All Chapters of เพื่อนสนิทผมคลั่งรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำโดยนุ่งเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเผยให้เห็นท่อนบนเปลือยเปล่าจนผมอยากจะยกมือขึ้นมากุมขมับแล้วคิดว่าตัวเองมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรวะ ผมชะโงกหน้าลงไปมองที่ชั้นล่านผ่านช่อนว่างของบันไดเพื่อตรวจดูว่ารถของพ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วจริง ๆ ใช่ไหม พอเห็นว่าบ้านเงียบกริบผมเลยโล่งใจ อย่างกับแอบทำผิดอะไรสักอย่างก็ไม่รู้ ผมเดินไปที่ประตูหน้าห้องของตัวเองก่อนจะเปิดเข้าไป สายตากวาดมองหาร่างสูงที่เดิมทีควรจะอยู่ในห้องแต่กลับไม่พบแต่จู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกปิดอย่างแรงพอผมหันไปก็เห็นว่าไอ้กรเป็นคนปิดแล้วเดินเข้ามาหาผมจากข้างหลัง “ไปไหนมา” ผมเอ่ยถาม “ไปเอาของที่รถ” ผมก้มหน้ามองของในมือมัน เชี่ย เจลหล่อลื่นกับถุงยางนี่หว่า “ครั้งก่อนกูจำได้ว่ามึงเจ็บ ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้วกูก็อยากถนอมมึงที่สุด” ไม่รู้ทำไมพอพูดว่าแฟนทีไรผมถึงได้เผลอกลืนน้ำลายทุกที มันเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อย ๆ สายตาแทะโลมที่จ้องมองมาทำเอาผมรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ จนต้องยกแขนขึ้นมาปกปิดท่อนบนของตัวเอง

             “ไอ้กร ตื่น” ผมเขย่าเรียกมันที่ฟุบลงไปนอนบนโต๊ะพับขนาดเล็กข้างเตียงในขณะที่พวกเรากำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ นี่เป็นการสอบวิชาสุดท้ายของปีสี่ นั่นหมายความว่าพวกเรากำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัยโดยสมบูรณ์             “ขออีกห้านาที”             “ห้านาทีอะไรเล่ามึงนอนไปครึ่งชั่วโมงแล้ว” ไอ้กรผงกหัวขึ้นมาทั้งที่สีหน้างัวเงียสุด ๆ เป็นไงล่ะชอบปลุกกูดีนัก             “กูขี้เกียจอะ จะติวทำไมก็ไม่รู้เรียนจบกูก็มีงานทำอยู่แล้วปะวะจะทำให้เกรดดีไปทำไม” ผมหรี่ตามองไอ้กรด้วยสายตาเอือมระอาแบบขั้นสุด เออยอมรับก็ได้ว่าแฟนผมมันรวยจริงต่อให้การเรียนจะออกมาตกต่ำขนาดไหนแต่มันก็ทำงานเก่งล่ะวะ             “โอเคกูเข้าใจว่ามึงไม่มีอะไรต้องเครียดแล้วมึงไม่อยากทำให้อามึงภูมิใจหรือไงวะ เขาอุตส่าห์สร้างทุกอย่างไว้รอมึงถ้าเขาเห็นว่ามึงตั้งใจ

“ใช่ไหมล่ะกูก็เลยไม่ทำไงเพราะกูรักมึงที่สุด” มันว่าพลางส่งสายตาออดอ้อน “แล้วทำไมมึงถึงไม่เล่าให้กูฟัง ต้องให้แพรหลอกกูก่อนใช่ไหมมึงถึงจะยอมบอก” “กูไม่รู้จะบอกมึงยังไงดีอะ กูขอโทษนะ” มันทำหน้าหงอยอย่างกับหมาน้อยที่หูลู่เพราะทำความผิด “กูไม่ชอบตอนมึงพูดว่าขอโทษเลย ต่อจากนี้มึงห้ามพูดขอโทษกับกูได้ไหม” ผมว่าทำเอามันทำหน้าสงสัยขึ้นมา “ไม่ให้กูพูดว่าขอโทษแล้วจะให้กูพูดว่าอะไร” “ไม่ให้พูดว่าขอโทษเพราะไม่อยากให้มึงทำผิดอีกไง ถ้าไม่ทำผิดกับกูมึงก็ไม่ต้องขอโทษแล้วปะวะ” “อือ กูจะไม่ทำอีก กูสัญญาว่ากูจะไม่ทำให้มึงไม่สบายใจหรือเสียใจ” “กูเชื่อมึงนะ” หลังจากที่เราคุยกันเสร็จผมก็ขอตัวไปอาบน้ำจัดการกิจวัตรประจำวันของตัวเองให้เสร็จเพื่อเตรียมตัวไปทานอาหารเช้า โดยไอ้กรมันขับรถพาผมมากินร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านมันมากนัก ระหว่างทางผมแอบค้นหาในอินเทอร์เน็ตถึงรักทางไกลว่าควรจะเริ่มปรับตัวอย่างไรบ้างให้รักยังอยู่รอด มีหลายบทความให้เลือกอ่านเลยล่ะ ทั้งรอด และก็ ไม่รอด “

“น้องแพรเขาทำคลิปขอโทษแล้วนะเว้ย” ไอ้กรยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ผมดูคลิปแพรที่ยกมือไหว้ขอโทษแล้วก็สารภาพความผิดทุกอย่างออกมาด้วยปากของตัวเอง ถึงแม้มันจะเป็นภาพที่ผมคิดเอาไว้อยู่แล้วแต่พอได้เห็นจริง ๆ ก็รู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อย “มึงยังเสียใจเรื่องเด็กอยู่อีกเหรอวะ” “กูพยายามคิดในแง่ดีแล้วนะ แต่ไม่รู้ทำไมกูถึงยังรู้สึกผิดอีก” ผมว่าไปตามตรง ในเมื่อแม่เด็กไม่ต้องการอยู่แล้วมันก็คงเป็นทางที่ดีที่สุดที่เด็กจะได้ไม่ต้องเกิดมาลำบากในโลกใบนี้ แต่พอคิดว่าผมมีส่วนด้วยต่อให้จะไม่ได้ตั้งใจมันก็เหมือนตราบาปว่าครั้งหนึ่งผมทำให้เด็กคนนั้นไม่ได้มีโอกาสเกิดมา “เด็กยังตัวเท่านิ้วโป้งอยู่เลยนะเว้ย เขาไม่โกรธมึงหรอก ไม่มีใครโทษมึงเลย เพราะงั้นเลิกโทษตัวเองได้แล้ว” ผมรู้ว่ามันต้องการจะปลอบผมก็เหลือแต่ผมแล้วล่ะที่ต้องปล่อยวาง “เรามาภาวนาให้เด็กไปเกิดในครอบครัวที่ดีกว่านี้กันเถอะนะ” “อือ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันก่อนจะระบายยิ้มออกมาช้า ๆ “ขอบคุณนะที่อยู่ข้าง ๆ กูมาตลอด” “ไม่ให้อยู่ข้างแฟนแล้วจะอยู่ข้างใครเล่า” มันว่าก่อนจะเอื้อมมือมาจิ้มแก้มผมเบ

หนึ่งปีต่อมา และแล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง วันที่ผมจะได้กลับไทยสักทีถึงแม้จะกลับไปชั่วคราวเพราะงานรับปริญญาแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้กลับเลยล่ะวะ ไอ้กรมันบ่นทุกวันว่าพยายามจะเคลียร์ตารางงานมาหาผมให้ได้แต่มันก็ยุ่งเสียเหลือเกิน การจะลามาต่างประเทศแค่สองสามวันมันไม่พอจริง ๆ ผมเลยบอกมันว่าไม่เป็นไรยิ่งมันได้ขึ้นมาเป็นรองประธานคณะกรรมการฝ่ายบริหารด้วยแล้วยิ่งปลีกตัวไม่ได้เข้าไปใหญ่ บทบาทหน้าที่สูงขึ้น ความรับผิดชอบก็ต้องเพิ่มขึ้นเป็นธรรมดา หลังจากที่ผมนั่งเครื่องมาเกือบครึ่งวันในที่สุดผมก็มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิเสียที ผมก้าวเดินออกมาตามทางเดินด้วยหัวใจที่ฟูฟ่องเตรียมที่จะได้พบหน้ากับคนรัก กรมันบอกว่ามันจะเป็นคนมารับผมเอง ผมเลยตั้งหน้าตั้งตารอเป็นพิเศษ “กร” ผมเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบา ๆ จากด้านหลัง เจ้าของชื่อค่อย ๆ หันมาช้า ๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างเมื่อสบตาเข้ากับผม “ต้นคิด” มันเข้ามาสวมกอดผมเอาไว้อย่างแนบแน่นแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดอยากกอดมันแน่นยิ่งกว่านี้เสียอีก “กูคิดถึงมึงมากเลย” มั