สวาทหวาน의 모든 챕터: 챕터 151 - 챕터 160

“ถ้าอย่างนั้นเราจะไปดูให้เห็นกับตาก็แล้วกัน แล้วผมจะบอกว่าหล่อกว่าผมจริงหรือเปล่า” อลันพูดไปยิ้มไป เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเวโรนิก้าก็เป็นคนที่น่าคบหา“โอเค ฉันไปก่อนนะ” เวโรนิก้าโบกมือลาทั้งสอง แล้วเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มระรื่น“นิสัยเธอนี่...” พรพิมลทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ ขณะมองตามหญิงสาวหน้าตาสะสวยระดับนางงาม“ผมก็เพิ่งจะรู้ว่าเธอมีนิสัยแบบนี้เหมือนกัน” อลันเอ่ยยิ้ม ๆ“บอกตรง ๆ ว่าฉันไม่ไว้ใจเธอ” เธอมองคนรักตาเขียวอลันกลั้วหัวเราะกับท่าทางหึงหวงน่ารักน่าเอ็นดูของเธอ “แต่คุณไว้ใจผมได้นะ”“ไว้ใจได้แค่ไหนกันเชียว”“ถ้าผมจะนอกใจคุณ ผมคงนอกใจไปนานแล้วที่รัก”“ก็คุณทำไม่ได้ไง” เธอโน้มตัวไปใกล้ ๆ เขา “เพราะนกเขาคุณมันไม่ยอมขัน”“ก็รู้แบบนี้แล้วจะกลัวทำไมล่ะ”“กลัวสิ เพราะตอนนี้มันหายเป็นปกติแล้วนี่ แถมยังเจนจัดกว่าเดิมอีก”อลันเม้มปากกลั้นหัวเราะท่าทางจริงจังของเธอ เขาเชื

“แต่เขาบอกลักษณะมาถูกต้องเลยนะ”สิงขรตบโต๊ะดังปังเมื่อได้ยินดังนั้น “คงเป็นไอ้กรแน่ ๆ” เขาพูดถึงน้องชายต่างบิดาที่อายุห่างกันห้าปี แต่ดันมีรูปร่างหน้าตาที่คล้ายกัน “เดี๋ยวผมจะโทรไปถามมันเอง”“ไม่ต้องไปถามไปคุยอะไรทั้งนั้น ขืนคุยไปเดี๋ยวก็ไม่จบไม่สิ้น”“แต่แม่ทำไม่ถูกนะป๋า แม่กับไอ้กรทำน่าเกลียดมาก”“ถึงบอกว่าไม่ต้องไปคุย แค่รู้ว่าเอ็งไม่ได้คิดเหมือนแม่เอ็งป๋าก็สบายใจแล้ว ปล่อยเรื่องนี้ให้ป๋าจัดการเองเถอะ แต่ที่ป๋ามาวันนี้ไม่ได้ตั้งใจจะมาคุยเรื่องนี้หรอกนะ”“แล้วป๋าจะคุยเรื่องอะไร บอกผมมาเลย”“ได้ข่าวว่าเอ็งมีแฟนแล้วเหรอ”คำถามตรงไปตรงมาของบิดา ทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“ทำไมวันนี้ป๋ามีแต่คำถามคาดไม่ถึงกับผมทั้งนั้นเลย”บิดาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วใส่ลูกชายเพียงคนเดียว “ตอบป๋ามาเถอะน่า ป๋าอายุเยอะแล้ว หลานตาก็มีแล้ว ก็อยากมีหลานปู่บ้างเท่านั้น”“ป๋าก็รู้ว่าผมเจ้าชู้เหมือนป๋านั่น

“นิก้าก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ” หญิงสาวที่พูดภาษาไทยได้แต่ประโยคพื้นฐานง่าย ๆ ก็สงสัยไม่ต่างกัน“คุณบีอธิบายหน่อยนะครับ ผมพูดภาษาจีนไม่เป็น อธิบายเป็นภาษาอังกฤษก็เหมือนกับกระแดะไปหน่อย” สิงขรโยนให้เป็นหน้าที่ของพรพิมล แล้วหันมาสนใจน้องสาวในอ้อมแขน ตักอาหารที่สั่งมาให้เธอโดยเฉพาะ ป้อนใส่ปากให้อย่างใส่ใจฮ่องกงสามเดือนผ่านไปแล้ว แต่ข่าวคราวที่ได้รับรายงานจากเวโรนิก้ากลับไม่ได้ทำให้ลีน่ารู้สึกดีขึ้นเลย เพราะจากนิสัยของลูกชายแล้ว สิ่งที่ได้ยินได้ฟังมันช่างแตกต่างจนไม่น่าเชื่อถือ จึงตัดสินใจโทรเรียกตัวลูกชายกลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง“ถ้าแม่ไม่ขู่ว่าจะไปอาละวาดแฟนลูก ลูกก็คงไม่กลับมาใช่ไหมอลัน” ยังไม่ทันได้กล่าวทักทาย นางก็ถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ด้วยคำถามที่ค้างคาใจทันที“ทำไมคุณแม่เป็นแบบนี้ล่ะครับ ขอผมกอดให้หายคิดถึงก่อน แล้วเราค่อยคุยกันไม่ได้เหรอครับ” ชายหนุ่มยังทำใจเย็น ยิ้มออดอ้อนใส่มารดา“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี แม่ไม่หลงกลหรอกนะ” ปากเธอต่อว่าลูกชาย แต่วงแขนกลับโอบกอดเขาไว้ด้วยความรักและคิดถึง“ผมคิดถึงคุณแม่นะครับ รักมากด้วย”“รักมากกว่าผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า”“แน่นอนสิครับ จะมีใครสำคัญเท

เป็นอาทิตย์แล้วที่อลันไม่ได้เจอหน้าคนรัก เขากับเธอได้แต่ติดต่อกันผ่านทางโทรศัพท์ แต่ละครั้งเธอก็คุยกับเขาน้อยคำจนน่าแปลกใจ วันนี้ก็เป็นเช่นเดิม เธอคุยกับเขาไม่ถึงสองนาทีก็บอกวางสาย มันทำให้เขารู้สึกเครียดกับการเปลี่ยนแปลงที่น่าใจหายของเธอยิ่งนัก จึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนรักของเธอเพื่อถามในสิ่งที่สงสัย(สวัสดีอลัน)“สวัสดีครับเจ้ เจ้พอมีเวลาว่างสักห้านาทีไหมครับ” เขาคุยกับหญิงสาวอย่างนอบน้อม(ว่างจ้ะ คุยมาได้เลย)“คือผมอยากจะคุยเรื่องบีหน่อยครับ”(อ้อ ว่าไงจ๊ะ บีเป็นยังไงบ้างล่ะ กลับมาถึงบ้านแล้วเหรอ)คำถามของจินนี่ ทำให้หัวคิ้วของอลันขมวดเข้าหากันจนเป็นปม ใบหน้าที่เคร่งเครียดอยู่แล้วยิ่งเครียดหนักกว่าเดิม“เจ้พูดเหมือนบีไม่ได้ไปทำงานเลยนะครับ” เขาถามเพื่อให้แน่ใจ(อ้าว!) ปลายสายอุทานงง ๆ (เดี๋ยวนะ เจ้ไม่แน่ใจว่าตัวเองทำพลาดหรือเปล่า)“บอกผมมาเถอะครับเจ้” ได้ยินน้ำเสียงลังเลเหมือนไม่อยากพูดต่อของอีกฝ่าย เขาก็ร้องขอความเห็นใจ “บีเขาไปไหนครับ... เจ้ครับ ได้โปรดบอกผมเถอะครับ” เขาอ้อนวอนเมื่ออีกฝ่ายยังเงียบ(...บีเขาไม่ได้บอกอะไรนายเลยเหรออลัน)“เราคุยโทรศัพท์กันทุกวัน แต่ไม่ได้เจอกันเลย เธอบ

“แต่อลันเคยพูดว่าต้องการแก้แค้นบีที่ทิ้งอลัน” เธอกลายเป็นคนคิดมากจนเกินเหตุ“เราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอบี ผมก็สารภาพไปแล้วไงว่าแค่ข้ออ้าง จริง ๆ แล้วผมตามหาบีก็เพราะผมรักบี ผมไม่เคยลืมบีเลยแม้แต่วันเดียว ผมไม่ได้พูดเพื่อต้องการหลอกบีนะ” เขาจับมือของเธอมาทาบลงบนอกแน่นตึงข้างซ้าย “แต่ผมมีบีอยู่ข้างในนี้จริง ๆ ผมรักบีมากนะ รักมากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้รับความรู้สึกนี้ของผมไปแม้แต่คนเดียว บีคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้”น้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันทรวง ค่อย ๆ ไหลทะลักออกจากดวงตากลมโต แล้วไหลอาบแก้มนวลที่ซูบตอบลงไปเล็กน้อยอลันใช้นิ้วโป้งค่อย ๆ ปาดน้ำตาให้คนรักอย่างบรรจง “บีเป็นอะไร บอกผมได้ไหม” เขาถามอย่างอาทร แต่เธอกลับร้องไห้หนักกว่าเก่า จนเขาตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลูบหลังปลอบใจร่างบางที่โผเข้ามากอดแนบแน่น ปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่เงียบ ๆ.. เนิ่นนานกว่าเสียงร้องของเธอจะซาลง แล้วจูงมือเขาพาเดินเข้าไปในบ้าน“รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหม พร้อมจะบอกผม