสมน้ำหน้า ไหนจะมีคลิปว่อนโซเชียลตอนที่ตะวันอยู่ในชุดมาสคอต ในสถานการณ์รักสามเศร้าเราสามคน แต่ทว่าตะวันก็เตรียมใจมาบ้างแล้วเช่นเดียวกัน เธอไม่ค่อยสนเสียงจากคนที่ไม่รู้จักเท่าไหร่นักแต่คลิปที่ทำให้สะเทือนใจหนักกว่าคลิปนั้นคงเป็นคลิปที่ปรมะมีเรื่องมีราวเกือบชกต่อยกับผู้ชายอีกคนของมิเกลหลังจากเธอกลับไปแล้ว หญิงสาวได้ยินค

เจ็บใจที่สุดเพราะก่อนหน้านี้อากงเพิ่งออกตัวปกป้องเธอจากคำครหาของญาติไปเองแท้ ๆ ท่านพูดอย่างมั่นใจมากว่าเธอจะไม่มีวันทำเรื่องเสียหาย แต่สุดท้ายเธอก็ทำให้ท่านต้องผิดหวังจนได้ “ฮื่อ... หนูขอโทษ” หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษทั้งสองท่าน เพราะความโง่ของเธอคนเดียวที่ทำลายทุกอย่างพังลงไป ไม่ว่าจะเป็นความหวัง ความไว้เนื้อเชื่อใจ หรือแม้แต่ความภูมิใจในตัวเอง“ไม่ต้องร้องแล้วอาหมิง เดี๋ยวไม่สบาย” อาม่ากอดหลานรัก น้ำตาก็รื้นไปด้วย แม้จะไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลานสาวจะท้องตั้งแต่วัยสาวเช่นนี้ หากก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาซ้ำเติม ตอนนี้ท่านทำได้แต่ต้องคอยกอดปลอบเท่านั้น ตะวันกราบแนบอกและซุกหน้ากับลาดไหล่หญิงชราจนอากงที่ทนฟังเสียงสะอื้นของสองย่าหลานไม่ได้เดินมาตบไหล่หลานสาวเพื่อปลอบประโลมแม้ตนเองก็รู้สึกจุกในอกไม่น้อย หากทว่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาจนหัวหงอกก็ทำให้ท่านสามารถเข้าใจโลกและปลดปลงได้รวดเร็ว โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนทั้งนั้น ทุกคนมันก็ต้องเดินทางผิด คิดพลาด และต้องทำเรื่องน่าผิดหวังกันทั้งนั้น จะมากจะน้อยก็ต่างกันไปตะวันซุกหน้าที่พุงหนา ๆ แต่อบอุ่นของอากง แม้จะไม่มีเสียงใดเอ่ยออกมาสักคำจากอากง ได้ยินแต่เสียง

แม้สักวันเราอาจต่างต้องแยกย้ายกันไปเติบโตแล้วต้องเริ่มชีวิตใหม่ แต่อย่างน้อยก็บอกกันก่อน คุยกันหน่อย ตกลงกันนิดไม่ได้เลยหรือยังไง อย่างน้อยก็บอกกันก่อนจะหายไป เขาไม่รั้งและจะปล่อยเธอ การที่เธอทำแบบนี้มันคาใจชายหนุ่มเหมือนคนไม่มีสติ สมองของเขากับหัวใจทะเลาะตบตีกันอยู่ไม่นานก็มีการ์ดร่างสูงใหญ่ที่ปรมะจำได้ว่าเป็นลูกน้องของบิดาเข้ามาลากคอเขาออกไปยังลานจอดรถ“เฮ้ย! พวกมึงเป็นห่าอะไรวะ!” ปรมะหัวเสีย อยู่ดี ๆ ลูกน้องพ่อก็มาทำกันแบบนี้ทั้งที่เคยให้เกียรติกันเสมอมาวันนี้พวกแม่งเป็นห่าอะไร คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ เขาจะต่อสู้ปัดป้องและขัดขืน หากทว่าก็ไม่สามารถทำได้เพราะสติไม่ค่อยสมประกอบจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ปกติเขาเรียกทั้งคู่ว่าพี่เพราะแก่กว่าหลายปีแต่ตอนนี้เรียกพี่ไม่ไหว ลากกูแม่งเหมือนวัวเหมือนควายเลย!“ขอโทษครับคุณหนู”“คุณหนูพ่อมึงดิ กูยี่สิบแล้วเรียกแบบนี้อยู่ได้” เขาแม่งโคตรอาย“ปล่อยดิวะ! จะพากูไปไหน! กูเดินเองได้” ปรมะยังไม่หยุดโวยวาย มาลากคอกันแบบนี้ได้ยังไง“คุณท่านสั่งมาครับ ให้ลากคอคุณหนูกลับไปตอนนี้”เป็นลูกน้องต้องทำตามคำสั่งเจ้านาย เขาสองคนผิดตรงไหน ให้เดินเองก็ได้ แต่เจ้านายบอกลาก

วิศรุตลากคอลูกชายตัวดีออกมาจากบ้านตระกูลหยางด้วยความอับอาย อย่าว่าแต่ให้อภัยเลย รวีและเจสันไม่ยอมฟังห่าอะไรทั้งนั้นด้วยซ้ำ เถียงทุกดอกตอกกลับทุกคำที่เขาจะอ้าปากพูด แล้วยังโดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมาอีกต่างหาก“ไอ้ปลื้มนะไอ้ปลื้ม ไอ้ฉิบหาย!” วิศรุตนั่งกุมขมับอยู่ในห้องทำงาน ข้างกันก็คือปรมะที่นั่งก้มหน้ามองพื้นเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ลำพังหลายวันมานี้ที่ไม่ได้เจอตะวัน ยอมรับตรง ๆ ว่าเขาเป๋มาก ติดต่อเธอไม่ได้เลยสักช่องทางซ้ำวันนี้เมื่อได้รู้ความจริงว่าตะวันกำลังตั้งครรภ์ก็เหมือนโดนค้อนปอนด์ทุบเข้ากลางกระหม่อมหนัก ๆ ทำเอาร่างสูงทรุดฮวบลงกับพื้นด้วยทรงตัวยืนไม่ไหว บอดีการ์ดบิดาแทบต้องหิ้วปีกเขากลับบ้านขอร้องมารดาของหญิงสาวว่าอยากเจอตะวันอีกสักครั้งท่านก็ไม่อนุญาต“ริจะเป็นทนายต้องฝีปากกล้า แต่ไม่ใช่ปากหมานะไอ้ปลื้ม!” วิศรุตด่าบุตรชาย“เงียบ ไอ้ลูกเวร ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเลยเหรอวะ!” ในคลิปนั่นที่พูดถึงหนูตะวันว่าง่าย มันปากหมาสุด ๆ อย่างไม่น่าให้อภัย แต่ทีตอนนี้ไหงนั่งเงียบกริบราวกับคนเป็นใบ้ไม่มีลิ้น“พ่อครับ ผมอยากเจอตะวัน ช่วยผมหน่อยได้ไหม” คำแรกที่เปิดปากพูดก็เป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้แล้ว

@ฮ่องกง... “หม่ามี้... ปะป๊า...” ตะวันเสียงแผ่วเมื่อสบตาเข้ากับบิดามารดาที่บินลัดฟ้ามาหาเธอถึงที่นี่ทันทีที่รู้ข่าวเรื่องลูกสาวตั้วครรภ์และเคลียร์งานพอจะหาเวลาว่างมาได้ ตะวันที่แทบไม่ออกจากห้องนอนมาหลายวันยืนชะงักนิ่งอยู่ข้างเตียง จารวีและเจสันเดินเข้ามาสวมกอดอย่างแสนแสน และสายธารน้ำตาของตะวันก็ไหลพรากอีกครั้งแม้ที่ผ่านมาตะวันจะดูเข้มแข็งจนกระดากกระด้างเพียงใด หากทว่าเธอก็เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่มีเลือดเนื้อมีหัวใจ ยิ่งตอนนี้ที่ฮอร์โมนในร่างกายไม่ปกติ และทุกความเสียใจถาโถมใส่ ก็ทำให้เธออารมณ์หวั่นไหวกว่าเก่าเป็นหลายเท่าตั้ว“ไม่สมเป็นลูกหม่ามี้เลยตะวัน” รวีกอดลูบไหล่ ลูบหลัง เจสันรวบทั้งเมียรักและลูกสาวไปสวมกอดเช่นเดียวกันรวีพูดไม่ออกไปชั่วขณะ จะบอกลูกว่าไม่เป็นไรก็กลัวว่าเสียงจะสั่นเกินจนตัวเองก็รับไม่ไหว คนเป็นแม่ได้แต่กอดลูกสาวที่ร้องไห้จะไหล่โยนไว้แน่น เนิ่นนานจนตะวันหยุดเสียงร้อง เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้คนเป็นแม่กับพ่อถึงได้ค่อย ๆ ปล่อยกอดแล้วพาตะวันมานั่งด้วยกันที่ปลายเตียง“หม่ามี้” หญิงสาวทรุดร่างลงคุกเขาต่อหน้าท่านทั้งสอง ประนมมือไหว้ด้วยคว