All Chapters of เพื่อนสนิทผมคลั่งรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ผมค่อย ๆ ได้สติฟื้นคืนหลังจากที่ได้ยินเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของผู้คนรอบตัว “ทำยังไงถึงได้ตกบันไดจนขาหักได้ละเนี่ย” เสียงเหมือนแม่ผมเลย แต่แม่กำลังถามใครล่ะ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับแม่ ไปถึงบ้านมันก็ลงไปอยู่ที่พื้นแล้ว” ไอ้กร ไอ้กรไม่ผิดแน่ “คงต้องใส่เฝือกสักสองเดือนได้ ยังไงก็ฝากกรด้วยนะ พ่อกับแม่ต้องไปทำงานก่อน” “ครับพ่อ” เสียงเปิดประตูก่อนจะปิดลงผมเลยเดาว่าพ่อกับแม่ของผมเดินออกไปจากห้องแล้ว เลยลืมตาขึ้นมาช้า ๆ เพื่อที่จะได้เพ่งสายตามองสิ่งรอบข้างให้สะดวก เพดานสีขาว ม่านกั้นแบบนี้ สายน้ำเกลือแบบนี้ พ่อกับแม่ออกไปทำงาน ดูก็รู้ว่าผมมาอยู่โรงพยาบาลแล้วแน่ ๆ “ฟื้นแล้วเหรอมึง” กรเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย ผมได้แต่พยักหน้าตอบเพราะลำคอฝืดเคืองเต็มที พอมันเห็นผมกระแอมไอมันก็รีบเข้ามารินน้ำให้ก่อนจะดันหลังให้ผมลุกขึ้นมาดื่ม “ขากูหักเหรอวะ” พอได้ดื่มน้ำหน่อยก็พอจะชุ่มคอขึ้น มาบ้างเลยเปล่งเสียงเอ่ยถามมันไป “เออดิ ดีนะไม่แขนหัก หรือคอหักไปด้วย สมองก็ไม่ได้รับการกระทบกระเทือนใช่ปะ” “

‘งั้นทีหลังมึงก็ช่วยรู้ไว้ด้วย ว่าอย่าทำให้กูเป็นห่วงอีก’ ประโยคนี้ยังคงติดอยู่ในหัวผม แม้กระทั่งในตอนที่หลับตาลงสีหน้าแววตาตอนที่มันพูดประโยคนี้กลับเริ่มชัดเจนขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ นี่ผมเข้าไปติดอยู่ในวังวนของมันอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย เล่นเอาซะผมข่มตานอนไม่ลงเลยแม้ในตอนนี้มันจะหลับอยู่ข้างกายผมบนเตียงเดียวกันก็ตาม ผมอยากจะถามมันให้รู้แล้วรู้รอดว่าที่มันพูดแบบนั้นมันมาจากใจจริง ๆ ของมันหรือว่าห่วงกันในฐานะเพื่อนกันแน่ แต่ผมก็ไม่อาจเปิดเผยความรู้สึกนี้ออกไปได้ แต่เอาเถอะผมก็ไม่หวังว่ามันจะสารภาพความจริงกับผมหรอก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมผล็อยหลับไปก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะมีแรงกอดรัดบนร่างกายของผม ผมลืมตาขึ้นมาแล้วก็ต้องดีดตัวอย่างแรงเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังถูกไอ้กรสวมกอดเสียจนแนบชิด มันส่งเสียงอื้ออึงพลางกระชับให้ผมเข้ามาแนบชิดกว่าเดิม “ไอ้กรกูหายใจไม่ออก” “นอนต่ออีกหน่อยดิวะ” ผมได้แต่หรี่ตามองมันด้วยความรำคาญแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่นอนนิ่ง ๆ ให้มันกอดเป็นหมอนข้างอยู่อย่างนั้น แม่งคิดว่าผมไม่ม

หลังจากที่มีสายเรียกเข้าผมเหลือบเห็นบนหน้าจอเขียนชื่อของผู้ติดต่อว่า แพร นี่เป็นชื่อของแฟนเก่ามันไม่ใช่เหรอแถมผมยังได้ยินเสียงลอดมาจากปลายสายเป็นเสียงร้องไห้ของหญิงสาวบอกว่าให้มาหาหน่อยได้ไหม ผมจับศัพท์ไม่ค่อยจะได้ แต่นั่นก็คงเป็นเหตุผลให้มันบึ่งรถออกไปปล่อยให้ผมเดินตามทางเลียบแม่น้ำมาเรื่อย ๆ จนมาถึงถนนใหญ่ตอนที่ฟ้ามืดพอดี การคาดเดาเป็นไปได้ตรงเป๊ะซะไม่มี ความรู้สึกเคว้งคว้างแบบนี้นี่มันอะไรกัน “ไอ้ต้น” ผมเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกพร้อมกับร่างของหญิงสาวที่เข้ามาสวมกอดผมเอาไว้ “ไม่เป็นไรใช่ไหมกูตามหามึงซะทั่ว กูไปตามพิกัดที่ไอ้กรส่งมาให้ก็หามึงไม่เจอ ไม่นึกว่ามึงจะเดินมาถึงนี่” ไอ้ตอนไปก็นั่งแท็กชี่ไป ลืมขากลับไปเลยว่าจะกลับยังไงเลยทำได้แค่มายืนรอรถโดยสารที่ถนนใหญ่ตรงนี้แต่ก็ไม่รู้ว่าสายไหนไปที่บ้านของตัวเอง “พี่คุณสวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ชายของไอ้คิณที่พ่วงตำแหน่งแฟนหนุ่มของธิดา “ครับ” พี่เขารับไหว้อย่างใจดีก่อนที่ผมจะก้มหน้าลงมามองเพื่อนสาวที่ผละกอดออกจากตัวผม “มึงโอเคปะเน

“กูชอบมึง” ผมถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความตกตะลึงยังไม่พอ ริมฝีปากยังถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของไอ้กรอีก มันดูดดึงริมฝีปากของผมเบา ๆ มือที่เคยกำชายเสื้อเอาไว้แน่นค่อย ๆ คลายลงตรงข้ามกับแรงจูบที่ดูดดื่มขึ้นเรื่อย ๆ ผมถูกดันจนไปติดกับขอบอ่างล้างมือ สายตาเริ่มพร่ามัวแต่พอจะเห็นว่าคนที่เดินผ่านไปมามีท่าทีตกใจกันเล็กน้อยผมถึงได้สติขึ้นมาว่าบนโลกนี้มีคนอื่นนอกจากผมกับมันด้วย ผมรีบดันอกมันออกแม้ว่ามันจะพยายามเผยอปากมาจูบผมอีกไม่รู้ว่าหิวโหยมาจากไหนจูบจนผมรู้สึกเจ็บปากไปหมด แล้ว “อะไรอีก” “ยังมีหน้ามาถามว่าอะไรอีก” ผมดันไหล่มันเอาไว้ไม่ อย่างนั้นมันคงจะเข้ามาจูบผมอีกแน่ ๆ ดูสายตามันดิเยิ้มเชียวนะก่อนจะเปลี่ยนมากุมมือมันเอาไว้แล้วลากให้มันเดินตามผมออกมายังหลังร้านในที่ที่จะมีแค่เราจริง ๆ “นึกว่าจะเดินหนีกูอีกซะแล้ว” ผมปล่อยมือมันออกใน ทันที “อยากให้กูหนีอีกไหมล่ะ” “มึงก็ลองเดินหนีกูอีกรอบดิ คราวนี้มึงก็รู้แล้วนี่ว่ากูคิดกับมึงยังไง” ผมรีบก้าวถอยหลังทันทีเมื่อมันย่างก้าวเข้ามาใ

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลางเดินตามมันขึ้นมาบนห้อง มันไม่พูดไม่จาเลยสักนิดเอาแต่ยืนหันหลังให้ผมจนผมรู้สึกอึดอัด “เมื่อกี้มึงพูดอะไรกับแม่กูวะ” ผมถามอย่างร้อนรน ถ้ามันพูดอะไรบ้างผมก็จะรู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนแต่นี่กรเอาแต่เงียบ เงียบขนผมเองก็เดาใจมันไม่ออก “ต้น... กูถามอะไรมึงหน่อยดิ” มันค่อย ๆ หันมาหาผมอย่างช้า ๆ ดวงตาของมันแดงก่ำเหมือนพยายามจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ “มึงเคยรู้สึกกับกูปะวะ สักนิดหนึ่งอะ” “ทำไมมึงถามแบบนั้นวะ” ผมถามเสียงสั่นอยากจะเอื้อมมือไปกุมมือมันเอาไว้แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนโดนมันผลักไสทางสายตาก็ไม่รู้ “กูก็แค่อยากรู้อะ ตั้งแต่ที่เราเป็นเพื่อนกันมาจนเราเลยเถิดกันมาได้ขนาดนี้ มึงไม่เคยบอกกูสักคำเลยว่ามึงรู้สึกยังไง” “...” ผมพูดอะไรไม่ออกเลย เพียงแค่มันมองมาที่ผมด้วยสายตาเจ็บปวดก็ทำเอาผมจุกอกจนอยากจะหลั่งน้ำตาออกมา “กูไม่เคยรู้เลยว่ามึงคิดอะไรอยู่ มึงเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียวตลอดเลยเหมือนมึงไม่อยากมีกูอยู่ในชีวิตแล้วด้วยซ้ำ” “ทำไมกูจะไม่อยากมีมึงวะ” ผมพู