All Chapters of ทำไมถึงเป็นเธอ: Chapter 31 - Chapter 40

@บริษัท KT International ก้อกก้อกก้อก“เข้ามา”คชาร้องบอกในขณะที่สายตายังไม่ละจากรายละเอียดของเอกสารในมือ กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟลอยเข้ามาแตะจมูกพร้อมกับเสียงหวานใสของเลขาคนสนิทที่เดินนวยนาดเข้ามาใกล้“นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะคชา พอเถอะค่ะค่อยมาเคลียต่อพรุ่งนี้ก็ได้”จีน่าวางกาแฟลงบนโต๊ะทำงานในตำแหน่งที่ยังว่าง พลางหย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงกันข้ามกับชายหนุ่ม“คุณกลับไปเถอะ”“จีน่าจะกลับได้ยังไงละคะ ถ้าคชายังนั่งโหมงานหนักอยู่แบบนี้ อย่าทำให้เป็นห่วงสิคะ”คชาตวัดปลายปากกาเซ็นชื่อลงบนหน้ากระดาษใบสุดท้าย ก่อนจะวางมันลงบนเอกสาร เขาเอนตัวทิ้งน้ำหนักพิงเก้าอี้ตัวนุ่มพลางหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า ยกมือขึ้นนวดคลึงหว่างคิ้วคลายความตึงเครียดที่แบกมาทั้งวันเพราะต้องการเร่งเคลียทุกอย่างที่สุมกองอยู่บนโต๊ะมาเป็นอาทิตย์ให้เร็วที่สุด เหตุเพราะต้องการใช้เวลาไปกับการอยู่ใกล้หมอสาว เขาจึงหนีก่อนเวลาเลิกงานทุกวัน“กี่โมงแล้ว”“สองทุ่มครึ่งแล้วค่ะ”คชาดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรง คว้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมากดเช็คทันที ใบหน้าคมคายสลดลงทันตาเมื่อพบว่าหน้าจอว่างเปล่า ไร้การแจ้งเตือนใด ๆ เพิ่ม

รถสองแถวโดยสารแล่นไปตามถนนดินลูกรังที่แสนขรุขระและคดเคี้ยวไม่ต่างจากเมื่อวานเท่าไหร่นัก เสียงไอสลับกับเสียงบ่นงอแงของคนข้าง ๆ ทำเอานิลกาฬแทบสติแตกจนเกือบจะหันไปดุอยู่หลายรอบหากไม่เห็นแก่สีหน้าลำบากใจของพี่นัทที่คอยหันมองมาทางเธอเป็นระยะ ๆ เธอคงไล่ยัยลูกผู้ดีนี่กลับไปรอที่บ้านพักตั้งแต่ออกมาได้ 10 กิโลแรกใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง รถสองแถวโดยสารก็จอดลงตรงปากทางสามแยก ที่มีความแคบจนไม่สามารถนำรถยนต์เข้าไปได้อีก“อ้าววว ถึงแล้วเหรอคะ แต่แถวนี้ไม่เห็นจะมีบ้านคนเลยนะคะ”เรนนี่ทำสีหน้างง ๆ เมื่อรถยนต์จอดแน่นิ่ง และคนอื่น ๆ เริ่มทยอยกันหยิบข้าวของเดินลงจากรถ ทั้ง ๆ ที่รอบตัวเต็มไปด้วยต้นหญ้าและดูห่างไกลจากคำว่าชุมชนนัทส่งกระเป๋าอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้ลูกทีม ก่อนจะหันมาตอบคำถามด้วยสีหน้าใจดี“ต้องเดินเท้าเข้าไปข้างในอีก 4-5 กิโลได้ ถ้าเรนนี่ไม่ไหว กลับไปบ้านพักพร้อมคุณลุงก่อนก็ได้นะ”หญิงสาวที่เกิดมาพร้อมทุกอย่างและไม่เคยต้องเผชิญกับความลำบากมาก่อน คงจะไปต่ออีกไม่ไหวแน่นอน และพวกเขาก็ไม่มีเวลามากพอที่จะมารุมดูแลเธอในฐานะหลานสาวของ ผอ. โรงพยาบาลอีกด้วย“ถ้าพี่นัทไหว เรนนี่ก็ไหวค่ะ!”สีหน้าดื้อ

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ด้านนอกเงียบหายไปแล้ว นิลกาฬแนบใบหูเข้ากับบานประตูเพื่อฟังเสียงให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว จึงเดินหายเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมาในชุดเสื้อยืดและกางเกงขายาวพร้อมนอนเธอทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงนอนอย่างอ่อนแรง การได้อยู่กับตัวเองเงียบ ๆ ทำให้เธอมีเวลามากพอจะนอนคิดทบทวนถึงทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างละเอียดในหัวยังมีคำพูดต่าง ๆ ของคชาลอยวนเวียนอยู่เต็มไปหมด ซึ่งทุกอย่างมันสร้างความสับสนวุ่นวายใจให้เธอมาโดยตลอด แต่เธอพยายามไม่ไปครุ่นคิดหรือหาคำตอบให้กับมันจนกระทั่งวันนี้...วันที่เขาตามมาถึงที่นี่พร้อมกับคำว่า ‘คิดถึง’ร่างบางนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงนุ่ม ความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานบวกกับเสียงแมลงที่ร้องขับขานดังระงม เป็นดังเสียงดนตรีช่วยขับกล่อมจนทำให้เธอลืมนึกถึงอาหารเย็นไปเสียสนิทและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว.@23.15 น.ก้อกก้อกก้อก“อื้อออ”เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายความเงียบสงบ ปลุกให้หมอสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกเธอหยัดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการสะลึมสะลืม เหม่อมองบานประตูที่ยังคงมีเสียงรบกวนดังอย่างต่อเนื่องอย่างไม่สบอารมณ์“ใครน่ะ?”“ฉันเอง”น้ำเสียงที

บรรยากาศอึดอัดที่ก่อตัวขึ้น ทำเอาคนกลางถึงกับกุมขมับเพราะสัมผัสได้ถึงความไม่ลงรอยของคนทั้งคู่ ยังไม่ทันจะได้ทำงานก็ตีกันซะแล้วสองชายหนุ่มสบประสานสายตากันนิ่งนาน ก่อนที่นายแพทย์หนุ่มจะยอมพยักหน้าตอบตกลง แต่ไม่วายกำชับอีกคนด้วยน้ำเสียงดุดัน“ถ้ามีจิตอาสาจริง ๆ ผมก็ยินดี แต่รบกวนขอให้คุณช่วยวางตัวให้เหมาะสมและไม่สร้างความวุ่นวายให้กับทีมของผมอีก”ใบหน้าหวานจ๋อยสนิท แม้สายตาคมกริบจะมองไปทางคชาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทว่านิลกาฬกลับรู้สึกเหมือนโดนดุไปด้วยอีกคน“อุ้ย! คู่นี้นี่น่ารักกันจริง ๆ เลยนะคะ ว่าไหมคะพี่นัท?”เรนนี่ขยับเข้ามายืนเคียงข้างหมอนัทแล้วหันไปพูดกับคนข้าง ๆ เสียงหวาน สอดมือคล้องแขนชายหนุ่มแล้วเหยียดยิ้มด้วยสีหน้าเป็นสุข ต่างกับสีหน้าของอีกคนอย่างสิ้นเชิงไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ หลุดออกจากปากของนายแพทย์หนุ่ม เขาปรายตามองรอยยิ้มเย้ยหยันของคชาแล้วก้าวเท้าขึ้นไปบนรถด้วยสีหน้าราบเรียบ“ครบกันแล้วใช่ไหมครับคุณหมอ” คุณลุงคนขับตะโกนถามมาจากด้านหน้า“ครบแล้วครับ”นัทตะโกนตอบกลับไป ก่อนหย่อนสะโพกลงนั่งอีกฝั่งของนิลกาฬ โดยมีเรนนี่ก้าวตามมาติด ๆกลายเป็นว่าตอนนี้เธอต้องนั่งคั่นกลางระหว่างพี่นัทแล

มือหนายึดข้อมือเล็กไว้แน่น ฉุดกระชากลากถูหมอสาวให้กลับลงไปยังจุดนัดพบ ทว่าบัดนี้ว่างเปล่าไร้เงาของผู้ร่วมทีมคนอื่น ๆ ไปแล้ว“สงสัยจะเดินลงไปรอที่รถละมั้ง”นิลกาฬพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้ ถึงแม้ตอนนี้ใบดวงน้อยจะหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วก็ตามทั้งสองเร่งฝีเท้าเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่เปียกชื้น แต่เดินไปได้แค่ครึ่งทางฝนฟ้าก็ไม่เป็นใจ หยาดน้ำฝนเม็ดเล็กเริ่มหล่นพรั่งพรูลงมาจากเมฆสีดำทมึนไม่ขาดสายจังหวะก้าวเดินจึงแปรเปลี่ยนมาเป็นการวิ่ง แต่ยิ่งเข้าใกล้จุดที่รถรับส่งเท่าไหร่ หยาดฝนก็ยิ่งกระหน่ำโปรยปรายลงมาจนสองร่างเปียกปอนไปหมดใบหน้าหวานถอดสีซีดเผือกเมื่อวิ่งมาถึงจุดที่ควรจะมีรถคันสีแดงจอดรออยู่ เธอวิ่งวนพลางร้องตะโกนเรียกคนอื่น ๆ แต่คำตอบที่ได้มีเพียงเสียงแมลงที่กรีดร้องระงมทั่วผืนป่าร่างบางเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกอดตัวเองอย่างอ่อนแรง นี่เธอ... ถูกทิ้งไว้ที่นี่จริง ๆ เหรอ?คชากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัวที่มองไปทางไหนก็พบแต่แมกไม้และความมืดสลัว ไร้วี่แววการมีอยู่ของคนอื่น ๆ เขาถอนหายใจหนัก ๆ ด้วยความเคร่งเครียดแล้วฉุดร่างบางบังคับให้ลุกขึ้นยืน“กลับไปที่หมู่บ้านเถอะ อยู่ตรงนี้มันอันตราย”“แต่ถ