บททั้งหมดของ The Billionaire's Mere Dare: บทที่ 141 - บทที่ 150

Lahat tayo ay tao, Tina. Lahat tayo ay nagkakamali. Sana malaman mo na wala akong ginustong masakitin ka,” malambot na pahayag ni Shayne. Tumindig siya sa tabi ni Justin at nagbigay ng suporta. “Ngunit kailangan nating harapin ang katotohanan. Tunay na mahirap ang mga desisyong ito.” Tumayo ako sa gitna ng dalawang tao na naging bahagi ng aking mundo—pero sa pagkakataong ito, tila isa lamang sila sa masalimuot na kwento ng mga pagkakamali. Lahat kami ay nagkakahiyaan, naguguluhan, at ang mga hinanakit ay nagsusumiklab, umaasa pa ring malaman ang katotohanan sa likod ng matinding sakit na dinadala ko. “Isa lang ang sigurado,” matigas akong tumayo sa aking desisyon. “Kailangan kong ilayo ang sarili ko sa mga tao na ito at sa galit na nag-uugat. Kailangan ko ng oras.” Sa saglit na iyon, tila natigil ang mundong ito, ngunit alam kong simula pa lamang ito ng higit pang hamon. Habang nasa gitna ng mga emosyon at saloobin, ramd

“Okay lang yan. Nandiyan lang ako, huwag kang mag-alala. Maghintay ka lang, pupuntahan kita.” Ang salitang iyon ang kumarga sa akin. Nang marinig ko ang mga salitang iyon mula kay Zhyriel, biglang nakaramdam ako ng kaunting ginhawa. Alam ko na mayroong isang tao na handang umalalay sa akin sa gitna ng aking mga pagsubok.Habang naghintay ako, nakaupo ako sa tabi ng kalsada. Lahat ng mga tao sa paligid ko ay nagmamadali, at ako ay nag-iisa sa aking kalungkutan. Ang mga alaala ng mga oras na masaya ako kasama si Justin, at ang mga bagay na nagdala sa akin sa ganitong sitwasyon, ay naglaro sa aking isipan. Nagsimula akong mangarap muli, sa kung paano ang mga bagay ay kayang bumuti. Alingawngaw ng makina ng kanyang sasakyan sa malayo ay nagsilbing ilaw sa aking madilim na pag-iisip. Nang bumaba si Zhyriel, ang kanyang lalaki at matibay na任何, ito ay tila isang pagkaka-ibang liwanag sa aking mundo. “Halika, sakay ka na,” sabi niya habang nagbigay ng ngiti na tila nagbig

Pinunasan ko ang aking mga luha, pilit na pinapakalma ang aking sarili. Hindi ko kayang magpatuloy sa pag-iyak. Kailangan kong sabihin ang lahat. Kailangan kong ilabas ang lahat ng sakit na nasa aking puso.“Alam mo,” panimula ko, ang boses ko ay mahina pa rin pero may determinasyon na. “Hindi lang basta pagtataksil ang ginawa niya. Sinaktan niya ako, hindi lang pisikal, kundi pati na rin emosyonal. Pinaglaruan niya ang mga pangarap natin, ang pangarap nating magkasama, ang pangarap nating magkaroon ng pamilya.”Ang aking mga salita ay tila nagbigay sa kanya ng kaunting pag-unawa. Nakita ko ang pagbabago sa kanyang ekspresyon, mula sa galit tungo sa awa, mula sa pagkadismaya tungo sa pakikiramay.“Hindi ko alam kung ano ang nangyari,” sabi niya, ang boses ay puno ng pag-aalala. “Pero alam ko na hindi mo deserve ‘yun. Hindi mo deserve ang sakit na ‘yun.”Ibinahagi ko sa kanya ang lahat. Ang mga araw na puno ng pagdududa, ang mga gabi na puno ng pag

Napayakap ako sa kanya. Ilang linggo na akong parang lantang gulay, pinipilit na kayanin ang sakit. Pero ngayon, sa mga salitang iyon ni Gabriella, pakiramdam ko may puwang akong huminga. *"Salamat, Gabi,"* mahina kong sabi. *"Anong gusto mong gawin?"* tanong niya, ramdam ang pag-aalala sa kanyang tinig. Isang saglit akong nag-isip, bago ko tinugunan ang tanging bagay na kaya kong gawin ngayon. *"Gusto ko munang magpahinga."* At sa unang pagkakataon matapos ang lahat, ipinikit ko ang aking mga mata, umaasang kahit sa panaginip man lang, makakahanap ako ng katahimikan. Kinabukasan... Ang pagdaan ng bawat segundo ay tila isang mahabang kalbaryo habang papalapit kami ni Zhyriel sa lugar kung saan ako makakaharap kay Justin. Ang kaba sa aking dibdib ay mas lumalalim sa bawat hakbang, ngunit pilit kong pinipigilan ang anumang emosyon na maaaring sumabog muli. Hindi ako maaaring

*"Kaya natin ‘to, Tina. Basta bumalik ka lang."* Napalunok ako. Isa itong desisyon na babago sa lahat. Babalik pa ba ako? *"Sige, babalik na ako."* Nakita ko ang gulat sa mga mata ni Justin, pero agad iyong napalitan ng saya at ginhawa. Para bang isang mabigat na dalahin ang nawala sa kanya. *"Tina… salamat. Pangako, hindi ko na sasayangin ‘to."* Hindi ako sumagot. Hindi pa naman ibig sabihin ng pagbabalik ko ay ayos na ang lahat. May sugat pa ring kailangang paghilumin, may tiwala pang kailangang buuin. Pero para sa anak namin, at para sa akin na rin, bibigyan ko ito ng pagkakataon. Tahimik kaming naglakad papasok ng bahay. Para akong estranghero sa lugar na ito kahit na ilang taon ko na itong tinirhan kasama si Justin. Ang mga alaala ng masasayang araw namin ay sumasalubong sa akin, pero kasabay nito ay ang sakit ng kanyang pagtataksil. Pagkapasok ko, hinawakan niya ang kamay ko. Mahigpit, puno ng pang