All Chapters of โหยตัณหา: Chapter 21 - Chapter 30

หญิงสาวมองมือใหญ่ที่ยื่นมาข้างหน้า แล้วชายตาขึ้นไปมองหน้าเขา คลี่ยิ้มละมุนมอบให้พร้อมกับยื่นมือไปประสาน“ฝากตัวด้วยนะคะคุณไค ถ้าครีมทำตัวไม่ดีหรือทำให้คุณไคไม่พอใจตรงไหน คุณไคดุด่าครีมได้เลยนะคะ แล้วครีมจะพยายามปรับปรุงค่ะ”“ผมก็เหมือนกัน เรามาช่วยกันเติมเต็มซึ่งกันและกันนะ”“ค่ะ”“ถ้าอย่างนั้น ผมขอรับหนูครีมของคุณพ่อไปอยู่ที่บ้านวันนี้เลยนะครับ ส่วนเรื่องจดทะเบียนสมรส ผมจะให้เจ้าหน้าที่มาทำเรื่องให้ที่นี่ต่อหน้าคุณพ่อและคุณลุงภายในสามวัน”“วันนี้เลยเหรอคะ!” หญิงสาวแสดงอาการตื่นตระหนก หน้าแดงตัวแดงด้วยความเขินอาย เธอยังไม่พร้อมหรอกนะ ต่อให้ทำใจยอมรับก็ยังไม่พร้อมที่จะใช้เตียงร่วมกับเขาตั้งแต่วันนี้หรอก “ทำไมรีบนักล่ะคะ นึกว่าจะรอสักเดือนสองเดือนก่อน”“จะวันนี้หรือจะอีกเดือนสองเดือนมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนี่ ถึงยังไงเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดีไม่ใช่เหรอหนูครีม” ไคเก็บซ่อนรอยยิ้มขำขันกับอาการลนลานของหญิงสาวไว้มิดชิด เขาแค่ตั้งใจจะพาเธอไปอยู่ด้วย ยังไม่ได้คิดไกล

“สัมภเวสีอะไรเหรอคะ”“เอาไว้คุณผู้หญิงดูเองดีกว่าค่ะ น้อยพูดมากไปก็ไม่ดี มันเป็นเรื่องของเจ้านาย รอให้คุณผู้ชายเป็นคนพูดให้ฟังดีกว่า” น้อยรู้สึกเป็นกังวล เพราะดู ๆ ไปแล้วหญิงสาวคนนี้ช่างอ่อนหัดนัก กลัวจะถูกไอ้พวกเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวหลอกเอาเหลือเกิน“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่น้อย”ดูสิดู ถ้าเป็นคนอื่นคงคะยั้นคะยอให้เล่าด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่เธอคนนี้กลับยอมรับอย่างง่ายดาย แถมยังขอบคุณเธออีก เฮ้อ! ช่างน่าเป็นห่วงจริง ๆ“ไม่เป็นไรค่ะ น้อยลงไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะคะ ที่นี่ทานอาหารเย็นตอนหนึ่งทุ่มตรงนะคะ ห้ามสายเด็ดขาดเพราะคุณผู้ชายเป็นคนตรงต่อเวลามาก”“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่น้อย”“อย่าทำแบบนี้ค่ะ” น้อยรีบดึงมือที่พนมให้แยกจากกัน “ไม่ต้องไหว้น้อยหรอกค่ะ แค่คำพูดน้อยก็ดีใจมากแล้ว”“แต่ครีมไม่ได้ดีเลิศมาจากไหนนะคะ ครีมเป็นแค่เด็กบ้าน ๆ ที่คุณตาให้ความเมตตาปราณีเท่านั้น และครีมก็เต็มใจที่จะทำเอง พี่น้อยไม่ได้บังคับครีมซะหน่อย”“ไม่ได้ค่

หนึ่งเดือนหลังจากใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ไคกับภรรยาของเขาก็ค่อนข้างจะคุ้นเคยกันมากขึ้น ทุกเช้าพวกเขาจะกินข้าวด้วยกัน ส่วนมื้อเย็นถ้าไม่ติดงานหรือติดเรียนพวกเขาก็จะพยายามกลับมากินข้าวด้วยกัน หรืออาจจะตั้งโต๊ะช้ากว่าปกติถ้ารอกันได้ชีวิตของพวกเขาค่อนข้างราบรื่นอย่างน่าอัศจรรย์ เพราะอาศัยว่าต่างคนต่างอยู่ ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวซึ่งกันและกันเกินจำเป็น และเขาก็ชอบการที่มีเธออยู่ใกล้ ๆ เพราะเธอมักจะทำให้เขาทึ่งและยิ้มได้อยู่เสมอ มีมุมน่ารัก ๆ แบบสาวซื่อให้เห็นอยู่เป็นประจำ ขี้อาย ไร้เดียงสา แต่ก็เป็นคนช่างสังเกตและช่างเจรจาแต่คนที่รู้สึกว่ามันเริ่มไม่ปกติกลับกลายเป็นคนที่ตั้งกฎนี้ขึ้นมา ไคเริ่มรู้สึกขัดใจหนักเข้าทุกทีที่เห็นหญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ ทั้ง ๆ ที่เธอก็คุยธรรมดา ไม่ได้จ๊ะจ๋าหวานเว่อร์“เที่ยวทะเลเหรอคะ คงไปไม่ได้หรอกค่ะ ครีมขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ไปสนุกกับพวกพี่ ๆ เลย”(ทำไมถึงมาไม่ได้ล่ะ ครั้งที่แล้วก็ปฏิเสธพี่หนหนึ่งแล้วนะ)“ครีมต้องทำงานนี่คะ”(งานอะไร ตอนนี้งานที่โรงแรมก็ทำแค่เสาร์อาทิตย์เอง)&l

“เปล่านะคะ!” เธอรีบปฏิเสธเสียงดัง แล้วก็ต้องหลับตาปี๋หนีความเขินอายเมื่อเจอรอยยิ้มบาดใจ “แต่เราต้องลงไปทานข้าวนะคะ เดี๋ยวข้าวจะเย็นหมด” เธอเอาอาหารเช้ามาเป็นข้ออ้าง“แต่ผมไม่สบายอยู่นะ คงลงไปไม่ไหวหรอก อยากจะนอนพักมากกว่า”“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทานข้าวสักหน่อยก่อนจะได้ทานยา แล้วค่อยนอนพักนะคะ”“แต่ผมลุกไม่ไหวนี่ มันปวดหัวมากจนไม่อยากจะลุกเลย”“ถ้าอย่างนั้นครีมจะไปยกมาให้นะคะ คุณไคนอนพักไปก่อนนะ”“ก็ได้”เจอคำตอบหวาน ๆ กับสายตาทอดมองวาววับเข้าไปก็ทำเอาสุภัครพีหายใจติดขัด“ปล่อยครีมสิคะ ครีมจะได้ลงไปเอาข้าวกับยามาให้”เขายอมปล่อย มองเธอที่กำลังเดินห่างออกไปทางหน้าประตูห้องนอน “ครีม”“ขา” เธอหันไปมองเขา“วันนี้อยู่เป็นเพื่อนผมนะ อย่าปล่อยให้ผมนอนเหงาคนเดียวนะ”เขาปวดหัวมากจนเพี้ยนไปแล้วหรือไร ทำไมถึงกลายเป็นผู้ชายขี้อ้อนแบบนี้ล่ะ ปกติก็ออกจะแข็ง ๆ ขรึม ๆ เข้าถึงยาก“แต่วันนี้ครีมตั้งใจจะไปหาพ่อนะคะ” เธอนัดกับพี่ว่านไว้แล้วด้วย รู้สึกลำบากใจจัง “ครีมจะรีบไปรีบกลับก็แล้วกันนะคะ”“งั้นก็ไม่เป็นไร คุณไปหาคุณพ่อเถอะ คุณพ่อมีแค่พยาบาลพิเศษคอยดูแล คงไม่เหมือนมีลูกสาวคอยดูแลหรอก ผมแค่ปวดหัวเท่านั้น

ใบหน้าของหญิงสาวแดงปลั่งด้วยความเขินอายสายตาชื่นชมของบิดา แล้วยังสายตาแพรวพราวแปลกๆ ของสามีตัวดีอีก.. เธอเคืองเขาตั้งแต่เช้าแล้วนะ เขายังทำหน้าระรื่นอยู่ได้ เขาลวนลามเธอด้วยริมฝีปาก นัวเนียกอดก่ายเธออยู่บนเตียงตั้งนานกว่าจะปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นยังไม่น่าโมโหเท่าประโยคที่เขาบอกว่า พอได้จูบเธอแล้วหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง คนขี้โกหก คนเจ้าเล่ห์ เธอจะไม่หลงกลเขาอีกแล้ว“คุณไคจะไปทำงานไม่ใช่เหรอคะ รีบไปได้แล้วค่ะ”“พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไปทำงาน” เขารักเธอเข้าแล้ว ผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้มัดใจเขาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ มันชัดเจนในความรู้สึกของเขาแล้ววันนี้“อ้าว!” เธอเบิกตาโตใส่ชายหนุ่ม ก็เขาบอกเธอเองว่ามีเอกสารด่วนต้องเซ็น แล้วชวนให้เธอออกมาด้วยกันถ้าอยากไปโรงพยาบาล          ก๊อก ๆ ๆ          “คุณมันมาถึงแล้วมั้ง” เขาเลิกคิ้วนิด ๆ ขณะพูดกับเธอแล้วมองไปที่ประตู          “สวัสดีค่ะทุกคน” มั