Lahat ng Kabanata ng บุปผาพันธนาการ: Kabanata 21 - Kabanata 30

พระสนมเฉินอวิ๋นซูยกมือแตะอก ดวงหน้าแย้มยิ้ม“องค์ชายรองโปรดอย่าโยงข้าไปด้วยสิ สุภาพสตรีทั้งวังหลังใช้น้ำหอมคล้ายกัน แล้วจะมีหลักฐานใดชี้ว่าเป็นข้าเล่า”“ข้าไม่ได้ชี้ว่าเป็นท่าน” องค์ชายรองทอดพระเนตรผ่านฉากบาง เยือกเย็นมั่นคง“ข้าเพียงชี้ว่ามีมือในวังหลังใช้กลิ่นเป็นเส้นทางบิดเบือนสายตา แล้วให้ใครสักคนราดน้ำมันลงบนกองไฟ”ทุกสายตากลับไปที่เว่ยฉางไห่ ขันทีใหญ่ก้มศีรษะเล็กน้อย สีหน้ามิได้เปลี่ยน“ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นแก่ความจริง ขอกราบทูล ตราปลอมอาจเป็นสิ่งที่ผู้ใดก็ทำได้ บันทึกอาจถูกใส่ไว้โดยผู้หวังร้าย ส่วนคำสั่งลับ แผ่นผ้าไหมแคบ ๆ อาจหาได้จากตลาดมืด กระหม่อมรับใช้เบื้องพระยุคลบาทมานาน จะทรยศด้วยเหตุใด”ซูฮวาอิ๋นหัวเราะเบา เสียงแผ่วแต่คม“เพราะเจ้าไม่เคยรับใช้เบื้องพระยุคลบาท เจ้ารับใช้เงาของพระราชอำนาจต่างหาก”เว่ยฉางไห่หรี่ตาแผ่ว รอยยิ้มแรกของยาพิษแวบขึ้นที่มุมปาก“เจ้าเริ่มจากควบคุมเวลา” ซูฮวาอิ๋นกล่าวต่อ เสียงชัด สะท้อนผนังหิน“คืนที่ฝ่าบาทประชวร เจ้าเข้าไปอยู่ข้างพระบัลลังก์ แยกหนังสือตราพระราชโองการกับป้ายตราไว้ในห้องเล็กภายใต้ข้ออ้าง บริหารให้สะดวก จากนั้นเจ้าแบ่ง คน ใครอยู่เวรยามก

เฉินกุ้ยเฟยเดินในฉากวังหลัง มือกำชายฉลองพระองค์จนข้อนิ้วซีด กลิ่นน้ำหอมที่หวานจัดในยามนี้กลับฉุนราวดอกไม้เน่าที่ซ่อนในกระถาง นางรู้ว่าถูกลากออกสู่แสงบางส่วน แต่ยังมีม่านซ้อนอีกหลายชั้นให้หลบซ่อนก่อนซูฮวาอิ๋นจะถูกพาออกจากท้องพระโรง นางหยุดเหลียวกลับ มองบัลลังก์หนึ่งครั้ง ลมหายใจหนึ่งครั้ง เม็ดน้ำตาหยดหนึ่งยังอุ่นบนแก้ม นางคิดถึงบิดา คิดถึงคำลายมือท้ายบันทึกที่ว่า“หากข้าสิ้น ขอบุญกุศลที่ข้ามี จงให้สกุลเหลือบุตรี ข้าขอฝากนางไว้แก่ฟ้า ให้นางคือผู้ถือความจริงนี้ต่อไป”วันนี้ฟ้าฟังแล้ว...เจิ้งหลินอวี่น้อมศีรษะผ่านพระทวาร เมื่อประตูยักษ์ค่อย ๆ ปิด โลกภายนอกขาวโพลนด้วยหิมะ แต่อุ่นด้วยลมหายใจสองคนที่เริ่มเป็นจังหวะเดียวกัน ไม่ใช่เพราะความรักล้นล้ำ หากเพราะความจริงเดินเคียงข้างและในเงาสุดท้ายของประตู เว่ยฉางไห่หันหน้าไปทางทิศตะวันตก ทิศของกรมช่างและกรมอาลักษณ์ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ปล่อยให้พวกเจ้า ตรวจเถิด ตราบใดที่ข้ายังถือกุญแจของเงา ศาลพิสุทธิ์ก็เป็นเพียงห้องที่ไม่มีหน้าต่างแสงยามสายสาดเข้าท้องพระโรงที่ค่อย ๆ ว่างเปล่า เสียงฝีเท้าสุดท้ายไกลออกไป เหลือเพียงธงปักมังกรพลิ้วเบา ๆ และเงาหิมะท

เจิ้งหลินอวี่มองภาพนั้น ใบหน้าซึ่งอดทนต่อไฟ น้ำค้าง และคำนินทา ชั่ววินาทีนั้นเขาอยากหลับตาเพียงเพื่อจารจำ แต่กลับเปิดตากว้างขึ้น เพราะเขารู้ว่าเมื่อหลับ ทุกสิ่งอาจกลายเป็นฝัน และเขาต้องการให้มันเป็นความจริงเสียงเกือกม้าจากทางเข้าดังขึ้นช้า ๆ ชาวบ้านสองสามคนมาหยุดยืนห่าง ๆ ท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยกมือไหว้“คุณหนู เมื่อคราวก่อนข้าพูดผิดกับพ่อค้าหน้าตลาด บอกว่าตระกูลซูเห็นแก่ตัว วันนี้ข้ามาขอโทษท่าน” น้ำเสียงสั่น ๆ แล้วรีบเช็ดตาตนเองอย่างขวยเขินชายหนุ่มรูปร่างกำยำอีกคนยกหมวกฟาง “ป้าข้างบ้านข้าเคยทำงานรับใช้ที่จวนท่าน ข้าจำได้ว่าท่านเคยแบ่งยาให้ตอนป้าป่วย เอ่อ…ถ้าท่านไม่รังเกียจ ข้าจะช่วยขุดร่องน้ำให้น้ำละลายไหลลงไปเลี้ยงต้นเหมย”ซูฮวาอิ๋นยกมือคำนับ ตอนนี้นางไม่มีฐานะเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์แล้ว เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง“ข้าซาบซึ้ง” น้ำเสียงไม่แตกร้าว นางรับแรงกระเพื่อมของอดีตด้วยความอ่อนน้อมที่ทำให้บาดแผลของทั้งสองฝ่ายแห้งเร็วขึ้นไม่นาน ร่องน้ำเล็ก ๆ ก็เป็นทางให้หยาดน้ำหิมะค่อย ๆ ซึมลงสู่รากอ่อน ๆ ของต้นเหมย นกเล็กตัวหนึ่งบินลงมาจิกน้ำบนใบ ปีกสีเทาเงินสั่นระริก เสียงหัวเราะ

ลมปลายฤดูหนาวพัดเฉือนทุ่งสาลีแห้งเป็นระลอกคลื่นสีทองจาง เสียงใบสาลีเสียดสีกันเป็นจังหวะเบา ๆ คล้ายครึ่งเสียงหัวเราะของเด็กและครึ่งเสียงลมหายใจของคนชราหมู่บ้านเล็กที่ซ่อนอยู่ระหว่างสันเขากับลำธารแคบ ๆ ตั้งชื่อเรียบง่ายตามสะพานไม้เก่า “สะพานบัว” เพราะหน้าร้อนดอกบัวในบึงข้างสะพานจะบานจนสว่างตา ทว่าในยามนี้ บัวซ่อนเหงาใต้ผืนน้ำเย็น โลกทั้งใบเหมือนกำลังอดทนรอคำว่า “ฤดูใหม่”เรือนชานไม้สนสองห้องที่เชิงทุ่งคือบ้านของคนสองคนที่พ้นพายุใหญ่มาได้หมาด ๆ หลังคามุงฟางใหม่ ชายคาบ้านผูกพู่ด้ายแดงลายเมฆ ฝีมือหญิงสาวที่ชอบขยับมือยามคิดถึงคนที่ยังไม่กลับจากนาเช้าวันนี้ ซูฮวาอิ๋นขยับประตูหน้าต่างให้รับแสง ลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นควันขาวจาง แต่สีแก้มของนางกลับอุ่นขึ้นเมื่อเห็นรอยรองเท้าบนลาน ร่องรอยของคนที่ตื่นก่อนฟ้าเสมอ“ฟืนพอหรือไม่”เสียงทุ้มดังขึ้นจากปลายชาน เจิ้งหลินอวี่วางฟืนลงพอดีกับที่นางชูมือให้ดูตะกร้าผัก ผักกาดขาวหัวกลม อุ้มมะเขือเทศเขียวสองลูก และกอหอมซอยที่ชาวบ้านฝากไว้นางยิ้ม “พอสำหรับน้ำแกงยามเช้าและข้าวต้มหนึ่งหม้อ”“ดี”เขาตอบสั้น ๆ และก้มไปผูกเชือกฟืนอีกมัด มือที่เคยกำดาบแน่น ตอนนี้ชิน

เช้าวันถัดมา ฟ้ายังมีไอหนาว แต่แสงอาทิตย์กลับอบอุ่นกว่าที่เคย ซูฮวาอิ๋นตื่นก่อนฟ้า นางสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีงาช้าง มัดผมเรียบ ๆ แล้วออกมายืนที่ลาน เงยหน้ามองกิ่งเหมยอ่อนที่ปลูกไว้เมื่อหลายเดือนก่อน บัดนี้ยอดเขียวแตกชูรับแสงเช้านางยิ้มบาง ๆ ก่อนหันไปหยิบตะกร้าที่เตรียมไว้ ข้างในมีเมล็ดถั่ว เมล็ดงา และถุงผ้าเล็กใส่สมุนไพรที่เหลือจากการต้มยาเมื่อคืน นางตั้งใจจะนำสิ่งเหล่านี้ไปวางในสวนใหม่ที่ทั้งสองกำลังจะเปิด สวนที่ไม่มีประตูเจิ้งหลินอวี่เดินออกมาพร้อมควายไถเล็กที่ชาวบ้านให้ยืม เขามัดเชือกแล้วหันมามอง“วันนี้พร้อมหรือยัง”“พร้อมแล้ว” ซูฮวาอิ๋นตอบ แววตาเปล่งประกายไม่แพ้แสงแดด“ท่านบอกเองไม่ใช่หรือ ว่าจะขอยืมมือทั้งหมู่บ้านมาช่วย”เจิ้งหลินอวี่พยักหน้า “มือของคนที่เคยหิว รู้จักคุณค่าของข้าวสาร เขาจะช่วยเราโดยไม่ต้องขอซ้ำสอง”ช่วงสายวันนั้น เสียงจอบ เสียงพลั่ว และเสียงหัวเราะดังก้องอยู่หลังเรือน สนามหญ้าถูกขุดแปรเป็นแปลงยาวสามร่อง เด็กเล็ก ๆ วิ่งไปเก็บก้อนหินมากองแม่บ้านหลายคนช่วยกันนำไม้กระดานมาทำที่นั่งยาว ซูฮวาอิ๋นคอยจัดเรียงกระถางสมุนไพร ต้นพุทรา ต้นโหระพา และขิงแก่ ด้วยรอยยิ้มละไมที่