สวาทหวาน의 모든 챕터: 챕터 101 - 챕터 110

“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองแหละ วันสองวันก็คงจะกลับมาเจ้าชู้เหมือนเดิม พวกนายไม่ต้องคิดมากแทนมันหรอก” ไทเลอร์บอกกับเพื่อนๆ ไปแบบนั้น แต่เขาคงต้องคุยกับอลันให้รู้เรื่อง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ “เดี๋ยวฉันไปส่งมันกลับบ้านดีกว่า พวกนายสนุกกันต่อเถอะ” “ก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวฉันช่วยประคองไปที่รถนะ” หมิงเห็นด้วย แล้วช่วยไทเลอร์ประคองอีกด้านหนึ่งของอลัน “ขอบใจมากนะ พรุ่งนี้เจอกัน” “อือ ขับรถดี ๆ ล่ะ” หมิงกล่าวลาเพื่อนรักแล้วเดินกลับเข้าไปในผับ ........................... แสงแดดที่แยงเข้าตาอย่างกะทันหัน ทำให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียง รีบพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งทันทีโดยไม่ยอมลืมตา และคิดจะนอนต่อไปอีก ถ้าไม่ได้ยินเสียงคุยกันดังแว่วเข้าหู... ใครกันมาคุยอยู่ที่บ้านของเขา คิ้วของเขาย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย และค่อย ๆ ลืมตาเป็นอันดับต่อมา... ไทเลอร์นั่นเอง เขามองเพื่อนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟาทางปลายเท้า ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ยกมือคลึงขมับไล่ความง่วงงุน ไทเลอร์เห็นเพื่อนรักตื่นแล้วจึงบอกลาปลายสาย แล้วมองเพื่อนที่ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยสร่างสักเท่าไหร่

ณ โรงแรมใหญ่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทยเชฟหนุ่มสุดหล่อวัยแค่ยี่สิบสามปี หยิบโทรศัพท์โทรหาผู้จัดการส่วนตัวหลังจากการโชว์ทำอาหารจบลง“เรื่องที่ผมให้ไปจัดการเรียบร้อยดีไหม”(เรียบร้อยแล้วครับคุณอลัน ผมส่งภาพไปทางอีเมลแล้วนะครับ)เขาวางสายหลังจากได้ยินคำตอบที่น่าพอใจ แล้วเปิดดูอีเมลของตัวเองตามที่ได้รับรายงาน กดดูไฟล์ภาพที่ถูกส่งมา ให้มีขนาดใหญ่เต็มหน้าจอ มองหญิงสาวที่ทั้งคิดถึง และทั้งโกรธแค้นมาตลอดระยะเวลาสามปีผู้หญิงนิสัยไม่ดี ที่ทิ้งเขาอย่างไร้คำร่ำลา“สามปีที่ผมนอนกับใครไม่ได้ก็เพราะคุณ คุณต้องรับผิดชอบมันทั้งหมด ผมจะเอาคืนให้สาสม ที่คุณบังอาจขโมยหัวใจ และความรู้สึกใคร่ของผมติดตัวไปด้วย” เขาพูดกับภาพถ่ายที่หน้าจอโทรศัพท์ แล้วตั้งภาพของเธอเป็นภาพหน้าจอ ก่อนจะจูบลงไปอย่างสุดแสนรักสุดแสนคิดถึง และสุดแสนชิงชังกับการกระทำอันไร้เยื่อใยของเธออลันสำรวจตัวเองที่หน้ากระจกบานใหญ่ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพัก เพื่อตรวจดูความพร้อมสำหรับโชว์ทำอาหารรอบใหม่ภายในห้องพักพรพิมลอ่านข้อความในการ์ดอวยพรซ้ำแล้วซ้ำอีก ขณะที่อีกมือถือโทรศัพท์เอาไว้ ชั่งใจว่าจะโทรไปที่เบอร์มือถือ ที่บันทึกเก็บเอาไว้ในโทรศัพ

“ถ้าอย่างนั้นผมจะสั่งเมนูปลายอดนิยมให้คุณเจิ้งนะครับ แล้วก็เลือกเมนูถูกสุดมาให้คุณอลันได้ชิม เครื่องดื่มเป็นเหล้าหรือเบียร์ดีครับ”“เบียร์ก็ได้ครับ ง่ายดี” อลันตอบ“ผมไม่ดื่มครับ” เจิ้งปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม“ถ้าอย่างนั้นผมดื่มเบียร์บ้างดีกว่า” โอภาสปิดท้ายการสั่งอาหารด้วยเบียร์ไทยหนึ่งเหยือกรอไม่นานเครื่องดื่มก็ถูกนำมาเสิร์ฟให้ก่อนเป็นสิ่งแรก อลันยกเบียร์ขึ้นดื่มเพียงเล็กน้อยแล้ววางลง เขาหันไปมองทางด้านหลัง เมื่อได้ยินเสียงวี้ดว้ายของสาว ๆ ที่เพิ่งมาถึง“คงเป็นพวกบริษัทมาจัดเลี้ยงกันน่ะครับ” โอภาสอธิบายให้ชายหนุ่มที่หันกลับมายิ้มให้เขา“วันนี้คงได้เห็นสาว ๆ เมากันหลายคนแน่”“คงอย่างนั้นครับ...”“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เห็นโอภาสทำท่าลังเลเหมือนอยากจะพูดอะไรอีกจึงถาม“คุณอลันสนใจสาว ๆ ไหมครับ”ได้ยินคำถามกริ่งเกรงใจของโอภาส อลันก็กลั้วหัวเราะออกมา มันก็เป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งเวลาที่มีการติดต่องาน พวกเขาคงคิดว่าผู้หญิงคือใบเบิกทางที่ดีสินะ“ผมเป็นผู้ชายนะครับคุณโอภาส ไม่สนผู้หญิงแล้วจะให้สนใจใครล่ะครับ”“ผมแนะนำให้ได้นะ มีตั้งแต่ระดับพริตตี้ ไปจนถึงระดับดารานางแบบเลยนะครับ สนใจไหมครับ เดี๋ยว

สิ่งที่ได้ยินจากการคุยโทรศัพท์ของเธอ ตอนแรกทำให้ใจของเขาเจ็บหนัก แต่พอฟังไปสักพักความรู้สึกโล่งใจก็บังเกิด ผู้ชายที่เธอโทรหาไม่ใช่สามีของเธอ และลูกที่เธอพูดถึงก็ไม่ใช่ลูกของเธอ ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันดีกว่าตอนแรกมาก แต่ก็ยังไม่ทั้งหมด เขายังอยากรู้อีกว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเธอ และเขาต้องรู้ให้ได้…………………….“ทำไมคุณอลันไปนานจังเลยครับคุณเจิ้ง”“นั่นสิครับ ไม่รู้ว่าติดสายสำคัญหรือเปล่า เพราะวันนี้ก็มีสายด่วนจากฮ่องกงเข้ามา” เจิ้งแกล้งสงสัย เพราะเขาเห็นแล้วว่าหญิงสาวอีกโต๊ะ ที่ลุกไปสักพักยังไม่กลับมา บางทีพวกเขาอาจจะปรับความเข้าใจกันอยู่ก็ได้ “เดี๋ยวผมไปตามให้ดีกว่า”“ไม่ต้องหรอกครับ เวลาผมคุยเรื่องงานผมก็ไม่ชอบให้ใครไปเร่งเหมือนกัน” โอภาสห้ามอย่างมีเหตุผล “ผมชื่นชมคุณอลันมากเลยนะครับ อายุก็เพิ่งจะยี่สิบต้น ๆ เอง แต่ประสบความสำเร็จถึงขนาดนี้แล้ว ตอนผมอายุเท่าเขาผมยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ยังเกเร ไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย”“แต่สุดท้ายแล้วคุณโอภาสก็ประสบความสำเร็จนี่ครับ”“ก็แค่บริษัทร่วมทุนเล็ก ๆ เท่านั้นครับ”“อนาคตมันต้องใหญ่โตขึ้นอีกแน่ครับ” เจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นหญิงสาวที่เ

“พูดกับลูกทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที แม่ไปตลาดดีกว่า”“ซื้อข้าวมันไก่มาฝากหนูสักห่อนะแม่”“ไม่ไปทำงานเหรอ”“ไปจ้ะ แต่ไปสายหน่อย เมื่อวานบอกกับจินนี่ไว้แล้ว” หญิงสาวตอบคำถามของมารดา รอจนท่านเดินออกไปจากบ้าน จึงหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงจำนวนเก้าดอก ที่ส่งมาให้ทุกเช้าอย่างพิจารณา.. ใครกันที่แอบชอบเธอ คนดีหรือโรคจิตกันแน่ ถึงรู้ความเคลื่อนไหวของเธอดีขนาดนี้ รู้กระทั่งว่าวันไหนเธออยู่อะพาร์ตเมนต์ วันไหนเธอมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เขาคนนั้นอยู่ใกล้ตัวเธอจริง ๆ เหรอ “ฟุ้งซ่านน่า”เธอสะบัดศีรษะแล้วเอาช่อดอกไม้ใส่ถาด หาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและนมกล่องมาใส่ด้วยเหมือนทุกครั้ง เรียบร้อยแล้วจึงไปล้างหน้าแปรงฟัน เสร็จแล้วจึงถือถาดเดินไปที่หน้าบ้านเพื่อรอใส่บาตรไม่ถึงสามนาที พระสงฆ์รูปเดิมก็เดินอย่างสำรวมมาหยุดตรงหน้า เธอเอาอาหารแห้งใส่ลงไปในบาตร และเอาช่อดอกไม้วางบนฝาบาตรที่พระท่านหงายขึ้น เสร็จแล้วก็นั่งลง ยกมือไหว้เพื่อรับพรจากพระท่าน.. ถึงคุณเจ้าของดอกไม้ ไม่ว่าคุณจะให้ผิดคนหรือไม่ผิดคนก็ตาม ขอให้ผลบุญในการทำบุญตักบาตรครั้งนี้ ส่งผลถึงคุณด้วยก็แล้วกัน สาธุ... เธออธิษฐานขณะรับพร รอจนพระท่านเดินจากไป จึงลุกขึ้นแ