All Chapters of ลืมไปว่าไม่รักกัน: Chapter 21 - Chapter 30

๘เริ่มใหม่“พ่อว่าเธียรควรทำตามที่น้องขอเถอะนะ” ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลาย ชยพลก็เข้ามาขัดจังหวะนั้นเสียก่อน“แต่ผม...”“เราไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าๆ อีก แค่อยากให้เธียรยอมรับและทำตามสิ่งที่น้องต้องการเท่านั้น” ชยพลหันไปสบตาลูกสาว นวิยาจึงเดินกลับเข้าบ้าน ผ่านไปไม่นานจึงกลับออกมาพร้อมกับแหวน“น้อยคืนให้พี่เธียรนะคะ”แหวนวงน้อยถูกคืนเจ้าของต่อหน้าทุกคน ทำให้เธียรวิชญ์ทั้งเจ็บปวดและอับอาย เขามองคนรักด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ขณะที่หญิงสาวหลุบตาลงเพราะไม่อยากสบตาของคนเห็นแก่ตัวอีก หล่อนไม่อยากทำแบบนี้ แต่ในเมื่อเธียรวิชญ์ไม่ยอมจบดีๆ ก็ต้องทำ“พ่อหวังว่าเธียรจะเข้าใจน้อง เข้าใจพวกเรา พ่อแค่ไม่อยากให้ลูกของพ่อต้องเสียใจอีก เธียรคงรู้นะว่าทำไม อะไรที่เกิดขึ้นแล้วก็ให้แล้วกันไป พ่อจะไม่เรียกร้องอะไรอีก ขอให้จบกันแค่นี้”ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เขาไม่คิดว่าจะมาจนมุมแบบนี้ ทั้งที่ตั้งใจมาปรับความเข้าใจกับนวิยา แต่กลับกลายเป็นว่าต้องมาพบจุดจบที่เขาไม่เคยคาดการณ์เอาไว้เลยสักนิด ชายหนุ่มตวัดตามองใครอีกคนที่นั่งมองมายังเขาด้วยสายตาเรียบเฉย แต่หากสังเกตดูดีๆ จะเห็นรอยเยาะหยันแฝงอยู่“ถ้าเป็นความ

“บ้า คุณดรีมมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ” ใครอีกคนเสริม“มีแล้วก็มีอีกได้ไม่ใช่เหรอ คุณเธียรเท่ขนาดนั้นใครจะอดใจได้ พวกแกไม่เคยเห็นสายตาที่คุณดรีมมองคุณเธียรเหรอ”“แล้วคุณเธียรเล่นด้วยไหมล่ะ” ใครอีกคนถาม ทำให้น้องเล็กของกลุ่มที่จำต้องฟังเรื่องราวของเขาทั้งที่ไม่อยากฟังสักนิดเริ่มรู้สึกวิงเวียนศีรษะ“ไม่รู้สิ ฉันเห็นคุณเธียรแกก็เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงทุกคนนะ”“ใช่ ฉันว่าคนระดับนี้หัวใจไม่ว่างหรอก น่าจะมีแฟนแล้วแหละ มีคนเคยเห็นแกสวมแหวนที่นิ้วนางด้วยนะ”“อ้าวจริงเหรอ งั้นเดี๋ยวถ้าโชคดีจะลองสังเกตใหม่ว่าวันนี้แกยังสวมอยู่ไหม”คงไม่สวมแล้ว นวิยาตอบอยู่ในใจ ก่อนจะรู้สึกหน้ามืดจนเซวูบลงเกือบล้มหากนิศานาถไม่รับเอาไว้ได้ทัน“น้อย!”“เป็นอะไรไปน้อย”หญิงสาวเกาะพี่ๆ เอาไว้แน่น เพื่อพยุงตัวให้ยืนตรง“เมื่อวานน้อยโดนฝน ก็เลยเป็นไข้นิดหน่อย เมื่อครู่เลยรู้สึกมึนงงหน้ามืด”“แล้วมียาหรือเปล่า”“มีค่ะ พี่ๆ ไปกันก่อนนะคะ น้อยขอตัวเข้าห้องน้ำแล้วจะรีบตามไป”“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม” นิศานาถเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง“ไม่เป็นไรค่ะ น้อยดีขึ้นแล้ว” พูดจบร่างระหงก็แยกไปยังห้องน้ำหญิง เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องน้ำเพียงลำพังหญิ

“น้อย” เพื่อนรุ่นพี่ที่เพิ่งออกมาทำหน้างุนงงเมื่อเห็นเพื่อนรุ่นน้องกำลังคุยกับใครคนหนึ่ง หน้าตาคุ้นๆ “อุ๊ย คุณเธียร สวัสดีค่ะ”เธียรวิชญ์รับไหว้หญิงสาวตรงหน้า พลางยิ้มให้เล็กน้อย พนักงานหญิงเหลือบตามองนวิยาสลับกับร่างสูงใหญ่ของหนุ่มหล่ออย่างนึกสงสัย“กำลังไปกินข้าวหรือครับ”พนักงานสาวคนเดิมยิ้มเขินก่อนตอบรับเสียงหวาน“ใช่ค่ะ” ตอบพลางขยับชิดร่างบางของนวิยา “พอดีเห็นน้อยยืนอยู่ก็เลยแวะมาถามว่าจะไปด้วยกันไหม”นวิยาหันไปยิ้มกับเพื่อนรุ่นพี่แล้วรีบตอบรับ“ไปค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” หันไปบอกกับชายหนุ่มแล้วดึงแขนของอีกฝ่ายให้เดินไปด้วยกัน“ถ้าอย่างนั้นผมขอไปด้วยคนนะครับ”สองสาวชะงักกึก หันมองคนตัวสูงที่ส่งยิ้มน้อยๆ มาให้ด้วยความแปลกใจ โดยเฉพาะรุ่นพี่สาวที่กวาดตามองเขาราวจะบอกว่าการแต่งตัวของเขาหรูหราขัดกับร้านที่พวกตนกำลังจะไปกินข้าวมากเกินไป ชายหนุ่มเองก็เหมือนจะรู้ตัวเขาถอดสูทตัวหรูออกมาถือเอาไว้แล้วบอก“แบบนี้พอได้ไหมครับ”นวิยาเบือนหน้าหนีพลางลอบผ่อนหายใจยาว ก่อนจะก้าวดุ่มๆ นำหน้าคนทั้งสองไปโดยไม่พูดอะไรอีก ไม่คิดเลยว่าเธียรวิชญ์จะกลายเป็นคนพูดยากแบบนี้มาก่อนนิศานาถและคนอื่นๆ มองตรงมายังนวิยา

“แม่ก็หวังว่าน้อยจะไม่ใจอ่อนเร็วเกินไปนัก ในเมื่อเขาเคยทำให้เราต้องเสียใจ ก็ต้องสั่งสอนกันให้หนักหน่อยจริงไหม” ณิชาเอ่ยยิ้มๆ คนเป็นลูกหันไปมองมารดาพลางขมวดคิ้ว“น้อยบอกว่าจะไม่ใจอ่อนค่ะ ไม่ใช่ว่าจะไม่ใจอ่อนเร็วเกินไป แต่ไม่ใจอ่อนอีก ไม่กลับไปอีกแล้ว”มารดาวางมือจากผ้าผืนเล็ก แล้วหันมายิ้มให้ลูกสาวด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู ชีวิตที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานาน จึงรู้ว่าเมื่อกระแสน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง และรู้อีกว่าหัวใจคนนั้นยากแท้หยั่งถึง บางครั้งต่อให้ทำเป็นแข็งขืนสักเพียงใด แต่สุดท้ายส่วนลึกสุดยังพร้อมจะหลอมละลายให้กับความรักเสมอ“จ้ะ แม่รู้ เอาเถอะ เรามากินข้าวกันดีกว่า”ขณะที่ร่วมรับประทานอาหารอยู่นั้น ชยพลมองลูกสาวแล้วก็ได้แต่ถอนใจยาว เขารู้ว่าลูกกำลังโกรธตนที่เชิญเธียรวิชญ์อยู่รับประทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่ในเมื่อชายหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปเองจะให้เขาใจไม้ไส้ระกำได้อย่างไร แม้ยามนึกถึงสิ่งที่อีกฝ่ายเคยทำต่อลูกสาวจะทำให้เขานึกโกรธขึ้นมาก็ตามที“พรุ่งนี้ให้พี่มารับนะ”คำถามของเธียรวิชญ์ทำให้คนเป็นพ่อและแม่หันมามองลูกสาวสลับกับชายหนุ่มด้วยสายตาเป็นคำถาม อีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้ทันความคิดของทั

นวิยาเหม่อซึมอยู่ที่ชิงช้าหน้าบ้าน ภาพการพูดคุยของ เธียรวิชญ์กับ พัสดาตอกย้ำให้หญิงสาวหวนคิดไปถึงเรื่องราวในอดีต พัสดาคือผู้หญิงที่เข้าไปพัวพันกับเขา แต่จะใกล้ชิดแค่ไหนนั้นไม่อาจรู้ คือคนที่หล่อนไม่เคยวางใจ ก่อนจะเงียบหายไประยะหนึ่งและมีผู้หญิงคนอื่นผ่านเข้ามาในชีวิตแทน แทรกกลางระหว่างหล่อนและเขา หัวใจของหญิงสาวเต้นเชื่องช้าด้วยความอ่อนใจ ไม่ได้อยากคิดถึงเขาเลย แต่เหตุการณ์ที่เพิ่งพบเจอทำให้อดคิดไม่ได้ เผลอทีไรผู้ชายใจร้ายมักมากคนนั้นก็ฉวยโอกาสเข้ามาวนเวียนมาให้คิดถึง มาคนเดียวไม่พอ ยังลากใครต่อใครมาให้หล่อนช้ำใจอีกด้วย ดีแล้วที่เลิกกับเขาเสียได้เมื่ออยู่เฉยๆ แล้วเอาแต่คิดถึงเขา หญิงสาวจึงตัดสินใจออกไปชอปปิงของใช้ส่วนตัว จึงโทร.ไปชวนเพื่อนรักทั้งสอง ไม่นานนักทั้งสามคนก็มาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง“นี่อันนี้ดีนะ ฉันว่าใช้แล้วโอเคเลย” ภิมพิมลบอกเพื่อนขณะหยิบหลอดครีมล้างหน้าขึ้นมาอ่านส่วนผสมให้อีกฝ่ายฟัง ส่วนปภังกรที่ทำหน้าที่เข็นรถตามหลังเพื่อนสาวทั้งสอง และกำลังดูมือถือไปพลางๆภิมพิมลเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป แต่แล้วก็ต้องมองตามสายตาไปยังใครบางคนพลางขมวดคิ้วมุ่น เ