ลืมไปว่าไม่รักกัน

บทนำ

ท่ามกลางจราจรที่คับคั่งในช่วงเวลาเลิกงาน เมฆฝนตั้งเค้าราวกับรู้เวลา เมื่อรถยนต์ที่เคลื่อนไปบนถนนจอดติดไฟแดง ผู้คนที่สัญจรบนทางเท้าส่วนหนึ่งจึงเดินข้ามทางม้าลาย ต่างซอยเท้าข้ามถนนด้วยความเร่งรีบเพราะฝนเริ่มโปรยปรายลงมาจากน้อยไปมาก

ขณะนั้นคนคู่หนึ่งภายในรถยนต์คันหรูกำลังเอนซบหยอกเย้าอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความหวาน จนไม่สนใจใครอื่นนอกจากพวกเขาเท่านั้น

เวลาเดียวกัน หญิงสาวร่างบอบบางกำลังก้าวข้ามทางม้าลาย แต่ฝนที่เทลงมาทำให้หญิงสาวกางร่มอย่างเร่งรีบ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองสายตาก็สะดุดกับสีและรุ่นของรถคันหนึ่งที่จอดติดไฟแดงเป็นคันแรก หญิงสาวมองปราดลงไปที่ป้ายทะเบียนพลันยิ้มหวาน กำลังจะเดินเข้าไปหาแต่ต้องชะงักงัน มือเท้าเย็นเยียบเมื่อเห็นเงาร่างแอบอิงภายในตัวรถผ่านกระจกค่อนข้างทึบ แต่ก็ยังเดาได้ว่าชายผู้ประจำที่นั่งคนขับคือใคร     

หัวใจดวงน้อยปวดแปลบ น้ำตาเอ่อคลอหน่วยตาคู่งาม ร้อนผะผ่าวไปทั้งกายและใจ มือไม้สั่นระริกชาวาบ หูอื้อตาฟางจนไม่ได้ยินเสียงบีบแตร และมองไม่เห็นว่าสัญญาณไฟได้เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวแล้ว ก่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อรถยนต์คันหนึ่งบีบแตรไล่ จึงรีบก้าวเพื่อให้พ้นทาง แต่ก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องตกใจสุดขีดกับเสียงแตรที่บีบยาว หญิงสาวหันขวับไปมองวัตถุที่พุ่งตรงเข้ามาแล้วก็ต้องเบิกตากว้างพร้อมกับหวีดร้องด้วยความตกใจ

เอี๊ยดดด โครม!

เสียงเบรก เสียงแตรที่ค้างยาวเรียกสายตาทุกคู่บนท้องถนนให้หันไปมองเป็นตาเดียว แล้วก็ต้องอุทานออกมาเมื่อต่างก็เห็นว่าร่างหนึ่งลอยละลิ่วก่อนตกลงกระแทกพื้นถนนเต็มแรง

เธียรวิชญ์เงยหน้าขึ้นจากหญิงสาวข้างกายแล้วมองไปยังที่เกิดเหตุด้วยความตกใจ ยามนั้นทุกสิ่งทุกอย่างด้านนอกทั้งวุ่นวายและหยุดชะงักในเวลาเดียวกัน ขณะที่ฝนตกหนักขึ้น รถเริ่มติด บ้างก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป เขาเองพารถเคลื่อนขับออกไปเมื่อถูกบีบแตรไล่หลังพลางมองไปยังจุดเกิดเหตุ ทว่าไทยมุงบดบังวิสัยทัศน์จนยากแก่การมองเห็น เขาเกือบเร่งความเร็วออกตัว ทว่ามือเรียวที่โผล่ออกมาจากช่องว่างท่ามกลางผู้คนทำให้หัวใจของเขากระตุก สร้อยข้อมือเส้นนั้นเขาจำมันได้ดี...

นัยน์ตาแข็งค้างที่จุดนั้นพร้อมเหยียบเบรกหยุดชะงักจนรถที่ตามมาบีบแตรยาวพร้อมคำสรรเสริญ

“พี่เธียรหยุดรถทำไมคะ”

เธียรวิชญ์ไม่ได้ฟังคำถามจากคนข้างกายอีกแล้ว เขาเปิดประตูรถออกไปอย่างรวดเร็วด้วยอาการช็อก แม้สายฝนจะพร่างพรมรดกายจนเปียกปอนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ก้าวขาออกไปยังฝูงชนที่กางร่มมุงดู หยาดฝนชะรอยเลือดที่ไหลเป็นทางบีบหัวใจคนมองจนจุกและชาไปทั้งร่าง

“โธ่เอ๊ย! น่าสงสาร” เสียงของใครสักคนอุทานออกมา บ้างก็ว่า

“ตายแล้ว ฉันจะเป็นลม”

ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัดกับกางเกงสแล็กสีเทาหยุดชะงัก ดวงตาคมหลุบมองมือเรียวขาวซีด ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปยังร่างที่แน่นิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาเผือดซีดยามมองเห็นร่างเล็กไม่ไหวติงเต็มตา พลันประโยคหนึ่งในความทรงจำอันเลือนรางก็ดังเข้ามาในห้วงคำนึง

‘สัญญากับน้อยนะ’ และ ‘พี่สัญญา’