All Chapters of ลืมไปว่าไม่รักกัน: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำท่ามกลางจราจรที่คับคั่งในช่วงเวลาเลิกงาน เมฆฝนตั้งเค้าราวกับรู้เวลา เมื่อรถยนต์ที่เคลื่อนไปบนถนนจอดติดไฟแดง ผู้คนที่สัญจรบนทางเท้าส่วนหนึ่งจึงเดินข้ามทางม้าลาย ต่างซอยเท้าข้ามถนนด้วยความเร่งรีบเพราะฝนเริ่มโปรยปรายลงมาจากน้อยไปมาก ขณะนั้นคนคู่หนึ่งภายในรถยนต์คันหรูกำลังเอนซบหยอกเย้าอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความหวาน จนไม่สนใจใครอื่นนอกจากพวกเขาเท่านั้นเวลาเดียวกัน หญิงสาวร่างบอบบางกำลังก้าวข้ามทางม้าลาย แต่ฝนที่เทลงมาทำให้หญิงสาวกางร่มอย่างเร่งรีบ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองสายตาก็สะดุดกับสีและรุ่นของรถคันหนึ่งที่จอดติดไฟแดงเป็นคันแรก หญิงสาวมองปราดลงไปที่ป้ายทะเบียนพลันยิ้มหวาน กำลังจะเดินเข้าไปหาแต่ต้องชะงักงัน มือเท้าเย็นเยียบเมื่อเห็นเงาร่างแอบอิงภายในตัวรถผ่านกระจกค่อนข้างทึบ แต่ก็ยังเดาได้ว่าชายผู้ประจำที่นั่งคนขับคือใคร หัวใจดวงน้อยปวดแปลบ น้ำตาเอ่อคลอหน่วยตาคู่งาม ร้อนผะผ่าวไปทั้งกายและใจ มือไม้สั่นระริกชาวาบ หูอื้อตาฟางจนไม่ได้ยินเสียงบีบแตร และมองไม่เห็นว่าสัญญาณไฟได้เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวแล้ว ก่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อรถยนต์คันหนึ่งบีบแตรไล่ จึงรีบก้าวเพื่อให้พ้นทาง แต่ก้าวได้เ

“น้อย จำพวกเราได้ไหม นี่แม่เองนะลูก แม่ณิของหนูไง”ณิชากุมมือลูกสาวที่มีอาการเลื่อนลอยแปลกๆ ทำให้เพื่อนๆ ทั้งสองรีบขยับเข้ามาหา“น้อย” เสียงของชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนเอ่ยเรียก “เป็นไง ยังเจ็บอยู่ใช่ไหม”“ยินดีต้อนรับกลับมานะน้อย พวกเราดีใจมากที่น้อยฟื้นเสียที”เพื่อนสาวอีกคนกล่าวหลังจากที่คุณหมอประเมินอาการคนป่วยอยู่สักพัก แลเห็นความผิดปกติบางประการจึงเอ่ยกับญาติ“ขอหมอตรวจอาการคนไข้ก่อนนะครับ”ทั้งสามสบตาคุณหมอ ก่อนจะมองบุคคลอันเป็นที่รัก แต่สุดท้ายก็ยอมคืนพื้นที่ให้กับคุณหมอตรวจอาการเบื้องต้นของผู้ป่วย โดยคอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วงจับใจ ระคนหวาดหวั่นแปลกๆคุณหมอทำการตรวจหญิงสาวอยู่สักพัก เขาถามอาการทั่วไป แต่คนไข้ของเขาก็ทำเหมือนนึกคำตอบไม่ออก ต้องใช้เวลาอีกสักพักจึงเรียบเรียงคำพูดออกมาได้ และแต่ละครั้งเป็นการตอบสั้นๆ เท่านั้น จนกระทั่งมาถึงคำถามสำคัญ ที่ทำให้ทุกคนต่างรอฟังด้วยความตื่นเต้น“จำได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก่อนหน้านี้”หญิงสาวสบตาคมของหมอหน้าตาดีตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังนางพยาบาลที่ยืนห่างไปเล็กน้อย และย้อนกลับมาที่คุณหมออีกครั้ง คิ้วเรียวสวยข

หลังจากที่นวิยาได้รับรู้ว่าใครเป็นใคร และทุกคนก็ได้รู้ว่าหญิงสาวมีภาวะสูญเสียความทรงจำชั่วคราว ซึ่งแพทย์ไม่อาจตอบได้ว่าจะเป็นเช่นนี้ไปนานแค่ไหน ต่างช่วยกันเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้คนป่วยฟัง จนกระทั่งมาถึงเรื่องของเธียรวิชญ์ ผู้ชายคนนี้ทำให้หล่อนสะดุดตาและสะดุดใจมากที่สุด โดยเฉพาะคำแนะนำตัวที่ทำให้หัวใจอันว่างเปล่าถึงกับหล่นวูบก่อนจะค่อยๆ โลดขึ้นด้วยความรู้สึกสับสนหญิงสาวนอนมองออกไปนอกหน้าต่างห้อง สิ่งที่ทำให้ลดความฟุ้งซ่านลงได้บ้างก็คือภาพถ่าย วิดีโอและเรื่องเล่าต่างๆ ที่พอจะยืนยันได้ว่าหล่อนเกี่ยวข้องกับบุคคลเหล่านี้จริงแต่กระนั้นก็ยังไม่อาจกระตุ้นความทรงจำที่หายไปให้กลับคืนมาได้เสียงถอนหายใจจากคนบนเตียงทำให้ณิชาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ มองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงวางลงบนโต๊ะแล้วเดินตรงไปที่เตียงของบุตรสาว“เป็นอะไรลูก เบื่อใช่ไหม”นวิยาหันมามองมารดาแล้วยิ้มจืด พยักหน้าอย่างยอมรับ“เมื่อไรหมอจะให้น้อยกลับบ้านได้สักทีคะ”ณิชายิ้มอ่อน ลูบแขนกลมกลึงของลูกสาวแผ่วเบา แม้จะยังจดจำอะไรไม่ได้ แต่อย่างหนึ่งที่ทำให้วางใจก็คือนวิยายังอยู่กับนางไม่ได้หายไปไหน ไม่ได้จากกันไปตลอดกาลเหมือนที่หวาดกลัวในต

“เธียร เข้าบ้านก่อนสิจ๊ะ”เสียงเชื้อเชิญของณิชาปลุกชายหนุ่มออกจากภวังค์ เขายิ้มให้มารดาของคนรัก แล้วก้าวตามเข้าไปตามคำเชิญพร้อมกับดอกไม้และของฝาก ทว่าแววตาคู่นั้นยังติดอยู่ในใจ แววตาที่ห่างเหินและชิงชัง...แต่คงไม่มากไปกว่าความรู้สึกผิดที่เขามีต่อหล่อน ความผิดที่เกาะกินหัวจิตหัวใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับมานานนับเดือนนวิยาปิดสมุดบันทึกและจัดเก็บเข้าที่ตามเดิม พอดีกับที่ประตูห้องถูกเคาะ เพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้นก็ปรากฏร่างของมารดา“พี่เธียรมาหาแน่ะ ลงไปพบพี่เขาสักหน่อยนะลูก”“เดี๋ยวน้อยตามลงไปนะคะ” ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของตนเอง แต่หญิงสาวต้องขอเวลาปรับอารมณ์ก่อนที่จะลงไปพบหน้าเธียรวิชญ์ เกือบสิบนาทีที่ให้รอ นวิยาจึงมาปรากฏตัวยังห้องรับแขกร่างเล็กในชุดเดรสยาวแขนกุดสีฟ้าริ้วขาวนั่งลงบนโซฟาข้างๆ มารดา ดวงหน้าที่สดใสขึ้นมากแล้วนั้นเจือยิ้มเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มมอบช่อดอกไม้ให้“ขอบคุณค่ะ” ดวงตาคู่สวยหลุบมองช่อดอกไม้ ก่อนสบตาคมอีกครั้ง “ขอโทษที่ให้รอนะคะ”“ไม่เป็นไรครับ พี่รอได้” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขอโทษที่ไม่ได้ไปรับน้อยที่โรงพยาบาล พอดีว่ามีประชุมด่วน พอประชุมเสร็จก็รีบตรง

๔มุมมืดภายในบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นกรุด้วยผนังกระจกใส แทรกตัวอยู่ภายใต้ความร่มรื่นของแมกไม้น้อยใหญ่ ตั้งอยู่บนพื้นที่กว่าสามไร่ใจกลางกรุงบ่งบอกถึงฐานะของผู้อยู่อาศัยได้เป็นอย่างดีวิเชียรนั่งจิบกาแฟดื่มด่ำไปพร้อมกับข่าวสารราคาทองคำ หุ้นทั้งในและต่างประเทศที่ผันผวนสุดจะคาดเดาได้ในแต่ละวัน ปลายหางตาก็แลไปเห็นลูกชายซึ่งอยู่ในชุดลำลองเดินเอื่อยๆ เข้ามาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม“วันนี้ไม่ได้ออกไปหาหนูน้อยหรือไง” ตั้งแต่ภรรยาเสียชีวิตไป เขาก็เลี้ยงดูบุตรชายมาเพียงลำพัง ระมัดระวังในการใช้ชีวิตมาโดยตลอด กระทั่งอีกฝ่ายเติบโตเขาจึงให้อิสระในการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ ลูกจะรักใครชอบใครเขาก็ไม่เคยคิดจะเข้าไปแทรกแซง ไม่ได้สนใจว่าสะใภ้ในอนาคตจะจนหรือรวย ขอแค่เป็นคนดีและรักลูกชายของเขาจริงก็เพียงพอแล้ว แต่อิสระที่ได้รับจากเขานี้เอง ทำให้ลูกชายค่อนข้างจะหัวดื้อ ภายนอกอาจดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่ถูกใจสาวๆ แต่ลึกๆ แล้วเธียรวิชญ์เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างร้าย อารมณ์รุนแรงถูกซุกซ่อนภายใต้ความสงบเงียบขรึมอย่างแนบเนียน และโดยไม่มีใครคาดคิด“ไม่ครับ”น้ำเสียงเรียบๆ ของบุตรชายทำให้ผู้เป็นพ่อหันมามองด้วยสาย