All Chapters of Owned by Contract, Tied by Fate (SPG): Chapter 11 - Chapter 20

(Serena’s POV) Mainit pa rin ang balat ko. Kahit natapos na ang lahat, parang umaalon pa rin sa katawan ko ang init na iniwan ng bawat halik at bawat pag-angkin ni Damien. Nakayakap ako sa dibdib niya, ang pisngi ko’y nakasandal sa kanyang pawisang katawan. Tahimik lang siya, marahang humihinga, ngunit ramdam ko ang bigat ng kanyang bisig na nakapulupot sa akin—parang ayaw niya akong pakawalan. Sa loob-loob ko, parang sumasabog ang isip ko. Ano’ng nagawa ko? Ang kontrata’y isa lamang kasunduan, ngunit kagabi… kagabi’y hindi na iyon basta papel. Kagabi, binigay ko ang sarili ko sa kanya—hindi dahil kailangan, kundi dahil ginusto ko. Napapikit ako, pinipigil ang munting luha. Ngunit bago pa man ako makalayo sa dibdib niya, nagsalita siya. “Serena.” Napatingala ako. Ang mga mata niya’y nakatitig sa akin—hindi malamig, hindi bossy gaya ng dati. Sa halip, may kakaibang lambot at init na ngayon ko lang nakita. “You’re mine now,” bulong niya, halos parang sumpa. “I won’t let any

(Serena’s POV)Akala ko matapos ang sunod-sunod na init na dinulot ng mga gabing iyon, babalik ako sa dati—sa malamig na kontrata, sa kasunduang walang puso, walang emosyon. Ngunit ngayong nakahiga ako, nakapulupot ang kanyang mga braso sa akin, ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga sa aking batok, parang hindi na ito basta kasunduan.Wala na akong takas.Serena Navarro, ano bang pinapasok mo?Sinubukan kong bumangon nang dahan-dahan, ngunit hinila niya ako pabalik, mahigpit na yakap na parang ayaw niya akong pakawalan.“Stay,” garalgal niyang bulong, nakapikit pa ang mga mata.“Damien…” mahina kong tugon. “Kailangan kong bumangon.”“No.” Dumilat siya, diretsong tumingin sa akin. “Not yet. Stay with me.”At sa sandaling iyon, wala na akong nagawa kundi manatili.---Maya-maya, marahang dumulas ang mga labi niya sa aking balikat, pababa sa aking braso. Hindi ito marahas tulad ng kahapon, kundi mabagal, masinsinang paghalik na tila ba sinusulat niya ang pangalan niya sa bawat pulgada

(Serena’s POV)Akala ko, pagkatapos ng nangyari kagabi, ay may layo na namang ilalagay si Damien sa pagitan naming dalawa. Ganoon siya palagi—init ngayon, malamig bukas. Palaging may pader, palaging may distansya. Kaya’t nang magmulat ako ng mga mata, ang inasahan ko’y wala na siya—isang malamig at malinis na kama lang ang iiwanan niya.Pero nagkamali ako.Nasa tabi ko siya.Mas higit pa—nakayakap siya sa akin. Ang kanyang braso’y mahigpit na nakapulupot sa aking baywang, para bang kung bibitaw siya’y mawawala ako. Ang kanyang mukha’y nakalapat sa balikat ko, at ang hininga niya’y mainit na sumasayad sa aking balat. Para akong nabihag, hindi ng kontrata, kundi ng isang bagay na hindi ko kayang ipaliwanag.“Damien…” halos pabulong kong sambit, mahina, parang baka maglaho ang lahat kapag nagsalita ako nang malakas.Dumilat siya. Ang mga mata niyang madilim ngunit malinaw, ay nakatuon sa akin. Hindi iyon malamig gaya ng dati, hindi puno ng kontrol. May init doon—at higit pa sa init, may

(Serena’s POV)Ang totoo, hindi ko alam kung paano haharapin ang bagong umaga. Pagkagising ko, hindi na malamig ang kama—mainit pa rin, mabigat pa rin ang bisig ni Damien na nakapulupot sa akin. Parang ayaw niya akong bitawan.Pero hindi tulad kagabi, iba na ang damdamin ko. Hindi lang kaba, hindi lang init. May kasamang pangamba.Kasi habang lalong lumalalim ang gabi naming dalawa, lalong lumalalim din ang pagkakatali ko sa kanya.---“Serena,” wika niya habang inaabot ang cellphone sa mesa. Crisp at pormal na ang suot niya, parang wala nang bakas ng kagabi. Ngunit nang tumingin siya sa akin, may ningning pa rin sa kanyang mga mata. “The car will be here in thirty minutes. Pack what you need.”Napakurap ako. “Car? For what?”“For the apartment.” Diretso. Walang alinlangan. “You’ll move in today. I already arranged everything.”Parang naipit ang dibdib ko. “Damien, hindi mo pwedeng—”“Serena.” Mas lumalim ang tono niya. Hindi ito boses ng isang CEO na nakasanayan kong malamig. May hal

(Serena’s POV)Nakatayo ako sa gilid ng lobby ng kumpanya, pinagmamasdan ang mga taong nagmamadaling pumasok at lumabas. Kinuha ako ng driver ni Damien para ihatid sa opisina niya—dahil siya raw mismo ang nag-utos.Pero habang hinihintay ko siya, may malamig na presensya akong naramdaman sa aking likuran.“Ah, so you’re the reason he doesn’t return my calls anymore.”Napatigil ako. Dahan-dahan akong lumingon, at doon ko siya nakita.Isang babae—matangkad, elegante, naka-high heels at fitted na dress na parang hinulma para ipakita ang bawat kurba ng katawan niya. Ang buhok niya’y maiksi at sleek, at ang kanyang mga mata’y matalim, puno ng kumpiyansa at panlilibak.“I’m sorry… do I know you?” mahina kong sagot, kahit ramdam kong nanginginig ang tuhod ko.Ngumiti siya, malamig. “Oh, you don’t. But you should. I’m Camille. Damien’s first.”Parang may sumampal sa akin. Hindi dahil sa mga salita niya, kundi sa paraan ng pagkakasabi—punong-puno ng pag-aangkin.---“Damien doesn’t talk about