All Chapters of เพื่อนสนิทผมคลั่งรัก: Chapter 1 - Chapter 10

สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ ไรต์ขอฝากเรื่อง “เพื่อนสนิทผมคลั่งรัก” ผลงานของนามปากกา “เธียรนรา” เป็นนิยายเรื่องที่ 4 ใน SET คลั่งรัก ดังนี้ค่ะ เรื่องที่ 1 อคิราห์คนคลั่งรัก (คิณ x นิดา) เรื่องที่ 2 คลั่งรักคุณนักแข่ง (วิ x ธีร์) เรื่องที่ 3 เด็กของรามิล (มน x มิล) เรื่องที่ 4 เพื่อนสนิทผมคลั่งรัก (กร x ต้น) เรื่องที่ 5 **ขอเก็บไว้ก่อนนะคะ** 🌈 สำหรับเรื่องนี้เป็นนิยายวาย เรื่องราวระหว่างเพื่อนสนิทที่ก่อตัวจากความใกล้ชิดจนเกิดเป็นความรักที่ทำให้ยุบยิบหัวใจ 🌈มาทำความรู้จักตัวละครกันหน่อยนะคะพระเอก กร ภากร ทายาทของเจ้าของแบรนด์โทรศัพท์ชื่อดัง ตอนนี้เป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 4 สูง 180 ซม. เป็นหนุ่มเฟรนด์ลี่ ขี้เล่นแถมยังสายเปย์สุด ๆ คนนี้เป็นเหมือนเป้าหมายของสาว ๆ ที่อยากมีแฟนสายซัปพอร์ตพร้อมเปย์ จนหัวกระไดไม่เคยแห้งนายเอก ต้น ต้นคิด พ่อเป็นหมอ แม่เป็นพยาบาล เขาเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 4

“มึงชอบคนแบบไหนวะ” ผมเอาแต่ยิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถามของมันแล้วเดินหนีออกมาจากรถเสียดื้อ ๆ มันเองก็ตามลงมาก่อนจะเดินเข้ามาเพื่อเดินเคียงไปกับผม “มึงถามกูทำไมวะ” ผมตัดสินใจหันไปเอ่ยถามไหน ๆ ก็เดินรั้งท้ายกันอยู่แค่สองคนแล้วปล่อยให้คิณ มิล และธิดาเดินนำหน้าไปก่อน “กูเห็นมึงไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลยกูเลยอยากรู้ว่ามึงชอบคนแบบไหน หรือว่ามึงไม่ได้ชอบผู้หญิง” ผมเกือบจะหยุดฝีเท้าลงแต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินต่อไป “กูแค่ยังไม่เจอคนที่ชอบอะ กูเลยไม่รู้ว่ากูชอบคนแบบไหน” “งั้นแปลว่ามึงก็ชอบได้ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายเลยดิ” ผมช้อนสายตาขึ้นไปมองมันก่อนจะหันกลับไปมองข้างหน้าเหมือนเดิม “คงงั้นมั้ง” พวกเราเดินมานั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้านก่อนจะเริ่มสั่งอาหารมากินกันอย่างเอร็ดอร่อย ธิดามักจะเป็นคนเปิดหัวข้อสนทนาทำให้บรรยากาศบนโต๊ะไม่เงียบเหงามีเรื่องให้คุยได้ตลอดเวลา “ต้น ทำไมถึงมาเรียนสายนี้อะ” ธิดาเอ่ยถามผมพลางใช้ส้อมจิ้มกุ้งเข้าปากด้วยสีหน้าที่มีความสุขสุด ๆ “ชอบเรื่องไอทีอะ” “ในท

ผมยังรู้สึกช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกับว่าเมื่อกี้ผมโดนดูดวิญญาณไปด้วยรสจูบอย่างนั้นแหละ เสาร์อาทิตย์นี้ผมไม่เป็นอันทำอะไรเอาแต่นั่งนิ่งอยู่ในห้องนอนของตัวเองจนพ่อกับแม่ต้องมาเรียกลงไปกินข้าว “เป็นอะไรหรือเปล่าช่วงนี้จิตใจเหมือนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว” พ่อเอ่ยถามผมขณะที่ผมตักข้าวต้มเข้าปากพลางสายตายังคงเลื่อนลอยมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย “ต้น” “ครับแม่” เสียงของแม่ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์จนต้องหันไปมองท่านทั้งสองที่จับจ้องมาทางผมด้วยสีหน้าแปลกใจ “ช่วงนี้เรียนหนักเหรอลูก” ผมส่ายหน้าระรัว “เรียนมหา’ลัยแล้วนะ จะมาเรียนไปเล่นไปเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะลูก” แม่เอ่ยเตือน ผมเลยทำเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต้มอยู่เงียบ ๆ แล้วเอาจานไปล้างให้สะอาด ผมแอบชำเลืองมองพ่อกับแม่ที่นั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันบนโซฟาก่อนตัวเองจะเดินไปที่บันไดเพื่อที่จะเดินขึ้นห้อง ก่อนทางขึ้นบันไดผมก็หยุดนิ่งแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองรูปบนหิ้งนั้นด้วยดวงตาที่หมองหม่น รูปหน้าศพของยายตั้งข้างกับโกฐเก็บอัฐิยังคงทำให้ผมหวนนึ

แสงแดดในตอนเช้าส่องเข้ามาผ่านช่องว่างของผ้าม่านที่ปิดเอาไว้ไม่สนิท ผมยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเองหลังจากที่รู้สึกตัวความปวดหนึบก็แล่นเข้ามาในหัวจนต้องนิ่วหน้า เมื่อคืน... ผมนั่งกินเบียร์กับไอ้กรแล้ว แล้วไงต่อนะ เสียงรถยนต์ที่คุ้นเคยเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านพร้อมกับเสียงเปิดประตูรถทำเอาผมที่จำได้ว่านี่เป็นรถของพ่อก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก ถ้าพ่อกับแม่จับได้ล่ะแย่แน่ แต่สิ่งที่ผมลืมตาตื่นมาแล้วก็ต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเก่าคือใบหน้าของเพื่อนสนิทที่นอนอยู่บนหมอนห่างกันไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ ไอ้กรยังคงหลับตาสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ทว่าภาพในหัวของผมกลับฉายภาพเมื่อคืนขึ้นมาเป็นฉาก ๆ ผมรีบเด้งตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับจับริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ด้วยหัวใจที่สั่นระรัว เมื่อคืน ผมจูบไอ้กรอีกแล้ว!!! ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขยับตัวไปไหนผมก็รู้สึกเจ็บแปลบที่บั้นท้ายชอบกลจนต้องนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อแล้วขมวดคิ้วแน่นพลางพยายามเค้นในสมองของตัวเองว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทันใดนั้นใบหน้าของผมก็แดงก่ำขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่มันเต้นแรงร

ทั้งสัปดาห์ผมเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการทำงาน เวลาที่ไอ้กรทักมาผมก็จะตอบเพียงว่าตัวผมนั้นไม่ว่าง หลังจากเย็นวันนั้นที่เรากินข้าวด้วยกันเสร็จมันก็ขับรถมาส่งผมตามปกติ แต่ระหว่างทางเราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยจนบรรยากาศมันชักจะอึดอัด พอถึงบ้านผมก็ถามว่ามันอยากจะเข้าไปนั่งเล่นก่อนไหมเพราะปกติมันชอบอยู่บ้านผมมากกว่าบ้านตัวเองเสียอีก แต่มันกลับบอกว่าไม่อยากรบกวนเวลาของผมแล้วมันก็ขับรถออกไป ผมก็ได้แต่สงสัยว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่าแต่ก็ได้แต่ช่างมันไป มันแทบจะไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาหาผมหลังจากวันนั้นแต่พอสามวันให้หลังมันก็ส่งมาแค่อย่าลืมกินข้าวนะทั้งสามมื้ออาหารอย่างกับนาฬิกาปลุก ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรลำพังแค่ฝึกงานผมก็แทบจะลากสังขารไม่รอดแล้ว ดีที่วันนี้งานไม่ได้หนักมากนักผมเลยมีเวลาได้มารับน้องดารันที่มหาวิทยาลัย เธอดูดีใจมากที่ได้เจอผมหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายวัน น้องดารันเล่านู่นนี่ให้ฟังเต็มไปหมด ผมก็ได้แต่รับฟังด้วยความเต็มใจเพราะน้องเองก็เป็นผู้ฟังที่ดีเวลาที่ผมอยากระบาย พวกเราเข้ากันได้ดีมากแต่แปลกที่ว่าผมไม่เคยรู้สึกกับน้องแบบเดียวที่รู้สึกกับไอ้กร