สวาทหวาน의 모든 챕터: 챕터 111 - 챕터 120

บริเวณล็อบบี้ของโรงแรมคำตอบที่ได้รับจากพนักงานต้อนรับของโรงแรม ทำให้พรพิมลรู้สึกเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก เธอเดินไปหาที่นั่ง คิดอย่างหนักว่าควรจะขึ้นไปหาเขา หรือควรจะเดินออกไปจากโรงแรมหรูแห่งนี้แต่เงินเป็นล้าน ๆ ที่ต้องเสียไปนั่นล่ะ รับรองว่ามันไม่จบแค่นี้แน่ ถ้าลูกค้ารายนี้หลุดมือไป เพื่อนเธอคือคนแรกที่จะโดนเล่นงาน และมันต้องมีผลกระทบอื่น ๆ ตามมาอีกมากมาย รวมถึงโบนัสด้วยปีนี้มันเป็นปีซวยอะไรของฝ่ายขายกันนะ ยังไม่ถึงครึ่งปีก็โดนเรียกเข้าห้องประชุมไปเป็นสิบ ๆ ครั้งแล้ว แถมเพื่อนของเธอยังโดนพี่ชายคาดโทษ ว่าถ้าผลงานไม่เข้าตา อาจจะมีการถอดออกจากตำแหน่งในไตรมาสที่จะถึงนี้ และเขาคงช่วยอะไรเธอไม่ได้นั่งจมอยู่กับความคิดสักพัก เธอก็ลุกจากที่นั่งแล้วมองหาลิฟต์ เพื่อเพื่อนที่ดีกับเธอมาตลอด อย่างน้อยเธอก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุดก่อน และถ้ามันเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ เธอจะได้ไม่รู้สึกผิดเธอกดลิฟต์ไปยังชั้นที่ต้องการ หัวใจเต้นแรงอย่างแปลกประหลาด เมื่อมาถึงชั้นที่หมาย ความเงียบสงบบ่งบอกความเป็นชั้นวีไอพี ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า.. ขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเธอก็ส่งเสียงดังก้องกังว

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ควรจะใจร้ายกับคุณ” เขาไม่พูดอย่างเดียว แต่จัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนหมดแถว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่น ๆ ที่แผงอกและหน้าท้อง “ขึ้นเตียงสิ ถ้าทำดีผมจะโทรถึงบอสใหญ่ของคุณคืนนี้เลย”“ฉันถือว่านายรับปากแล้วนะ รักษาคำพูดด้วยล่ะ”“ผมยังมีอีกสาขาที่กำลังจะเปิด ถ้าคุณทำตัวน่ารักกับผม ผมจะเซ็นสัญญากับคุณ”“นายคงอยากนอนกับฉันมากสินะอลัน ถึงได้เอางานมาล่อฉันแบบนี้” เธออยากพูดให้เขาเสียหน้าบ้าง แต่ก็ไม่กล้าใช้น้ำเสียงถากถางใส่เขาเหมือนในอดีต ได้แต่ถามเสียงเย็นชา“ใช่”เขาตอบรับอย่างไม่สะทกสะท้าน และเธอก็กลายเป็นฝ่ายเสียหาย เมื่อเขาฉกริมฝีปากลงมาบดขยี้หนักหน่วง ยิ่งพยายามเบี่ยงหน้าหนี เขาก็ยิ่งขยี้จนเจ็บระบม เธอจึงต้องอยู่นิ่ง ๆ ซ่อนอาการหวิวไหว ยอมให้เขาตักตวงรสจูบจนพอใจมือเล็กที่สั่นสะท้าน จับมือใหญ่ที่กำลังปลดกระดุมเสื้อของเธอเอาไว้  แม้รู้อยู่เต็มอกว่าเขาต้องการแก้แค้น แต่เธอกลับรู้สึกเต็มใจที่จะเป็นของเขา เธอรู้ตัวดีว่าโหยหาสัมผัสของเขาเพียงใด เมื่อมีโอกา

เพียงแค่ได้สัมผัสกับมือนุ่ม ๆ อุ่น ๆ มันก็ตื่นตัวเรียกร้องความสนใจ และเหมือนเธอจะรู้ใจมัน จึงค่อยไล่พรมจูบจากอกแกร่ง ต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนเผชิญหน้ากับมัน.. ร่างแกร่งสะท้านไปทั้งร่าง เมื่อริมฝีปากนุ่มของเธอประทับลงบนเอ็นอุ่น พรมจูบไปทั่วก่อนจะครอบครองมันไว้ด้วยปาก“บีจ๋า” เขาเรียกเธอเสียงสั่นพร่า แข้งขาอ่อนแรงจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น มองศีรษะที่ขยับโยกอยู่กลางลำตัวของเขา เธอทำให้เขาเสียวสะท้าน ความซาบซ่านตีตื้นขึ้นมาเรื่อย ๆ ความรู้สึกอยากปลดปล่อยเริ่มใกล้เข้ามาเต็มที “บีจ๋า ผมจะไม่ไหวแล้ว ไปที่เตียงกันนะ” แต่แทนที่เธอจะหยุด เธอกลับดูดรัดเอ็นอุ่นของเขามากยิ่งขึ้นกว่าเก่า “บีจ๋า.. บีจ๋า...” เขาเสียวสะท้านเจียนคลั่ง และสุดท้ายก็ต้านทานเอาไว้ไม่ไหว รีบดันศีรษะเธอออกก่อนที่มันจะพ่นน้ำรักในปากเธอพรพิมลชักปากออกจากเอ็นอุ่นของเขาเมื่อเขาส่งสัญญาณ เปลี่ยนเป็นเอามือช่วยกระตุ้นจนเขาเสร็จสม จึงปล่อยให้เป็นอิสระแล้วลุกขึ้นยืนหันหลังให้“ฉันจะอาบน้ำต่อ นายออกไปก่อนนะ” เธอบอกกับเขาโดยที่ไม่ได้หันไปมอง หยิบสบู่เหลวมาเทใส่ฝ่ามือแล้วเริ

“ไปแต่งตัวสิ” แม้อยากจะรั้งเธอเอาไว้มากแค่ไหน แต่เขาก็จำใจต้องปล่อยมือออกจากเอวของเธอ แต่แล้วก็รัดแน่นเอาไว้อีกครั้ง “จูบผมหน่อยสิบี”“นายโตแล้วนะอลัน เลิกทำตัวเป็นเด็กเสียที”“ผมก็ยังเด็กกว่าบีอยู่ดี ตามใจผมหน่อยสิคนดี”คำออดอ้อนพาให้หัวใจของเธอเต้นรัว หวามไหวไปทั้งร่างกาย วูบวาบไปทั่วใบหน้าจนต้องเบือนหนี“หลับตาสิ” เธอบอกกับเขาแล้วค่อย ๆ หันไปมอง.. แล้วก็ต้องเป็นฝ่ายหลับตาเสียเอง เพราะตรงหน้าเธอคือใบหน้าทะเล้นที่ไม่ยอมหลับตา แล้วยังส่งยิ้มให้เธออีกแล้วความอุ่นนุ่มก็แนบมาที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยนซ้ำ ๆ ก่อนที่จะถูกฝ่ามืออุ่นและใหญ่โอบใบหน้าเอาไว้ แล้วรสจูบที่อ่อนโยนบางเบา ก็เริ่มบดเบียดหนักหน่วง ตราตรึงด้วยรสสัมผัสอันแสนรัญจวนใจ เนิ่นนานกว่าจะยอมผละออก“คืนนี้ผมขอจูบมัดจำเอาไว้ก่อน แล้วเราค่อยมาต่อกันบนเตียงอาทิตย์หน้า” เห็นเธอพยักหน้ารับใบหน้าแดงซ่านก็ยิ้มพึงพอใจ แล้วตีที่สะโพกเธอเบา ๆ “ไปแต่งตัวได้แล้ว ถ้าช้าผมอาจจะเปลี่ยนใจนะ”เธอยิ้มอ่อนแล้วลุ

คนที่ถูกกล่าวถึงมีอาการหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที ปกติเธอจะไม่รู้สึกอึดอัดกังวลแบบนี้ แต่เพราะเป็นเขา และเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนนี้.. แล้วยังอยู่ต่อหน้าเจ้านายอีก เลยทำให้รู้สึกวิตกกังวลเข้าไปใหญ่“ต้องลองก่อนค่ะถึงจะตอบได้” เธอตอบแล้วยกชาเขียวขึ้นมาดื่มโทนี่เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ ที่ชายหนุ่มรุ่นน้องทำกับพนักงานสาวสวยของตน“บีกับอลันเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า” ที่เขาคิดแบบนี้ เพราะเธอคนนี้เคยไปเรียนคอร์สสั้น ๆ ที่ฮ่องกงอยู่ช่วงหนึ่งนั่นเอง และเธอก็ไปพักอยู่กับครอบครัวของหยางอี้ จึงเป็นไปได้ที่เธออาจจะเคยเจอกับอลัน ที่เป็นเพื่อนสนิทของหลานชายของหยางอี้“ไม่เคยค่ะ / ครับ”คำตอบที่ออกมาจากปากของทั้งคู่พร้อม ๆ กัน แต่ความหมายต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทำให้ผู้บริหารใหญ่แห่งบริษัทเวิล์ดไวด์เฟอร์ มองพวกเขาด้วยความสงสัยยิ่งกว่าเดิม“สรุปว่ารู้หรือไม่รู้กันแน่ แบบนี้ทำให้พี่ยิ่งสงสัยนะ”“ผมให้เกียรติสุภาพสตรีตอบก่อนครับ” อลันโยนไปให้หญิงสาว เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะตอบอย่างไร ในเ