All Chapters of ลืมไปว่าไม่รักกัน: Chapter 51 - Chapter 60

“พี่โตผ่านมาทำธุระแถวนี้ค่ะ ก็เลยแวะมาทักทายน้อย” นวิยาหันไปอธิบายให้คนรักฟัง ดวงตาคู่สวยสบตาคมกริบปรามๆ ทำให้คนที่ทำท่าขรึมเข้มกะพริบตาเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนหวานให้คนตัวบางข้างกายอย่างเอาใจ พร้อมทั้งกุมมือเรียวนุ่มเอาไว้แนบแน่น เรียกสายตาคมของคนในเครื่องแบบที่ตอนนี้อยู่นอกเครื่องแบบหลุบมองตาม ก่อนตวัดตาขึ้นมองคนทั้งสอง มุมปากข้างหนึ่งยกโค้ง ยิ่งได้เห็นน้องสาวคนสวยมีความสุขเขาก็ได้แต่อวยพรในใจ“โอเค งั้นเอาไว้เจอกันคราวหน้าแล้วกันเนอะ”“ครับ อาจเป็นเร็วๆ นี้” เธียรวิชญ์เป็นคนตอบ ครั้งนี้มีรอยยิ้มมอบให้ แต่เป็นรอยยิ้มของผู้ชนะจนโตมรนึกแปลกใจ ไม่รู้ตัวว่าไปลงแข่งขันอะไรกับหมอนี่มันตอนไหน“ได้สิครับ วันไหนดี พร้อมเมื่อไรก็บอกมาได้เลยนะครับ”ตอบรับอย่างกล้าหาญ ชายชาตินักรบอย่างโตมรไม่เคยนึกหวั่นเกรงสิ่งใด“ไว้ผมได้ฤกษ์แต่งเมื่อไรจะรีบส่งการ์ดเชิญไปให้นะครับ”คำตอบของเธียรวิชญ์ทำเอาทั้งโตมรและนวิยาชะงักงัน ต่างเงียบกริบลงอย่างอึ้งๆ แต่เมื่อได้เห็นแววตาพริบวิบวาวของคนพูด ชายหนุ่มกล้ามใหญ่อีกคนก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่หญิงสาวเพียงคนเดียวหันไปมองค้อนคนรักพลางยกมืออีกข้างหยิกแขนแกร่ง แต่คน

๑๙ความลับไม่มีในโลกนวิยาตื่นขึ้นมาตอนเช้าพร้อมอาการเมื่อยขบไปทั้งตัว แต่ดวงตาคู่งามกลับเปล่งประกายหวานชื่นหญิงสาวมองสำรวจร่องรอยฟกช้ำจากการร่วมรักแล้วมองหาคนทำร่องรอยเหล่านี้ ร่างเปลือยลุกขึ้นนั่งพร้อมหย่อนเท้าลงบนพื้น พอเห็นเสื้อคลุมที่วางพาดไว้ปลายเตียงด้านหนึ่งก็หยิบขึ้นมาสวม เดินเลยออกไปยังห้องนั่งเล่น ยิ้มอ่อนหวานผุดพรายเมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างของคนรักที่ยืนหันหน้าเข้าหากระจกบานสูงและหันหลังให้หล่อน กำลังดูอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ หญิงสาวย่องกริบเข้าไปหาพร้อมสวมกอดเขาเอาไว้จากด้านหลัง“ตื่นนานแล้วเหรอคะ”สัมผัสอุ่น น้ำเสียงสดใสของคนรักทำให้คนที่กำลังยืนดูบางอย่างรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า สีหน้าเคร่งเครียดก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอบอุ่นหญิงสาวหลุบตามองมือที่ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าของเขาแวบหนึ่งแล้วยิ้มให้คนตัวโตที่หันกลับมากอดตอบ“เพิ่งตื่นสักพัก เห็นน้อยยังหลับสบายก็เลยไม่ปลุก ว่าแต่หิวหรือยัง ถ้าหิวพี่จะสั่งข้าวให้ อยากกินอะไรดี” ขณะพูดมือข้างหนึ่งก็แหวกสาบเสื้อมองหาร่องรอยที่เขาทำไว้ พลางเอ่ยเสียงเบาแผ่วพร่า “น้อยอาบน้ำก่อนนะ เสร็จแล้วพี่ทายาให้”ดวงหน้าอิ่มเอมแต้มยิ้มอ่อน หั

“ไม่ต้องกลัว พี่จะแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวพี่เอง น้อยแค่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องตอบคำถาม หากมีใครถามน้อยตรงๆ หรือถ้าน้อยไม่สบายใจ ก็หยุดงานสักพัก รอพี่เคลียร์เรื่องนี้ให้จบแล้วค่อยกลับมาทำงานก็ได้ ตกลงไหม” เขาจูบหน้าผากมนอีกครั้ง ก่อนดึงใบหน้ากลับมามองคนรัก ดวงตาคมกริบแต้มยิ้มอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตนเองชนิดเกินร้อยเมื่อเห็นสายตามั่นใจของคนรัก นวิยาจึงรู้สึกโล่งอกลงทีละน้อย ก่อนจะยิ้มหวาน“น้อยดีใจที่เรื่องนี้ไม่ทำให้พี่เธียรรู้สึกแย่”ชายหนุ่มหัวเราะขบขัน คนรักของเขาคิดว่าผู้ชายชื่อเธียรวิชญ์เปราะบางขนาดนั้นเลยหรือไง ไม่หรอก เขาแกร่งกว่าที่หล่อนคิดไว้เยอะ“พี่ต่างหากที่ต้องดีใจ ที่เรื่องนี้ไม่ทำให้น้อยรู้สึกไม่สบายใจหรืออับอาย ว่าแต่น้อยรู้สึกอายไหม”สีนัยน์ตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยยามเอ่ยถามถึงเรื่องนี้ แต่คนตรงหน้ากลับมีแววตาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ตรงข้าม กลับยิ่งเจิดจรัสสดใส“ไม่ค่ะ น้อยไม่เสียใจหรืออับอายอะไรเลย คนที่เอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นต่างหากที่ควรละอาย สิ่งที่เขาทำมันคือการล้ำเส้น เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว เขาจะต้องได้รับผลของการกระทำครั้งนี้อย่างสาสม”หญิงสาวบอกเสียงขึงข

ไม่ว่าข่าวเรื่องรสนิยมของเธียรวิชญ์จะถูกปล่อยออกมาด้วยเหตุใด ทว่ามันก็ทำให้เขาถูกมองในแง่ลบอยู่บ้าง แต่ด้วยความสามารถที่เหนือชั้นและไม่เคยนำความเดือดร้อนมาสู่ใคร ทำให้ข่าวนั้นตกไปจนกลายเป็นคลื่นกระทบฝั่ง ส่วนคนปล่อยข่าวกลับต้องวิ่งเต้นช่วยเหลือตนเองอย่างคร่ำเคร่ง กินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะคนที่มีเรื่องด้วยนั้นไม่เพียงมีเงินแต่เขามีแบ็กอัป ทำให้ใครก็ตามที่พยายามทำลายชื่อเสียงต้องพบเจอเรื่องยากๆ กับการใช้ชีวิตในอนาคต หรือไม่ก็หมดอนาคตไปเลยส่วนนวิยาไม่เคยสนใจว่าใครจะมองหล่อนด้วยสายตาแบบไหน เพราะสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครสักคนกล้าเข้ามาถามเรื่องส่วนตัว“รอพี่นานไหม” เธียรวิชญ์เอ่ยถามเมื่อขับรถมารับหญิงสาวหลังจากเลิกงาน “ทำไมชอบมายืนรอตรงนี้ คนเยอะ ไม่อายคนอื่น เหรอ”เขาแซวคนรัก เพราะหญิงสาวจะชอบมายืนตรงหน้าทางเข้าทางออก แล้วเขาก็ต้องลงไปรับหล่อนด้วย แรกๆ คนก็มองมาแล้วเก็บเอาไปซุบซิบ แต่หลังๆ เหมือนว่าคนเหล่านั้นจะเริ่มเบื่อเรื่องของพวกเขาแล้ว จึงไม่สนใจกันอีก“อายทำไม พี่เธียรอายเหรอ” หญิงสาวที่รัดเข็มขัดนิรภัยเสร็จหันมาถามเขาด้วยแววตาเอาเรื่อง“หึๆ” เธียรวิชญ์หัวเราะขัน “พี่ไม่อายหรอก หน้าพี่

เมฆหมอกสีขาวขุ่นลอยตัวเป็นลอนริ้วตัดสีเขียวของต้นไม้ทึมทึบลดหลั่นบนยอดทิวเขาสูง บรรยากาศบนภูฉ่ำชื้นด้วยไอเย็นงดงามประหนึ่งภาพวาดจากปลายพู่กัน กาแฟดำร้อนหรือโกโก้อบอุ่นกรุ่นควันจึงเหมาะควรยิ่งในเช้านี้ แต่คนคู่หนึ่งที่ดั้นด้นจากพื้นราบมาสู่ยอดเขาสูงชันกลับนอนอุตุอยู่บนเตียงนุ่มชนิดไม่ยอมกระดิกตัวออกจากผ้าห่มผืนหนา ซบซุกอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันชนิดไม่คิดจะขยับไปไหน“หิวไหม”เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มกระซิบถามชิดแก้มนุ่มของภรรยาสาวเธียรวิชญ์และนวิยาเพิ่งแต่งงานกันได้หนึ่งเดือนหลังจากเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาลผ่านพ้นไป เขาเป็นฝ่ายชนะคดี ทำให้อดีตเพื่อนคนนั้นต้องชดเชยเป็นเงินจำนวนมหาศาลและต้องหนีหน้าหายลับไปทันทีที่คดีความสิ้นสุด ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่คิดจะใส่ใจให้เสียเวลา เพราะเมื่อจบเรื่องวุ่นๆ เขาก็ประกาศจัดงานมงคลสมรสกับคนรักอย่างยิ่งใหญ่ไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น เพราะคนที่เขาแคร์มีเพียงนวิยา“หิวนิดๆ แล้ว พี่เธียรล่ะ หิวหรือยัง” หญิงสาวขยับร่างเปลือยขึ้นมานอนเกยร่างหนาอุ่น วางมือทั้งสองบนอกกว้างแล้ววางคางเรียวทับ ดวงตาคู่สวยสบตาคมกริบของสามีสุดที่รักอย่างอ่อนหวานสดใส“หิวแล้ว แต่หิวไม่มากนะ”คนฟังเลิ