บททั้งหมดของ The Billionaire's Mere Dare: บทที่ 121 - บทที่ 130

"Then, wala nang problema!" deklarang sabi ni Laica, sabay tapik sa balikat ko. "Huwag kang magpapa-stress, buntis!!" Napabuntong-hininga ako at bahagyang tumango. Alam kong tama sila. Hindi ako dapat magpaka-stress lalo na’t may dinadala akong bata sa sinapupunan ko. Pero kahit anong pilit kong alisin ang kaba sa puso ko, andoon pa rin ito, bumibigat sa bawat segundo ng katahimikan. "Hay naku, Tina," dagdag ni Loury, "kung gusto mong malaman ang totoo, huwag kang matakot magtanong. Hindi ka naman siguro kakainin ni Justin, noh?" "Oo nga!" second ni Franz. "Aba, kung ako buntis, ipapa-massage ko na lang sarili ko at kakain ng ice cream, hindi yung mag-iisip ng kung ano-ano!" Napangiti naman ako kahit papaano sa sinabi nila. Totoo naman. Bakit nga ba ako magpapaka-stress kung pwede ko namang diretsahang tanungin si Justin? "Okay, fine," sagot ko sa kanila. "Kakausapin ko siya mamaya pag-uwi niya." "Ayan! Ganyan nga!" sabi ni

Nagising ako sa sinag ng araw na sumisilip sa aming bintana, ang isang malambot at pamilyar na braso ay nakapulupot sa aking baywang. Dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata, at nakita ko si Justin na mahimbing na natutulog sa aking tabi. Ang kanyang mukha ay payapa, ang kanyang mga labi ay bahagyang nakangiti. Ang kanyang buhok ay medyo gusot, ang kanyang hininga ay pantay at malalim. Isang kakaibang pakiramdam ang bumabalot sa akin. Hindi na ito ang pakiramdam ng takot at pag-aalinlangan na aking naramdaman kagabi. May isang kakaibang katahimikan, isang kakaibang pag-asa na bumabalot sa akin. Parang isang mabigat na kumot na unti-unting nawawala, nag-iiwan ng isang pakiramdam ng kapayapaan at pagmamahal. Maingat kong inalis ang kanyang braso sa aking baywang, at dahan-dahan akong bumangon. Tiningnan ko siya ulit, ang aking mga mata ay puno ng pagmamahal at pag-aalala. Ang kanyang pagtulog ay tila isang simbolo ng kanyang pangako, ng kanyang pagsis

Pagkatapos naming maghugas ng pinggan, sabay kaming nagtungo sa aming silid. Ang hangin ay tila puno ng isang kakaibang enerhiya, isang halo ng pag-asa at pag-aalangan. Ang mga alaala ng nakaraan ay tila isang anino na sumusunod sa amin, nagpapaalala sa amin ng mga panganib na maaaring mangyari. Ngunit ang aming pagmamahal ay mas malakas, mas matatag.Habang nagbibihis kami, ang aming mga mata ay nagtagpo. Isang ngiti ang sumilay sa labi ni Justin, at isang kaunting pamumula ang lumitaw sa kanyang pisngi. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagnanasa, ng pagmamahal na tila nagniningas sa gitna ng kadiliman ng aming pinagdaanan.“Mahal…” ang kanyang bulong, ang kanyang boses ay husky at puno ng pagnanasa. Ang kanyang mga kamay ay dahan-dahang humawak sa aking baywang, ang kanyang mga daliri ay malumanay na dumadaan sa aking balat.Hindi ko napigilan ang aking sarili. Hinaplos ko ang kanyang buhok, ang aking mga daliri ay dumadaan sa kanyang malambot na buhok. A

Lumapit si Justin sa kinauupuan ko. Ang kanyang mga hakbang ay mabagal, maingat, parang naglalakad siya sa isang manipis na yelo. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin, puno ng pag-aalala at pagsisisi. Ang kanyang presensya ay nagdulot ng isang kakaibang kaginhawahan sa akin, isang pakiramdam na protektado ako, na ligtas ako sa kanyang piling. “Don’t mind that kiss, Tina. Work lang ‘yun,” ang bulong niya, ang kanyang boses ay malambing at mahinahon. Ang kanyang mga salita ay tila isang lambing na dumadampi sa aking sugatan na puso, isang lambing na nagpapagaan sa aking sakit. Ngunit ang kanyang mga salita ay hindi sapat para mapawi ang kirot sa aking puso. Ang halik ay tila naka-ukit na sa aking isipan, isang alaala na hindi ko kayang burahin. Ang aking mga mata ay puno ng luha, ang aking katawan ay nangangatog sa galit at sakit. “Work lang?” ang aking bulong, ang aking boses ay puno ng pagdududa. Ang aking mga salita ay tila isang ka

Lumapit si Justin sa kinauupuan ko. Ang kanyang mga hakbang ay mabagal, maingat, parang naglalakad siya sa isang manipis na yelo. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin, puno ng pag-aalala at pagsisisi. Ang kanyang presensya ay nagdulot ng isang kakaibang kaginhawahan sa akin, isang pakiramdam na protektado ako, na ligtas ako sa kanyang piling. “Don’t mind that kiss, Tina. Work lang ‘yun,” ang bulong niya, ang kanyang boses ay malambing at mahinahon. Ang kanyang mga salita ay tila isang lambing na dumadampi sa aking sugatan na puso, isang lambing na nagpapagaan sa aking sakit. Ngunit ang kanyang mga salita ay hindi sapat para mapawi ang kirot sa aking puso. Ang halik ay tila naka-ukit na sa aking isipan, isang alaala na hindi ko kayang burahin. Ang aking mga mata ay puno ng luha, ang aking katawan ay nangangatog sa galit at sakit. “Work lang?” ang aking bulong, ang aking boses ay puno ng pagdududa. Ang aking mga salit