All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 61 - Chapter 70

แทบจะทุกเย็นที่แจ็คสันขอไปเที่ยวเล่นในสวนสาธารณะของโครงการหมู่บ้านจนเริ่มสนิทกับเด็ก ๆ ลูกบ้านหลังอื่นในวัยไล่เลี่ยกันที่มักเจอกันบ่อยครั้ง ถึงขั้นนัดเวลามาเล่นสไลเดอร์กัน มีความเป็นเดอะแก๊งฟันน้ำนมสุดท้ายแล้วตะวันก็ได้ปรึกษาบิดามารดาและตัดสินใจกันว่าจะให้แจ็คสันเรียนเตรียมอนุบาลที่เมืองไทยไปก่อน ภายภาคหน้าจะอยู่ต่อหรือจะย้ายกลับฮ่องกงก็ค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ก็แก้ปัญหาไปตามสถานการณ์และเอาที่แจ็คสันสบายใจช่วงนี้ท่านประธานรวีอยู่ติดบ้านบ่อยขึ้นเพราะอยากใช้เวลากับลูกและหลานชาย งานไหนที่ไม่เร่งด่วน ไม่สำคัญก็ปล่อยให้บริวารทำงานกันไป ใช้เวลาพาหลานออกไปเที่ยวเล่นบ้างเป็นบางครั้ง ยิ่งทำให้แจ็คสันชอบประเทศไทยมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคุณตาคุณยายคอยเอาอกเอาใจ ด้วยลึก ๆ ก็ไม่ได้อยากให้ตะวันกลับไปฮ่องกงอีกแล้ว“คุณยายครับ พี่แจ็คหิวไก่ทอดหาดใหญ่” เด็กน้อยดูคลิปพี่จองจากช่องยูทูบที่คุณยายรวีเปิดก็นึกอยากกินขึ้นมาบ้าง“ได้ครับลูก งั้นเราไปกินถึงที่เลยดีไหม” พูดกับหลานจบก็รีบต่อสายโทรหาเลขาให้จองเที่ยวบินตรงไปหาดใหญ่ทันทีทันใด จนกว่าหลานรักจะเข้าเรียน ระหว่างนี้คุณยายรวีตั้งใจจะพาหลานล่องใต้ไปดูน้ำทะเ

ไม่นานข้าวต้มกุ้งก็ถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้าของทุกคน ปรมะมองอยู่นานกว่าจะตักเข้าปาก หากกินได้แค่สองคำก็วางช้อนแล้วดื่มน้ำตามจนคนเป็นแม่ถาม“ทำไมกินน้อยจัง ไม่อร่อยเหรอลูก” เธอตักชิมบ้างก็อร่อยดี “หรือแม่ลิ้นเพี้ยน”“เปล่าหรอกครับแม่ อร่อยดี แต่ผมแค่ค่อยไม่หิว” เขาแค่คิดถึงข้าวต้มกุ้งฝีมือตะวัน“ผมขอแค่กาแฟก็พอแล้ว ขอบคุณครับ”“ถ้ารอเขาแล้วไม่เป็นอันทำอะไร ก็ลองเริ่มต้นใหม่ดูบ้างดีไหมปลื้ม” คนเป็นแม่พูด ทุกคนบนโต๊ะเงียบกริบรอฟัง“แต่ผมลืมตะวันไม่ได้...” เสียงทุ้มพร่าแผ่ว เขาเคยลองแล้ว เคยลองเปิดใจ แต่รู้ตัวดีว่ายิ่งนับวันตะวันก็ยิ่งมีอิทธิพลต่อหัวใจ ภาพเธอยิ่งฉายชัดในดวงตาของเขา“ลูกชายเพลย์บอยสุดหล่อของแม่หายไปไหนแล้ว ฮึ” คนเป็นแม่แอบเบะปากอย่างหมั่นไส้ เมื่อก่อนซ่าดีนัก มาคิดได้เอาตอนนี้ก็อยากสมน้ำหน้า แบบนี้ต้องซ้ำ!“ตะวันรอลูกมานานนะ แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ อะไรที่แตกไปแล้วไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นต์ได้หรอกนะ”“ครับ ผมเข้าใจ”“ถ้าคิดจะรอ ก็อย่าเพิ่งรีบถอดใจล่ะ” ไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดอยู่ที่ตรงไหน แต่เขาก็จะรอ พยายามตัดใจแล้วเริ่มต้นใหม่แต่ในเมื่อทำไม่ได้ ก็ต้องรอต่อไปเรื่อย ๆ“อ

รวีขอแยกตัวออกไปเพราะนัดกับร้านจิวเวลรี่ชื่อดังไว้ว่าวันนี้จะเข้าไปรับชุดเครื่องเพชรที่เคยไปสั่งทำไว้ เจสันผู้ติดภรรยายิ่งกว่าหมากฝรั่งไม่ยอมปล่อยให้เธอไปคนเดียว ส่วนอากงอาม่าก็ขอตัวเช่นกัน ทั้งคู่นัดนวดสปาแพทย์แผนไทยไว้ทั้งโต๊ะจึงเหลือกันแค่สามคน มีอาทิตย์ ตะวัน และแจ็คสัน วันนี้ตะวันไล่ให้บอดีการ์ดตามไปดูแลผู้เป็นปู่กับย่าของเธอ และให้ไปพักผ่อนได้ เพราะตั้งแต่อยู่ไทยมาหลายเดือนก็ไม่เห็นรู้สึกว่าจะมีภัยคุกคาม มารดาเธอคงคิดมากเกินไปส่วนอาทิตย์ น้องชายสุดหล่อตัวสูงล่ำกล้ามใหญ่ก็ยังอยู่ตรงนี้ ห้างดังผู้คนเยอะมากใครมันจะมาลักพาตัวได้กันอาทิตย์นั่งหยอกล้อกับหลานอย่างสนุกสนาน แต่ไม่นานความสุขและเสียงหัวเราะพวกนั้นพลันหายไปทันทีเมื่อมีกลุ่มคนเดินเข้ามาทักทาย...“ตะวัน... คุยกันหน่อยไหม” เสียงทุ้มแผ่วของชายหนุ่มร่างสูงล่ำ สายตาคมผ่านกรอบแว่นมองใบหน้าสวยของตะวันไม่ลดละ สลับกับมองเด็กชายตัวน้อยด้วยแววตาวูบไหวเป็นเขา... อดีตที่ยังเป็นดั่งแผลในใจของหญิงสาว มาพร้อมกับปริญ และชายฉกรรจ์ในชุดดำอีกสองคนที่ยืนคุมห่างออกไป“ไม่มีธุระอะไรต้องคุย พวกมึงไสหัวออกไปซะ” อาทิตย์ลุกขึ้นไปรับหน้ากับชายกลุ่

สองมือแกร่งถือพานธูปเทียนแพเอาไว้ ไม่เพียงเท่านั้น ข้าง ๆ กันก็ยังมีบายศรีขนาดใหญ่ที่ต้องใช้ลูกน้องสองคนยกมา ไม่รู้ว่าใช้ถูกวิธีถูกความหมายแค่ไหน แต่เน้นเล่นใหญ่ไว้ก่อนเพื่อแสดงถึงความจริงใจ“แล้วมึงจะเอาบายศรีมาทำหอกอะไรไอ้ปลื้ม เนี่ย! อยู่ดีไม่ว่าดี จะมาขอขมาหรือจะมาให้เขาเกลียดเพิ่มกันวะ ไอ้ลูกเวร!” วิศรุตขัดใจ“ทำไมอะพ่อ ผมเอามาไหว้พ่อแม่ตะวัน ผิดตรงไหน” ปรมะขมวดคิ้วสงสัย ทำหน้างง ๆ เหมือนหมาโง่“เขาเป็นผีเร่ร่อนรึไง” วิศรุตอดเวทนาลูกชายคนโตไม่ได้ ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดนัก แต่พอเป็นเรื่องเกี่ยวกับหนูตะวันละโง่ฉิบหาย“อ้าว” ปรมะเลิ่กลั่ก ส่วนลุง ๆ ป้า ๆ ถึงกับกุมขมับ“กูล่ะอยากจะบ้า” แบบนี้ต้องส่งไปเรียนคอร์สไหนเพิ่มดีมันถึงจะได้ฉลาดขึ้นมาบ้าง สงสัยจะอ่านกฎหมายกับรับว่าความจนสมองกลับไปหมดแล้ว“ก็เห็นใหญ่ดี ใช้ไหว้พ่อแม่เมียไม่ได้เหรอครับ” ไอ้พวกเพื่อนเวรมันบอกมา เขาก็บ้าจี้เชื่อโดยไม่แหกหูแหกตา“เออ! แล้วแต่มึงละกัน” ถ้าโดนเขาไล่กลับบ้านก็ไม่ต้องโทษใครทั้งนั้น“โอ้ย ตาย ๆ ๆ จะรอดไหมหลานกู” หมอรามว่า ส่วนป้ามัทรีกับป้าศศิตาหลุดขำในความเล่นใหญ่ของหลานชายสามี“เงียบกันสักทีได้ไหม เถียงกั

ทุกคำจากปากหญิงสาวเรียบนิ่ง ใบหน้าสวยจริงจัง สายตาเธอไม่มีแวววูบไหวเลยสักนิด ประหนึ่งว่าทุกคำที่พูดมานั้นกลั่นจากก้นบึ้งของหัวใจคำพูดเรียบเรื่อยแค่ไม่กี่คำ ทำเอาปรมะเจ็บปวดจนแทบกระอัก‘เคยรัก’ ที่แปลว่าไม่รักอีกต่อไป“แต่ฉันรักเธอ รักเธอว่ะตะวัน รักแจ็คสัน” ทนายหนุ่มผู้น่าเกรงขามเสียงสั่น เขากำลังข่มกลั้นไม่ให้ตัวเองสะอื้นเสียงน่าอายออกไปให้หญิงสาวได้ยิน หากทว่าน้ำตาลูกผู้ชายกลับรินไหลจนเปื้อนแก้มอย่างควบคุมไม่ได้เขาเดินเข้ามาคุกเข่าลงต่อหน้าเธอที่นั่งอยู่ มือแกร่งเย็นเฉียบรวบสองมือของหญิงสาวไว้ ทั้งที่ใจอยากจะกอดแทบตายแต่ไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านี้“อย่าพูดว่ารักเลยปลื้ม บางทีนายอาจจะแค่ผูกพัน เรามีกันมาเกินครึ่งชีวิตนะ ฉันเข้าไปวอแววุ่นวายกับชีวิตนายปีนึงก็สามร้อยห้าสิบวันแล้ว เป็นแบบนั้นมาตลอดหลายปี และเป็นฝ่ายยอมนายเสมอ ยอมทั้ง ๆ ที่ไม่ยอมก็ได้ นายเลยชิน เลยได้ใจ แต่ไม่ได้รัก” ปลายประโยคเสียงแผ่ว รู้สึกจุกในคอ หญิงสาวหยุดชะงักสักพักแล้วพูดต่อเมื่อรวบรวมเสียงกลับมาใหม่ได้“เพราะอะไรรู้ไหม เพราะถ้ารักใครสักคนมาก ๆ นายจะไม่มีวันอยากเห็นคนที่รักร้องไห้เสียใจเป็นอันขาด เหมือนที่ฉันไม่เ