All Chapters of เมื่อใจ(ไม่)อยากหวนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“ไม่เจอก็ได้วะ!”เมื่อวานหลังจากที่เจอเธอตอกหน้าเข้าจัง ๆ เขาก็เจ็บใจเป็นอย่างมาก เขาน่ะหรืออยากไปเจอเธอ เธอเอาความมั่นใจขนาดนั้นมาจากไหนกัน เขาไม่ได้อยากเจอเธอซะหน่อยแต่กูจะมานอนคิดทำไมวะ?เขาก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลใดเขาถึงนอนคิดเรื่องเธอไม่ตก เธอควรจะถามอะไรเขาหน่อยสิ หรือไม่ก็ขอร้องเขาให้ไปช่วยลากไอ้ก้องไอ้เวรนั่นมาเลี้ยงลูกช่วยเธอ ไม่ก็รับงานที่เขาเสนอสิ เมื่อก่อนเขาไม่อยากจะยอมรับจริง ๆ ว่าคนแบบเขาไม่มีทางใจอ่อนช่วยคนที่หักหลังตนได้อย่างเลือดเย็นแต่เพราะมาเจอเธอและลูกชายที่หน้าตาไม่เหมือนทั้งพ่อทั้งแม่ของเธอแล้วก็อดนึกสงสารไม่ได้ เมื่อก่อนครอบครัวของน้ำค้างมีเธอกับยาย ยายเธอค่อนข้างเห็นแก่ได้และมักจะพูดจาไม่ดีกับเขาอยู่เสมอ เมื่อก่อนเวลาเขาเข้าหาน้ำค้างก็มักจะถูกกีดกัน อาจจะเพราะแกไม่ถูกกับที่บ้านเขาด้วย แต่ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้ดูลำบากลำบนขนาดนี้นี่“ไม่เจอแม่ ก็เจอลูกได้นี่หว่า~~”“จู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว กล้าตัดสินใจลุกจากที่นอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนแรกเขากะจะไปดูที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กที

“แล้วทำไมต้องแต่งกัน กูไม่เห็นเข้าใจ”กล้าเอ่ยเสียงเบาหวิว เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมทั้งสองต้องแต่งงานกัน ทั้ง ๆ ที่เขากับน้ำค้างคบกันก่อนหน้านี้แล้ว คนทั้งหมู่บ้านเองก็รู้ไม่ใช่หรือไง เราสองคนรักกันจะตาย แต่เพราะตอนนั้นเธอมาบอกเขาว่าจะแต่งงาน เธอตัดสินใจไม่ได้ ปฏิเสธผู้ใหญ่ก็ไม่ได้ เลือกอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง เขาจึงเลือกให้เธอเอง“กูไม่รู้ แม่กูแค่มาบอกว่าไปขอน้ำค้างให้ มึงไปถามเอาเอง ตอนนี้กูจะกลับไปหาเมียกูเเล้ว มึงค่อยไปถามน้ำค้างเองก็แล้วกัน ไม่สิ มึงอย่าไปเลย มึงไปอยู่กรุงเทพตั้งห้าปี ก็กลับไปอยู่ตลอดไปแล้วกัน”คำพูดประชดประชันเหล่านี้กล้าไม่คิดจะตอบโต้ นี่ไม่ใช่เขาเลยสักนิด เขาไม่เคยตายไมค์และยิ่งไม่เคยหุบปากเงียบแบบนี้ ตอนนี้เขาร้องไห้ไม่ได้หัวเราะก็ไม่ออก ทั้งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรม และมันก็ไม่ยุติธรรมกับเธอเช่นเดียวกัน“ดะ เดี๋ยวมึงอย่าเพิ่งไป” กล้าที่พอได้สติก็วิ่งตามรถของก้องที่ขับออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ทิ้งเขาไว้ให้โดดเดี่ยวที่ป่าหลังวัดเขาเหมือคนเคว้งทั้งสติและสมอง“ฮึก”

“เป็นยังไงบ้างลูกเอ๋ย?” เป็นเสียงของป้าจันทร์ที่เดินมายังหน้าบ้านหลังจากที่ทุกอย่างสงบลง เธอพาลูกนอนเป็นที่เรียบร้อย กะว่าจะเดินลงมาสูดอากาศให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง“ไม่เป็นอะไรแล้วจ้ะป้า ไผ่นอนแล้ว”“ป้าหมายถึงหนูด้วย เป็นยังไงบ้างลูก”ป้าจันทร์ยังอยู่ในชุดขาวปฏิบัติธรรม ดูแล้วแกคงมาจากวัดแน่ ๆ วันนี้วันพระแกต้องไปนอนที่วัดไม่ใช่หรือ เธอสงสัยไม่นานก็หายสงสัย เพราะคนที่ก้าว ๆ หยุด ๆ ก้มหน้าสลับเงยหน้าเดินตามหลังป้าจันทร์มาคือพี่กล้า เขาคงไปตามป้าจันทร์มาสินะ…“ป้าเป็นคนบอกกล้ามันเอง แล้วมันก็ไปเรียกป้ามา”“ป้า~”น้ำค้างมองหน้าป้าจันทร์ทันที ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ เธอไม่โกรธเขา แต่เธอกลัวเขาจะฝังใจกับเรื่องที่ยายทำ“คุยกันเองไหมลูก ค่อย ๆ คุยกัน ถ้าคุยไม่ลงตัวบอกป้านะ กล้าเอ็งอย่าเสียงดังมากนะ ลูกเอ็งนอนอยู่บนบ้านเดี๋ยวตื่น” ป้าจันทร์รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้คนทั้งคู่ต้องคุยกัน ต้องปรับความเข้าใจกัน แก

“...”“อะลูก พ่อซื้อนมมาให้ กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ ”“...”“อันนี้ไก่ พ่อย่างเองเลยนะ ถ้าเค็มไม่ใช่เกลือหรอก ขี้มือพ่อเอง”“แค่ก!!!”ข้าวในปากแทบพุ่ง ต้นไผ่สำลักข้าวในปากออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อพ่อตนตบมุกอะไรก็ไม่รู้แกล้งเขา จนแม่ต้องรีบเข้ามาช่วย“โอ๊ะ!พ่อขอโทษ~”“พ่อแค่หยอกเล่นน่ะ” น้ำค้างเอ่ยอย่างใจเย็นพลันเช็ดปากให้เด็กน้อย ตอนนี้สายตาต้นไผ่ชัดเจนมากว่าอยากหยุมหัวพ่อตัวเองเต็มทน แม้ตอนนี้พ่อจะทำหน้ารู้สึกผิดและยิ้มตาแทบปิดมันไม่ช่วยเลยพ่อ!!“แม่ช่วยเอาพ่อไปเก็บหน่อยสิครับ”“ดะ ได้จ้ะ” น้ำค้างพยักหน้าทันที เธอรักต้นไผ่มากขนาดนี้ยังจะเลือกช่วยเขาอยู่ไหม?“พี่ขอโทษ ~”“…” เธอกำลังจะพาเขาลุกไปหลังบ้าน แต่อีกฝ่ายที่นั่งอยู่หน้าเตาเพิ่งจะปิ้งไก่เป็นมื้อเช้าให้ลูกเรียบร้อยแล้วนั้นก็ถึงกับหน้าหงอย เอ่ยขอโทษเธอเสียงอ่อน ก่อนจะหันไปอ่อนวอนขอโทษลูกชายสุดที่ร

“พี่กล้า!” น้ำค้างกระตุกเสื้อเขาจนแทบขาด ใบหน้าหญิงสาวแดงระเรื่อ แสดงชัดว่าตอนนี้เธอกำลังเขินอายสายตาคนมากมาย แม้จะแอบดีใจกับคำนั้นที่เขาเรียก แต่ทว่ามันก็ยังขัด ๆ อยู่บ้าง“ก็น้ำค้างเป็นเมียพี่นี่” เขาหันมายิ้มให้เธอแถมยังเขยิบเข้ามาโอบไหล่น้ำค้างไว้แน่น แสดงความเป็นเจ้าของอย่างออกหน้าออกตาโดยไม่แคร์สายตาหลายคู่ที่มองมา“พี่กล้าปล่อยเถอะจ้ะ”เธอดันตัวเขาออกห่างเล็กน้อย น้ำค้างไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน แน่นอนว่าเธอทำตัวไม่ถูก เขาน่ะบทจะคลั่งก็คลั่งบทจะขรึมก็ขรึม หนักกว่าคนเป็นไบโพล่าซะอีก แต่เข้าใจได้เพราะก็เป็นปกติของเขานั่นแหละ“ก็พี่อยากกอดเมียตัวเองบ้างนี่” เขากระซิบเสียงเบามือก็ยังไม่คลายออก“กลับบ้านค่อยกอดก็ได้นี่จ๊ะ”“ได้กอดคงดีสิ ต้นไผ่คงให้พี่ใกล้น้ำค้างอยู่หรอก” เขาเอ่ยเสียงอ่อนราวกับอยากเรียกร้องความสงสาร“พี่ก็พูดไป ต้นไผ่ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ แค่พี่ต้องเอาใจเค้าหน่อย ลูกไม่ได้อยู่กับพี่มาตั้งแต่เล็กเป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่ชิน หวงแม่ก็ปกติมาก