All Chapters of โหยตัณหา: Chapter 11 - Chapter 20

หญิงสาวส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมพยักหน้ารับ “จ้ะ”“รับปากแล้วก็ต้องหยุดร้องสิลูก” สุภัคเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวไปด้วยขณะพูด “เก่งมากลูกสาวของพ่อ”“ข้อแรกลูกทำให้พ่อได้แล้ว พ่อจะขอข้อต่อไปแล้วนะ”“ค่ะ”“ข้อต่อไปก็คือพาพ่อกลับบ้านที”“ไม่ได้ หนูไม่ยอมเด็ดขาด” สุภัครพีเสียงแข็งไม่เห็นด้วย“ลูกทำให้พ่อเสียใจอีกแล้วนะลูกครีม”“โธ่พ่อจ๋า” หญิงสาวป้ายน้ำตาเหมือนเด็กน้อย จะเถียงก็เถียงไม่ออก ตอนนี้เธอเจ็บปวดใจจนจุกไปทั้งอกแล้ว“พ่อก็บอกหนูแล้วไงว่าไม่ผ่าตัด แต่พ่อจะรักษาตัวเพื่ออยู่กับหนูให้นานที่สุด ดังนั้นพ่อจะดูแลตัวเองอย่างดีแน่นอน พ่อจะไม่ดื่มเหล้าอีก แต่ต้องให้พ่อกลับบ้านนะ” นอนอยู่ที่โรงพยาบาลก็กินแต่ยา เขากลับไปกินเองที่บ้านก็ได้ ไม่จำเป็นต้องอยู่ให้เปลืองเงินค่าห้องค่าหมอหรอก“หนูจะคุยกับคุณหมอเขาก่อนก็แล้วกัน ถ้าเขายอมเราจะกลับไปอยู่บ้านด้วยกัน แต่ถ้าหมอเขาไม่ยอมพ่อต้องอยู่ที่นี่ต่อนะจ๊ะ” เธอแบ่งรับแบ่งสู้“ก็ได้”“แล้วพ่อยังมีอะไรอีกไหมจ๊ะ”“อือ ข้อนี้สำคัญที่สุด”“อะไรเหรอจ๊ะ”“พ่ออยากให้หนูรักตัวเองให้มากขึ้น อย่ารักแต่พ่อจนลืมดูแลตัวเอง พ่อไม่อยากให้ลูกเจ็บป่วยเหมือนพ่อไ

“มันก็จริงแหละค่ะ ก็แค่เรื่องของพนักงานจะทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตไปทำไม ไล่คนงานออกไปคนหนึ่งยังดีเสียกว่ามีผลกระทบกับบอร์ดผู้บริหาร” หญิงสาวยอมรับความจริง ไม่ได้รู้สึกโกรธหลานชายของคุณตาท่านแต่อย่างใด“บอสไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ จะเป็นพนักงานหรือเป็นผู้บริหารระดับสูงก็เป็นคนเหมือนกัน ผิดถูกก็ต้องสอบสวนกันไป ระบบของมามิยะก็ไม่ต่างกับระบบของศาลหรอกจ้ะ ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะถูกรังแก ถ้าไม่ผิดเรามีสิทธิ์ฟ้องร้องกับสภาแรงงานของบริษัทได้เลย”“จริงเหรอคะ”“จริงสิ”“แต่ครีมเป็นแค่พนักงานชั่วคราวเท่านั้นนะคะ”“ขอแค่ตอนเกิดเรื่องทำงานอยู่ในมามิยะกรุ๊ป จะชั่วคราวหรือประจำก็ฟ้องร้องได้ทั้งนั้น”“คะคุณมัน มีอะไรเหรอคะ” สุภัครพีสงสัย เมื่อเดินออกจากลิฟต์แล้วถูกเลขาสาวจับแขนให้หยุดเดิน“พี่มันจะบอกว่าในห้องนั้นไม่ได้มีแต่คุณท่านคนเดียว แต่ยังมีบอสอยู่ด้วย และพี่มันมั่นใจว่าหนูครีมอาจจะตกใจตอนที่ได้เจอหน้าบอส”“ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะคะ..” คิ้วเรียวย่นเข้าหากันเล็กน้อย หน้าตาบ่งบอกว่าหดหู่ใจ “ท่านผิดปกติใช่ไหมคะ”มัณฑนาเกือบหัวเราะออกมาเมื่อเข้าใจความคิดของหญิงสาว แต่ก็ปั้นหน้าเครียดพยักหน้ายอมรับ“จ้ะ ผิ

“ตอนนี้เราก็ว่างกันแล้ว ตาอยากไปเยี่ยมพ่อหนูสักหน่อย พาตาไปหน่อยสิ”“หนูต้องทำงานค่ะคุณตา กว่าจะเลิกงานก็ดึก” เวลานั้นควรเป็นเวลาพักผ่อนของท่านมากกว่า “เป็นพรุ่งนี้ได้ไหมคะ พรุ่งนี้หนูจะเริ่มหยุดงานหนึ่งอาทิตย์เพราะเตรียมตัวสอบ หนูจะไปอ่านหนังสือที่โรงพยาบาลแล้วก็นอนเป็นเพื่อนพ่อด้วย”“เอาอย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้ตาจะไปหาหนูที่โรงพยาบาล สักช่วงบ่ายสะดวกไหม”“สะดวกค่ะ หนูสะดวกตั้งแต่เช้าเลยค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”“ค่ะ แล้ววันนี้คุณตาจะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ”“ไม่ไปแล้ว ตาจะกลับไปพักผ่อน นั่งเครื่องมาไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่ แก่แล้วก็แบบนี้แหละ ทำอะไรก็ลำบากไปหมด” ฮาโตริบ่นไปยิ้มไป ดูแล้วมีความสุขมากกว่าทุกข์ซะอีก“แก่อะไรกันคะ คุณตายังแข็งแรงอยู่เลย ให้หนูเดินไปส่งที่รถนะคะ”“ก็ดีเหมือนกัน ได้เดินกับหลานสาวคนสวยคงมีแต่คนอิจฉาตานะ”“ค่ะคุณตา” เธอตอบรับพร้อมรอยยิ้มกว้าง ตั้งแต่เสียแม่ไป

สุภัคที่นั่งฟังอยู่อย่างเงียบ ๆ รู้สึกทึ่งในตัวของชายชรา เจ้าความคิดความอ่าน เจ้าแผนการ เจ้าคารม ท่านมีครบทุกด้านสมกับเป็นนักธุรกิจระดับโลกจริง ๆ“ลูกครีม” เขาเรียกชื่อลูกสาวอย่างอ่อนโยน“จ๋าพ่อ”“พ่อขอแสดงความคิดเห็นสักนิดได้ไหมลูก”“ได้สิจ๊ะ เพราะถึงยังไงหนูก็ต้องปรึกษาพ่ออยู่ดี” ตอนนี้สมองของเธอมีแต่คำว่ายอ ๆ ๆ ใกล้จะกลายเป็นยอมเข้าไปทุกที ถ้าได้พ่อมาช่วยคิดอีกคนก็คงจะสรุปได้ง่ายขึ้นสุภัคหันไปมองทางชายชรา ยกมือไหว้เขา “ผมขอโทษนะครับคุณท่าน ถ้าคำพูดที่ผมจะพูดกับลูกสาวต่อหน้าท่านทำให้ท่านขัดเคือง”“ผมชอบคนตรงไปตรงมามากกว่าคนเสแสร้งแกล้งประจบนะคุณสุภัค อยากพูดอะไรก็พูดได้เลย เชิญ” ฮาโตริยิ้มแย้มอย่างคนใจกว้าง“ขอบพระคุณคุณท่านมากครับ” แล้วสุภัคก็หันไปยิ้มอ่อนโยนให้ลูกสาว ดึงมือของเธอมาลูบ มันสากมันหยาบ ไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนมือของแม่เธอสักนิด “พ่ออยากให้หนูตอบตกลงคุณท่านนะลูก หนูจะได้อยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งทั้งเรียนทั้งทำงานแบ

เกือบหนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น“พ่อจ๋า ครีมมาแล้ว” สุภัครพีเปิดประตูห้องพักส่งเสียงสดใสทักทายบิดา แต่ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ และกลายเป็นอับอายจนผิวเนื้อที่อยู่นอกเหนือการปกปิดของชุดนักศึกษาแดงระเรื่อขึ้น เมื่อจ๊ะเอ๋กับชายหนุ่มที่เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำพอดี “สะ สะ สวัสดีค่ะคุณไค มะ มา มานานแล้วเหรอคะ”“ก็สักพักใหญ่ ๆ แล้ว” เขามาแนะนำตัวและคุยเรื่องสำคัญกับบิดาของเธอจบไปแล้ว เข้าห้องน้ำเสร็จตั้งใจจะขอตัวกลับเธอก็โผล่มาพอดี“แล้วคุณมันล่ะคะ ไม่มาด้วยเหรอ”“ผมมาเรื่องส่วนตัว คุณมันไม่มาด้วยหรอก”“ค่ะ”“เข้ามาสิ” ไคเรียกหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู“ค่ะ”“ปอกผลไม้ให้คุณเขาทานสิลูกครีม”“ค่ะพ่อ คุณไคจะทานอะไรดีคะ แอปเปิล ส้ม แคนตาลูป”“ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ขอเป็นกาแฟแทนได้ไหม” เห็นเธอทำหน้าเก้อเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดี จึงขอในสิ่งที่ต้องการมากกว่าออกไป“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ&rdquo