All Chapters of บุปผาพันธนาการ: Chapter 11 - Chapter 20

บรรยากาศในเรือนจำเงาหยกเช้านั้นแตกต่างจากทุกครั้ง เปลวไฟตะเกียงดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ทั้งที่แท้จริงแล้วอากาศยังเย็นยะเยือกเช่นเดิม เหตุเพราะหีบไม้เล็กที่วางอยู่บนโต๊ะไม้เก่า ๆ เบื้องหน้าห้องขัง ได้กลายเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของทั้งสองซูฮวาอิ๋นยืนอยู่หลังราวเหล็ก ดวงตาสว่างวาบด้วยความหวังและความหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน นางไม่อาจละสายตาจากหีบไม้เล็กนั้นได้ ราวกับมันคือสายใยสุดท้ายที่เชื่อมโยงบิดาผู้จากไปกับความจริงที่นางรอคอยเจิ้งหลินอวี่นั่งลงตรงเก้าอี้ กรีดนิ้วเปิดหีบไม้ช้า ๆ เสียง กรอบ กรอบ ของไม้เก่าแก่ดังขึ้น เขาหยิบหนังสือเก่าที่ถูกซ่อนอยู่ภายในออกมาอย่างระมัดระวัง กระดาษบางเหลืองกรอบไปตามกาลเวลา“นี่คือสิ่งที่บิดาเจ้าฝากไว้”เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาคมกริบจับจ้องหน้ากระดาษราวกับอ่านความลับที่แม้แต่ท้องฟ้าก็ไม่อยากให้ถูกเปิดเผยซูฮวาอิ๋นก้าวเข้ามาใกล้ราวเหล็ก ใบหน้างดงามเงยขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยประกายทั้งดีใจและเจ็บปวด“ท่านพ่อข้า ท่านรู้ว่าความจริงนี้จะนำหายนะมา แต่ยังเลือกบันทึกไว้”เจิ้งหลินอวี่พลิกหน้ากระดาษช้า ๆ ทุกบรรทัดเต็มไปด้วยบันทึกการพบปะลับ ๆ ของขุนนางผู้ใหญ่

ยามเหมันต์มาเยือนเร็วกว่าทุกปี หิมะโปรยปรายตั้งแต่เช้าตรู่ ปกคลุมทั่วทั้งเมืองจนกลายเป็นสีขาวโพลน ราวกับสวรรค์ตั้งใจปิดบังความสกปรกและการนองเลือดที่ซ่อนอยู่เบื้องล่างในจวนขององค์ชายรอง ควันไฟจากเตาอุ่น ๆ ลอยกรุ่นเหนือหลังคาจวน เสียงของทหารเฝ้ายามดังสม่ำเสมอ แต่ภายในห้องโถงใหญ่กลับอบอวลไปด้วยความเงียบสงบองค์ชายรอง เซี่ยเยี่ยนสือสวมอาภรณ์และชุดคลุมขนสัตว์สีครามเข้ม กำลังนั่งทอดสายตามองออกไปยังสวนหิมะด้านนอก แววตาเหม่อลอยราวกับกำลังคิดถึงบางสิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อม จนกระทั่ง ข้ารับใช้คนสนิทก้าวเข้ามาอย่างเร่งรีบ และคุกเข่าลงเบื้องหน้า“ทูลองค์ชาย! มีผู้ส่งจดหมายมาถึงพระองค์พ่ะย่ะค่ะ เป็นจดหมายลับ ผู้ส่งบอกเพียงว่าให้ส่งถึงมือพระองค์โดยด่วนที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”องค์ชายรองเหลียวมามองทันที แววตาที่เคยอ่อนล้าสะท้อนความตื่นตระหนกแวบหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมไปรับซองกระดาษที่ซีดจากความหนาว เขาเปิดออกช้า ๆ ดวงตากวาดอ่านถ้อยคำที่บรรจุอยู่ภายใน“เมื่อดอกเหมยบานกลางหิมะ จงระลึกถึงคำสัญญาเก่า ผู้ที่ยื่นมือครั้งนั้น ข้ายังรอคอย”เพียงประโยคสั้น ๆ แต่กลับทำให้หัวใจขององค์ชายรองสั่นสะท้าน ความทรงจำเมื่อครั้งยังเ

ในคืนราตรีนั้น เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความมืดสงัด หิมะยังโปรยปรายบางเบา แต่ท้องฟ้าเหนือวังหลวงกลับแฝงเค้าลางอันตราย ไฟคบเพลิงจากยามวังส่องแสงวูบวาบไปตามกำแพงสูง ขณะเดียวกัน ภายในเรือนจำเงาหยกก็ดูเงียบสงบเกินปกติซูฮวาอิ๋นเอนพิงผนังหินเย็น ดวงตาคล้ายเหม่อลอย แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความกังวล นางสัมผัสได้จากท่าทางของทหารยามที่เปลี่ยนเวรในคืนนี้ มีบางสิ่งผิดแปลก เงียบเกินไป และตึงเครียดเกินไป“คืนนี้ไม่เหมือนคืนก่อน”นางพึมพำเบา ๆ สายตาจับจ้องไปยังราวเหล็กที่สะท้อนแสงตะเกียงเสียงฝีเท้าดังขึ้นไกล ๆ ก่อนใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ประตูเหล็กหนักเปิดออกอย่างช้า ๆ ร่างสูงของเจิ้งหลินอวี่ก้าวเข้ามา เขาสวมชุดคลุมดำสนิท ร่างเปื้อนรอยฝุ่นเล็กน้อย คล้ายเพิ่งกลับจากภารกิจลับ“ท่านมาแล้วหรือ” น้ำเสียงของซูฮวาอิ๋นแผ่วเบา หากแต่เต็มไปด้วยความโล่งใจเจิ้งหลินอวี่สบตากับนาง ดวงตาคมวาบประกายที่ผสมทั้งความอ่อนล้าและความตึงเครียด“คืนนี้ ข้ามีลางร้าย เรือนจำแห่งนี้ อาจไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้าอีกต่อไป”ซูฮวาอิ๋นสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงขึ้น “ท่านหมายความว่าอย่างไร”เจิ้งหลินอวี่ไม่ตอบทันที เขากวาดสายตาไปรอบโถง เหมือนกำลังชั่งใ

เจิ้งหลินอวี่นิ่งงันเพียงอึดใจ ดวงตาเย็นเฉียบดุจน้ำแข็ง“เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้า! เจ้ากล้าหักหลังข้า!”องครักษ์ก้มศีรษะติดพื้น เอ่ยเสียงสั่น“ข้าไม่อาจเลือกได้ ครอบครัวข้ายังอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขา หากข้าขัดขืน ทุกคนจะถูกประหาร ข้าไม่มีทางเลือกขอรับ”เสียงแตกหักก้องอยู่ในหัวใจของทุกคนในกระท่อม ความจริงที่โหดร้ายได้ถูกเปิดเผยแล้วว่า แม้กระทั่งคนใกล้ชิดที่สุดก็อาจกลายเป็นดาบที่หันกลับมาทิ่มแทงได้เปลวไฟในเตาไม้ลุกวูบไหวราวกับสะท้อนความปั่นป่วนในห้อง กระท่อมที่อบอุ่นเมื่อครู่กลับกลายเป็นสถานที่อึดอัดราวกับถูกกักขังในโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นเจิ้งหลินอวี่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมเย็นเฉียบจนองครักษ์ผู้นั้นไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าสิ่งที่เจ้าทำมิใช่เพียงหักหลังข้า แต่ยังหมายถึงความตายของนางด้วย”เสียงทุ้มต่ำกดหนักลงจนบรรยากาศอึดอัดแทบหายใจไม่ออกองครักษ์สั่นสะท้าน กำมือแน่น “ใต้เท้าโปรดอภัย ข้าไม่อยากหักหลังท่าน แต่ครอบครัวของข้าถูกใช้เป็นตัวประกัน”ซูฮวาอิ๋นที่นั่งพิงฟูกอยู่เงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความสั่นไหว นางเอ่ยเสียงเบา“เขาก็เป็นเพียงเหยื่อเช่นกัน เจิ้งหลินอวี่”

เจิ้งหลินอวี่หอบหายใจหนัก ร่างสูงเต็มไปด้วยคราบเลือด ทั้งของศัตรูและของตนเอง เขาเหลือบมององค์ชายรองแล้วเอ่ยเสียงต่ำ“องค์ชาย พวกเราจะสู้ต่อไปไม่ได้ หากยังติดอยู่ที่นี่”องค์ชายรองพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาวาบประกาย “ข้ารู้ เราต้องถอย แต่ต้องถอยพร้อมกับสร้างหมากล่อให้พระสนมหลงเชื่อว่าเราพ่าย”เจิ้งหลินอวี่กัดฟันกรอด ดวงตาคมกริบฉายประกายแข็งกร้าว“กระหม่อมยอมตายได้ แต่ฮวาอิ๋นต้องรอด”เสียงนั้นเต็มไปด้วยความดื้อรั้น องค์ชายรองเหลือบมองเพียงครู่ แววตาลึกซึ้งราวกับอ่านใจเขาออกทุกถ้อยคำ“เจ้ามิใช่คนเดียวที่คิดเช่นนั้น แต่จงจำไว้ เจิ้งหลินอวี่ หากเจ้าตาย ซูฮวาอิ๋นก็จะไม่รอดเช่นกัน”ขณะเดียวกัน ณ กระท่อมกลางป่า ซูฮวาอิ๋นสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เหงื่อเย็นผุดเต็มหน้าผาก นางฝันเห็นเพลิงลุกโหม เงาร่างเจิ้งหลินอวี่ถูกคมดาบแทงทะลุนางยกมือกุมอก ร้องเสียงสั่นพร่า “ขอให้อย่าเป็นเช่นนั้นเลย ขอเพียงท่านมีชีวิต ข้ายอมเป็นเพียงเงาที่ไร้ค่าไปตลอดกาลก็ได้”เสียงกรีดร้องและโลหะปะทะกันยังคงดังสะท้อนก้องไปทั่วตำหนักร้าง เลือดสาดเปื้อนพื้นหินจนกลายเป็นแอ่งสีแดงเข้ม แสงไฟจากคบเพลิงสะท้อนให้เห็นภาพการต่อสู้อันดุเดือดเจิ้