Semua Bab สวาทหวาน: Bab 71 - Bab 80

หยางอี้ครางกระเส่า กอดกระชับเธอแน่นขณะที่ปากก็ดูดดุนยอดอกของเธอตามแรงอารมณ์ ทำให้เธอตกอยู่ในสถานะเดียวกันกับเขาเสียงครางของเธอและเขาจึงประสานกันขึ้นในห้อง ผลัดกันรุกผลักกันรับ ขยับสะโพกพลิ้วไหวอย่างรู้ใจซึ่งกันและกันหญิงสาวถูกช้อนตัวให้ลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก ในขณะที่เธอกำลังท่องเที่ยวอยู่ที่สวรรค์ชั้นหก มองเห็นสวรรค์ชั้นที่เจ็ดอยู่รำไร เธอจึงไม่รอช้าให้เสียเวลา ดันคนตัวใหญ่นอนลงไปแทนที่แล้วเป็นฝ่ายควบทะยาน บดเบียดสะโพก ร่อนซ้ายร่อนขวาอย่างไม่อาย“หนูหยินจ๋า..” หยางอี้เสียวสะท้านยิ่งกว่าที่ตัวเองเป็นฝ่ายควบทะยาน เขาจับสะโพกหนั่นเนื้อที่ขยับรัวเป็นจังหวะขึ้นลง มองหน้าอกที่ไหวกระเพื่อมล่อตา จึงอ้าปากงับแล้วกระหวัดปลายลิ้นใส่ ใช้ฟันขบเบา ๆ ก่อกวนให้เธอคลั่ง“อา... ซู้ดดดด..” ร่างบางค่อย ๆ หยุดนิ่ง เกร็งค้างด้วยความเสียวซ่าน เดินทางสู่สวรรค์ชั้นเจ็ดไปอีกรอบ แต่ความเสียวไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เพราะปลายลิ้นระอุของคนรักยังกระหวัดใส่ยอดอกไม่หยุด ความซ่านจึงทวีมากขึ้นกว่าเดิม “คุณอี้ หยินเสียวจังเลยค่ะ” เธอสูดปากครางกระเส่า แล้

เธอหวาดหวั่นจนไม่กล้าแม้แต่จะหยิบน้ำขึ้นมาดื่มด้วยซ้ำ ได้แต่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องทำงานที่ตกแต่งเอาไว้อย่างมีสไตล์ก๊อก ๆ ๆเธอหันขวับไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูให้สัญญาณ และยืนขึ้นทันทีเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา“สวัสดีค่ะพี่อี้”หยางอี้มองหญิงสาวที่ทักทายพร้อมกับพยักหน้ารับเล็กน้อย เขารอเธออยู่ตั้งแต่เช้า กะว่าเธออาจจะรีบมาพบก่อนเที่ยง ตั้งใจจะพาเธอไปกินข้าวกลางวันด้วยกันสักมื้อ และถือโอกาสนั้นคุยเรื่องที่ต้องการจะคุยด้วยตั้งหลายวันแล้วแต่ยังหาโอกาสไม่ได้ เพราะต้องเข้าประชุมกับผู้ถือหุ้นในกลุ่มต่าง ๆ มากมายในช่วงปลายปีแบบนี้“นั่งสิ”“ขอบคุณค่ะ”“มาถึงนานแล้วเหรอ”“เพิ่งถึงสักครู่นี้เองค่ะ พี่อี้นัดบีมาพบทำไมเหรอคะ”“อยากให้ผมพูดตรง ๆ หรือว่าอยากให้พูดแบบอ้อม ๆ ล่ะ” “..บอกมาตรง ๆ เถอะค่ะ” คำถามของเขาทำให้เธอยิ่งรู้สึกกังวล แต่มันไม่มีทางเลี่ยงได้แล้ว ไม่ว่าจะที่นี่หรือที่บ้าน ถ้าเขาจะพูดเขาก็ต้องพูด“รู

“ผมเตือนคุณแล้วนะ ไซม่อนก็เตือนคุณหลายครั้ง และผมไม่เคยบอกให้คุณเชื่อใจผมสักครั้งเดียว มีแต่คุณที่คิดแบบนั้น” เขาตอบเสียงทุ้มไม่แสดงอารมณ์“คุณทำร้ายความรู้สึกดี ๆ ที่ฉันมีต่อคุณแทบไม่เหลือ ฉันมองคุณผิดไปจริง ๆ” ตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงวันตาย เธอจะจำเอาไว้ว่าผู้ชายที่ชื่อหยางอี้คือคนเลวสำหรับเธอ ถึงตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกัน“ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของตัวผมเอง” เขารู้ว่าตอนนี้เธอคงโกรธและเกลียดเขามาก แต่ก็ยอมรับความรู้สึกนั้นของเธออย่างซึ่ง ๆ หน้า มากกว่าหาข้ออ้างมาแก้ตัว “คุณควรจะย้อนมองดูตัวเองด้วยนะบี คุณกับผมก็ไม่ต่างกันหรอก ฉันไปก่อนนะอลัน ดูแลเธอด้วยนะ”“ครับน้าอี้” อลันไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่เห็นแววตาโกรธแค้นระคนเจ็บปวดของหญิงสาว ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ดีสำหรับเธอแน่ แต่มันก็น่าจะดีสำหรับเขาเลยทีเดียว.. เขารอจนน้าชายของเพื่อนสนิทออกไปจากห้อง จึงรินน้ำชาให้หญิงสาว “ดื่มซะหน่อยสิ”น้ำตาที่อดกลั้นมานานหลั่งรินออกมา ตวัดสายตามองชายหนุ่มด้วยความเกรี้ยวกราด.. หยิบถ้วยน้ำชาแ

ปันหยีเขินอายกับคำพูดของตัวเองเหลือเกิน แต่ก็อยากจะออดอ้อนเอาใจเขาให้ถึงที่สุด เขาจะได้หายโกรธ เธอขยับตัวไปทางด้านหน้าของเขา มองใบหน้าคมเข้มที่มองเธอด้วยแววตาปรารถนาอย่างไม่ปิดบังโกรธให้ตายเขาก็คงปฏิเสธเรือนร่างขาวอมชมพูที่ใส่พานมาให้ถึงที่แบบนี้ไม่ได้ มือใหญ่จึงเอื้อมไปรวบร่างนุ่มนิ่มมาแนบอก ให้เธอได้รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขากำลังเกิดการตื่นตัว“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหายโกรธเหรอ”“ถ้าไม่หายโกรธก็ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนี้สิคะ” เธอคลี่ยิ้มกว้าง กล้าโต้ตอบใส่เขาเมื่อมือแกร่งนั้นรวบรัดเธอเอาไว้แน่นจนเรือนร่างได้สัมผัสกับของแข็ง ๆ บางสิ่งที่ใต้น้ำชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก มองเธอด้วยสายตาคาดโทษก่อนจะโน้มหน้าไปหาเรียวปากอวบอิ่ม มอบจูบหอมหวานสะท้านทรวงแด่เธอหญิงสาวหลับตาพริ้มรับจูบ โอบกอดรอบลำคอแกร่ง โต้ตอบเรียวลิ้นที่ล่วงล้ำเข้ามาในปากอย่างช่ำชองมากขึ้น หลังจากได้รับการสั่งสอนมาบ่อยครั้ง สองขาเรียวเกี่ยวกอดสะโพกสอบอย่างรู้หน้าที่เมื่อถูกมือใหญ่เกี่ยวขึ้นมา“เรียกฉันเพราะ ๆ แล้วฉันจะมอบความสุขให้เป็นรางวัล”

หยางอี้สลัดศีรษะไล่ความสะลึมสะลือก่อนกรอกเสียงลงไป “ว่าไงอลัน”          (ขอโทษที่โทรมารบกวนนะครับน้าอี้ แต่น้าอี้รู้ไหมครับว่าบีเขาอยู่ไหน)          ชายหนุ่มไม่แปลกใจที่ถูกถามแบบนี้ เพราะเด็กหนุ่มก็คงรู้อะไรมาไม่น้อยเหมือนกัน แต่เขาก็รับปากหญิงสาวที่ถูกถามถึงเอาไว้แล้วเหมือนกัน          “ไม่รู้สิ ทำไมถึงมาถามหากับฉันล่ะ”          (ผมขอร้องนะครับน้าอี้ ได้โปรดบอกความจริงกับผมเถอะครับ ขอแค่บอกว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง)          “..เอาเป็นว่านายไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอก เพราะเธอกลับบ้านเธอไปแล้ว ฉันรู้เพราะวันนี้เธอมาบอกลากับฉัน และเธอก็ขอร้องฉันว่าไม่ให้บอกเรื่องนี้กับนายด้วย”          (เธอบอกอย่างนั้นจริง ๆ เหรอครับ)