All Chapters of ลืมไปว่าไม่รักกัน: Chapter 11 - Chapter 20

“จริงสิ เห็นด้วยกับความคิดของพายนะ โอเคไหมน้อย ได้ไปเที่ยวด้วย”นวิยาเองก็ไม่มีอะไรทำ ช่วงที่รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนานนับเดือนทำให้ต้องลาออกจากบริษัทที่ทำงานอยู่ ไหนจะเรื่องของความทรงจำเป็นอุปสรรคกับการทำงานอยู่มาก แต่พอต้องฟื้นความทรงจำอยู่กับบ้านเฉยๆ ก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากจริงๆ โชคดีที่ยังมีเพื่อนทั้งสองคอยแวะเวียนมาหา สร้างเสียงหัวเราะให้ชุ่มชื่นใจได้บ้าง พ่อกับแม่ก็ใจดี พาหล่อนเปิดหูเปิดตานอกบ้านอยู่บ่อยๆ พาไปในที่ที่ชอบไป แม้จะยังจำอะไรไม่ได้ แต่ก็ทำให้รู้สึกได้ว่าท่านทั้งสองรักหล่อนมากแค่ไหนความคิดของนวิยาสะดุดลงเมื่อคิดมาถึงเธียรวิชญ์ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ไฉนจึงรู้สึกติดอยู่กับเรื่องราวที่อ่านเจอในไดอารีนักหนา ทุกอย่างควรจะดำเนินไปด้วยดี แต่ทุกครั้งที่สบตาเขากลับรู้สึกห่างเหิน ทั้งที่อีกฝ่ายพยายามทำดีด้วย แต่ใจของหล่อนเองที่ไม่ยอมรับมันก่อนหน้านั้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ“น้อย คิดอะไรทำไมเหม่อจัง” เสียงร้องทักของภิมพิมลทำให้ นวิยาหันไปมองด้วยความงงงัน จนฝ่ายนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ “ฉันเรียกตั้งหลายครั้ง แต่น้อยก็เอาแต่เหม่อ”นวิยาหลุบตาลงพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ อาการนั้

๕ลบลืมวันถัดมา นวิยาตื่นลืมตาพร้อมกับความรู้สึกว่ามีใครบางคนนั่งซบอยู่ข้างเตียง จึงหลุบตามองแล้วก็ต้องนิ่งงันไปหลายอึดใจเมื่อเห็นเต็มตาว่าคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ คือใคร หญิงสาวดึงมือที่ถูกอีกฝ่ายกุมเอาไว้หลวมๆ ขึ้นมาวางบนหน้าท้องตนเอง ทำให้คนที่เพิ่งเผลอหลับไปพักใหญ่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา“น้อย” ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมรอยยิ้มยินดีเมื่อพบว่าหญิงสาวรู้สึกตัวแล้ว “เป็นยังไงบ้างน้อย ยังปวดหัวอยู่อีกไหม”หญิงสาวกวาดตามองหาคนอื่นๆ ทว่ากลับพบเพียง เธียรวิชญ์“คนอื่นไปไหนกันคะ พ่อกับแม่ของน้อยล่ะ”ชายหนุ่มยิ้มตอบคนรักด้วยใบหน้าอ่อนโยน“พ่อกับแม่ออกไปกินข้าวน่ะ พี่เลยอาสาอยู่กับน้อย”หญิงสาวนิ่งงันขณะสบตาคมของชายหนุ่ม แล้วก็ต้องหลับตาลงเพราะความรู้สึกปวดหัวที่ยังคงมีอาการหลงเหลืออยู่“ปวดหัวเหรอ ให้พี่ตามหมอไหม”หญิงสาวขมวดคิ้ว พลางส่ายหน้า“ไม่เป็นไรค่ะ รู้สึกปวดตึงๆ นิดหน่อยเท่านั้น” ตอบทั้งที่ยังหลับตา กระทั่งอาการทุเลาลงหญิงสาวจึงลืมตาขึ้น “กี่โมงแล้วคะ”“แปดโมงครึ่ง”คำตอบของเธียรวิชญ์ทำให้นวิยาคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เปลือกตาหลุบมองปลายเท้า ภาพต่างๆ เริ่มทยอยหลั่งไหลเข้ามาใน

วันต่อมา นวิยาได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้หลังจากตรวจร่างกายอย่างละเอียดอีกครั้ง และขณะที่นั่งรถกลับบ้านนั่นเอง จู่ๆ ก็รู้สึกคล้ายกับมีแสงบางอย่างสาดวาบเข้ามาในหัว แสงจ้านั้นทำหล่อนพร่ามัวไปหมดจนต้องหลับตาลง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็รู้สึกปวดหัวตุบๆ ก่อนจะทุเลาเบาบาง พร้อมเหตุการณ์ในอดีตที่ค่อยๆ ทยอยผ่านเข้ามาในความรู้สึก ภาพนั้นสับสนในคราแรก ก่อนจะชัดขึ้นทีละนิดๆ ครั้นถึงทางเข้าบ้าน ภาพในอดีตก็ผุดประหนึ่งเพิ่งเคยเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากอุทานออกมาเบาๆ ทำให้มารดาหันไปมองบุตรสาวที่นั่งเบาะหลัง“เป็นอะไรหรือลูก” ณิชาเอ่ยถามด้วยความกังวล “ปวดหัวอีกใช่ไหม”ทั้งสีหน้าและท่าทางร้อนใจของท่านทำให้หญิงสาวส่ายหน้ายิ้ม น้ำตาคลอ“เปล่าค่ะแม่ น้อย น้อยพอจะจำอะไรได้บ้างแล้ว”คำตอบของลูกสาวทำให้สองสามีภรรยายิ้มกว้างด้วยความดีใจ“จริงเหรอลูก” ทั้งคู่อุทานออกมาพร้อมเพรียงกัน พอดีกับรถยนต์จอดสนิท ทั้งสามลงมาจากรถยนต์ด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดีปรีดา “แม่ดีใจจริงๆ”ณิชากอดลูกสาวแน่น เช่นเดียวกับคนเป็นพ่อที่เดินมาโอบลูกสาว“พอจะจำอะไรได้บ้างล่ะ จำพ่อกับแม่ได้แล้วใช่ไหมฮึ”ช

โตมรยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินนวิยาตอบออกมาแบบนั้น เขาบีบมือหล่อนอีกครั้งก่อนจะปล่อยออก“พี่ดีใจที่น้อยเข้มแข็งนะ ผู้ชายดีๆ ยังมีอีกมาก เลือกให้ดีๆ เถอะ หรือถ้าไม่แน่ใจจะให้พี่ช่วยสแกนก็ได้นะ พี่พร้อมช่วยเสมอ” เขาเสนอตัวช่วยเหลือหญิงสาว ทำให้นวิยายิ้มออกมาได้อีกครั้ง“ขอบคุณค่ะ แต่ถ้าน้อยกับพี่เธียรต้องจบกันจริงๆ น้อยคงยังไม่มีใครอีกนาน บอกตามตรงว่าเข็ดค่ะ อยู่คนเดียวน่าจะดีกว่า”คนฟังทำตาเบิกกว้างก่อนจะหัวเราะขัน“อย่าเพิ่งพูดแบบนี้ ไม่แน่หรอก เจอคนดีๆ เข้าก็อาจจะเปลี่ยนใจได้ อย่าให้ผู้ชายแย่ๆ คนเดียวมาเปลี่ยนเราจนมองผู้ชายแย่ไปหมด อย่างน้อยก็ยังมีพี่ที่ดีมากๆ คนนี้อีกคนนะ”นวิยาค้อนขวับด้วยความหมั่นไส้กับความมั่นใจขั้นสุดของโตมร ก่อนจะหัวเราะประสานเสียงออกมาด้วยความขบขันแต่ในเรื่องของความดีมีน้ำใจและความกล้าหาญแล้ว หล่อนยกให้กับผู้ชายตรงหน้าเป็นที่หนึ่ง ยกเว้นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ดูแล้วมันจะต่างกับเธียรวิชญ์ตรงไหนนั้นยังมองไม่ออก เพราะอีกฝ่ายไม่เคยมีคนรักให้เห็นสักครา อีกอย่างขึ้นชื่อว่าผู้ชายจะต่างกันสักเท่าไรเชียว

๗ทางแยกหยาดน้ำที่หลั่งออกจากดวงตาคู่งามไหลทะลักราวกับเขื่อนแตก นวิยาเพิ่งรู้ตัวว่าเจ็บปวดจนแทบขาดใจก็ตอนที่กลับเข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวตามลำพัง และปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อย่างบ้าคลั่งเป็นครั้งแรก เกือบสิบนาทีจึงได้ยินเสียงรถยนต์ของเธียรวิชญ์ขับออกไปพร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น“น้อย แม่เข้าไปนะลูก”สิ้นเสียงมารดาเพียงไม่กี่อึดใจ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของท่าน“น้อย” ณิชาอุทานเรียกชื่อลูกสาว พร้อมกับสืบเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว นั่งลงข้างๆ บนเตียงแล้วรวบร่างเล็กของนวิยาเข้าไปกอด “โธ่เอ๊ย เกิดอะไรขึ้นลูก”“แม่คะ” หญิงสาวซบกับซอกคอของมารดา ร่างนุ่มสะอื้นสั่นสะท้านจนมารดารับรู้ได้อย่างชัดเจน “น้อยบอกเลิกกับพี่เธียรแล้วค่ะ”คำตอบของลูกสาวทำให้คนเป็นแม่กระจ่างใจก็ยามนี้ เพราะเมื่อตอนเอ่ยถามเธียรวิชญ์ ที่มีสีหน้าไม่ดีเลยสักนิดตอนอยู่ข้างล่างนั้น เขากลับบอกให้ตนขึ้นมาถามลูกสาวด้วยตนเอง ก่อนลากลับไปโดยไม่ให้คำตอบใด“ทำไมล่ะลูก เกิดอะไรขึ้น หนูบอกกับแม่ได้ไหม พอจะเล่าให้แม่ฟังได้หรือเปล่า ว่าทำไมหนูถึงบอกเลิกกับพี่เขา”หญิงสาวสะอื้นไห้และเงียบแบบนั้นไปสักพักใหญ่ จนกระทั่งเสียงสะอื้นซาล