All Chapters of ทำไมถึงเป็นเธอ: Chapter 41 - Chapter 50

@หมู่บ้านเล็ก ๆ บนดอยนิลกาฬค่อย ๆ หย่อนสะโพกลงนั่งห้อยขาที่ระเบียงนอกชานบ้าน หลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและทานมื้อเย็นอย่างง่าย ๆ ที่คุณยายนำมาให้ขาเรียวหนีบข้าหากันแน่นพร้อมกับห่อตัวด้วยความขัดเขินเมื่อด้านในโล่งโจ้งไร้สิ่งสำคัญบางชิ้น“นี่ฉันเอาไปวางทิ้งไว้ที่ไหนนะ”หญิงสาวบ่นอุบพลางนึกไล่ลำดับเหตุการณ์ไปด้วย ครั้นจะเข้าไปสอบถาม เจ้าบ้านและหลานตัวน้อยก็เข้านอนกันไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วตามประสาคนต่างจังหวัด โชคดีที่ชุดพื้นเมืองทอมือค่อนข้างหนาจึงทำให้ดูไม่ออกเท่าไหร่รอบกายมีเพียงแสงเทียนที่ให้ความสว่าง แสงเทียนวูบไหวไปตามแรงลมเอื่อย ๆ ที่พัดผ่าน ช่างเป็นบรรยากาศที่พบเจอได้ยากสำหรับชีวิตคนกรุงอย่างเธอเหลือเกินเธอวางสองมือไว้ด้านหลังพลางทิ้งน้ำหนัก แหงนหน้าขึ้นมองดาวดวงน้อยส่องแสงระยิบระยับดาษดื่นบนท้องฟ้ามืดสนิทเต็มไปหมดจมดิ่งกับการดื่มด่ำกับความงามของธรรมชาติจนลืมระวังตัวคชาหยิบเสื้อผ้าที่เปียกชื้นตัวสุดท้ายขึ้นมาคลี่ตากบนราวไม้ที่อยู่ข้างตัวบ้าน ก่อนก้าวเท้าขึ้นมาหยุดยืนใกล้ ๆ หมอสาวที่นอนแผ่อยู่บนชานบ้าน รอยยิ้มอ่อนหวานของเธอทำให้เขาอดที่จะคลี่ยิ้มตามไปด้วยไม่ได้“ดูอะไรอยู่ หื้มมม?”เ

“อ๊ะ จะ..เจ็บ!”ร่างบางดิ้นพล่านเมื่อแกนกายร้อนระอุไร้ซึ่งสิ่งป้องกันค่อย ๆ กดแทรกเข้ามาในร่องรักคับแคบที่ยังไม่เคยมีใครได้รุกล้ำเข้ามา“นิล อาส์ อย่าเกร็งสิคะ”คชาขบกรามแน่น ร้องคำรามเสียงต่ำเมื่อพบกับความคับแน่นจนแทบขยับไปต่อไม่ได้ มือหนายึดสะโพกอวบเอาไว้แน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ถอยหนีคชาก้มมองจุดเชื่อมต่อที่มีเลือดสีสดไหลปะปนมากับหยาดน้ำหวานแล้วยกยิ้มด้วยความพึงพอใจความเสียวสยิวแผ่ซ่านไปทั่วกายแกร่งจนสั่นสะท้าน แม้จะเข้าไปได้เพียงครึ่งแต่นั่นก็ทำให้เขาแทบคลั่งแล้ว“ชะ...ช้า ช้าก่อน อ๊ะ มัน มัน อื้ออออ เจ็บบ”เสียงหวานครางกระท่อนกระแท่นแผ่วเบา ดวงตากลมโตเอ่อคลอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจ้องมองคชาอย่างเว้าวอน พยายามกระถดกายถอยหนีความเจ็บแปลบบริเวณกลางกายสาวอย่างทุลักทุเล“นิล อย่าเพิ่งดิ้นค่ะ อ๊าส์ เดี๋ยวเจ็บ”คชากระซิบเบา ๆ เสียงกระเส่า ดึงรั้งร่างบางให้กลับมาอยู่ที่เดิม กดสะโพกสอบแช่ตัวตนอีกครึ่งฝังไว้ภายในร่องรักอบอุ่น เลื่อนใบหน้าไปตวัดลิ้นหยอกล้อยอดชูชันระรัว “อื้ออ อ๊ะ อ๊า”ปากเล็กเปล่งเสียงครางหวานแผ่วเบาออกมาเป็นระยะ ๆ ร่างกายค่อย ๆ คลายความแข็งเกร็งลง หลงเคลิบเคลิ้มไปกับความอ่อนล

“เอาคืนมานะ!”นิลกาฬพยายามเอื้อมไปไขว้คว้าของคืนแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับชูมันขึ้นเหนือหัวอีกครั้ง มือเล็กกระชับผ้าห่มที่ห่อหุ้มร่างกายที่ยังเปลือยเปล่า ละสายตาจากเสื้อผ้าที่อยู่สูงจนเกินเอื้อมมามองใบหน้าทะเล้นของชายหนุ่มด้วยสีหน้ายุ่งเหยิงเอาวะ! มันก็พูดแค่ไม่กี่คำเองคิดดังนั้นหมอสาวจึงกัดฟันพูดในสิ่งที่อีกฝ่ายยื่นเสนอด้วยน้ำเสียงห้วนจัดอย่างขอไปที“พี่คชาคะ! ขอเสื้อผ้าของน้องนิลคืนได้ไหมค่ะ!”“หื้มมม ว่าไงนะคะ ทำไมถึงไม่นุ่มนวลอ่อนหวานเหมือนเมื่อคืนเลยล่ะคะ”ประโยคคำถามติดตลกและสัมผัสวาบหวามจากการขบกัดเบา ๆ ที่ใบหูเล็ก ทำเอาหมอสาวร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง แก้มนวลเห่อร้อนจนแดงก่ำลามไปถึงใบหูด้วยความเขินอายที่ถูกล้อถึงปฏิกิริยาที่เธอแสดงออกมาเมื่อคืน“นะ...นี่! ได้คืบแล้วจะเอาศอกเหรอ อยากได้เข่าด้วยไหม”“ใครบอก อยากได้นิลต่างหาก”คชาตอบหน้าตายทว่าดวงตาคมกริบนั้นเปล่งประกายฉายแววกรุ้มกริ่ม ทำเอานิลกาฬอ้าปากค้าง พยายามกลบเกลือนอาการเขินอายของตัวเองด้วยการปั้นหน้าหงุดหงิดใส่ ทั้ง ๆ ที่หัวใจข้างในมันกำลังเต้นแรงกับประโยคหยอกเย้าจนแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้วหมอสาวนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิดสักพักโดยมีคนหื

“ไว้พี่คุยกับอาจารย์หมอเสร็จแล้วจะไปหานะ”“ค่ะ”มือหนายกมือขึ้นดีดหน้าผากนูนเบา ๆ หยอกเย้าจนรอยยิ้มบาง ๆ ให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน ก่อนที่นัทจะเดินผ่านหน้าคนแจ้งข่าวไปด้วยสีหน้านิ่ง ๆ ทำราวกับเธอเป็นเพียงธาตุอากาศที่มองไม่เห็นนิลกาฬชำเลืองตามองใบหน้าบึ้งตึงของหมอสาวอีกคนแล้วถอนหายใจหนัก ๆ ก่อนจะเดินแยกไปยังห้องพักของตัวเองไม่อยากเสวนากับคนไม่มีความรับผิดชอบที่ทิ้งกระเป๋าไว้บนดอยจนทำให้เธอต้องตกรถ โชคดีแค่ไหนที่คชาตามเธอไป หากไม่มีเขาละก็เธอคงได้นั่งสติแตก ตากฝนอยู่บนดอยจนนอนขึ้นอืดตายคนเดียวไปแล้วเรนนี่กำหมัดแน่นด้วยความแค้นเคืองที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเพียงคนเดียว นอกจากเจ้าหล่อนจะกลับมาที่พักด้วยสีหน้าแช่มชื่นแล้ว ยังมีหน้ามายืนพลอดรักกับแฟนหนุ่มกันอย่างไม่อายฟ้าอายดินอีก แต่เท่านั้นยังไม่พอ หล่อนยังได้รับความห่วงใยจากรุ่นพี่หนุ่มทั้ง ๆ ที่หายไปจู๋จี๋กับแฟนทั้งคืน ซึ่งตรงกันข้ามกับเธอที่ถูกหมางเมินจนแทบไม่ปรายตามองหน้าเลยสักนิดเรนนี่เร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องพักของอาจารย์หมอ ก่อนซ่อนตัวหลังต้นไม้ใหญ่ในระยะที่พอได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งคู่เธอทอดมองใบหน้าเคร่งเครียดของสองชายหนุ่มด้ว

“นิลต้องขอบคุณหมอเรนนี่มาก ๆ เลยนะคะ”“คะ? ขอบคุณอะไรคะ”นิลกาฬหัวเราะเสียงใสเมื่ออีกฝ่ายทำสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจที่เธอกล่าวขอบคุณออกมาแทนที่จะตอบคำถาม เธอชำเลืองตามองอาการสนอกสนใจของคนรอบ ๆ ตัวแวบหนึ่ง ก่อนจะอธิบายเหตุผลให้ฟังด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม“ก็ถ้าหมอเรนนี่ไม่สะเพร่าลืมกระเป๋าอุปกรณ์เอาไว้บนดอย แล้วนิลต้องวิ่งไปตามหาให้ ก็คงไม่รู้ว่าคชาเขาคิดยังไงกับนิล นี่ยังดีนะคะที่ชาวบ้านมีน้ำใจให้นิลพักด้วย ไม่งั้นนิลคงไม่มีที่นอนจนอาจจะต้องไปอยู่ใต้รากไม้ในป่า”เสียงกระซิบกระซาบจากคนรอบตัวที่กำลังตั้งใจแอบฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ดังขึ้นทันที เมื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยินนั้นแทบจะเป็นหนังคนละม้วนกับเรื่องที่ได้ยินมาจากแหล่งข่าวเมื่อเช้าอย่างสิ้นเชิง"อ้ออ ค่ะ"เรนนี่หน้าเสียเล็กน้อยเมื่อถูกประจานการกระทำในที่สาธารณะ เธอแสร้งหัวเราะตามน้ำไปกับอีกคน ทำราวกับเป็นมันเป็นเพียงคำหยอกล้อขบขัน ทว่าในใจกลับร้อนระอุเต็มไปด้วยคำด่าทอที่ไม่อาจพูดออกมาได้“แล้วไหนละคะกระเป๋าอุปกรณ์ ได้เอากลับมาด้วยไหมคะ”“จะเอาจากที่ไหนมาให้ละคะ นิลหาแทบตายก็ยังไม่เจอ เอ....ตกลงหมอเรนนี่ไปลืมไว้ตรงไหนคะ ไว้นิลจะให้ชาวบ