All Chapters of โซ่คล้องใจให้กลับมารัก: Chapter 1 - Chapter 10

ไม่รู้ว่าต้องทำบุญเก้าวัด สิบวัด ยี่สิบวัดถึงจะสะเดาะเคราะห์กรรมใหญ่ในครั้งนี้ได้เมื่อคนที่เป็นอาจารย์สอนอยู่ตรงหน้าเธอนั้น คือ'อดีตคนรักไม่สิ...'อดีตคนเลว' ที่ทิ้งเธอไป พร้อมกับมอบสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า 'ลูกน้อย' ไว้ให้คุณแม่วัย 18 ในตอนนั้นต่างหาก อนาคตที่วาดฝันไว้ ดับวูบลงทันตาเห็น เธอต้องทนลำบากเลี้ยงลูกมาคนเดียว พอตั้งหลักได้อยากทำตามความฝันกลับเหมือนสวรรค์แกล้งส่งเขามาอีกครั้งส่งคนเลวมาทำไมก่อน! เดี๋ยวอีวิวจะด่ายันเทวดา มาเอามันกลับไป!โซ่ อาจารย์สุดหล่อ มาดนิ่ง เย็นชาทั้งหน้าตาเเละนิสัยอดีตหลอกฟัน ปัจจุบันหลอกหลอน ตามเมียเก่าในคราบลูกศิษย์ เช้า กลางวัน เย็น เพียงแค่อยากเสือ_ว่าชีวิตเธอดีหรือเปล่า ?"มันอยู่ในท้องเธอนี่ เพราะฉะนั้นก็ไปดูแลกันเอาเอง""วิวท้องอยู่นะครับ เลิกทำงานหนักได้เเล้ว ฟังกันบ้างสิ อย่างน้อยพี่ก็คือพ่อของวิน และอีกคนที่อยู่ในท้องหนูนะ"วิวคุณเเม่เลี้ยงเดี่ยว สวย เก่ง ท่ามกลางชีวิตอันบัดซบ สิ่งเดียวที่เป็นเเสงสว่างให้อยากมีชีวิตต่อ คือลูกเท่านั้น ส่วนพ่อของลูกเธอไม่มีวันต้องการเด็ดขาด!"อย่าหลอนค่ะ ลูกอยู่ในท้องหนูไม่ได้อยู่ในลูกอัณฑะพี่ เพราะฉะ

หลังจากที่พาลูกชายไปฝากไว้ที่ร้านกาแฟของเพื่อนสนิท ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนด้วยเช่นกัน แต่จะทำงานในส่วนของขนมช่วงเย็นหลังจากเรียนเสร็จ"คงไม่แก่ไปใช่ไหมวิว" พอก้าวขาเข้ามายังห้องเรียนสำหรับนักศึกษาภาคพิเศษอย่างเธอที่อายุปาเข้า 25 ถึงได้กลับมาเริ่มเรียนปีหนึ่งใหม่ในช่วงวันหยุดอย่างเสาร์อาทิตย์ เพราะหลังจากที่เธอตัดสินใจเก็บวินไว้ เธอก็ต้องแลกกับอนาคตและความฝัน แต่ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เธอรู้สึกดีใจมากกว่าที่ตัวเองเลือกแบบนั้น เพราะถ้าหากไม่มีวินป่านนี้ชีวิตเธอจะมีความสุขขนาดนี้ได้อย่างไร การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสอนให้เธอเข้มแข็งและอดทนขึ้นมากจริง ๆ แม้จะลำบากเลือดตาแทบกระเด็นแต่เธอก็ผ่านมันมาได้ "ทำไมไม่มีใครมาเลยล่ะ" วิวที่ยืนอยู่เพียงคนเดียวในห้องเรียนที่กว้างพอสมควร เธอพึมพำอย่างคนประหลาดใจ อย่าบอกนะว่าต้องนั่งเรียนคนเดียว หลอนนะเอาจริง ๆ แต่ไม่นานเธอก็คลายความกังวลลงได้บ้างเล็กน้อย เมื่อเริ่มมีนักศึกษาที่มาเรียนร่วมกับเธอทยอยกันเดินเข้ามา นับได้ก็ราว ๆ สิบกว่าคน ส่วนอายุก็มีรุ่นราวคราวเดียวกับเธอบ้าง เด็กกว่าบ้าง และยังมีแบบที่อายุเยอะมากแล้วแต่ยังมาเรียนเพิ่มเติม

"วิว วิว แกเป็นอะไร?" "วิวครับ วิวตื่น ๆ " เธอกลับมาได้สติอีกครั้งเมื่อมือน้อยแตะ ๆ ตรงแก้มของเธอ เรียกสติที่หลุดลอยออกไปไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนให้กลับเข้าที่เข้าทาง เธอไม่คิดว่าจะเป็นเขาคนนั้น อุตส่าห์ตั้งใจจะอยู่ให้ห่างแต่เบื้องบนกลับไม่เป็นใจ ส่งเขามาอยู่นั่นแหละแถมมาตอนที่เธออยู่กับลูกอีก เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องวิน แต่คิดอีกทีเขาไม่สนใจอยากรับผิดชอบตั้งแต่แรก คงไม่มีอะไรให้กังวลสินะ..."อะ เอ่อ เปล่า ๆ ไม่ได้เป็นอะไร แล้วนี่แกเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู" วิวเปลี่ยนเรื่องโดยการหันไปติงเพื่อนแทนการมองหน้าเขา"ก็พวกเรารอแกไม่มาสักที ฉันก็เลยพาหุ้นส่วนคนใหม่มาซะเลย นี่พี่โซ่ เป็นเพื่อนพี่นนท์ เดี๋ยวพี่นนท์จะตามมาอีกสักพัก แกล้างมือแล้วก็เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาก่อน" "ไม่!" เธอเผลอตะโกนเสียงดังอย่างลืมตัว"มะ ไม่อะไร แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย?" รถเมย์ตกใจจนหน้าเหวอ โดยปกติวิวจะพูดจาดีมาตลอดไม่เคยตะโกนหรือใช้อารมณ์เหนือเหตุผลมาก่อน ทำเอาเธออดแปลกใจไม่ได้"ไม่ ๆ มีอะไรขอโทษนะวิวเบลอ ๆ หน่อย" พอตั้งสติได้เธอก็รู้ตัวว่าพลาดแล้ว จึงรีบปรับน้ำเสียงและสีหน้าให้เป็นปกติ"สวัสดีดีค่ะ

"วิวครับ เขาไปแล้ว" เด็กน้อยเดินเข้ามาในมุมใต้โต๊ะห้องครัวที่ผู้เป็นแม่แอบมาหลบร้องไห้อยู่ พอเจ้าหล่อนรู้ว่าตัวเองพลาดแล้วที่แอบได้ไม่เนียนก็ถึงกับรีบปาดน้ำตากลัวลูกเห็น"อึก ทำไมวินยังไม่นอนอีกครับมันดึกมากแล้วนะ" เธอบ่นลูกเสียงสั่น"วินไม่หลับหรอกครับถ้าวิวเป็นแบบนี้" มือน้อยประคองใบหน้าผู้เป็นแม่ให้หันมาสบตากับเขา ใครบอกว่าวินไม่รู้เรื่องอะไร วินฉลาดและเก่งมากจริง ๆ จนเธอไม่สามารถโกหกวินได้เลย เธอมักจะแพ้ทางให้ลูกชายคนนี้เสมอ ตอนนี้ก็เช่นกัน..."วิวขอโทษนะ อึก ขอโทษที่ทำให้วินเป็นห่วง" เธอรู้สึกผิดจริง ๆ ทั้งโมโหตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองต่อหน้าลูกได้ หากเป็นเรื่องอื่นคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลย แต่เพราะเป็นเรื่องเขาเธอถึงได้อ่อนไหวขนาดนี้ แม้จะพยายามเข้มแข็งแค่ไหนแต่เธอก็ยังได้แค่พยายามเท่านั้น เธอไม่ได้เข้มแข็งเลยสักนิด"ไม่ ๆ ครับ วิวไม่ต้องขอโทษครับ โอ๋ ๆ อย่าร้องนะครับคนสวยของวิน" ประโยคปลอบโยนของลูกน้อยยิ่งทำให้เธอแทบจะร้องไห้หนักกว่าเดิม เวลามีคนโอ๋เธอยิ่งดูอ่อนแอเข้าไปใหญ่ ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้กันนะ"วิน ฮึก~" "ต่อไปวินจะไม่ให้คุณลุงเข้าใกล้แม่อีกแล้ว ไ

"ใช่ครับ วันนี้พ่อมาหาวินนะ" รอยยิ้มอบอุ่นส่งผ่านใบหน้าหล่อเหลา พร้อมกับอ้าแขนรับเด็กน้อยที่วิ่งลงบันไดบ้านมาหาเขาอย่างดีใจสุดขีด จนผู้เป็นแม่ร้องเสียงหลง"วินอย่าวิ่งแบบนั้น!"เธอร้องห้ามด้วยความตกใจ ก็วินวิ่งไม่ทันใจเลยเล่นกระโดดทิ้งตัวลงมา ดีที่ผู้เป็นพ่อรับไว้ได้ทัน แต่ถึงอย่างนั้นคนเป็นแม่แบบเธอก็เกือบสติหลุดไปเหมือนกัน"รับได้แล้ว ฮะ ๆ " เขายังมีหน้ามาหัวเราะชอบใจ ตรงข้ามกับเธอที่หน้าแดงก่ำลมแทบออกหู เล่นอะไรก็ไม่รู้เธอไม่ชอบเอาเสียเลย โดยปกติเวลาวินอยู่กับเธอไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง หรืออาจจะเพราะเห็นว่าแม่ก็ตัวนิดเดียว กระโดดทับทีมีหวังตายคู่"พ่อกลับมาแล้ว ฮึก~ ทำไมพ่อถึงไม่บอกวินตั้งแต่ตอนแรก" เด็กน้อยเอ่ยน้ำตาคลอ ทั้งยังแอบน้อยใจที่ตอนแรกพ่อของเขาไม่บอกสถานะที่แท้จริงของตน"ขอโทษนะครับ พ่อผิดเองที่ไม่ได้บอก เพราะตอนที่พ่อไปต่างประเทศวินยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลย พ่อเลยจำวินไม่ได้" เขากอดลูกแน่นก่อนจะบอกความจริงกับวิน ในตอนแรกเขายอมรับว่าไม่มั่นใจ เขาไม่คิดว่าวิวจะเก็บลูกไว้ ไม่คิดว่าวิวจะยอมทิ้งอนาคตทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอาไ