All Chapters of เมื่อใจ(ไม่)อยากหวนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“พี่กล้า_”“พี่กล้ามีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?”“ผัวไปไหน?”“ไม่มีจ้ะ”“เหอะ”“มันทิ้งไปมีเมียใหม่ หรือเห็นผู้ชายแล้วบอกว่าตัวเองไม่มีผัวล่ะ?”กลับบ้านมาคนว่าง ๆ แบบเขาก็ควรจะทำอะไรที่มันมีประโยชน์สักหน่อยสิ อย่างเช่นการไปแอบมองอดีตแบบเธอ ขับรถวนรอบหมู่บ้านอย่างกับรถเติมน้ำเปล่าไม่ใช่น้ำมัน แล้วถามคำถามกวนส้นตี_แบบนี้เขาสะใจมากที่ได้เยาะเย้ยคนแบบเธอ ผู้หญิงใจร้ายที่ทำเขากินไม่อิ่มหลับไม่เต็มตามาห้าปีเต็ม แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเจอหน้ากันเขาต้องใจอ่อน แพ้ให้กับความใสซื่อไร้เดียงสาของเธอตลอด แถมเจ้าเด็กน้อยหน้าหล่อลูกชายที่เกาะเธอหนึบด้วยอีกคน เขาทั้งเเกลียด ทั้งสงสาร จนกระทั่งวันที่เขาต้องมารู้ความจริงบางอย่าง…“แล้ว…แล้วถ้าเป็นลูกกูจริงทำไมน้ำค้างถึงไม่บอกกูวะ”“บอกห่าไร!! มึงบล็อกเบอร์พวกกูสัสเอ้ย! คนทั่วบ้านทั่วเมืองเขารู้หมดว่าต้นไผ่เป็นลูกมึง ยกเว้นควายเรียกพี่แบบมึงนี่แหละที่ไม่รู้เหี้ยไรกับเขา” “…”“นะ น้ำค้างท้องตอนไหน?”“ตอนเอากับมึง”“ไม่ใช่ไอ้ห่า กูหมายถึงท้องช่วงไหน”_______________“พี่ขอโทษ ~”“ พ่อมันแย่เอง”“พ่อนี่งอแงจังเลยเนอะแม่ ไม่เห็นเก่งเหมือนไผ่เลย”“พี่กล้า

หลายวันผ่านไป...กว่าที่จะจัดการงานศพของผู้เป็นพ่อและแม่จนผ่านพ้นไป เขาเองก็ทำใจมาได้บ้างแล้ว ก่อนหน้าก็บวชหน้าไฟให้พ่อกับแม่ที่เสียชีวิตไป อยู่วัดอีกหลายวันก็พอปล่อยวางและอยู่กับความจริงได้อีกอย่างเขาก็ไม่ได้คลุกคลีอยู่กับผู้เป็นพ่อเป็นแม่ ท่านทั้งสองฝากเขาให้ยายเลี้ยงตั้งแต่เด็ก จนยายเสียตอนที่เขาอายุสิบห้าถึงกลับมาอยู่บ้านดูแลเขาต่อ เขาอยู่กับพ่อแม่เพียงห้าปีเท่านั้นก็ถูกส่งไปอยู่กับญาติที่กรุงเทพ หากถามหาความผูกพันธ์ก็คงไม่มากมายขนาดนั้น“เอ้ากล้ากลับมาอยู่บ้านแล้วเหรอ?” เสียงป้าจันทร์คนบ้านใกล้เรือนเคียงเอ่ยทักทายเขา เขาขับรถกระบะลดกระจกลงเพื่อชื่นชมบรรยากาศ ขับผ่านชาวบ้านก็มีคนรู้จักทักทายบ้างเล็กน้อย“เปล่าครับ เดี๋ยวก็กลับแล้ว” เขาชะลอรถพูดคุยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขากลายเป็นคนเย็นชาและเข้าถึงยากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว หากเป็นเขาคนก่อนก็คงพูดเป็นต่อยหอยแล้วล่ะ“อ๋อ” ป้าจันทร์เพียงตอบกลับสั้น ๆ ก่อนที่กล้าจะขับรถออกไปเขาขับรถวนดูบ้านเกิดของตัวเองอยู่นาน ขับไปตามทางที่เคยไปในเมื่อก่อน หายไปหลายปีบ้านไร่ปลายนาก็ไม่ต่างจากเดิมมากนัก ยังคงกลิ่นไอบรรยากาศเก่า ๆ ให้พอนึกถึงเรื่อ

หลังจากที่ส่งลูกชายตัวน้อยไปเรียนเสร็จเรียบร้อย น้ำค้างก็จูงจักรยานกลับมาถึงบ้าน เจ้าของร่างบางรีบสวมหมวกสวมเสื้อคลุมเพื่อถางหญ้าออกจากแปลงผักที่ปลูกไว้กินไว้ขาย เธอไม่มีอาชีพเสริมมากมายนอกจากขายผัก เย็บผ้าที่ข้างบ้านแบ่งงานให้ทำเพราะเธอเลี้ยงลูกเอง เธอต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวตั้งแต่่ที่ยายเสียไป ตอนนั้นเธอเพิ่งรู้ตัวว่าท้องต้นไผ่ได้เพียงสองเดือนเท่านั้น เพิ่งเรียนจบมาก็ท้องเสียก่อน งานก็ไม่สามารถทำได้เต็มที่“น้ำค้างเอ้ย ผ้าป้าเอาไปวางไว้บนแคร่แล้วนะ”เสียงป้าจันทร์ข้างบ้านร้องบอก พร้อมกับส่งยิ้มกว้างข้ามรั้วมาให้ ทั้งหมู่บ้านนี้ใครกันจะไม่ชื่นชอบน้ำค้างกับลูกของเธอ มีแต่คนรักใคร่เอ็นดู บางครั้งก็หยิบยื่นทั้งของกินของใช้มาให้ ทำให้เธอสามารถเลี้ยงลูกมาจนโตได้ขนาดนี้“ขอบคุณนะจ๊ะป้า ป้าเอามะเขือไปทำแกงไหมจ๊ะ?”“ไม่เป็นไรลูกเอ้ย ที่หนูเอามาให้ป้ารอบก่อนยังกินไม่หมดเลย”น้ำค้างส่งยิ้มกว้างพลางพยักหน้า เธอไม่พูดอะไรต่อก้มหน้าทำงาน เธอไม่ใช่คนขี้เกียจ ทำงานนี้เสร็จก็ต่ออีกงาน เพราะต้องหาเงินจุนเจือครอบครัว ตั้งใจว่าอีกไม่นานจะลองไปหางานในเมืองทำดูเผื่อโชคดี เพราะตอนนี้ต้นไผ่ก็โตขึ้นแล้ว

“ลมพายุมาเธอจะมาเดินอ้อยอิ่งอะไรเล่า?” เขาดูเหมือนหงุดหงิดไม่ใช่น้อย บ้าบอ! คนอุตส่าห์มาช่วยยังจะมาลีลาอะไรอีก เขาไม่มีเวลามากมายขนาดนั้นหรอกนะ“ฝุ่นเข้าตาหนูจ้ะ มองไม่ชัดจริง ๆ ”น้ำค้างยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ เธอเจ็บมากจนเผลอยกมือขึ้นขยี้ตา ท่ามกลางเสียงลมฝนอื้ออึงมา เธอก็อยากเดินเร็วอยู่หรอก แต่กลัวสะดุดล้มเอาแถมยังเจ็บตาจนไม่อยากทำอย่างอื่น“เธอนี่” เขาเอ่ยจิ๊จ๊ะอย่างคนไม่พอใจ แต่ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้วสินะ หลังจากนี้มันคือการจำใจแล้ว เขาไม่ได้อยากทำ“อ๊ะ! พี่กล้า”เสียงร้องตกใจเมื่อจู่ ๆ ร่างของเธอก็ถูกอุ้มลอยหวือขึ้นกลางอากาศ คนตัวโตที่แข็งแรงกว่าเธอหลายเท่าจับเธออุ้มพาดบ่าด้วยแขนข้างเดียว ทั้งยังเอ่ยเสียงติดจะดุ ๆ“อย่าขยี้ตานะ เอามือลง ไม่งั้นฉันจะโยนเธอลง”เขาว่าจบก็สาวเท้าเข้าไปยังกระท่อมกลางนาทันที เพราะตอนนี้ฝนลงเม็ดเป็นที่เรียบร้อย เขาพาเธอเข้ามาหลบฝนก่อนจะควานหาน้ำในไหมาให้เธอล้างตาก่อน แถมยังช่วยเธอจับขันน้ำอีกต่างหาก นี่ไม่เรียกว่าการใส่ใจแต่เขาแค่…แค่อะไรก็แค่นั้นแหละ เอาเป็นว่าเห็นเธอเจ็บแล้วมันขัดหูขัดตา“พะ พอแล้วจ้ะพี่กล้า” เธอดันขันน้ำออก ก่อนจะกระพร

“...” น้ำค้างถึงกับเงียบกริบ“ปากมึงนี่มีหมาอยู่กี่ตัววะไอ้กล้า พูดจากับน้องมันดี ๆ หน่อยมึงจะตายหรือไงหา?”ชัยเข้าปกป้องน้ำค้างสุดฤทธิ์ เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรกล้าที่เคยเอาอกเอาใจและพูดจาดีเฉพาะกับน้ำค้างคนสวย มาวันนี้กลับต่างกันลิบลับ หน้ามือหลังตีนยังว่าไกล แค่เขาไปเรียนตำรวจไม่กี่ปี กลับมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไปแล้วงั้นหรือ?“ก็พูดจริง วูบแดดมึงว่าเรื่องล้อเล่นเหรอฮะ อยากเลี้ยงลูกจนโตก็ขึ้นรถ ขี่มอไซด์ไปกับมึงกว่าจะถึงก็ตากแดดอีก” เขาจริงจังทั้งน้ำเสียงและคำพูด ชัยเองก็คคิดว่าถูกของเขา น้ำค้างหน้าแดงก่ำแก้มขาวยิ่งแดงชัด น่าสงสารไม่ใช่น้อย“อะ ๆ งั้นเดี๋ยวกูขี่ไปรอที่บ้านแล้วกัน จะได้ช่วยมึงยกรถลง” ชัยพูดจบก็เดินสตาร์ทรถขับล่วงหน้าไปก่อน“ไปขึ้นรถ”“…” น้ำค้างไม่ทำตามคำที่เขาบอก เธอเอาเเต่ยืนนิ่ง มือสองข้างบีบแน่นจนเหงื่อไหลซึม“หรือเธอจะให้ฉันอุ้ม?”“มะ ไม่จ้ะ ๆ หนูแค่เกรงใจพี่ เหงื่อหนูออกเยอะตัวก็เหม็น กลัวกลิ่นจะติดรถพี่เอาน่ะจ้ะ” เธอรีบละล่ำละลักตอบอย่างคนขี้เกรงใจ เธอกลัวกลิ่นเหงื่อและฝุ่นที่ติดตามตัวเธอจะทำรถคันใหม่ ๆ ของเขาแปดเปื้อนเอาน่ะสิ“ไหน?”แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จู