All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 41 - Chapter 50

เหมือนยิ่งได้เห็นคนที่เคยยืนอยู่ในจุดสูง ๆ ล้มครืนหน้าขมำคนพวกนั้นก็ยิ่งสะใจแล้วพร้อมจะเหยียบซ้ำ ทั้งที่ก็ยังไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ จนคนเป็นเพื่อนทนไม่ไหว ยิ่งมีใครมาถามหลังจากไม่เห็นตะวัน ทั้งสามถึงได้ตามมาถึงที่นี่ไง“ใครจะพูดถึงกูยังไงก็ช่างแม่งเถอะ กูไม่สน ไม่เคยสน ไม่เคยแคร์” ในชีวิตมีไม่กี่คนหรอกที่ตะวันจะแคร์“แคร์บ้างเถอะ อย่างน้อยก็แคร์พวกกูหน่อยอีห่า เป็นห่วงแค่ไหนรู้ไหม”“แคร์สิ ที่ผ่านมากูแคร์ตลอด มีอะไรกูถึงบอกพวกมึงคนแรกเสมอเลยไง แล้วพวกมึงล่ะ แคร์ความรู้สึกกูแค่ไหนกัน ฮะ!” ตะวันระเบิดอารมณ์ น้ำตารื้นเบ้า จากนั้นเธอก็ระบายความอึดอัดก้อนใหญ่ออกจากอกอย่างไม่อาจกักเก็บได้อีกต่อไป“พวกมึงรู้รึเปล่า ว่าทุกครั้งที่กูมีปัญหาแล้วไปหาพวกมึง ไปบ่นไประบาย ไปร้องไห้ให้มึงฟังอะ กูแค่ต้องการกำลังใจ พวกมึงไม่จำเป็นต้องปลอบกูเลย แค่นั่งฟังกูเพ้อเฉย ๆ ก็ได้ บางทีกูก็ไม่ได้พร้อมให้พวกมึงมาแซะแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยหรอกนะ บางทีกูดิ่งจะตายห่าอยู่แล้ว แต่ยังมาเจอเพื่อนขยี้อีก คิดว่ากูอยากเป็นแบบนั้นมากรึไง”แม้แรก ๆ จะรับได้มาตลอด ขำบ้าง ฮาบ้าง เพื่อนทำแบบนั้นเพราะไม่รู้จะปลอบเธออย่างไร และร

รุ่งเช้าวันถัดมาหญิงสาวอาสาเป็นไกด์นำเพื่อนสนิทเที่ยว ไปไหว้ขอพรที่วัดหวังต้าเซียนเพราะจูลี่บอกอยากไปขอผัวจากเทพเจ้าด้ายแดง โดยมีคนของบ้านตระกูลหยางล้อมหน้าล้อมหลังคอยอำนวยความสะดวกให้ตลอดทริปเพื่อน ๆ ขอพรกันกระหน่ำ แต่ตะวันไม่ขออะไรทั้งนั้นนอกจากจะไหว้ขอให้จิตใจสงบแล้วรู้จักรักตัวเองมากขึ้น เธอยังไม่พร้อมที่จะขอเรื่องความรัก ใจยังบอบช้ำหนักเกินกว่าจะรักใคร ต่อให้มีคนเข้ามา หากเป็นในเวลาที่ไม่ใช่ ใจไม่พร้อม แสนดีแค่ไหนก็ไปต่อกันไม่ได้ตะวันขอพรให้ลูกในท้องออกมาสุขภาพแข็งแรง เข้มแข็ง แกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ รักตัวเองให้มาก อย่าเหมือนแม่ที่มัวแต่ไปสรรหารักจากใครที่ไหน ให้เขาอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเจอกับความผิดหวังใด ๆ ก็พอแล้วไหว้พระขอพรเสร็จ จากนั้นก็ไปตามสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จูลี่และแจ็กกี้มาหาตะวันที่ฮ่องกง แม้จะรู้จักกันมานาน หากก็ไม่เคยไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันเลยสักครั้ง เพราะวันหยุดส่วนมากทั้งสี่คนก็แยกย้ายกันไปใช้เวลากับที่บ้านกันทั้งนั้น มีแค่ตะวันและต้าเหนิงที่เคยเที่ยวต่างประเทศด้วยกันอยู่บ้างแก๊งเพื่อนรักใช้เวลาด้วยกันสี่วันเต็ม ๆ ก่อ

“พ่อก็พูดง่าย” ปรมะทิ้งหัวลงกระแทกกับพนักพิงโซฟา ไม่คิดไม่คิดแย่งแก้วเหล้ากลับมาเพราะกลัวโดนหลังมือบิดาฟาด เขาทำเพียงแค่หลับตาเงียบ ๆ ปล่อยความคิดให้เตลิดไปไกล“แล้วมันยากตรงไหน” คนเป็นพ่อเอ่ยถาม ไอ้ลูกชายตัวแสบในวันนี้สะบักสะบอม กระจอกชะมัด ไม่สมกับเป็นลูกทนายวิศรุต โชติภิวรรธเลยให้ตายยากสิ ยากทุกตรง ไม่มีตะวันในชีวิตอย่างเช่นทุก ๆ วัน เขาเคว้งไปหมด ไม่รู้จะต้องจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไร“อย่างมึงเดี๋ยวก็มีแฟนใหม่” ปกติเรียกลูก หลัง ๆ เริ่มเรียกมึง อีกหน่อยคงได้เรียกไอ้เปรต เพราะลูกเขามันก็สันดานเปรตจริง ๆ อันนี้เถียงไม่ได้“อย่าพูดว่าแฟนใหม่ เพราะผมไม่เคยมีแฟน” ไม่เคยมีใครนอกจากตะวันหยาง ถึงจะเกเรไปบ้างก็เป็นแค่ One-night stand ไม่เคยจริงจัง“แล้วหนูตะวันล่ะ”“ไม่รู้สิ ผมไม่เคยให้สถานะ” ก็แค่มีกันมันยังไม่พออีกหรือตอนนั้นเขาก็คิดแค่ว่าชีวิตหนึ่งของคนเรามันเป็นวัยรุ่นได้ครั้งเดียว อยากเปรี้ยวตามวัยบ้าง อยากใช้ชีวิตให้สุดตามประสาผู้ชายก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายเมื่อใช้ชีวิตสุดก็ต้องจบที่ตะวัน“ยังไงก็คิดว่าสุดท้ายต้องเป็นตะวัน” คนที่จะอยู่กับเขาไปอีกนานแสนนาน“แบบนั้นเรียกเหี้ย กั๊ก

ธิติ[1]ที่ไปเรียนต่างประเทศ เพิ่งกลับมาถึงไทยได้สองวันช่วงหยุดซัมเมอร์ มันร้องขอว่ายังไม่อยากกลับบ้าน จะมาเที่ยวกรุงเทพฯ และนัดเจอกับพวกพี่น้องเหล่าลูก ๆ ท่านประธาน ก่อนจะกลับเหนือไปอยู่บ้านกับแม่ยาว ๆ คนเป็นพ่อหรืออุตส่าห์เข้าใจวัยรุ่นเลยอนุญาต หากก็มีเรื่องจนได้“วัยรุ่นมันเลือดร้อนน่ะพ่อ” ธิติต่อล้อต่อเถียงบิดาพอเป็นกระษัยแล้วต้องรีบโยกหัวหลบ เกือบโดนฝ่ามือพิฆาตจากท่านประธานบานบุรีฟาดเข้าให้“จบเรื่องกูจะพาไปซ้อมมวย อย่าร้องนะพวกมึง ใครอู้เอาให้หนัก!” บุรีหมายถึงทั้งลูกทั้งหลานแล้วยกมือโบกหัวธิติอีกครั้งเพี๊ยะ!“โอ้ย!” คราวนี้โดนเต็ม ๆ เพราไม่ทันระวัง อยู่เมืองนอกไม่ค่อยได้ออกแรงเท่าไหร่นัก มายืดเส้นยืดสายที่เมืองไทยบ้างเขาผิดตรงไหน!“ไอ้วิชน์ มึงโดนแม่ตีแน่” โบกลูกเสร็จบุรีก็หันไปขู่หลานชายคนเล็กของกลุ่ม ไข่ยังเท่านิ้วก้อยอยู่เลยแต่ทำห้าว หนีออกนอกบ้านมามีเรื่องดึก ๆ ดื่น ๆ “ลุงบัญอย่าบอกพ่อกับแม่ได้ไหม” กรวิชญ์[2]เบะปากอยากร้องไห้ ยกสองมือประนมไหว้ เขาไม่ได้เข้าไปต่อยตีกับใครด้วยซ้ำเพราะพี่ ๆ ไม่ได้ชวนออกมา แถมยังห้ามอีกต่างหาก แต่เพราะความอยากรู้อยากลอง อยากหนีออกจากบ้านจึงชวน

ปริญทำท่าเป่าหูฟู่ ๆ ปั่นประสาทคนเป็นพี่สารพัดว่าหากตะวันเกิดเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น ต้องแต่งงานกับคนอื่น แย่สุดคือจดทะเบียนสมรสกัน ลูกในท้องตะวันต้องมีพ่อชื่ออื่นที่ไม่ได้ชื่อปรมะ จะทนได้ไหม“แต่ถ้าพี่ไม่ซีเรียส ไม่ชอบไม่รัก ก็ไม่เห็นเป็นไร เนอะ!” เป่าหู ปั่นหัวเสร็จก็ทิ้งตัวพิงหลัง ไม่สนใจจะถามอะไรอีกเป็นพ่อที่นั่งฟังถึงกับปวดขมับ พลางคิดว่าเขาทำพลาดท่าไหน ตอนบอกรักเมียก็ทำท่าปกติ มีท่ายากบ้างนิดหน่อย ไม่คิดว่าลูกออกมาจะน่าปวดหัวขนาดนี้ หรือมีดีเอ็นดีส่วนไหนผิดแผกไปนั่นสิ... ถ้าตะวันมีคนใหม่เขาจะทำอย่างไร ปรมะได้แต่ถามตัวเองในใจ ลูกเขาต้องเรียกคนอื่นว่าพ่อหรือ ไม่ได้! ลูกเขาเมียเขาจะกลายเป็นของคนอื่นได้อย่างไรแม้ที่ผ่านมาไม่เคยแสดงออกว่ารักตะวันหนักหนา หากก็ไม่เคยคิดว่าตะวันจะต้องไปเป็นของใคร เขามันคนหวงของหวงก้างยอมรับ และคำตอบคือ...ไม่! ไม่ได้ หากตะวันต้องไปลงเอยกับใครเขาคงได้ลงแดงตายแน่นอนสามเดือนกว่าที่หญิงสาวจากไป ตอนนี้ปรมะรู้แล้วว่าตะวันปักหลักอยู่ที่ไหน แม้อยากไปหาก็ไปไม่ได้ ต้นตระกูลหยางที่ฮ่องกงใหญ่โต มีชื่อเสียงและมีอำนาจ ที่นั่นเขาไม่มีทางเดินผ่านเข้าหมู่บ้านไปได้เลยด