All Chapters of โซ่คล้องใจให้กลับมารัก: Chapter 31 - Chapter 40

"วิวครับไปรับลูกกัน" หลังจากที่บอกลาเพื่อนเป็นที่เรียบร้อย  เขาก็ออกมามองหาร่างเล็ก ๆ ที่เดินหิ้วถังน้ำรดน้ำต้นไม้ในช่วงที่ไม่มีลูกค้า  "ทำไมยกหนักขนาดนี้ล่ะ  มา ๆ พี่ช่วย" โซ่ที่พอเห็นเธอยกของหนักขนาดนั้นก็รีบวิ่งเข้าช่วยในทันที  เธอทำเหมือนกับตัวเองแข็งแกร่งนัก  ทั้ง ๆ ที่ตัวก็มีแค่นี้ "อะไร  ไม่ต้องหนูยกได้"  วิวรีบแย้งทันที  ก็เธอยกได้นี่นา  ไม่ได้หนักขนาดนั้นซะหน่อย"ยกได้อะไรกันครับถังน้ำจะเท่าตัววิวอยู่แล้ว  ทีหลังใส่มาทีละน้อยหรือไม่ก็ไม่ต้องทำเรียกพี่ก็ได้นี่  แบบนี้มันไม่ดีนะรู้ไหม?"ที่เขาบ่นยาวเหยียดขนาดนี้ก็เพราะเป็นห่วงเธอนั่นแหละ  แต่วิวสนใจฟังที่ไหน  เธอก็ทำสีหน้าเอือมระอาไม่ยอมเชื่อเข้าโดยง่ายอย่างที่เคยทำจนเป็นปกติ"ก็ทำแบบนี้มาตลอดนี่  แบกกระสอบน้ำแข็งก็ทำมาแล้วไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"  คนตัวเล็กเถียงคอเป็นเอ็น  จู่ ๆ เขาก็จะกลับมาห้ามนู่นบังคับนี่งั้นหรือ?  คิดว่าคนแบบเธอจะให้สิทธิ์เขาขนาดนั้นสินะ"ไม่เป็นอะไรได้ยังไง &nb

วินาทีต่อมาไม่นานก็เกิดเหตุไม่คาดฝันเพียงแค่เธอพูดจบ  ทำเอาทั้งเธอและวินตกใจร้องเสียงหลงเมื่อจู่ ๆ เธอก็ถูกผลักจนเกือบจะพาวินล้มไปอีกคน  และภาพที่เธอกับลูกเห็นต่อมานั่นก็คือคุณลุงขี่รถมอเตอร์ไซด์คันเก่าร้องตะโกนมาให้หลบ  ก่อนจะพุ่งชนเข้าใส่ร่างเขาอย่างจัง  ด้วยความเร็วและแรงมากจนเขาตัวกระเด็นห่างออกไปเกือบเมตร  ส่วนคุณลุงคนนั้นก็พุ่งตกน้ำไปพร้อมกับรถ  ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าทำเอาหัวใจหล่นตุ๊บลงไปกองกับพื้น  สมองชามือสั่นไปหมด!"มีคนถูกมอไซด์ชนเรียกรถพยาบาลเร็ว!""มีคนตกน้ำด้วย!"เสียงพลเมืองดีที่เห็นเหตุการณ์ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ  ทำให้เธอมีสติขึ้นมาและวิ่งไปยังร่างนั้นด้วยอาการตกใจอย่างสุดขีด"พี่โซ่พี่เป็นยังไงบ้าง!?"  เธอตกใจจนหน้าถอดสีลืมตัวเผลอวิ่งเข้ากอดชายหนุ่มที่พยายามลงขึ้นมาอย่างทุลักทุเล"พ่อครับ  พ่อเจ็บมากไหม? ฮึก ฮือ  ๆ  ๆ ๆ " ด้วยความกลัวและตกใจขีดสุดทำให้เด็กน้อยร้องไห้โฮ  วินวิ่งมาจับเข่าผู้เป็นพ่อก่อนจะร้องไห้จ้า  เด็กน้อยกลัวจนทำอะไรไม่ถูกวินไม่เคย

ผ่านไปหลายเดือนแล้วที่เขานั้นทำหน้าที่พ่อของลูกเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง  เธอเองจากที่แอบแขวะเขาและด่าทอบ้างบางช่วงก็เบาลง  ใช่ว่าเธอใจดีกับเขาที่ไหน  แต่เธอนั้นขี้เกียจต่างหาก  เพราะต่อให้เธอจะทำอย่างไรเขาก็ยังคงยิ้มร่ายอมรับชะตากรรมในทุกวันได้เป็นอย่างดีเขาดูใจเย็นมากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า  ความเย็นชาและห่างเหินแบบที่เธอเคยเจอหายไปจนหมดแล้ว  ตอนนี้เขาเหมือนเป็นคนใหม่เลยก็ว่าได้  แต่จะให้เธอเชื่อเขาทั้งหมดก็คงจะเป็นไปไม่ได้อยู่ดี  บาดแผลใหญ่ที่เขาสร้างไว้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสหายไปได้สักแค่ไหน"วิวลงชื่ออันนี้หน่อยสิครับ" หลังจากที่เรียนเสร็จแล้วเธอก็กำลังจะเตรียมตัวกลับ   ซึ่งก็กลับพร้อมเขานั่นแหละ  ทุกวันนี้เขาอาสาเป็นคนขับรถเป็นคนหาเงิน  และเป็นคนรับใช้ร่วมด้วย  เขาทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจและไม่เคยอิดออดเลยสักครั้ง"ลงอะไร?"  เธอพูดกับเขาก็จริงแต่มือก็ยังคงเก็บของเขากระเป๋า"ครูอาสาให้เด็กบนดอยไงครับ  พี่ไปดูโครงการมากะว่าช่วงวินปิดเทอมจะพาวินกับวิวไปหาป๊ากับมี๊ที่น่าน  

"......."".......""วิว~~"  คนที่เอ่ยเรียกเธอเสียงเบาจนเเทบจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ  คนคนนั้นคือลูกชายของเธอที่เพิ่งจะรู้สึกตัวตื่น  คนเป็นแม่พอได้ยินก็ยกยิ้มมุมปากทันที  พร้อมกับช่วยประคองศีรษะลูกชายให้ลุกขึ้นนั่ง"ตื่นแล้วเหรอครับสุดหล่อของแม่  สวัสดีคุณปู่คุณย่าหน่อยสิครับ""หือ? คุณปู่  คุณย่า "วินน้อยจากที่กำลังสลึมสลืออยู่นั้น  พอได้ยินที่แม่พูดก็ตื่นเต้นจนตาเบิกโพลงหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง  ก่อนจะมองตามหาคุณปู่และคุณย่าที่เอ่ยถึง  ซึ่งท่านทั้งสองเองก็โผลตัวเข้ากอดหลานชายอีกคนด้วยความรักใคร่  เด็กน้อยได้สัมผัสอ้อมกอดอบอุ่นที่นอกเหนือจากพ่อกับแม่ก็ดีใจหลับตาพริ้ม  กอดตอบคุณปู่คุณย่าทันที"หลานย่าไปอยู่ไหนกันมาลูกเอ๋ย" "คุณย่าสวยจังเลยครับ" เด็กน้อยเมื่อถูกคลายอ้อมกอดก็เอ่ยปากพูดความจริงไม่โกหกแต่อย่างใด  นั่นเพราะเขาเห็นว่าคุณย่าสวยจริง ๆ นี่นา  ขนาดอายุเยอะแล้วแต่กลับไม่ได้ทำให้ความสวยลดน้อยลงเลยสักนิด"ปากหวานจังเลยนะเราเนี่ย ฮ่ะ ฮ่า" เสียงหัวเราะ

หลังจากที่ทะเลาะกันตั้งแต่บนรถวิวก็เอาแต่เดินนำหน้าตัวเปล่า  โดยไม่สนใจเขาที่แบกกระเป๋าสัมภาระถึงสองใบ  ซึ่งก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น  ด้วยความที่เขานั้นออกกำลังกายและดูแลหุ่นอยู่เสมอจึงไม่เป็นปัญหา  แต่ก็จะมีข้อมือข้างที่เพิ่งหายดีไม่นานเท่านั้นที่ต้องระวัง"อาจารย์นี่โชคดีจังเลยนะครับ" เป็นภาคินที่เดินขึ้นมาเคียงคู่กับเขาก่อนจะเปรยขึ้น  ทั้งคู่เดินรั้งท้ายคนอื่นที่กำลังขึ้นเขาอย่างยากลำบาก  เนื่องจากถนนที่เต็มไปด้วยดินโคลน  ทำให้การเดินเท้าเป็นไปอย่างยากลำบากต้องค่อย ๆ เดินไปทีละนิด  ซึ่งเขาก็ต้องคอยระวังคนตัวเล็กที่เดินไม่รู้จักเหนื่อย  แถมยังดูสนุกเสียอีก  เธอน่าจะชอบอะไรท้าทายแบบนี้สินะ"เรื่องอะไรเหรอครับ?""ก็มีคุณวิวเป็นแม่ของลูกไงครับ" ภาคินพูดพลางยกยิ้มมุมปากแปลก ๆ "ใช่  โชคดีมากเลย" คนสวมแว่นตอบรับอย่างพอใจ  ในใจนั้นก็รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง  ก็เขานั้นโชคดีจริง ๆ  ที่มีวิวเป็นแม่ของลูก  และเป็นคนที่เขารัก"ผมก็อยากโชคดีแบบนั้นบ้างนะครับ"