All Chapters of ลืมไปว่าไม่รักกัน: Chapter 41 - Chapter 50

๑๕พิสูจน์คำพูดของกานต์พิชชายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนวิยาไม่จางหาย จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็กินเวลากว่าหนึ่งอาทิตย์เข้าไปแล้ว แต่ก็ยังคงคิดไม่ตกว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือโกหก อยากจะหาคำตอบแต่เธียรวิชญ์ก็หายหน้าไปอีกครั้งหลังจากงานเลี้ยงสัมมนาคราวนั้น ‘คุณมาบอกเรื่องนี้กับฉันทำไม’นั่นคือคำถามที่หล่อนถามกานต์พิชชาในวันนั้น‘อยากให้คุณรู้จักเขา และเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น’‘คุณไม่ได้มาบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเขาหรอกเหรอ ไหนว่าอยากให้ตัดขาดกับเขา ชนิดเกลียดกันเลยยิ่งดี’กานต์พิชชายิ้ม แต่ดวงตามีแววหมองลง‘ก็ใช่ แต่ฉันรู้แล้วว่าเขาไม่มีทางเกลียดคุณ แล้วเขาก็เลิกมาหาฉันนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่คุณประสบอุบัติเหตุใหม่ๆ แต่เหตุผลจริงๆ ที่ฉันมาวันนี้ ก็เพราะอยากให้คุณให้โอกาสเขาสักครั้ง’‘ทำไมถึงคิดว่าฉันจะยังให้โอกาสเขา’‘เพราะคุณยังรักเขา’หญิงสาวตัดสินใจค้นหาคำตอบด้วยตนเอง ร่างเล็กยืนมองตัวเองที่กระจกเงา วันนี้หญิงสาวใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงยีนสีเข้ม รวบผมเป็นหางม้า สะพายกระเป๋าสีน้ำตาลออกจากห้อง“จะไปไหนหรือลูก” ณิชาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูกสาวกำลังสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว ท่าทางกำลังจะออกไป

นวิยาน่ะหรือไม่มีเสน่ห์ มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด เขาอยากได้หล่อนจับใจ แต่ว่า... ชายหนุ่มกัดฟันขณะหลุบตาลง ก่อนจะสบตาคู่สวยที่กำลังมองเขาอย่างค้นคว้า“พี่มาคิดดู เราจบกันแบบนี้ก็ดีแล้ว น้อยควรได้เจอกับผู้ชายที่ดีกว่าพี่ เพราะพี่ไม่คู่ควรกับน้อยเลย” คำตอบที่ไม่ตรงคำถาม กับแววตาหม่นเศร้าทำให้คนฟังขบกัดริมฝีปากด้านในอย่างพยายามข่มอารมณ์ตนเอง“พี่เธียรตอบไม่ตรงคำถามนะ”ดวงตางามที่จ้องเขม็งทำให้ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว ใบหน้าหล่อเมินมองไปยังวิวเมืองหลวงด้านข้างถ้าเขากับหล่อนจะเลิกร้างกันไป ก็ยังอยากมีมุมดีๆ ให้หญิงสาวได้คิดถึงบ้าง ไม่ใช่จดจำได้แต่เรื่องแย่ๆ โดยเฉพาะเรื่องที่เขาคิดมาตลอดว่าคงแก้ปัญหาได้ในที่สุด แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีทางออก เขาไม่อยากคิดถึงตอนที่หล่อนรู้แล้วมองมาด้วยสายตารังเกียจกัน แบบนั้นคงไม่ไหว แค่หล่อนบอกว่าเกลียด เขาก็แทบแย่ ถ้าทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงเขาคง...จบแบบนี้ก็ดีแล้ว ให้หล่อนคิดว่าเขาเลวเพราะเรื่องผู้หญิง ดีกว่ามองเขาอย่างรังเกียจเพราะรสนิยมอันดำมืดกับบางคนอาจเป็นเรื่องเล็กๆ แต่บางคนคือเรื่องใหญ่และไม่มีวันยอมรับได้ความเงียบที่เขามอบให้ ทำให้นวิยาหมดความอดทน หล่

คนตัวโตโน้มลงหา สบตาคู่งามอยู่อึดใจก่อนจะจูบแก้มอิ่มแผ่วๆ ริมฝีปากร้อนรุ่มขบผิวเนื้ออ่อนใส มาหยุดที่เรียวปากสีหวาน บดจูบบางเบาก่อนขยับความรุนแรงขึ้นทีละนิด เช่นเดียวกับฝ่ามือใหญ่ที่ลูบไล้ลงบนเต้าอวบหยุ่นแล้วบีบขยำจนเจ้าของส่วนนั้นสะดุ้งเพราะความเจ็บแปลบ ริมฝีปากร้อนขบเม้มเนื้ออิ่ม ผ่านลำคอระหงสลับดูดดึง บางครั้งเขาก็ขบจนเป็นรอยแดงช้ำ แต่แทนที่คนเกร็งตัวกลัวเจ็บจะเจ็บอย่างที่คิด กลับกลายเป็นความเสียวซ่านมากกว่าความเจ็บปวดที่หวาดหวั่นดวงตาคมหรี่แคบเมื่อหญิงสาวเปิดเปลือยอารมณ์ออกมาทางสีหน้า เขาพยายามระมัดระวังไม่ให้รุนแรงกับหล่อนจนเกินไป แต่บางครั้งเผลอใจจนอดไม่ไหวที่จะใส่อารมณ์ลงไปกับเนื้อตัวอวบอิ่มหอมชื่น ขบกัดจนผิวบอบบางเป็นรอยฟันอ่อนๆ ทำหล่อนสะดุ้งครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้หญิงสาวทนไม่ไหวจนต้องหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทว่าเป็นอะไรที่ตรงกันข้าม เสียงหวีดร้องนั้นกลับดังออกมาจากเรียวปากหอมหวานเพราะความเสียวซ่านสุขสม“พี่เธียร อ๊ะ” อกอวบสล้างแอ่นยก ลำตัวแน่งน้อยแอ่นระแน้ลอยหวือ เช่นเดียวกับสะโพกผายที่ส่ายรับปลายลิ้นช่ำชอง นวิยากำลังคลั่งเพราะความเสน่หาที่เขาปรนเปร

๑๗หวนคืนฝ่ามือเรียวที่วางทาบบนอกกว้างเปลือยเปล่าลูบไล้เพลินๆ ตามความคิดขณะนอนหนุนแขนกำยำ ท่อนขาเรียวยาวเกยก่ายทาบทับไปบนท่อนขาแกร่ง เวลาเดียวกันฝ่ามือใหญ่ข้างเดียวกับที่หญิงสาวนอนหนุนก็กำลังลูบไล้สะโพกอวบกลมกลึงแผ่วเบา “เจ็บมากไหม” เขาเอ่ยถามอย่างอนาทร ดวงตาคมกริบหลุบมองคนในอ้อมแขนที่นอนเปลือยร่างกอดเกยเขาเอาไว้ หลังจากต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดกันมาสักพักใหญ่“ไม่ค่ะ” หญิงสาวเงยขึ้นมองเขา ดวงตาเป็นประกายหวาน “หมายถึงว่า ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว พี่เธียรไม่ได้ทำน้อยเจ็บ...เท่าไร”หญิงสาวไม่อยากโกหก ว่าบางทีหล่อนก็เจ็บเหมือนกัน ร่องรอยเหล่านั้นฟ้องชัดถึงความรุนแรง และคงทิ้งรอยไปอีกสองสามวันจนกว่าจะจางหายชายหนุ่มกดจูบบนขมับคนรัก กระชับอ้อมแขนอีกนิด รู้สึกว่าตัวเองนั้นยังไม่ดีพอกับความรักที่นวิยามีให้“ขอบคุณที่เข้าใจพี่”นวิยายิ้มหวานแล้วจูบคางสากของชายหนุ่ม“ก็น้อยรักพี่เธียร” หญิงสาวย้ำอีกครั้ง ก่อนเอ่ยสารภาพ “ถ้าเป็นคนอื่น น้อยคงไม่ยอมให้เกิดขึ้น”ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง แต่ก็ยังอยากรู้ความคิดของหล่อนให้มากที่สุด“ถ้าพี่ทำมากกว่านี้ ถ้าพี่เกิดลืมตัว น้อยจะยังยอมให้เกิดขึ้นเหมือนวันนี้ไหม”รอยยิ

“หรือพวกเธอว่าไม่จริง” สองสาวสบตากัน พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความขบขัน “ขนาดพระสงฆ์องค์เจ้าเดี๋ยวนี้ยังผิดศีลกันเป็นว่าเล่น ทีนี้ก็เหลือแต่คนหมดสมรรถภาพ หออำหำไม่ทำงานแล้วนั่นแหละ ที่จะมองเรื่องนี้ผ่านไปโดยไม่รู้สึกรู้สา แต่จะว่าคนพวกนี้เขาก็รู้สึกนะ เพราะแม้ไอ้นั่นจะด้านชา แต่หัวใจของเขาร้าวรานมากเลย”สองสาวหัวเราะคิก หน้าแดงก่ำ อันที่จริงก็มีเรื่องตลกร้ายที่พวกเราทั้งสามเคยหยิบยกขึ้นมาพูดกันออกจะบ่อย ด้วยความเป็นเพื่อนซี้ปึกกันมานานแสนนานนั่นเอง จึงแทบจะพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง เช่นเดียวกับเรื่องนี้“ตลกพอยัง” ปภังกรเอ่ยถามทำท่าขรึม ดวงตาคมปลาบมองไปยังเพื่อนที่กลับลำกะทันหัน นวิยายิ้มแป้น ไม่ได้สะทกสะท้านหรือรู้สึกผิดสักนิดที่หันกลับไปคืนดีกับผู้ชายที่เคยทำตัวเองร้องไห้เจ็บช้ำแทบเป็นแทบตาย จนเพื่อนๆ ต้องมาปลอบใจยกใหญ่ แต่สุดท้ายต้องมานั่งรับประทานอาหารหมาขณะที่แม่เพื่อนตัวดีก็เอาแต่ยิ้มเหมือนคนบ้าราวคนที่เพิ่งถูกทำของใส่มาหยกๆ อย่างนั้น“แหม ปาล์มก็ ทำไมต้องทำหน้าดุน้อยด้วย” นวิยาทำเสียงง้อเพื่อน ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ตวัดค้อนแวบหนึ่งก่อนส่ายหน้าอย่างปลงๆ“เอาเถอะ ฉันจะไม่ถามอีกว่