บททั้งหมดของ The Billionaire's Mere Dare: บทที่ 131 - บทที่ 140

Natapos na ang shoot at inanyayahan ako ni Justin na sumabay sa pag-lunch kasama ang mga kasamahan niya. Sa una, masaya pa ako. Akala ko, ito na ang pagkakataon para mas makilala ko sila, para mas maging malapit sa mundo ni Justin. Ngunit habang kumakain, unti-unti kong naramdaman ang pagbabago ng atmospera. Ang mga tawanan at kwentuhan ay napalitan ng mga bulungan, ng mga sulyap na puno ng pagtatangi, at ng mga masasakit na salita na tila mga patalim na tumutusok sa aking puso. "Ang laki na ng tiyan, ah," bulong ng isang babae, ang kanyang boses ay puno ng panunuya. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin, puno ng pagkamuhi. Ang kanyang mga salita ay tila mga lason na tumutusok sa aking puso, nagdulot ng isang matinding kirot na nagpapahirap sa aking paghinga. Pinilit kong ngumiti, pinipigilan ang luhang gustong kumawala sa aking mga mata. "Oo nga eh," ang mahina kong sagot, ang aking boses ay halos pabulong na. Ang aking mga kamay ay naninigas sa ak

Pagkatapos naming kumain ng peanuts—masasarap nga, tulad ng kanyang sinabi—tahimik kaming nag-uusap, ang aming mga kamay ay magkahawak. Ang simpleng kilos na iyon ay nagpapaalala sa akin ng kanyang pagmamahal at pag-aalaga. Ang init ng kanyang palad ay nagpapagaan sa bigat na aking nararamdaman kanina. Pagkaraan ng ilang sandali, nagsalita siya. “Nagustuhan mo ba?” ang tanong niya, ang kanyang boses ay malambing at puno ng pag-aalala. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin, puno ng pagmamahal at pag-aalala. Isang malawak na ngiti ang sumilay sa aking labi. Hindi lang dahil sa masasarap na peanuts, kundi dahil sa kanyang presensya, sa kanyang pag-aalala, sa kanyang pagmamahal. Ang kanyang pagmamahal ay tila isang liwanag sa gitna ng kadiliman, isang gabay sa gitna ng aking mga pag-aalala. Ang kanyang pag-aalaga ay nagpaparamdam sa akin ng pagmamahal at seguridad. Ang aking ngiti ay isang sagot sa kanyang tanong, isang sagot na puno ng p

Pagkapasok namin sa bahay, agad na kumilos si Justin. Hindi na niya ako hinintay na magsalita. Alam na niya ang aking pangangailangan. Ang kanyang pag-unawa ay nagdulot ng isang kakaibang kaginhawahan sa akin, isang pakiramdam na naiintindihan niya ako, na kasama niya ako sa aking mga nararamdaman.“Maupo ka lang diyan, pahinga ka muna,” ang sabi niya, ang kanyang boses ay malambing at puno ng pag-aalala. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin, puno ng pagmamahal at pag-aalaga. Ang kanyang mga salita ay nagdulot ng isang kakaibang kaginhawahan sa akin, isang pakiramdam na mahalaga ako sa kanya, na pinag-aalagaan niya ako.Pagkatapos ay nagtungo siya sa kusina. Maya-maya pa ay bumalik siya, dala-dala ang isang baso ng mainit na gatas. “Inumin mo ‘to, para makatulog ka nang mahimbing,” ang sabi niya, ang kanyang boses ay malambing at puno ng pag-aalala. Ang kanyang pag-aalaga ay nagdulot ng isang kakaibang kaginhawahan sa akin, isang pakiramdam na pinag-aalagaan n

Ang hangin ay puno ng tawanan at kwentuhan. Natapos na kaming magligpit at nag-aayos na ng mga gamit nang biglang tumunog ang cellphone ni Justin na nasa bulsa niya, malapit sa akin. Kinakabahan akong inabot iyon. Nakita ko ang pangalan ni Shayne sa screen. Nagdadalawang-isip ako kung sasagutin ko ba o hindi. May kakaibang kutob ako. Pero ang curiosity, ang takot na baka may hindi ako alam, ay mas malakas.Sinagot ko ang tawag. "Hello?" ang mahina kong sabi.Isang boses, mahinahon pero may halong panunuya, ang sumagot, "May sasabihin akong importante sa'yo." Si Shayne.Kinabahan ako. "Ano 'yon?" ang tanong ko, pilit na pinapakalma ang sarili."Bukas," sabi niya, "pumunta ka sa isang hotel. Ite-text ko sa'yo ang address.""Anong gagawin ko sa hotel?" ang tanong ko, ang boses ko ay medyo nanginginig na.Tumawa siya ng mahina, isang nakakainis na tawa. "Kailangan mong malaman kung ano ang ginagawa namin ni Justin sa likod mo."

Kinabukasan, nagising ako na puno ng kaba at pagdududa. Ang chat ni Shayne ay paulit-ulit na bumabalik sa isip ko: "Bukas tayo magkikita sa hotel. Dito mo malalaman ang totoo." Sa bawat salitang iyon, parang may kumukuyom sa aking sikmura. Kailangan kong malaman ang katotohanan—wala nang atrasan. Dahil hindi ko alam kung anong kakaharapin, nag-ayos ako ng mabilis. Ang simpleng t-shirt at jeans ay tumugma sa pakiramdam kong naguguluhan, ngunit kailangan kong maging matatag. Ang pinto ng hotel ay nagmistulang gate ng isang bagong mundo—isa na puno ng mga tanong at sorpresa. Pagdating ko sa lobby, ramdam ko ang pahid ng luho at pagkaseryoso ng lugar. Ang mga chandeliers ay naglalabas ng malambot na liwanag na tila nagmaskara sa tunay na tono ng aking damdamin. Pagpunta ko sa elevator, nagtataka ako kung anong mga sagot ang susalubong sa akin sa pag-akyat ko. Nang bumukas ang pinto ng kuwarto, ang unang nakita ko ay si Justin, nakaupo sa sofa