All Chapters of สวาทหวาน: Chapter 51 - Chapter 60

ออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ได้เธอก็มองซ้ายมองขวา อยากให้มีแท็กซี่ว่าง ๆ สักคันหนึ่งผ่านมา เพราะท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นแบบนี้ทำให้อาการปวดศีรษะเริ่มเป็นมากขึ้น.. แต่ในเมื่อสิ่งที่หวังมันเป็นไปไม่ได้ เธอจึงตัดสินใจเดินไปตามเส้นทางเดิม ๆ ที่ใช้เดินอยู่ทุกเช้าเย็นในช่วงหลายวันมานี้ปิ๊นนนนน...เสียงแตรรถยนต์ที่กดค้างดังยาวต่อเนื่องในระยะกระชั้นชิด ทำให้หญิงสาวตกใจ รีบเดินหลบชิดใน“ว้าย!” และร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เมื่อความรีบปนกับความตกใจทำให้สะดุดถูกหินก้อนหนึ่งเข้าอย่างจัง แล้วล้มไปกระแทกโดนหินก้อนที่ใหญ่กว่า “ซู้ดดดด...” มันเจ็บจนต้องสูดปาก น้ำตาไหลออกมาแทบจะทันที“เป็นอะไรไหมครับ” คนขับรถคันที่ก่อเหตุลงมาจากรถและถามไถ่อย่างสำนึกผิด เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเหตุการณ์นี้เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะรถคันที่ขับสวนลงไปจากบนเขา แล้วขับกินเลนมา เขาก็คงไม่ต้องบีบแตรด่ากลับไปและหักพวงมาลัยหลบจนเกือบจะชนโดนเธอหรอก “ผมช่วยนะครับ” เขาประคองเธอ แล้วมองที่หัวเข่า “ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ไปโรงพยาบาลกันดีกว่านะ

“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบชายหนุ่มมาดดีที่อุ้มหญิงสาวอย่างหวงแหนเอาไว้ ก็คงไม่ผิดหรอกที่เขารักและหวงเธอขนาดนี้ ก็เธอสวยใสไร้เดียงสาซะขนาดนั้น เป็นเขาก็คงมีอาการไม่ต่างกันหรอก “ผมลากลับเลยละกันนะครับ”“ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะที่อุตส่าห์พาไปหาหมอแล้วยังพามาส่งถึงบ้านอีก”“ด้วยความยินดีครับ” เขาหันไปลาสามีของเธออีกครั้งพร้อมกับโค้งศีรษะให้ “ผมกลับก่อนนะครับ”“ครับ” หยางอี้ตอบรับพร้อมกระชับร่างเล็กในแขน ยืนมองชายหนุ่มนามว่าซิ่วหมินเดินจากไปขึ้นรถ แล้วจึงเดินกลับไปที่รถของตนที่จอดรออยู่ใกล้ ๆ “คราวหน้าคราวหลังห้ามไปไหนมาไหนกับผู้ชายที่ไม่ใช่ผัวอีกเด็ดขาด เข้าใจไหม”น้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดของเขาทำให้เธอยอมพยักหน้ารับโดยดี ไม่อยากมีปากเสียงกับเขาเนื่องจากรู้สึกปวดศีรษะมาก ๆ นั่นเอง“ทำไมตอบรับง่ายจัง ปกติหนูต้องมีเหตุผลมาแย้งกับฉันเสมอนี่นา” เขาถามด้วยความสงสัยเมื่อเข้าไปนั่งอยู่ในรถด้วยกันแล้ว“หนูปวดหัวมาก ยังไม่มีอารมณ์เถียงกับคุณตอนนี้หรอกค่ะ”

มื้อเย็น บนโต๊ะอาหาร“พอนั่งแบบนี้แล้วยังเจ็บอยู่ไหม” หยางอี้ถามคนรักเมื่อวางเธอลงบนเก้าอี้“ก็บอกแล้วไงคะว่าไม่ค่อยเจ็บแล้ว ไม่ต้องอุ้มก็ได้ หนูเดินเองไหว” ตั้งแต่ที่เขาเริ่มอุ้มเธอมาจากห้องนั่งเล่น เขาก็ถามว่าเจ็บไหม พออุ้มมาได้ครึ่งทางก็ถามอีกว่าปวดแผลไหม พอตอนนี้วางเธอลงแล้วก็ยังถามอีก เธอซาบซึ้งในความรักความเอาใจใส่ของเขาหรอกนะ แต่เขาก็ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ เหมือนเด็กที่ยังไม่โตเธอถูกเขาบังคับให้หยุดอยู่กับบ้านเพื่อรักษาอาการป่วยและบาดแผล ทำให้รู้สึกดีขึ้นมากหลังจากกินยาตามที่หมอสั่ง แต่ในสายตาของเขาเธอก็ยังเป็นคนป่วยอยู่ดีจนถึงตอนนี้“ก็ฉันเป็นห่วงของฉันนี่”“เลิกห่วงได้แล้วค่ะ เพราะหนูไม่ได้เป็นอะไรมากจริง ๆ”“ไม่เป็นก็ไม่เป็น” สายตาลุ่มลึกที่เต็มไปด้วยความรักมองใบหน้าพิมพ์ใจ “พักนี้หนูดูเหนื่อย ๆ นะ อ่านหนังสือหนักไปหรือเปล่า”“ก็ไม่เท่าไหร่นะคะ”“ทำไมต้องหักโหมด้วยล่ะ ฉันไม่ได้บังคับให้หนูต้องรีบเรียนรีบจบเลยนะ และก็ไม่ได

คำแก้ตัวของหญิงสาวที่ตัวเองไม่ค่อยชอบขี้หน้า เพราะมีตัวเทียบที่คิดว่าดีกว่า ทำให้เบคกี้หยางมองเธอแปลกไปจากเดิม เพราะคิดไม่ถึงว่าเธอจะยืดอกยอมรับแบบนี้“มาดามอาจจะคิดว่าหนูเป็นผู้หญิงใจง่าย หรืออาจจะคิดว่าหนูหวังรวยทางลัด หรืออยากเป็นหนูตกถังข้าวสารก็แล้วแต่มาดามจะคิดเลยค่ะ หนูจะยอมทนความรู้สึกดูถูกเหล่านั้นอย่างเต็มใจ แต่ได้โปรดอย่ามองคุณหยางอี้ด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี เพราะหนูจะไม่ทน”“คิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้อย่างเต็มใจอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงที่ใช้ไม่ได้กระด้างเหมือนตอนแรก แต่ก็ยังฟังดูเย็นชา“หนูไม่คิดหรอกค่ะมาดาม หนูคิดมาตลอดว่าหนูไม่มีค่าคู่ควรกับผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างคุณหยางอี้ แต่ถึงหนูจะคิดแบบนั้น หนูก็ไม่เจียมตัวหรอกค่ะ เพราะหนูรักเขา รักมาก ดังนั้นหนูจึงตั้งใจเรียนให้หนักที่สุดเพื่อถีบตัวเองให้ดูมีค่าขึ้นมาบ้าง อย่างน้อย ๆ คนอื่นจะได้มองว่าหนูก็มีดี แต่ก็คงไม่ใช่สำหรับมาดาม ดังนั้นหนูจะยอมทนทุกอย่าง ทนจนกว่ามาดามจะยอมรับหนูเป็นลูกสะใภ้”ไม่ต้องอดไม่ต้องทนมันต่อไปแล้ว เปิดอกพูดกันไปเลยดีกว่

ณ สถานบันเทิงชื่อดังแห่งหนึ่ง ไทเลอร์เดินเข้าไปด้านในแล้วกวาดสายตามองหากลุ่มเพื่อน ๆ เท้าที่ยืนนิ่งเริ่มก้าวไปข้างหน้าเมื่อมองเห็นพวกเขาทั้งสามแล้ว“ทำไมมาช้าจัง” ไคถามเพื่อนที่เพิ่งมาถึง“ติดธุระนิดหน่อย อลันยังมาไม่ถึงอีกเหรอ”“มันรับปากนายว่าจะมาเหรอ” ลีออนถามอย่างสงสัย“มันไม่ได้รับปากแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ”“ฉันคิดว่ามันคงไม่มาหรอก ก่อนที่จะมานี่ ฉันโทรไปหามัน มันบอกว่ามาไม่ได้เพราะอยู่กับสาว แต่ถ้ามาได้ก็จะมา”คำตอบของเพื่อนพานทำให้ไทเลอร์นึกถึงพรพิมลทันทีวันนี้เขากลับไปที่บ้านแต่ไม่เจอเธออยู่ที่นั่น และก่อนจะมาที่นี่เขาก็รับอาสาขับรถพาคนรักของน้าไปส่งที่คอนโด ระหว่างที่นั่งรถไปด้วยกันเขาก็แกล้งถามถึงเธอ จึงได้คำตอบว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน ก่อนหน้านั้นไม่กี่วันเธอก็ไม่ได้กลับ.. หรือว่าเพื่อนรักกับผู้หญิงคนนั้น.. แต่เขาบอกว่าไม่ได้เจอกับเธออีกเลยตั้งแต่คืนนั้นนี่นา.. หรือว่าเขาโกหก“พวกนายจำคุณบีได้ไหม” ความสงสัยทำให้เขาเอ่ยปากถาม“ทำไมจ