All Chapters of ลืมไปว่าไม่รักกัน: Chapter 31 - Chapter 40

“น้อย” ภิมพิมลขยับเข้าไปนั่งชิดเพื่อน แล้วโอบบ่าเอาไว้ พลางเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่ปภังกรที่ทำหน้าเหลอหลา งงว่าตนเองพูดอะไรผิด ก็ในเมื่อเรื่องทั้งหมดเป็นความจริง แต่พอเห็นสีหน้าเผือดขาวและน้ำตาที่ปริ่มว่าจะหยดของเพื่อนรักเขาก็ต้องผ่อนลมหายใจเชื่องช้า รู้สึกผิดขึ้นมาทันที“ขอโทษนะน้อย ฉันไม่น่าเล่าให้แกฟังเลย”“ฉันต่างหากที่ต้องขอบใจปาล์มที่เล่าความจริงให้ฟัง ไม่อย่างนั้นฉันก็คงเป็นคนโง่ที่ไม่เคยรู้อะไรไปตลอด”ยิ่งคิดยิ่งแค้นใจ จนถึงตอนนี้เธียรวิชญ์ก็ไม่เคยบอกอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นกับหล่อน แม้จะพยายามจี้ถามแต่เขาก็หาทางลื่นหลบเลี่ยงไม่ยอมตอบ ดี! ในเมื่อจากกันดีๆ ไม่ได้ ก็จากกันด้วยความเกลียดชังไปเลยแล้วกันหญิงสาวเช็ดน้ำตา พลางสูดลมหายใจเต็มปอด แล้วยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง“ดีแล้วที่น้อยรู้แบบนี้ เพราะไม่อย่างนั้น น้อยก็ลืมเขาไม่ได้เสียที”หญิงสาวสารภาพ ทำให้เพื่อนทั้งสองสบตากัน ก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในเมื่อจากกันดีๆ แล้วลืมไม่ได้ ก็ต้องใช้ความเจ็บแค้นเป็นตัวกระตุ้น ให้เพื่อนรักของตนเปิดรับคนใหม่ แล้วลืมคนเก่าห่วยแตกเสียที“งั้นแกก็ต้องหาแฟนใหม่ เอาให้ไฉไลกว่าคนเดิม” สองเพื่อนรักยุส่

“ไปกินข้าวกับหนุ่มหล่อมาอร่อยไหมน้อย” รุ่นพี่ในที่ทำงานเอ่ยถาม ทว่าสายตาที่มองมายั่วเย้าหยอกล้อ“อร่อยมากค่า” หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส ทำให้ถูกแซวกันไปยกใหญ่ จนต้องเอ่ยออกมา “พี่โตเป็นพี่ชายน้อยนะ ไม่ใช่แฟนสักหน่อย”คำตอบของหญิงสาวทำเอาสาวๆ ในที่ทำงานตาโต“จริงอะ แล้วตอนนี้พี่โตว่างอยู่หรือเปล่า ถ้าว่างขอคอนแท็กต์หน่อยจิ...”อาการทีเล่นทีจริงทำให้นวิยาหัวเราะเบาๆ หล่อนรู้ว่าโตมรเป็นผู้ชายรูปหล่อ ซ้ำยังเป็นคนในเครื่องแบบอีกด้วย รูปร่างสูงใหญ่กำยำทำสาวๆ แถวนี้ใจละลายไปหลายคน“อันนี้น้อยก็ไม่รู้หรอกนะว่าพี่โตจะมีสาวในใจหรือยัง แต่ถามว่ากิ๊กเยอะไหม อันนี้บอกได้เลยว่าเป็นกระบุงค่ะ”แล้วเสียงโห่ฮือก็ดังขึ้น“แล้วคอนแท็กต์ล่ะ ขอได้ไหม” พี่คนเดิมยังเซ้าซี้ ทำให้หญิงสาวยิ้มอ่อน“เอาไว้น้อยจะลองถามพี่โตให้นะคะว่าให้ได้หรือเปล่า ถ้าได้ น้อยจะรีบบอกพี่คนแรกเลย”พูดจบสาวสวยคนเดิมก็พยักหน้ายิ้มระรื่น จากนั้นก็เริ่มพูดคุยถึงเรื่องงานสัมมนาของบริษัท“เออนี่ อาทิตย์หน้าจะถึงงานสัมมนาแล้ว ท่านๆ มีใครไปบ้างพวกเธอรู้ไหม”“ที่แน่ๆ ฝ่ายบริหารมีคุณดรีมไปด้วยนะ แล้วก็คุณเป้ คุณจอย คุณหยก พี่ไก่ พี่ภาส” คนพ

๑๓เบื้องลึกในจิตใจนวิยาเม้มปากแน่น ขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงเอื้อมมือไปกดชั้นที่ต้องการแล้วขยับมายืนตรงกลางลิฟต์ ซุกมือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าคมเข้มเจือยิ้มอ่อนๆ ด้วยท่าทางสบายๆ เขาอาจดูมีเสน่ห์เร้าใจก็จริง แต่สำหรับหญิงสาวในเวลานี้กลับรู้สึกว่าเขาน่าเกลียดที่สุด ควรอยู่ให้ห่างที่สุด จึงขยับตัวชิดผนัง แทบสิงเข้าไปในนั้นหากทำได้หญิงสาวยืนสงบเสงี่ยมทว่าในใจร้อนดั่งไฟสุม พลางเหลือบตามองคนที่ยืนนิ่งไม่ได้มองมาทางตนอีกครา แอบสำรวจเขาเงียบๆ หากเป็นเมื่อก่อนหล่อนคงกอดแขนเขาเอาไว้ แล้วแนบแก้มกับไหล่หนาพร้อมชวนคุยด้วยน้ำเสียงสดใส เพราะไม่บ่อยนักที่หล่อนกับเขาจะได้ใช้เวลาด้วยกันเพียงสองต่อสอง จึงเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากสำหรับนวิยาแต่สิ่งเหล่านั้นเป็นอดีตไปแล้ว หล่อนกับเขาไม่ใช่คนรักกันอีกต่อไป หญิงสาวหลับตาลงอย่างปวดร้าวพลางระบายลมหายใจบางเบาต่างเงียบงันกระทั่งได้ยินเสียงสัญญาณลิฟต์ที่วิ่งมาถึงปลายทางติ๊ง!หญิงสาวลืมตาพร้อมกับก้าวออกทันทีโดยไม่คิดจะร่ำลาหรือสบตาคมกริบที่มองหล่อนแม้แต่แวบเดียว แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อกวาดตามองไปรอบๆนี่มัน ไม่ใช่ชั้นที่หล่อนพักอยู่นี่!หญิงสาวหัน

หญิงสาวสบตาคมกริบที่มองนิ่ง ครั้งนี้แววตาของเขาไม่มีรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ยั่วเย้าหรือล้อเลียนอีกต่อไป ตรงกันข้ามเต็มไปด้วยแววตาที่แฝงความเสียใจ ครุ่นคิดและจริงจังจนคนถูกมองไม่อาจจะเดินจากไปได้อย่างใจคิดชายหนุ่มรั้งร่างเล็กให้นั่งลงข้างกาย ขณะที่หญิงสาวขยับห่างออกไปเล็กน้อย ความจริงหล่อนไม่จำเป็นต้องสนใจเขาด้วยซ้ำ แต่พอเห็นแววตาติดจะเศร้าหมองของเขาหล่อนก็ใจอ่อนขึ้นมาอีก แบบนี้เรียกว่าเจ็บแล้วไม่จำใช่ไหม“พี่มีเรื่องอยากจะถามน้อย”คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเมื่อสบนัยน์ตาที่มองมาอย่างค้นคว้าระคนแปลกใจ“น้อยกับนายโตมร มีอะไรกันมากกว่าคนรู้จักหรือเปล่า”ริมฝีปากอิ่มสีเรื่อที่เขารู้ว่าหวานล้ำแค่ไหนขยับเม้มแน่น เช่นเดียวกับดวงตากลมโตที่วาวโรจน์ขึ้นอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติแล้วลุกขึ้นยืน“มีหรือไม่มี น้อยคิดว่าไม่เกี่ยวกับพี่เธียรเลย” หญิงสาวสบตากับเขาตรงๆ ไม่มีหลบ ไม่มีว่อกแว่กหวั่นไหวอีก “เราสองคนเป็นคนอื่นไปแล้ว นี่เรื่องส่วนตัวของน้อย พี่เธียรอย่ามายุ่งดีกว่า”“เดี๋ยวนี้เถียงเก่งนะ” เขาตอบเสียงแผ่ว มุมปากข้างหนึ่งยกสูงแสยะยิ้มขณะยืนขึ้นเต็มความสูง “พี่ก็อ

กลับมาจากสัมมนาได้เกือบอาทิตย์ แต่นวิยายังไม่ลืมเลือนเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเองและเธียรวิชญ์ ตรงกันข้ามกลับยิ่งทำให้รู้สึกคิดถึงสิ่งที่เขาพยายามสื่ออย่างไม่อาจสลัดทิ้งได้ง่ายดาย จนกระทั่งตอนนี้ จู่ๆ ก็มีสายไม่เคยรู้จักติดต่อเข้ามา หญิงสาวกดทิ้งไปถึงสามครั้ง กำลังจะกดบล็อกในครั้งที่สี่ แต่กลับมีบางอย่างทำให้ตัดสินใจรับสายนี้ในครั้งสุดท้าย“สวัสดีค่ะ”เสียงปลายสายทำให้นวิยาขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยทักทายออกไปด้วยน้ำเสียงขรึมๆ“สวัสดีค่ะ ต้องการพูดกับใครคะ”“ฉันต้องการพูดกับคุณนวิยาค่ะ”เจ้าของชื่อหลุบตาลงเล็กน้อยอย่างนึกแปลกใจ คงไม่แคล้วมิจฉาชีพอีกแล้ว“ฉันพูดอยู่ค่ะ คุณชื่ออะไร แล้วต้องการติดต่อเรื่องอะไรคะ ฉันมีเวลาคุยด้วยไม่มากตอนนี้ทำงานอยู่ค่ะ”“ฉันไม่รบกวนคุณมาก แค่อยากนัดเจอคุณตอนเที่ยงวันนี้ค่ะ”หัวคิ้วกระตุก มิจฉาชีพไม่มีทางนัดเจอเจ้าของเบอร์แบบนี้มาก่อนนี่นะ หรือเป็นพวกลักพาตัว จริงสิ คนพวกนี้มักมีแนวทางใหม่ๆ มาหากินเสมอ ช่างขยันขันแข็งบนความทุกข์ยากของผู้คนเหลือเกิน“คุณเป็นใคร ต้องการพบฉันเรื่องอะไรไม่ทราบ”“ฉันชื่อกานต์พิชชา ต้องการพบคุณเรื่องพี่เธียร”คำว่ามิจฉาชีพหายวับไปทันที ม