สวาทหวาน의 모든 챕터: 챕터 141 - 챕터 150

เขาโกหกไม่เก่งเลย สีหน้าและอาการมันฟ้องชัดเจนมาก แต่พรพิมลก็แสร้งพยักหน้าทำท่าเหมือนเชื่อคำพูดของเขา“คุณกวินมีเพื่อนน้อยเหรอคะ”“ครับ เพราะผมไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เล็ก ๆ เรียนที่เมืองไทยถึงแค่อนุบาลเอง ประถมเรียนที่เวียดนาม มัธยมต้นเรียนที่สิงคโปร์ มัธยมปลายเรียนที่ไต้หวัน แล้วไปต่อมหาวิทยาลัยที่ญี่ปุ่น เริ่มเรียนทำอาหารจากที่นั่น แล้วก็มาเรียนต่อที่ไทยครับ” เขาบอกชื่อสถาบันสอนทำอาหารสัญชาติฝรั่งเศส ที่มาเปิดสาขาในประเทศไทยแก่เธอ“ทำไมย้ายโรงเรียนหลายที่จังเลยคะ”“คุณพ่อผมเป็นเชฟประจำตัวของท่านทูตครับ เราก็เลยต้องย้ายตามท่านไปทุกที่”“ท่านคงติดใจฝีมือคุณพ่อคุณมากนะคะ ถึงได้พาไปด้วยทุกที่แบบนั้น”เขาหลบสายตาซ่อนความขมขื่น ใครจะรู้ดีเท่าเขาเล่าว่าที่มันเป็นแบบนั้นเพราะอะไร ต่อให้ท่านทูตดีแสนดีกับเขาเพียงใด ต่อให้บิดารักเขามาก จนไม่ยอมยกให้เขาอยู่ในความดูแลของมารดาหลังจากที่เลิกรากันไป แต่เรื่องลับ ๆ ของท่านสองคนก็ทำให้เขาเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ“ครับ ท่านดีกับเราสองคนพ่อลูกมาก&r

บ้านของพรพิมลบุรุษวัยกลางคนอายุประมาณหกสิบปีที่มีรูปร่างสูงใหญ่ นั่งอยู่บนโซฟาในท่าโน้มตัวมองจ้องไปที่เด็กหญิงตัวน้อย ๆ ที่นอนซบอยู่กับอกของมารดา และมองจ้องเขาด้วยดวงตากลมโตอย่างสงสัยเธอช่างเป็นเด็กที่น่ารักเหลือเกิน ในบรรดาเด็ก ๆ บนโลกใบนี้ ไม่มีใครที่น่ารักเท่าเธออีกแล้ว แม้แต่หลานสาวที่เขาหลงรักหัวปักหัวปำ ก็ยังน่ารักสู้เธอคนนี้ไม่ได้“มานี่มาลูก” เขาส่งยิ้มให้เธอแล้วกวักมือเรียกด้วยท่าทางน่ารัก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเด็กหญิงพิมพ์ลภัสมองคนแปลกหน้าอย่างไม่ไว้ใจ และซุกหน้ากับอกของมารดา แต่ก็ยังคอยเหลือบไปมองคนแปลกหน้าเป็นระยะ ๆ“นี่พ่อนะ มาหาพ่อมา”“เสี่ยคะ ฉันขอร้องนะคะ” พรพิมพ์รวบรวมความกล้าพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อ้อนวอนขอความเมตตาจากเขา “เห็นแก่เด็กคนนี้เถอะนะคะ ปล่อยเราไปเถอะ”“หมามันยังรักลูกนะคุณพิมพ์ แล้วฉันเป็นคน เธอจะให้ฉันทิ้งลูกทั้งคนได้ยังไง”“แต่เธอก็ไม่ใช่ลูกที่เกิดจากความเต็มใจนี่คะ ดังนั้นเสี่ยไม่จำเป็นต้องรู้สึกแบบนั้นหรอกค่ะ ปล่อ

“เพราะฉันไม่ใช่เมียของเสี่ยนี่คะ แต่ฉันดันไปท้องกับเสี่ย ลูกสาวของฉันจึงกลายเป็นส่วนเกินสำหรับเมียเสี่ย.. เสี่ยเข้าใจหรือยังคะ”“ฉันไม่อยากเข้าใจเลยคุณพิมพ์” เสี่ยโกวิทไม่อาจยอมรับ“เสี่ยต้องเข้าใจและยอมรับให้ได้ค่ะ สำหรับฉันไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของลูกค่ะ”“แล้วคุณกับลูกจะอยู่กันยังไง ลูกต้องโตและต้องใช้เงินอีกมากนะคุณพิมพ์”“ฉันพอมีเงินเก็บจากการขายบ้านอยู่บ้าง ลูกสาวคนโตของฉันก็ทำงานทำการดีพอสมควร มีกินมีเก็บตามฐานะ ฉันมั่นใจว่าน้องพายจะไม่ลำบาก เธอจะต้องโตมาอย่างกินอิ่มนอนหลับ ไม่อดอยาก ไม่ลำบากแน่นอน เพราะฉะนั้นเสี่ยไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ปล่อยให้เราอยู่กันเองเถอะค่ะ เราไม่อยากหนีอีกแล้ว”“คุณพิมพ์!” โกวิทรีบชักเท้าหนีแล้วลุกขึ้น ดึงร่างเล็กบางที่ก้มลงกราบอยู่กับพื้นให้ยืนขึ้น “อย่าทำแบบนี้เลยนะ”“เสี่ยก็รับปากฉันมาก่อนสิคะ”“แม่!”ยังไม่ทันที่โกวิทจะตอบ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนที่เธอจะเข้ามาดึงมารดาออกไปจากมือของเขา“เขาทำอะไรแม่ แม่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”“เปล่า ๆ เขาไม่ได้ทำอะไรแม่หรอกลูก” พร

แปดโมงครึ่งของวันต่อมา“ทำไมตื่นเร็วจังเลยลูก วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ” พรพิมพ์ถามลูกสาวที่เดินเข้ามาในครัว“วันนี้หนูต้องไปทำงานจ้ะแม่” หญิงสาวบอกกับมารดาแต่ไม่กล้าสบตาด้วย เพราะความจริงคือเธอจะไปหาคนรัก เมื่อคืนเขาไม่ได้โทรมาหาเธอ แต่ทิ้งข้อความทางไลน์เอาไว้ว่าดื่มกับโกวิทจนดึก และมีบางเรื่องที่เขาถูกไหว้วานจากฝ่ายนั้น ให้เธอไปหาเขาเพื่อคุยกันถึงเรื่องนี้“ถ้าอย่างนั้นก็กินโจ๊กก่อนแล้วค่อยไปนะ”“วันนี้แม่ทำโจ๊กเหรอจ๊ะ”“เปล่า แม่ซื้อมาจากตลาดเมื่อเช้านี้” มารดาตอบขณะเทโจ๊กออกจากถุงแล้วยกไปวางให้ลูกสาวที่นั่งรอ แล้วหยิบปาท่องโก๋กับกระปุกหมี่กรอบมาวางเพิ่ม “กินสิลูก”“ขอบคุณจ้ะแม่”พรพิมพ์ปล่อยให้ลูกสาวคนโตกินโจ๊ก แล้วตัวเองก็เดินไปต้มขวดนมของลูกสาวคนเล็กต่อ“บี” มือเล็กค่อนข้างกร้านปิดเตาแก๊สแล้วหันไปมองลูกสาว “พรุ่งนี้ลูกหยุดใช่ไหม”“จ้ะ แม่จะไปไหน” หญิงสาวถามมารดาที่ยังง่วนอยู่กับหน้าเตา&ldquo

“ทำไมแม่ต้องเข้าใจคนที่นอกใจแม่ด้วย พ่อของแกนอกใจแม่ แกยังจะให้แม่เข้าใจเขาอีกเหรออลัน” ลีน่าตะคอกถามลูกชายด้วยความน้อยใจ เพราะรู้สึกว่าเขารักบิดามากกว่าตนที่เป็นมารดา “ตอบแม่มาสิไอ้ลูกไม่รักดี!”“คุณแม่!” เขาตกใจกับคำสบถของท่าน“ตอบฉันมา!” ลีน่าตะคอกใส่ลูกชายทั้งน้ำตา“ที่คุณพ่อนอกใจคุณแม่ ก็เพราะคุณแม่ไม่เคยทำหน้าที่ของภรรยาที่ดี คุณแม่ห่วงแต่งาน ห่วงแต่ชื่อเสียง หนักเข้าคุณแม่ก็เอาแต่สวดมนต์ไหว้พระ เอาแต่ชำระล้างจิตใจให้สะอาด สร้างบารมีให้ตัวเอง ถึงกับแยกห้องนอนกับคุณพ่อ ทิ้งให้คุณพ่อนอนเหงาอยู่คนเดียว คุณแม่คิดว่าคุณแม่ทำถูกแล้วเหรอครับ ในเมื่อคุณพ่อเป็นสามีของคุณแม่ เป็นมนุษย์มีเลือดมีเนื้อ มีความต้องการ” เขาสุดจะทนต่อความเอาแต่ใจของมารดา ระบายทุกสิ่งที่เคยคุยกับบิดาออกมา“แล้วแม่ไม่ใช่มนุษย์แบบพ่อแกเหรออลัน ทำไมแม่ทนได้ล่ะ”“อย่างคุณแม่เขาไม่ได้เรียกว่าทนหรอกครับ เขาเรียกว่าเห็นแก่ตัวต่างหาก คุณแม่เห็นแก่ตัวเองจนลืมนึกถึงจิตใจของคุณพ่อ ลืมนึกถึงจิตใจของผม คุณแม่คิดแต่ว่าสิ่งที่แม่ทำดีที่สุด ดังนั้นคนอื่นต้องเห็นด้วยกับแม่ทั้งหมด แต่คุณแม่เคยถามคุณพ่อกับผมสักคำไหมครับ ว่าคิดเหมือ